Soms is het best fijn wanneer het vier uur in de middag is. Al was het maar omdat dan de bouwvakkers die hier aan het eind van de straat met twee mega-projecten bezig zijn het voor gezien houden. Busjes in en morgen in alle vroegte verder.

Inmiddels is het ene blok volledig met de grond gelijk gemaakt. Of nou ja, bijna. Alleen de oude fundering ligt er nog. Sinds vorige week zijn ze die eruit aan het beuken met een machine. Een soort graafmachine zonder graaf, maar wel met een dikke vette beitel. Dat ding hakt gezellig pneumatisch die fundering aan gort. Keerzijde: je dreunt weg in huis. De kledingkast, die toch behoorlijk groot en stevig is, klappert zijn spiegeldeuren suf. Onder andere. Of, zoals mijn vader zegt wanneer hij een paar uur de geur van zijn peuk niet onder zijn neus heeft gehad: alles trilt.

Zelfmedelijden is nog te behappen. Ik heb meer te doen met de ouderen die in het pand direct daar aan de overkant van dat hels kabaal zitten. Hun hele verzorgingshuis wordt groots gerenoveerd, dus dat is al een feest op zich. Maar met een overbuurpand dat volledig tegen de vlakte wordt gehakketakt gratis bij. Straks begint het heien. Ook weer iets om naar uit te kijken.

Ik heb in dat verzorgingshuis een jaar of drie geleden nog kort gewerkt, trouwens. De gesloten afdeling. Dat viel mij niet mee, maar dat vonden de bewoners niet erg. Elke dag was ik tenslotte weer een nieuw gezicht voor de meesten, de verrassing was altijd compleet. En als ik denk aan de verwarring waarin die mensen van zichzelf al zitten, dan vermoed ik dat ze het nu helemaal niet meer bevatten met al die klerenherrie.

Schiet mij nu zomaar te binnen. In die periode schreef ik wat fragmenten van het leven op de afdeling. Schetsen, momentopnames, noem het wat je wilt. Ik zet er eentje hieronder. Dan kan het archief voor vandaag weer dicht, scheelt een hoop ouwe tocht.

---

Bezorgklacht Ze begrijpt er niets meer van, geen bal. Ze was altijd abonnee van De Volkskrant, maar nu krijgt ze ‘m zomaar ineens niet meer. Ja, soms, maar dan heeft iemand anders er al in gelezen, dat heeft ze heus wel in de gaten.

Geen bal snapt ze er meer van, echt helemaal niets wat ze er nog van begrijpt. Ze kreeg altijd netjes De Telegraaf in de bus, maar nu? Nooit meer. Ook niet af en toe. Wel De Volkskrant, soms. Maar ja, moet je kijken hoe die eruit ziet? En ze betaalt er toch zeker voor? Elke maand hoor. Maar een nette krant ontvangen, ho maar! Moet je zien, deze heeft zelfs geen voorpagina en hij is al twee weken oud, zei haar dochter. Maar ja, die ziet ze ook nooit meer, haar dochter.

Ze snapt er niets meer van, geen bal. En ze is ook haar bril kwijt. Ja, ze weet wel wie dat doet, maar dat zegt ze niet hardop, ze kijkt wel uit. Ze pikken hier alles onder je neus vandaan. Dat snapt toch niemand, waarom zou je dat doen?

Ze snapt er de ballen van. Ze zal het allemaal wel met haar dochter bespreken als ze die ooit weer eens ziet. Gisteren was ze er? Echt waar? Ze lacht. Gisteren heeft ze haar dochter gezien, ja, dat was fijn. Het is ook zo’n schat van een meid.

#waanvandedag #gentrification #renovatie #werkzaamheden #verzorging #archief #100DaysToOffload

Het rondje door het park hier vlakbij stemde droef. Ondanks het toch mooie novemberweer, de schuwe zon die de bomen en het verkleurde blad hier en daar mooi uitlichtte.

Er renden halfdode mensen met smartphones aan hun arm, oordopjes in, blik op oneindig. De waan van lekker bezig zijn. Er renden levendige honden met hun tong uit hun mond, malle sprongen makend op het zompige veld. Hadden ze maling aan, dit was nog eens spelen, woehoe! en nog een rondedansje van vierpotig plezier. Er waren kinderen met ouders, lopend, fietsend, handen vasthoudend of gewoon los in het speeltuintje. Op de schommel, de wip of van de mini-glijbaan. Iedereen had het leuk, althans, dat was het signaal dat werd afgegeven. Het blijft altijd weer ingewikkeld om in te schatten of het menens is, of dat het een groot doen alsof is. Of menen dat je doet alsof. Dat zijn misschien wel de meest lastig te ontmaskeren tegen burn-out aanzittende peeps.

In het park staan bankjes. Op zeker meer dan de helft daarvan zitten metalen beugels geschroefd die je doen geloven dat je zo drie gelijk verdeelde zitplaatsen op een bankje hebt. Gezellig niets aan de hand keuvelen over beleggingsrisico's (pindakaas met of zonder stukjes?), verpauperde pensioenen, frisse start-ups en ander idioot gepruttel. Maar wat ik vooral zie zijn beugels die een anti-zwerversmaatregel zijn. Zo kunnen ze niet languit op de mooie, strak groen geverfde bankjes gaan liggen. Stel je voor dat de vermoeide daklozen de idylle van het doorsnee-leven verstoren.

Ironisch genoeg zagen we, weer bijna thuis, dat het huizenblok hier op de hoek en in het verlengde van onze straat nu volledig leegstaat. Eenmaal thuis de status van dit project nog maar eens gecheckt. Fun fact: de inmiddels verdwenen bewoners gaven hun huis een 3,8 vanwege schimmel, vocht, tocht, gehorigheid en scheuren in plafond, muren en vloeren. Nog dit jaar wordt er begonnen met de sloop en wederopbouw. Dat wordt dus weer minstens een jaar stof happen, heiwerkzaamheden, klop- en drilboorlawaai, timmer- en zaaggeluiden en bouwvakkersradio's op tien.

Nou, kom maar op met die feestmaand.

#renovatie #gentrificatie #kapitalisme #waanvandedag #herfst #feestmaand