En zo zaten we deze week ineens twee keer in een radiostudio. Altijd leuk. Donderdag in Zandvoort en vandaag in Egmond. De zee zat in de week zou je kunnen zeggen.
Afgelopen donderdagavond werden we nog tijdens de uitzending van het programma Alternative FM op Zandvoort FM door programmamaker René Bremmers gebeld om vandaag in zijn The Basement een paar nummers te komen spelen. Zeg dan maar eens nee. Omdat de uitzendingen van RTV80 vandaag in het teken stonden van Giro 555/Oekraïne, was dat een extra goede reden voor ons om opnieuw met onze gitaren op de tere ruggetjes in de trein te stappen en zo ons uitermate bescheiden kiezelsteentje bij te dragen.
Het was hoe dan ook tijdens beide uitzendingen fijn om eindelijk weer live van ons te laten horen. Met op donderdag twee nieuwe nummers in onze set van zes. Spannend ook, maar het ging niet onaardig. Een mooie opmaat voor het optreden op 25 maart in Utrecht. Nieuwsgierig? Ja natuurlijk, snap ik toch. Op onze website vind je alle broodnodige informatie.
Verder onthoud ik mij voor nu van allerlei commentaar op alle shit in de wereld die we met z'n allen zo lekker naar de donder helpen. Dat komt vast binnenkort wel weer. Bofkonten.
Om dan maar subiet af te sluiten met nog wat meer zelfkietel: onze video 'The Hunt Begins' die we vorige week hebben uitgebracht. Enjoy!
Voor wie niet enorm bekend is met het fenomeen themaboeken bij de peuter- en kleuterafdeling in de bieb: een deel van de prentenboeken, groot en klein, staat gesorteerd op thema. Dus boeken over angsten, dood, jezelf zijn, sprookjesfiguren en verjaardagen – om er een paar te noemen – staan allemaal met hun thema op de rug netjes bij elkaar.
De twee thema's die mij elke keer weer doen grimlachen omdat ze direct naast elkaar staan zijn emoties en eten en drinken; zelfs als je nog niet kunt lezen of schrijven wordt het je onbewust al ingeprent dat je je emoties best mag verzuipen of jezelf een eetstoornis mag aanmeten. Tja, ik ben nu eenmaal een nare man die giert van het lachen als het om dit soort ellende gaat. Je moet toch wat. 'Kijk eens, hier staan de boeken over emoties en direct daarnaast alle over eten en drinken.' Ik vind dat te geinig.
Zeg zelf, wat valt er verder te lachen. Voor onbekommerd schateren is geen reden. Wat overblijft is de pijn met satire en zelfspot weg grijnzen. Of nou, als je daar niks mee kan, dan kun je dat rotgevoel jou dus laten opvreten of verdrinken. Makkelijk zat.
Dat is namelijk wat ik zie bij een reportage over carnaval of een willekeurig volgepakte feest- of concertzaal. Bezopen mensen die grensoverschrijdend hun levensangst op de ander botvieren. De lege zaal of lege straat na afloop spreekt boekdelen. De stank, de rotzooi – de treurigheid. En elkaar maar wijsmaken dat het alleen gezellig kan zijn met een stuk in je kraag, een handje pillen, een snuifje poeder, een hijsje gas, of weet ik wat. Hoezo gezellig. Ik heb toch echt liever een gesprek met iemand die nuchter is zonder de oorverdovende teringherrie waarmee de gemiddelde DJ je martelt en een hossende, dampende massa die net doet of het schip niet zinkt en kiest voor hersenloos vertier. De overconsumerende mens in al haar facetten.
Geloof gerust dat dit zuur geprevel niet door mijn inmiddels over the hill-leeftijd komt. Ik heb er nooit iets mee gekund, ook niet als puber. Een van mijn angsten is juist die hersenloze menigte. En terecht ook, want er komt niets goeds uit de massamens. Kijk gewoon maar om je heen. Maf genoeg snap ik dan ook best dat je dat niet nuchter kunt verdragen. Je lost er alleen niks mee op en richt er juist nog meer schade mee aan. Toegegeven, met dit hele rampspoedschrijven ben ik ook niet enorm probleemoplossend. Wat je noemt een impasse.
Praten tot ik een ons weeg. Talk Talk met het nummer Talk Talk. Live, duh.
Komt er eindelijk weer eens een prozaïsch gedicht uit mijn fikken, zit er in de laatste zin, precies die laatste, een domme typvergissing. Tenminste, als je het schrijfwerk via e-mail ontvangt. Zoals ik al vaker heb lopen gillen: online knutsel ik de meeste gekkigheid er alsnog uit zodra mijn in woede ontstoken oog erop valt.
Ook nu liep ik dus weer tierend door het huis. En u weet, het is geen enorm huis, een extra handicap als je je frustratie om je eigen sufkoppigheid wilt ventileren. Verder redden we ons in deze ruimte wonderlijk goed. En dat alweer bijna acht jaar. Hallo dan.
Van jaren naar dagen. Onvermijdelijk om weer over Stupid Poetin te beginnen, sorry voor de voorspelbaarheid. Ik bedacht mij net in de trein terug van Almere naar huis dat er van gezichtsverlies voor dit ventje nooit sprake kan zijn. Hij kan onmogelijk toegeven dat het misschien geen goed idee was om landjepik te spelen. Dat staat, zoals ik ons Vlaatje inschat, gelijk aan zelfmoord. Ik geloof niet dat hij daar echt een voorstander van is. Hoewel de enige andere uitweg net zo goed een vorm daarvan is.
Opgeven, toegeven is simpelweg geen optie en dus vrees ik oprecht dat hij uiteindelijk op een rode knop drukt. Niet dat die knop echt bestaat – die bestaat alleen in onze verbeelding om de boel een beetje visueel begrijpelijk te maken. Neemt niet weg dat er een procedure is die de boel naar de sodemieter helpt. Het lijkt mij zijn enige optie. Dat alles en iedereen en er dan niet bepaald beter van wordt, dat is voor hem een non-issue. Kan niet anders.
Er zal ook heus iets van een veilige schuilplek bestaan voor deze gestoorde man. Ongetwijfeld uitstekend geoutilleerd met allerhande voorraden om een decennia of wat mee toe te kunnen. Om dan na vijftig jaar half ontbonden uit zijn hol te kruipen en alsnog victorie te kraaien. Althans, vermoedelijk zal hij dan wel gemuteerd zijn tot een of ander vogelbekdier of anderszins: toch die lul met vingers.
Nooit gedacht dat ik ooit Doe Maar in deze voor mij heilige echoput zou gooien. De Bom. Heb je nou je zin Vladimir? Eikel.
Op het gras liggen een speelgoedraceauto, een waterkoker, een speen en een glazen schaal. Een vuilniszak ligt twee meter verderop opengescheurd littekenweefsel te vergaren.
Een zwaar gehavende kinderfiets in felle kleuren staat verloren onder de brug. De graffiti op de pilaren vertelt in het voorbijgaan het verhaal van geboren en gestorven, de datum vervaagt met de jaren waarin het water zonder tijdsbesef tegen de kade klotst.
Op de stoep de inhoud van een overvolle asbak. De auto met de dader is in rook opgegaan.
Vliegtuigen trekken strepen in de lucht en niet eens zo ver hier vandaan raast een ambulance met sirene en zwaailichten aan door de straten, altijd een bandenspoor te laat.
Op de fiets trappend door de ziedende stad kwam de nu al twee dagen spokende gedachte van een loop in de mond en de trekker die wordt overgehaald.
Twee jaar geleden dacht ik dat het gedoe rond het virus zomaar tot een grote, snelle en broodnodige verandering kon zorgen en dus tot een enorm geluk bij een ongeluk kon leiden. Dat bleek helaas en tegelijk geheel volgens verwachting ijdele hoop.
De ellende die nu aan de gang is in Oekraïne zou zomaar ook tot een positieve verandering kunnen leiden (al besef ik dat het op dit moment een beetje vreemd klinkt). Wil je Poetin vleugellam maken, dan zullen we per direct moeten stoppen met de import van fossiele brandstof uit Rusland. Dat betekent een ultrasnelle transitie naar een andere manier van energiegebruik. En dan vooral: heel erg veel minder.
Ik ben ervan overtuigd dat er geen gebrek aan energie hoeft te zijn en dat er 'slechts' een omslag in het eindeloos roekeloze consumeergedrag nodig is, gecombineerd met het rigoureus kappen met de productie van onnodige zooi.
Het is simpel. Pak al die marketingbureaus en zelfbenoemde -goeroes aan die van alles verzinnen om ons als zombies te laten (web)shoppen, die ons spullen en zogenaamde diensten aansmeren die we helemaal niet nodig hebben.
Maak producten die wel nodig zijn en maak ze modulair. Zorg dat ze makkelijk te repareren zijn, beter nog: zorg dat ze stabiel en zowat onmogelijk stuk te krijgen zijn. Het verdienmodel zit 'm dan niet in design to fail maar design to last. Kortom, reserveonderdelen, reparatieservice, zo min mogelijk (liefst geen) verspilling van grondstoffen door circulair gebruik en tel uit je winst.
Als we de planeet niet nog langer uitputten en weer samen gaan leven met al leven om ons heen, als we de menssoort niet centraal blijven stellen maar slechts het besef dat we een onderdeel van een niet te bevatten geheel zijn, een minuscuul onderdeel van een eindeloos web, een reeks louter toevallige gebeurtenissen, dan is dat de ultieme winst.
Waarom moet er überhaupt iets te winnen zijn. Winst voor de een betekent altijd verlies voor de ander. Groei voor de een is krimp voor de ander. Geluk voor de een is ongeluk voor de ander.
Het is nog geen maart. Het is nu al bekend dat Nederland op 12 april dit jaar een hele Aarde heeft verbruikt als je kijkt naar onze leefstijl. Ofwel, we verbruiken ruim drie planeten per jaar om aan onze zogenaamde, denkbeeldige consumptiebehoeften te voldoen. Dat is dus alleen ons kleine land. Krankzinnig. Onhoudbaar en dat weten we best. Toch veranderen we ons gedrag nauwelijks en ook nog eens heel erg langzaam. We laten er andere landen (mensen, dieren, de hele natuur) voor opdraaien. Hoe armer het land, hoe kleiner de ecologische voetafdruk, hoe meer ellende (zeespiegelstijging, overstromingen, extreem weer, geologische spanningen, oorlog) ze op hun bord krijgen. Omdat wij hier te beroerd zijn om te minderen, te veranderen, na te denken. Na ons de zondvloed, laat ze ergens anders maar creperen.
Uiteindelijk ontspringt niemand de dans, het schip zal zinken. Tenzij de vreselijke ramp die nu in het oosten plaatsvindt ons eindelijk eens wakker schudt.
Geen fossiele brandstoffen meer uit Rusland. Dan heeft meneertje Poetin geen poot meer om op te staan. En dan hier als de sodemieter minderen met al die onnodige shit. Ik bedoel maar, terrasverwarmers? Energieslurpende gadgets? Voor elke scheet het internet op, een vliegvakantie, een cruise? Tata Steel? Shell? Datareuzen? Opzouten met al die gekkigheid. Zo help je onze niet zo heel verre buren in het oosten door Vladimir een keiharde tik uit te delen en zo help je jezelf plus de generatie die nu opgroeit in een uitzichtloze toekomst. Wie weet gaan we als soort toch nog een een paar generaties mee in een wereld zonder alles slopende economische groei en met een evenwichtige, prettige en leefbare wereldbol.
Collega D wist het vanochtend puntig samen te vatten: Poetin is de nieuwe virusmutatie.
Tja. De biljartbal met worstenvingertjes probeert nog net voor hij jammerend zijn sterfbed opzoekt zijn langgekoesterde droom waar te maken. Hij wil de tijd terugdraaien naar toen Rusland nog een unie van diverse Raden was.
Ik vraag mij af of snotneus Poetin wel weet dat het blind najagen van dromen – het koste wat het kost over lijken gaan om jouw totaal egocentrische wens in vervulling te laten gaan – dat precies dat een uitwas van het kapitalisme is. Probeer dat dan maar eens te rijmen met je wanstaltige waanbeelden.
Vroeger was alles beter voor Vladimir, kan niet anders. Waarom zou je anders als massamoordenaar de boeken in willen gaan. In plaats van verrassend nieuw leiderschap kiest deze gladiool voor het het meest voorspelbare en oudste gedrocht dat we als mensheid kennen. Landjepik, oorlog. Niet heel gek als je naar die ontzielde kop keek die van de week doodleuk allerlei nonsens de wereld in slingerde. Dat deed hij wel al vaker, maar vooruit, heel soms leek het erop dat Vlaatje wel degelijk een stel hersens had. Helaas. Door alle botoxbehandelingen is waarschijnlijk zijn laatste restje gezond verstand gestold.
Om er nog een laatste woord aan vuil te maken: de oorsprong van Rusland ligt in Kievse Rijk. Ofwel, wat we nu kennen als de hoofdstad van Oekraïne. Toch op z'n minst vreemd dat V.P. te M. dat niet in zijn geschiedenislesje van afgelopen week noemde. Kwam natuurlijk net niet lekker uit met zijn verdraaide wereldbeeld.
Bijna onmogelijk om niet op de proppen te komen met het nummer World War van The Cure. Alleen al vanwege deze passage:
No one’s a winner
No one’s a loser
Just a dead friend
En toch leek het mij in het kader van enige verlichting beter om af te sluiten met Rasputin. Boney M. Vrij dansen nu het nog kan.
We hebben hier thuis het edele voetbalspel ontdekt. Nee, niet om ernaar te kijken of om een team toe te juichen – we voetballen in onze riante keuken met een vrij vloeroppervlak van pak 'm beet zes vierkante meter.
Gisteren ontstond er spontaan een match toen een lege keukenrol met een sierlijk lijkende frommelboog de papiertas miste. Een van ons twee trapte vervolgens tegen het kartonnen rolletje en voor we het wisten piesten we zowat in ons broek van het lachen terwijl we de rol in elkaars doel probeerden te schoppen. Eentje bij de keukendeur naar het balkon en het andere goal bij de enigszins blinde keukenmuur met de deur naar de douche.
Nu net ontstond er opnieuw een tweestrijd. De keuze was op de bank blijven hangen of nog een potje keukenvoetbal. Deze keer met een gaar tennisballetje. Nog meer gevaar voor eigen leven en de dingen om ons heen gegarandeerd. We speelden een heen- en een terugwedstrijd met tussendoor een korte thee- en toiletpauze, waarbij de partner in crime opmerkte dat we hier blijkbaar net 40 en over de 50 voor zijn geworden. Het zij zo. Lang leve homo ludens.
Of dit een uiterst opmerkelijke traditie wordt is nog niet te zeggen, maar deze twee potjes stonden in ieder geval garant voor een hoop lol en zelfs kramp in mijn hoofd van het lachen.
Ik vermoed trouwens dat de benedenburen er heel anders over denken, maar hé, alles beter dan dat we, om wat voor reden dan ook, in de gootsteen gaan zitten. En laat dat nou precies gebeuren in het nummer 10.15 Saturday Night van The Cure. Je raadt het al, een live versie. Helemaal uit 1996.
En zo zaten we rond half twee vanmiddag rond de keukentafel bij mijn ouders een potje te kaarten. Dochterlief en de partner in crime namen het op tegen mijn vader en mij. Klaverjassen, Rotterdamse variant (omdat Amsterdams net Rummikub is en omdat ik ook niet beter weet).
De twee oude kaartrotten tegen twee junioren in het nobele kaartspel. Die laatste twee hebben ons, na een behoorlijk spannende strijd uiteindelijk alsnog verslagen.
Ze begonnen goed, kakten daarna een beetje in, gaven hun voorsprong zelfs heel even weg, maar een pit en een solide laatste pot bracht de overwinning.
Omdat we nog een klein beetje tijd over hadden voordat het dochterkind naar de trein moest om op tijd op haar werk te zijn, speelden we nog snel drie losse potjes. En jawel, ook die werden door die twee meiden gewonnen. Het zat er voor mijn vader en mij gewoon niet in vandaag.
Kortom, we moeten maar snel een revanchepartij regelen.
De wind liet zich ook weer van zijn beste kant zien. Vertrokken we nog met gewoon een stevige bries richting Zuid-Holland, met code oranje ondernamen de weg terug. Zonder gedoe trouwens, wel zo prettig.
Amper thuis stond de brandweer in onze krappe straat. Hier pal aan de overkant ligt al een dag of drie een stel pannen op de rand van de dakgoot te wiebelen. Die hebben zich daar verzameld nadat Eunice ze van het dak had gelicht – de rest van de pannenfamilie ligt in treurige stukken op de grond. De brandweer heeft de bungelaars uit hun benarde situatie bevrijd, al kijk ik er niet raar van op als er morgen gewoon weer wat spul naar beneden is gekomen of op het punt van vallen staat. Dat dak daar is nog maar kort geleden gerenoveerd, maar is niet bepaald een stormproof, zo bleek al eerder. Het zal je dak maar wezen.
Over ons dak dan. Hier al enige tijd de vliegtuigen steeds lager over en dus nog intimiderender. Zal vast ook met het winderige dingetje te maken hebben – andere aanvliegroute en dergelijke gekkigheid. Ga dan gewoon niet vliegen, denk ik dan. Zoals de treinen, bussen, trams en metro's ook spontaan niet meer rijden als er stevige windvlagen zijn. Maar nee, vliegen zullen we te allen tijde en tot de dood ons schijt.
Goed, ondertussen zitten de Winterspelen die geen winter kenden erop en zal Poetin morgen of ergens deze week dan eindelijk aan zijn eigen winterspelletje gaan beginnen. Het Olympisch vuur is gedoofd, Xi vooral tevreden dat het bijna niet over mensenrechten is gegaan en zijn vriendje Vladimir braaf heeft gewacht met landjepik. Zoveel vriendschap betaalt zich vast uit in klinkende cryptomunt. Waarmee ik niet wil zeggen dat wij hier in de EU, het VK en de VS zo lekker bezig zijn. Uiteindelijk draait het om een ordinair potje ver pissen, een archaïsch spelletje Apenrots. Zonder ook maar enig oog te hebben voor al het leed dat deze verwarde personen met kernkoppen aanrichten. Oude, belegen mannen verklaren elkaar de oorlog, jonge mensen en generaties daarna mogen ervoor bloeden.
Spelletjes. Dan kies ik toch het allerliefst voor die keukentafel met kaarten in het goede gezelschap van die mij lief zijn. Dat zouden meer mensen moeten doen.
Met een knipoog afsluiten dan maar. Herz ist Trumpf. Trio. Live, of nou ja, een soort van.
Een half rondje door het park en je hart huilt. Nou ja, dat van mij dan. Overal dikke takken, dunne takken, blad. Met als toppunt van dit tranendal natuurlijk de geknakte bomen. Dik, dun, maakt niet uit. Als luciferhoutjes. Hashtag Eunice. Om de boel weer wat lucht te geven.
Kijk, op zich is het een kwestie van geven en nemen, zo werkt het op deze en elk andere denkbare planeet nu eenmaal. Waar de een omvalt, staat de ander op. Oorzaak en gevolg, die riedel. Het helpt de boel te relativeren. Maar ja, als je dan ook net het boek(je) De Eik Was Hier aan het lezen bent, dan is het een kleine stap naar het vermenseljken en dus het lijden van alle bomen. Wat voor de bomen trouwens niet echt een compliment is; u kent mijn standpunt ten opzichte van de mensheid inmiddels.
Gisteren deelden we – MANKES – bij wijze van kunstzinnige knipoog naar de stormen en stevige windstoten ons nummer The Storm. Het stamt uit onze beginperiode. We namen het in 2014 op om het vervolgens op ons debuutschijfje wereldkundig te maken. Zo'n nummer dat we zo goed als zeker niet, of misschien toch één keer, live hebben gespeeld. We wisten allebei tot vanochtend niet eens de tekst meer, maar dat was makkeljk op te lossen. Kwestie van er zelf weer eens naar luisteren. Nu zit het de hele dag weer in mijn hoofd. Dat betekent overigens niet dat ik het nummer nu ook hier nog eens ga delen. Er zijn nog genoeg andere mooie muzikale stormen. Zoals deze van Big Country. The Storm. Live, je snapt.
Dit gaat 'm niet worden en toch doe ik, eigenwijs strontjong als ik ben, toch een poging.
Aanvankelijk wilde ik hier gewoon alleen even een muziekje delen en dan wegwezen, maar meestal komen de muziekjes pas tijdens het typen opborrelen. Dus ja, dan is het onvermijdelijk wat gepruttel neer te kalken in de hoop op muzikale bijval dan wel afsluiting.
Vanmiddag overigens een nieuwe locatie ontdekt. Almere Poort. Weer eens wat anders dan Stad. Almere Buiten had ik al op mijn lijstje staan en nu alleen nog Haven, dan zijn we overal geweest. Alles op z'n tijd.
In Poort was het prima te doen. Aardig wat aanloop aan het begin van de middag, maar ja, toen begon de regen en bleven de potentiële bezoekers zo goed als thuis. Geef ze eens ongelijk. Al zijn er toch altijd nog mensen die in weer en wind over de drempel stappen. Die geef ik al helemaal geen ongelijk.
Poort is een bieb in een bieb. Met een eigen indeling en gelukkig wel gewoon de ij achter de i – het zijn nu eenmaal losse letters. Geloof het of niet, maar in de rest van het Almeerse boekenfeest staat de ij bij de y. Ik kan daar maar niet aan wennen en dwing mijzelf dus zowat dagelijks die knop eindelijk eens om te zetten, maar mijn brein weigert dienst. Met alle macht en in mezelf vloekend zet ik de boeken van, ik noem maar iemand, Linda van Rijn pal achter, of toch in ieder geval heel dichtbij, die van Chris Ryan. Tja. Het is een dingetje, maar men is onvermurwbaar – in Almere heeft het alfabet 27 letters.
Maar goed, de troostprijs ligt in Poort. En geloof het gerust, dan moet ik dáár ineens weer wennen aan een wereld die ik dus intrinsiek logischer vind. Gedoe. Ik ben net een mens.
Nou ja. Omdat de y dus met gemak kan klinken als het Engelse waarom: een liedje om de boel mee af te sluiten. Bronski Beat. Why?