Blinkvanger
Ik vang nogal wat vliegjes. Niet vrijwillig, hoewel dat ook deels discutabel is. Kijk, ik fiets veel, vooral in en rond de stad. En dat doe ik in principe omdat ik dat wil. Ik wil geen auto, ik wil niet met de bus of tram. En lopen is soms gewoon te ver. De andere kant is ook waar: het meeste fietswerk heeft te maken met verplichtingen. Dus zo vrijwillig is dat gefiets niet. Tenzij ik nu zeg dat ik die verplichtingen vrijwillig ben aangegaan. Nee, wacht. Op deze manier loopt het helemaal vast. En dat al in de eerste alinea. Wat an sich ook best knap is.
Ondertussen gaat er ergens een wekkeralarm af en is er niemand om dat ding uit te zetten, blijkbaar. Wat mij weer doet denken aan de motor van de auto die hier gisterenavond voor de deur zeker 40 minuten stationair stond te draaien. Eindelijk stapt er een mensje in, dan denk je: hoera, opzouten nu! Maar nee, het steekt eerst een sigaret op (raampje open, want binnen wil je natuurlijk geen rook, nee, dat geven we er gratis nog even bij – alsof de uitlaatgassen hier in huis niet al ruim voldoende reden waren tot op sterven na dood zijn), daarna moet er nog met twee telefoons een route worden bepaald (discussiemomentje) en dan is eindelijk het glorieuze moment van verlossing daar. De auto plankt nog even lekker wat gas als afscheid en dendert de straat uit. Fukkers. Sterf en laat mij verder met rust. Ik mocht ergens halverwege die 40 minuten overigens van de vrouw des huizes geen steen op het dak van de auto gooien. Jammer.
De fiets en het genot van vliegjes vangen. Dat was waar het over zou gaan, dacht ik. Vliegjes vang ik met mijn ogen. Bijna dagelijks sta ik hier na een ritje voor de spiegel met mijn oogbol draaiend te vissen naar een zwart puntje. Een tragisch moment, zowel voor de vervlogen overledene als voor mijn oog. Met een beetje pech ontsteekt de boel. Dat is mijn lot met een lichaampje dat schier overdreven reageert op elke dagelijkse prikkel.
Mijn theorie is dat ik meer kans maak op vliegjesvangst omdat mijn ogen nogal diep liggen. Dat werkt volgens mij als een fuik. Echter, vrouwlief merkte laatst fijntjes op dat het gewoon aan mijn reflexen lag, die zouden niet goed genoeg zijn. Dat viel nogal verkeerd bij mij. Ik heb goddomme reflexen als een jonge god, een hinde in de bossen, een vis in het water, een vleermuis met ultra-ultrasone upgrade. Geen goede reflexen? Ik? Hallo! Reflex is mijn middle-name, dude! Dat werd dus een gezellige discussie. We zijn helaas niet tot een sluitend oordeel gekomen. Al vermoed ik dat mijn conclusie het meeste hout snijdt (pas op voor splinters!). Waarschijnlijk is het een combinatie van diepliggend en reflex. Waarbij ik denk dat de reflex hooguit negatief wordt beïnvloed door de diepliggenheid der oogballen. Dus toch die fuik, de tunnelvisie die de boel reflexmatig vernauwt, begrijpt u? Nou, ik wel. Geen speld tussen te krijgen (do not try this at home!).
Genoeg gelul over niks. Ik heb wel wat beters te doen. Vliegjes, here I come!