Lichterlaaie II, ofwel, kerst de tweede. Opgestaan met een liefdesverklaring aan de Britten, een lawine van sneeuw hier en vuurzee daar, herdenkingen van wassend water, aangespoelde vluchtelingen en overige tragiek. Een dag als alle anderen dus. Met hier en daar een toespraak over wat het ware licht zou zijn, meer mededogen en verbondenheid. Buiten is het grijs, de ruiten trillen af toe van bommen in een, volgens zeggen, oorlogsvrij land, de zon verduistert de woestijngebieden. Het is bijna voer voor poëzie.

Vrouwlief zingt op de bank een selectie eigen repertoire, ik scheer mij met een bot mes, ga douchen en kan nauwelijks geloven dat de dag alweer halverwege de middag is. De nacht verlengden we tot bijna het eind van de ochtend en dan nog het gevoel dat de slaap lang niet genoeg was.

Het was gisteren goed met de schone familie en het zal goed zijn met mijn directe bloedlijn komende zondag, wanneer we op de vijfde kerstdag de tweede vieren met samenzijn en eerlijk delen. Voor die tijd gaat morgen gewoon de wekker weer en vangt de arbeid aan.

De paternoster collecteert in eindeloze cirkels, de puberteit van de 21e eeuw zit er zowat op. De grote vraag is of we dan eindelijk volwassen zijn en grote besluiten uit durven voeren. Ik betwijfel het. Met volwassenheid komt angst, met angst komt slechte raad.

Vooruit, toch een wijze raad mijnerzijds: lees bekentenissen van een afvallig milieuactivist – een radicaal andere kijk op natuurbescherming (Paul Kingsnorth). Ondanks mijn hekel aan de woorden troost en hoop die wat mij betreft niets anders zijn dan holle klanken, biedt het boek enig houvast en helpt het bij de rouw om alles wat we hebben vernietigd en nog vernietigd zal worden. En dat kan weer helpen bij het zien van wat er nu – in ieder geval dan toch voorlopig – nog wel is. Wie weet komt met de volwassenheid het beschermen van wat dierbaar en plantaardig is.

#waanvandedag #kerst #lezen #boek #kingsnorth #darkmountain

Kerstbomen. Bomen als in praten. Praten over kerst. Het kan, dus vooruit dan maar. Vooral praten over de kerstboom an sich. Het zijn best gezellige dingen. Uitbundig of sober versierd, mij maakt het niet zoveel uit. Het liefst wel echt. Nep is toch maar gewoon een stekelige takkenzooi plastic. Al begrijp ik de praktische kant wel hoor. Het gemak ook vooral. Je hebt ze tegenwoordig ook van hout, trouwens. Plankjes. Nog niet eens heel lelijk of gek. Soorten, maten, kleuren, geuren en smaken. Jawel, ook smaken. Chocoladebomen bijvoorbeeld.

Wees trouwens gerust, ik heb nu eens niet een niemanddallerig introstukje en dat ik dan ineens weer begin over alle vreselijke gevolgen van kerstboomplantages, nog meer plasticsoep en verstikkende houtkachels. Het kan heel makkelijk, maar zoals u weet, ik kies ook vaak voor de minder makkelijke weg. Of ik kies helemaal geen weg en zweef gewoon maar wat door de ruimte. Waarvan akte. Adem uit.

Waar wil ik dan heen met mijn getyp? Nergens heen. Gewoon een beetje ouwehoeren over bomen. En vooral dat ik ze heel leuk vind. Bij anderen. Hier, thuis, voor mezelf hoeft het niet voor mij. Ja, ik weet het, mijn lieve vrouw zou het graag anders zien. Wel een boom in huis. Maar ja, ze weet ook dat het dan geen enorm relaxte periode wordt. Ik ben me er eentje. Ik krijg al hartkloppingen als ik eraan denk. Een kerstboom kopen. Naalden. Mee naar huis nemen. Naalden. Optuigen. Naalden. Aftuigen. Naalden. Wegbrengen. Naalden. En dan nog weken of maanden daarna. Naalden. Dus waarom dan geen nepboom? Ja, dat wilde ik net al zeggen: daar kan ik niets mee. Geen gevoel heb ik daarbij. Behalve leegte. Nou, dan heb ik liever de leegte van helemaal geen boom. Dan weet je tenminste wat je mist. Want zo is het ook. Ooit deed ik wel aan een boom. Tegen beter weten in. Dat ook.

Het is overigens geen jeugdtrauma ofzo hoor. Het is gewoon mijn idiotie. Ik bewaar juist goede herinneringen aan de tijd dat mijn ouders nog een echte boom in huis haalden. Als je dan 's ochtend naar beneden kwam en dat ding zag staan. Een entiteit op zich. De dennengeur. Zelfs het gedoe met optuigen kon ik waarderen. Voorafgegaan door een heel ritueel met gezoek en gevloek op zolder naar de doos met ballen en slingers. Daarna was het vrede op aarde. Tenminste, vrede: tevreden. Dat is meer het woord dat er bij past.

Al met al, ik weet dus wat ik niet in huis haal wanneer ik boomloos blijf met kerst. Soms kun je heel tevreden zijn met de herinneringen of het heden. Het gedoe dat anderen overhoop halen zodat ik bij hun thuis naar een boom kan kijken. Of zoals vanochtend op het werk. Elk jaar wordt de uitpaktafel versierd met een kleed, een boom en eromheen pakjes voor iedereen. Dat ziet er zo lief uit. Zelfs zo lief, dat ik mijn cadeautje expres tot dinsdag laat liggen. Dan haal ik het dinsdagmiddag net voor sluitingstijd op en kan ik gelijk de collega's die er dan zijn een paar mooie dagen wensen. Ik heb er nu al zin in, en dat meen ik nog ook.

Wat we overigens hier thuis wel elk jaar doen is extra kerstlampjes ophangen in huis. We hebben namelijk sowieso al boven ons bed het hele jaar van die lampjes hangen. Die zijn onderdeel van onze dagelijkse verlichting. Maar rond kerst hangen we er nog een snoertje bij. We doen vaak ook iets met ballen in een plant en soms zelfs een ketting of slingers aan de boekenkast of ergens waar ik er zo min mogelijk kans van onthoofding op heb. En heel soms kopen we een mini-boom. Stiekem vind ik dat dan heus wel weer leuk, maar dat moet je nooit hardop zeggen. Stel je voor. Straks wordt er gedacht dat ik het naar mijn zin heb in deze tijd van het jaar. Gaan we dus gezellig eventjes tussen ons houden, oké? Snaveltje toe. Fijn.

#kerstboom #bomen #kerst #waanvandedag

Soms heb ik de grootste moeite om iets uit mijn minuscule leven de moeite waard te vinden om op te schrijven. Dan is het allemaal even stom, belachelijk, idioot en ridicuul. Ha, ziet u dat? Minuscuul en ridicuul heel dicht bij elkaar. Gratis tip voor uw Sintgedicht volgend jaar. Alleen al zoiets kan bij mij een glimlach doen doorbreken, ondanks de pijn die dat geeft. Maar, gelukkig kan het mij ook met hetzelfde gemak doen ontstemmen. Inderdaad, het gaat over niets en dan toch is het iets.

Gisterenavond was het een meer dan fijn samenzijn met de lieve boekhandelaren die ik sinds een ruime maand officieel mijn collega's mag noemen. Oké, ik ken ze al een jaartje of wat, maar dat was aanvankelijk als jachttrofee van vrouwlief, vervolgens als freelancer in de schaduw van de zondagochtend aldaar. Maar nu dus voor het echie. En zelfs dat is relatief hoor, want met een nul-uren contract lijkt het op papier schamel, echter, zo voelt dat niet. En dat laatste telt het hardst. Hoe dan ook, we hadden een prettig restaurant gevonden waar we met z'n allen werden verwend. Mijn dieet is nogal opmerkelijk, maar de restaurantkeuken had zich niet gek laten maken. Knap van de keuken. Toch zat ik afgelopen nacht vaak rechtop in bed (= de bank: een voorzorgsmaatregel en goed alternatief voor als ik te gespannen ben). Er bleken in de met mate gebruikte olie toch kruiden te hebben gezeten. Vooral knoflook. En dat trek ik niet, dit schepsel raakt daarvan in de war. Is niet anders, uiteindelijk gaat het allemaal weer voorbij en het doet niets af aan de avond zelf. En ook dat telt het meest.

De kerstinkopen hebben inmiddels ook een aanvang genomen. Toch altijd weer geinig en tegelijk stressvol. Uiteindelijk is de lol groter dan de stress, tenminste, het leuke van cadeautjes uitzoeken en geven brengt doorslaggevende vreugde. Dan weet je weer waar je al die opgeklopte ellende voor doorstaat. Wederom belangrijker nog dan dat: het samenzijn met wie je liefhebt.

Tot een aantal jaren terug waren de dozen met cadeaus letterlijk niet aan te slepen. Mijn ouders liepen weken of maanden voorafgaand stad en land af, lijstjes in de hand, meters pakpapier onder de arm en inpakken tot in de vroege uurtjes volgens een strak geadministreerd regime. Sommige pakjes kregen een speciaal merkje: de f stond voor flut, zo ontdekten wij na jaren van code-kraken. Dan kreeg je bijvoorbeeld een pakje kauwgom (= flut) en dan wist je dat er in de loop van de middag en avond nog minstens twee pakjes zouden volgen. Het zat en zit meestal per drie verpakt, dus de dienstdoende kerstchef pakte ze met liefde alle drie apart in. In de laatste dozen zaten de klappers; de pakjes die er voor de kerstouders het meest toe deden. Toch kon je bij wijze van afleidingsmanoeuvre alsnog een f-je krijgen. En ook niet raar opkijken als alle dozen leeg waren er na een minuutje alsnog een paar dozen naar beneden kwamen. Verwennerij? Ja, nogal. Deze dagen zijn inmiddels legendarisch en ieder jaar worden de verhalen nog eens opgerakeld. Ook als het geen kerst is. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik weet vrij zeker dat het voor iedereen die erbij was nog altijd geldt: de herinnering wordt gekoesterd.

En nu loop ik de komende dagen dus zelf met een bescheiden briefje door de straten. Grotendeels improvisatie, deels heel voorspelbaar en deels volledig volgens wens. Zo stond ik daarnet op basis van wenselijkheid bij Etos met klamme handen te staren naar de ontelbare vormen, soorten en kleuren make-up. En dat was dan alleen nog maar de afdeling mascara. Het is net als het uitzoeken van een fles wijn: ik raak in paniek. Ik heb geen idee, ondanks het briefje met daarop de specifieke kenmerken van de opmaak. Uiteindelijk toch maar aan de winkelmedewerker gevraagd. Volgens haar was mijn notitie niet goed. Er bestaat namelijk geen gecombineerde gel-mascara voor zowel wimpers als wenkbrauwen. Ze adviseerde mij een foto mee te nemen, dan zou het vast wel lukken om te vinden wat ik zocht. Ja, ik denk het ook. Maar dan moet ik wel eerst uitvinden waar ik in godsnaam een foto van moet maken. Gelukkig kon ze om mijn flauw grappige poging tot houding geven wel professioneel lachen toen ik zei dat ik het zelf ook niet dagelijks gebruik.

Zoals gezegd, het levert kleine verhalen op die ik dan met groot gemak kan uit laten dijen. Alles berustend op waarheid.

Dan sluit ik af met de gedachte die ik zojuist nog had en die volledig los staat van alles wat ik hierboven naar uw hoofd heb geslingerd: mensen zijn als theezakjes; uiteindelijk krijgt iedereen een labeltje.

#waanvandedag #kerst #kerstinkopen #herinnering