ego echo

Over de doden niets dan goeds. Gisteren wandelden we naar museum Tot Zover dat woont op de Oosterbegraafplaats, of eigenlijk De Nieuwe Ooster. Een treffende plek waar je alles te weten komt over de dood en het leven, in alle soorten en maten, culturen en meer interessants. Een plek waar we zo af en toe onze blik rond laten dwalen. Deze keer gingen we voor de expositie 'Schemering'. Net voor we door het hek van de begraafplaats liepen realiseerde ik mij dat ik mijn museumkaart was vergeten. Dom. Ik wilde niet teveel spullen meenemen en dacht aan alle noodzakelijke pasjes en fruttie te hebben gedacht. Niet dus. Jammer. Het plan werd nu dat ik mee naar binnen zou gaan en dat de partner in crime zou vragen of er toch iets te regelen was. Ze had tenslotte een mailtje met daarin mijn pasnummer. Ik stelde mij ondertussen verdekt op in afwachting van betere tijden. Helaas, het kon niet, acces denied. Omdat deze droeve gebeurtenis wel wat troost kon gebruiken bestelden we zwarte koffie voor mij en een koffie verkeerd met een tosti voor haar. Daarna zou zij gewoon naar de tentoonstelling gaan en ik terug naar huis via de supermarkt. Het was even niet anders.

Op de weg terug, meanderend door de straten van Oost, bedacht ik mij dat een truckerskonvooi in het kader van vrijheid hele straten in een stad afsloot en daarmee de bewoners opsloot, en dat zo'n actie weer typisch Nederlands is. Puur kopieergedrag. Ze zien het die stoere kereltjes met duizend-en-een tattoos ergens in Canada doen en in Parijs en Brussel doen ze er ook iets mee, tja, dan kunnen we hier als zelfgenoegzame kikkerende huilebalkjes niet achterblijven natuurlijk. Ze hadden nog net geen gele paraplu's bij zich om hun zogenaamd ferme eisen kracht bij te zetten.

Ook zoiets. Die gele paraplu die je bij een gemiddeld waanbeeldenprotest ziet. Dat hebben ze overgenomen van de protesten in Hong Kong. Hoe wanstaltig dom wil je het hebben? De mensen in Hong Kong hing echt wel iets meer boven het hoofd (waarvan akte) dan een mondkapje en een QR-code om dan alsnog biertjes te kunnen drinken. Het is precies dat waarom ik mij kapot geneer aan dat suffe Nederlandse kopieervolk. We doen niet anders. We hebben geen idee en eigenen ons allerlei uitingen toe alsof we daarmee eenheid uit denken te stralen. Precies het tegenovergestelde gebeurt, maar goed – in de gemiddelde kaaskop is nu eenmaal weinig plek voor een goed stel hersens.

Protesteren omdat je geen incasseringsvermogen hebt, geen idee hebt wat er werkelijk toe doet en niet kunt accepteren dat het op z'n tijd inderdaad niet altijd feest is in dit tranendal. Prima als je dan even met je voetje wilt stampen, maar dat betekent niet dat je dan ook maar gelijk je zin kunt krijgen. Volwassen, tenminste: in woord, die op die manier hun kinderen leren dat je altijd en overal jezelf op de eerste plaats kunt zetten en dat regels voor iedereen gelden, behalve voor jou. Zo ongeveer de mentaliteit die heeft bijgedragen aan de shit waar we onze onbenullige soort in hebben gestort. Om met Van Haersma Buma, uitvinder van de kopinhetzandpolitiek te spreken: “Chapeau!”

Nou ja. Gisteren dus. Op de weg terug van het leven na de dood. Een koude wind van opzij en de zon op m'n zure kop. Vandaag nies ik de dag door en morgen zet ik weer met verse zin aan voor een nieuwe week. Sparta won vandaag ook weer eens sinds honderd jaar. Banaliteiten sieren de vallende schemering hier op twee hoog.

Laat ik The Smiths er eens achteraan gooien. Bigmouth Strikes Again.

#waanvandedag

Ik zit op de bank naast een van de speakers en word in mijn rechteroor toegezongen door het Bulgaarse vrouwenkoor. Een jaar of twee terug zagen we ze live, samen met Lisa Gerrard (Dead Can Dance) in het Concertgebouw alhier. Dat was nogal een ervaring. Natuurlijk ter plekke een cd gekocht en laten signeren door mevrouw Gerrard en twee leden van het koor. Lekker ongemakkelijk ook. Maar hé, het is een investering in de erfenis, zullen we maar denken. Nu staat trouwens niet die cd op, maar eentje die we daarna nog tweedehands op de kop tikten. Nou, het is een manier om een schrijfpraatje te beginnen. Het zou direct ook het einde kunnen zijn door hieronder als afsluiting een van de nummers van het koor te plaatsen. Dat komt straks, want ik ben nog niet uitgebabbeld.

Vandaag zou een vrije dag zijn, maar zoals dat dan gaat als je net met een opleiding begint, dan moet je nog wielen uitvinden. Huiswerk ook en vooral. Het kost wat tijd, wat tevoren ook al was gezegd, dus wat dat betreft geen grote verrassing. Het verrassende zit 'm meer in hoe ingewikkeld het kan zijn om een draai te vinden in zoiets wat je toch niet dagelijks doet. Leren, uit- en onderzoeken, veel lezen, veel typen, veel kijken, veel nadenken. Oké, een aantal daarvan zijn wel dagelijkse kost, maar dan weer van een heel andere orde. Kortom, even wennen ouwe! Tussen al het gedoe door zaten ook nog twee online vergaderingen. Inmiddels een totaal genormaliseerd gegeven, praatjes online. Best handig hoor, zeker als je er gewoon voor achter je keukentafel kunt gaan zitten, maar ik blijf het ook een hoop geklooi vinden. Dus als het even kan, dan liever offline. Of gewoon helemaal niet, ha.

Ondertussen is de partner in crime weer enthousiast verder aan het bouwen aan de komende video. Vorige week zijn de tekeningen gemaakt, vandaag heeft ze het moois gescand en as I speak is ze de boel digitaal aan het bewerken. Da's dan weer een mooie bonus in de wereld vol technische gekkigheid. Van analoog naar digitaal en andersom. Het past ook wel bij onze muziek die altijd analoog (akoestisch) ontstaat en later grotendeels analoog wordt uitgevoerd. Maar spelen we in vol ornaat, dan maken we graag gebruik van wat synthetische toevoegingen. Echter, altijd alleen omdat we het nodig vinden, niet omdat het nu eenmaal kan. Dat is te makkelijk en slaat ook gewoon nergens op. En u weet, voorwaarde van al die toevoegingen is dat de basis ook altijd zonder al die opsmuk overeind blijft. Principes mensen, principes! En nu ik dit allemaal zo de wereld in blaat besef ik hoezeer het wel weer eens heel fijn zou zijn om een optreden met alles erop en eraan te geven. Komt vast wel weer, maar zoals ik als klein kind al graag mocht roepen terwijl ik met mijn voet op de grond stampte: ik wil het NU!

Goede tijd was dat. Wijzen met mijn ongedurige vinger naar een mysterieuze doos op de vliering in de garage achter in de tuin. Ik wilde per se weten wat erin zat, of eigenlijk had ik best een vermoeden. Dood gewaand speelgoed. Mijn moeder ernaast die erg haar best doet om mij op andere gedachten te brengen. Maar ja, ik en mijn gedachten. Daar kom je niet zomaar tussen.

Gebabbel dus. De wereld is weer een beetje meer naar de kloten gegaan vandaag en we rollen gewoon door alsof de boel niet in de fik staat.

Een liedje dan, zoals beloofd. The Mystery of the Bulgarian Voices (featuring Lisa Gerrard). Unison. Natuurlijk hartstikke live in Berlijn. Tijdens de tour die dus ook naar Amsterdam kwam. Het lijkt een illegale opname, maar ligt desondanks fijn in het gehoor. Alleen jammer dat je de muzikanten niet in beeld krijgt – verder heb ik niks te klagen.

#waanvandedag

Hopsa, wat een stilte hier. Even wat aan doen. U weet, het is beslist geen onwil, slechts een gebrek aan typtijd.

De week stond, los van werk en opleiding (en huiswerk!) in het teken van de partner in crime. Ze was woensdag jarig. Een mooie dag al zeg ik het zelf – het is de dag waarop ik ooit, lang geleden toen de rozen nog in dit koninkrijk welig tierden, deze verziekte wereld begroette. Tja, je zal maar veertig worden. Da's toch een dingetje. Ik heb mijn best gedaan er wat onvergetelijke cadeautjes tegenaan te gooien, opgeluisterd met een kaartje. Ik kreeg de indruk dat het werd gewaardeerd. Toch fijn.

Op de dag van de jarige gingen we 's avonds uit eten. Dat was met al die openbare opsluitingen van de laatste twee jaar toch best lang geleden. Dus op de fiets en met de pont naar Noord. Later die avond werden we op de weg terug getrakteerd op een stevige regenbui, maar dat kon de pret verder niet drukken. Gisteren hebben we het feestje nog eens dunnetjes gevierd. Minutieus verdeeld over de middag en avond een uiterst select gezelschap met als eindresultaat een krat vol chips, cola, wijn en bier dat de komende weken ons menu zal dicteren. We zijn het gewoon niet meer gewend, een feestje. Hoe minimaal ook.

Overigens wil ik u na al dit feestgedruis en de voorgaande redelijk lichtvoetige stukkies schrijfwerk toch vooral op het hart drukken dat ik nog altijd allesbehalve onverschillig sta tegenover alle ellendige shit op deze aardkloot. Ik ben daar nog net zo verdrietig, gefrustreerd en boos om als voorheen. Ik vervloek dagelijks de diersoort waar ik deel van uitmaak hartgrondig en met overtuiging. Dat u het weet.

Om dan toch nog een klein beetje feestelijk af te sluiten: Altered Images. Happy Birthday Want als je dan toch in de jaren 80 bent geboren, dan hoort dit plaatje er gewoon bij.

#waanvandedag

Ik zit op de bank. Met op een ruime armlengte schuin links voor mij de partner in crime. Dat is het voordeel van onze 36 vierkante meter leefruimte. Je bent nooit ver bij elkaar vandaan. Oké, soms is dat geen voordeel, u snapt. Dan drinken wij elkaars bloed, plakken we malkander achter het denkbeeldige behang. Maar vandaag niet. Zowaar. Want gelooft u mij, wij zijn in alle opzichten een dynamisch duo.

Ze tekent. En dat is voor een goed doel. We hebben een nieuw idee voor een verse video en na het denkwerk komt dan het uitvoerende deel. Onze taakverdeling is duidelijk. Zij tekent, ik roep dingen. Ik verwittig de buitenwereld. Dat soort dingen.

Eerder vandaag liepen we sinds veel te lange tijd weer eens samen een rondje door het park. De kale winterslag heeft er inmiddels flink huisgehouden. Al kun je het hier al jaren nauwelijks nog winter noemen, zo is het ook. Toch doet het park erg haar best om te doen alsof ze zich aan het seizoen houdt. Stiekem glipt wel een revolutionair plantje uit de grond. We kwamen niet direct op de naam. Een winterklokje? Een winterkoninkje (nee, da's een vogel! beet ze me liefdevol toe)? Hm. Stilte. Zo moeilijk was het niet. We wisten het heus wel. Oh ja, een sneeuwklokje. Nu nog wat sneeuw en de bel zal luiden. Ach, voor we het weten staat het park weer in haar lentejas op ons te wachten. Blad ontluikt. De zomer zal komen. Blad in vol ornaat. En de herfst flikkert de boel uiteindelijk weer op de grond en we zullen er melancholisch bij zuchten.

De muziekkeuze van vandaag begon in dit huis vanochtend met Satie. Daar werd de partner op ruime armlengte nostalgisch van. Vroeger thuis. Klassieke muziek op zondag en een krant. Zoveel tevreden verleden tijd kon ik niet aan, dus toen de pianoklanken waren verstomd gooide ik er de Peel Sessions van Killing Joke achteraan. Daarna, vanmiddag na de wandeling, kwam Chelsea Wolfe voorbij met haar live registratie van Roadburn (2012), gevolgd door Wovenhand's gelijknamige (maar met spatie) debuutalbum. Terwijl ik dit typ is de muziek op. Eventjes dan, want ik heb als de wiedeweerga The Head on the Door van The Cure in de cd-speler gemikt. Die mag ons avondeten-maken-in-de-keuken-ritueel opluisteren.

En hier op deze godvergeten plek verlaat ik u met heel andere koek. The Sundays. Here's Where the Story Ends.

#waanvandedag

Een deel van het perron ligt open. Het wordt omheind door gammele rasterhekken, stapels afgeragde tegels en versplinterde pallets. Verderop, nog net onder de overkapping, staat een graafmachine. De werklui zijn afwezig en in dit stilleven van wachtende, naar hun schermen starende treinreizigers en opwaaiend zand wordt de kaalgeslagen plek opgeluisterd door een witte plastic vork, sigarettenpeuken en lege sigarettenpakjes, afval van fastfoodketens, koffiebekers en blikjes energiedrank. Dat alles gelardeerd met afdrukken van vogelpootjes in het zand; het enige dat mij bij dit troosteloze schouwspel vaal doet glimlachen.

Dat was gisteren voordat ik op de trein naar Almere stapte. Vandaag hadden de partner in crime de wind flink tegen op weg naar de zaterdagse winkelhel. Des te groter de beloning toen we op de terugweg de stevige windvlagen mee hadden. Zij sloeg bij het kruispunt af naar links om alvast naar huis te gaan. Ik naar rechts om nog een paar boodschappen te halen. Daarna sloten we ons op in huis. Wegwaaien kan altijd nog.

Het is niet veel met mij vandaag. Kapotmoe. Morgen zal het vast weer wat beter gaan. Nu eerst snaveltjes toe en oogjes dicht. Wie weet slaap ik stiekem weer eens een paar uur aan een stuk.

Laat ik een voorproefje op een nachtwandeling nemen. Sleepwalk. Ultravox. En natuurlijk live. Met enorme synthesizers waar je tussen kunt apenkooien.

#waanvandedag

Terwijl haar peuter her en daar wat boeken uit de kasten trok en de planken testte op hun stevigheid door er aan te gaan hangen, vroeg zij mij of ik ook wist waar de piratenboeken stonden. Ze had gezocht bij de P maar daar had ze niets gevonden. Het zou wel erg leuk zijn als er een piratenboek was. Ze hadden afgelopen weekend namelijk zijn slaapkamer helemaal in piratenstijl gebracht, dus ja, daar paste nu wel een mooi piratenverhaal bij. Wat ik natuurlijk heel goed begreep. Ik knikte en dacht na, zocht bij de peuterboeken op thema en zonder thema. Keek voor de zekerheid nog even in de computer. Niets. Nou ja, van alles over piraten, maar ongeschikt voor peuters. Op zich best verwonderlijk. Dat vond zowel zij als ik.

Ik liep nog eens naar de kleine themaboeken. Kreeg zowaar een ingeving: Stoere Figuren! Daar moest toch wel iets bij staan. Ridders, rebelse meisjes, lieve monsters met een cape, Nijntje op sokken. En ja hoor, Aadje Piraatje. Iedereen blij.

Een minuutje later zat het jongetje bij zijn moeder. Ze las voor en dat deed ze op enthousiast volume. Geeft niks, het was verder vrij stil en het ventje was het ook vast zo gewend. Helaas was zijn aandacht er niet helemaal bij. Na twee zinnen had ie er genoeg van en begon aan een heuse balanceeract op de rand tussen de trap en de hellingbaan. Echt heel hard vallen doe je daar niet. Je houdt er hooguit een ooglapje aan over.

Door al die piraterij zit sinds vanochtend mijn lieve schat M.I.A. in m'n hoofd. Fly Pirate. En da's niet erg.

#waanvandedag

Dat was toch leuk thuiskomen na de ochtenddienst. Stond er zomaar een bos bloemen braaf op me te wachten op de deurmat. Van de bieb. Om me welkom te heten en te feliciteren met mijn contract. Lief van ze. Geheel tegen mijn gewoonte in een foto – niet al te best, maar vooruit – van mezelf genomen met de bloemen in de ene en de telefoon lekker onhandig in de andere hand. Met een rare grimas toe. Voor het nageslacht. Bijvoorbeeld.

Vriendin K viert een paar dagen vakantie in Zandvoort. Zij liep vanochtend vroeg langs het strand en daar lag een lijk half in het water. Ook goedemorgen. Er was politie bij. Tenminste, die hielden zich zoals ik het interpreteer strikt aan de geldende maatregelen en bleven op gepaste afstand. Toen K na een goede drie uur waaien en zout snuiven weer langs die plek kwam, was het lichaam weg. Net als de polizei. Treffend zoals ze schreef: het lichaam is weg, maar de plek is er nog. Zo doet ze dat.

De partner in crime maakt terwijl ik stramme typwerk verricht aanstalten om – na weken hier tussen de boeken dansen – weer naar de dansles op locatie te gaan. Dat is fijn. Heeft ze tenminste weer echt wat ruimte om haar moves te maken. En ondertussen eet ik in het uurtje dat ze zich daar vermaakt mijn voertje. Met zo goed als zeker een serie uit de oude doos voor mijn snufferd. Bord op schoot. U weet wel.

We gaan het weekend in. Stilzitten is geen optie, dus staat er een condoleance in Huizen op de agenda voor morgenmiddag. Zondagmiddag kijk ik samen met vriend Bas in hun Leusdens stulpje het immer tenenkrommende – voor mij dan – treffen tussen Sparta en 'zijn' FC Utrecht. Er zijn ergere dingen.

Het geluid van vandaag wordt iets bloemigs, iets zeezoutigs, iets dansbaars (het kan). Ah, daar zul je Flowers of the Sea van Dead Can Dance al hebben. Hopsa.

#waanvandedag

De vogels hebben het deze week op mij gemunt, zo lijkt het. Begin van de week scheerde er een flats rakelings langs mijn hoofd en vanmiddag was het dan echt raak op mijn schouder. Erg jammer jongens. Inmiddels mijn jas flink geboend en nu maar hopen dat het spulletje ook echt niet meer te zien is.

Heel veel jaren geleden – leven is lijden – had ik de letterlijke hoofdprijs. Ik wilde bij de normaalste zaak van Nederland naar binnen en net voor ik naar binnenstap kakt er een koerende duif bovenop mijn kop. Ik heb er later in het kader van deze sociale vernedering een liedje van gemaakt. Keiharde house met slechts de regel tekst Birdshit on my head. Boem-boem-boem en door met die beats. Nu zou je kunnen denken dat ik later alsnog revanche heb willen nemen toen we met MANKES ons tweede album Kill the Birds noemden. Maar zo is het beslist en helegaar niet. De vogels zijn mij lief, ondanks hun geschijt uit de hoogte.

Toen ik daarnet mijn jas aan het schoonmaken was spookte heel even door mijn hoofd dat je zou zien dat ik nu al twee jaar door dat hele virusgebeuren heen rol zonder ook nog maar een test te hebben moeten ondergaan, maar krijg ik er een heersende vogelgriep voor in de plaats. Soms moet je de duistere gedachten gewoon even de ruimte geven. Daarna weer terug in de koffer.

Spontaan speelt het nummer Broken Wing van Nits (zonder 'The' ervoor) door mijn hoofd. In de tekst zit het allemaal. Een koffer en gebroken vleugels. Nogmaals, vogels zijn mij dierbaar, ze moeten vliegen en ik wens ze echt oprecht gezonde vleugels. En een ander doelwit.

#waanvandedag

Gezichtsmaskers, mondkapjes, mondneusmaskers, neusapen, façadelapjes, type I, type II, FFP, zelfgemaakt, dringend advies, verplicht, vrijblijvend, eigen inzicht, verantwoordelijkheid bij de burger en weet ik wat allemaal. U snapt het vast ook niet meer.

Hoe dan ook is het dringende advies om gezichtsbedekking te gaan dragen die eerder nog uitdrukkelijk niet was toegestaan. Dat past wel in het gezwabber en gezwaai van wat we beter maar geen beleid moeten noemen. Visieloos, geheel in lijn met schaterlachkanon Rutte.

Toch had ik heel veel liever mijn eigen onschuldige katoenen vodje met kekke print en uiting blijven dragen. Alleen al omdat het een flinke (zwerf)afvalberg scheelt en met als extra bonus een geruster gevoel wat mijn gezondheid betreft.

Het blijkt namelijk dat er in die wegwerpdingen allerlei nanoshit is toegevoegd waarvan het aannemelijk is dat het een gevaar voor de gezondheid vormt. Klinkt tegenstrijdig – we dragen die dingen om anderen en onszelf enigszins, een pietsie beetje, maar toch, te beschermen. Als het dan vervolgens allerlei deeltjes bevat die mogelijk schadelijk zijn voor mens en milieu, dan vraag ik mij of waarom je die dingen überhaupt nog moet dragen. Ga dat dan eerst eens goed onderzoeken voordat je hele volksstammen dwingt schadelijke stoffen in te ademen. Iets met regen in de drup en wal in de sloot. En het water stijgt.

Lees het anders zelf op de website van het RIVM. Ik heb alvast de inleiding van hun site geplukt, lees daarna (on)gerust verder.

In niet-medische mondkapjes kunnen heel kleine deeltjes van chemische materialen (nanomaterialen) zitten. Deze voegt een fabrikant toe om verschillende redenen. Zo zouden ze bijvoorbeeld helpen om het mondkapje beter schoon te houden. Het is nog niet duidelijk of dat ook zo is. Ook is niet bekend of deze mondkapjes met nanomaterialen wel veilig zijn voor mens en milieu. (_Lees hier verder_.)

Kijk, als je af en toe met zo'n ding op je giechel moet rondlopen, winkel in, winkel uit, dan zal het niet zoveel uitmaken. Of je nou in de stad of in een gemiddelde winkelstraat loopt, de uitlaatgassen vieren hun feestje toch wel. Maar als je hele werkdagen rondloopt met dat ding tegen je neus en mond, dan wordt het best zorgelijk, vind ik. Vlek op vlek. Precies om die reden ging ik dus toch maar even zoeken wat ik dagelijks zo goed als zeker inadem. Werd ik niet vrolijk van.

Tel dit ongewisse gereutel op bij het leven in een land dat zenuwziek wordt van, ik noem maar wat, stikstof en CO2-uitstoot en ik krijg het spontaan nog een beetje benauwder. Weer zo'n typisch voorbeeld van hoe er rücktsichlos een hoop ellende door onze holtes wordt geduwd. Dit gebeurt al zo sinds de industriële revolutie en echt veel is er nog niet van al die vervuiling, ziekte, dood en verderf geleerd. Sterker nog, het is Rutteretoriek pur sang – we zien wel waar het peupelschip strandt, ik heb mijn eigen miljoenenjacht in veiligheid gebracht. Schaapjes op het droge en vooruit met de geit.

Nou. Leek me toch de moeite waard dit geruststellende 'nieuws' even te delen. Vlieg ik er nu uit met een adembenemend riedeltje muziek. The Prodigy. Breathe.

#waanvandedag

Ik zag deze week de maan van een sikkel naar driekwart gaan. Met in de vroege ochtend mist boven de weilanden en een paarsrode horizon in het oosten.

De trein dendert door het landschap met verlaten bunkers aan de ene kant en het Naardermeer aan de andere kant. Al is dat steeds maar tijdelijk. De rails slingert langs en bedrieglijk bijna onder het water. Ja, echt. Dive-unders noemen ze dat. Het tegenovergestelde van fly-overs. Weet je dat ook weer.

Het zijn de voordelen van vroeg in de ochtend en 's avonds reizen. Van Amsterdam naar Almere, van Almere naar Rotterdam. En van daar weer terug naar Amsterdam. Dan kom je nog eens ergens en zie je eens wat.

Nou ja, er valt genoeg te zien, maar meestal stemt mij dat niet zo tevreden. De ranzigheid van het treininterieur; de sporen van gevlogen baasjes van achtergelaten bekers, plastic, blikjes en patatbakjes. Afdrukken van schoenen op de bank. Zeker nu er overal wordt gestrooid laten ze stevige witte markeringen achter. Alsof we honden zijn die hun territorium afzeiken.

Gelukkig is er altijd nog een boek als het ook buiten niet meer tot melancholie stemt. Over zwaartekracht die er feitelijk niet is, verstrooide heksen die niets slechts in de zin hebben, een hond op zoek naar zijn zielsverwant en ondertussen iedereen helpt de laatste uren en dagen door te komen, chaostheorie, entropie en werken bij het personeel uitknijpende Amazone. En alles wat daartussen, omheen en achterstevoren in zit. Boeken. In alle soorten en maten (liefst wel hanteerbaar voor onderweg), van kinderboek, jeugd en young adult tot romans, van wetenschap tot dikke duimzuigerij. En ondanks dat ben ik kieskeurig en zeker geen alleslezer, maar dan nog blijft er heel veel moois, interessants, louterends, verbazingwekkends, verwarrends en ontroerends over.

Niet zo raar dat ik mij op mijn plek voel tussen de boeken. Bijna dagelijks gaan er – ik overdrijf niet – een paar honderd door mijn handen. Met vandaag als klap op de vuurpijl taart van EnergieQ. Werd vanochtend bezorgd met daarop een lieve afscheidsboodschap en markering van een nieuw begin. Niet dat ik de taart eet, maar het gebaar alleen al is voedsel voor hart en ziel. En zo hebben mijn collega's een extra stukkie om verlangend naar te kijken.

Bent u ook zo benieuwd wanneer ik weer ouderwets ga lopen klagen over de domme mensheid? Tot het zover is alvast een ogenschijnlijk niemendalletje, al schijnt de bedrieger. Herman's Hermits. No Milk Today.

#waanvandedag