ego echo

Losse flodders die door mijn hoofd suizen. Zoals het heilig verklaarde rendementsdenken. Met als gevolg dat als iets niets oplevert het dus per definitie niets waard is. Dat is toch eigenlijk geen wereld die je moet willen wensen en toch is alleen al de grootste politieke partij in dit land handenwrijvend voor dit idee. Ofwel, een meerderheid van de stemmers, die misschien over een poosje opnieuw hun potloodje mogen slijpen, ziet een maatschappij wel zitten waarin het voor wat hoort wat leidend is.

Het past helemaal in het beeld van de verwoesting van kwaliteit door kwantiteit en de verpulvering van schoonheid door oppervlakkigheid. Hoe meer duimpjes, hartjes, views en meer van die ongein iets krijgt, hoe meer het de moeite waard zal zijn, blijkbaar. Nou, als ik in een vlaag van levensmoeheid al op een gemiddeld 'miljoen-views-filmpje' klik, dan zie ik vooral heel veel onzin. Mentale bagger, onnodige schermvulling en datavervuiling. Alles om de hongerige massamens te voeden. Een bodemloze put. En mijn levensmoeheid slaat hartstikke spontaan om in levensmoedeloosheid.

Wat dat laatste betreft. Ik snap niet waarom er zo ingewikkeld wordt gedaan over het zelf kunnen kiezen voor de dood. We juichen wat af als er een kind op de verziekte wereld wordt gegooid, maar o wee als je het in je botte koppie haalt om over je eigen levenseinde na te denken. Bel dan in godeliekesnaam toch alsjeblieft snel 113 en laat die vreselijke gedachte uit je hoofd praten. Wat is dat toch voor rarigheid? Ik denk dagelijks meer dan eens aan de dood en ook aan hoe ik dat laatste zuchtje wind het liefst zelf richting geef. Daar is niets mis mee. Maar nee, dan ben je direct rijp voor een strip pillen, zes psychologen en een hulplijn inclusief interventie. Belachelijk, krampachtig en zo'n taboesfeer leidt juist alleen maar tot werkelijke ellende. Laat iedereen lekker nadenken over het leven en de dood en zelf zijn einde kiezen. Tenminste, in theorie. Want uiteindelijk heb je helemaal niks te vertellen over hoe het werkelijk zal aflopen. Het is slechts duimen dat je, als de wet het dan eindelijk eens toelaat, je zelf gekozen achterdeurtje achter je dichtdoet.

Nou, om geheel gezellig en in stijl af te sluiten. The Funeral Party. The Cure. En nog toepasselijker: een live versie. Levend dus. Grappenmaker die ik ben.

#waanvandedag

Oef, dagen plukken. Nou, da's niet te doen als ze zo voorbij vliegen. Komt ook wel mooi uit, want een echte dagplukker ben ik nooit geweest. Je weet toch. Carpe diem kan mij feitelijk gestolen worden. In plaats daarvan houd ik het op memento mori. Dat hele idee van sterfelijkheid geeft mij elke dag weer net voldoende energie om aan de gang te blijven.

Om niet in een al te diepe naar binnen gekeerde put te blijven staren: afgelopen zondag moet natuurlijk wel even worden vermeld. Op het boek der façades staat sinds een klein uurtje al een teken van leven met een drietal foto's. Een bescheiden geste om iets wat wij als groots hebben ervaren te behappen. In minder omslachtige taal, wat was het zondag een fijne dag. Na heel lang eindelijk weer het podium op om twee keer ruim vijfenveertig minuten te spelen voor een intiem, aandachtig publiek dat liefdevol met ons mee wilde bewegen. Dat is moeilijk in woorden te vatten. Kort en bondig was het nogal een emotionele achtbaan in meerdere opzichten. En als het dan zo wordt ontvangen en gedeeld, tja, wat moet je dan nog zeggen. We willen weer meer spelen, zoveel is ook duidelijk. Dus daar gaan we aan werken.

Ondertussen rommelt het ook in het land van Cradle FC; in positieve zin. Met een beetje mazzel staat er ergens deze week een geinige compilatie online. Je weet wel, op alle muziekplatforms en hun onvermijdbare walhalla. Daar moet je zijn, dus met het idee dat we van plan zijn om in het voorjaar meer dan één podium te beklimmen, niet meer dan logisch om alvast wat muzikale kiezelsteentjes te digitaliseren. Voor de fans, voor de boekers, voor de onwetenden, voor hen die vielen. Weet ik veel.

En omdat het hier nu toch al bol staat van de zelfingenomen muziek deel ik voor de lol nog een Cradle FC-liedje. Away. Hartstikke live en met een kwaliteit die de gemiddelde bootlegger doet huilen naar de maan.

#waanvandedag #muziek

De bouwplaats hier op de hoek maakt inmiddels geluiden die mij doen denken aan Blakermat, het nummer van ondergetekende waarin flink wat havengetoeter te horen lijkt. Lijkt ja, want de beelden doen het dan wel als zodanig voorkomen, in werkelijkheid is het een mondharmonica die ik stevig onder handen heb genomen. Mocht je nieuwsgierig zijn of een geheugensteuntje waarderen, ik gooi de link er zo meteen achteraan. Dan weet je nu alvast met welk muziekje ik de boel hier straks afsluit. Hebben we die spanning ook maar weer gehad.

Het Algemene Beschouwspel zit erop. Zijn we echt iets wijzer geworden? Mwah. Hier en daar lijkt Ruttepetut zomaar wat water bij de champagne te willen doen en begint ie joviaal ineens te bubbelen dat hij desnoods in de oppositie wil gaan zitten. Ik hoorde hem zelfs iets roepen over Groen Rechts. Dat is gek, want dat lijkt mij onverenigbaar. Ik ben ook benieuwd wat zijn achterban van al dit gedraai en gekonkel vindt. Hoewel, hoe de wind waait, waait de brallerige economie met de bijkomende belastingvoordeeltjes, bonussen en overige zakkenvullerij voor de Vrindjes Van Dagobert. Die gasten weten zich uit elke netelige situatie te lullen en slaan er hun egocentrische slag mee. Op zich ook knap. Al zou ik liever zien dat ze dat talent niet in zouden zetten voor het verrijken van hun Dikke Ik.

Ik heb overwogen om vandaag weer wat tegen jullie aan te praten, dus bij wijze van pottige kast, nee podcast. Radio. Dinges. Maar ik had even geen trek in het aansluiten van een microfoon, het openen van een zoveelste schermpje, een programmaatje en bedenken wat ik dan zou gaan zeggen. Op zich hoeft dat laatste ook niet. Ik praat gewoon. Net zoals ik nu typ. Geen verrassing. Toch wil ik proberen het iets constructiever te doen. Dat het niet een gesproken versie is van wat ik nu doe, maar een heel klein toefje anders. Toefje is trouwens een stom woord. Dat wilde ik eigenlijk niet gebruiken, maar ja, het stond er toch ineens. En ik vond het sneu om het te wissen. Vandaar.

Oké dan. Zoals beloofd, tijd om wat kunstigheid de ether in te slingeren. Blakermat. The Weak And The Strong. Uit 2015 alweer. Het tot nu toe enige Nederlandstalige muziekwerkje uit mijn koker. Koelbloedig ondersteund door een puike video van de hand van de partner in crime. Ruim zeven minuten geestverruiming. Hopsa.

#waanvandedag #muziek

Er wordt als vanouds flink wat afgebabbeld tijdens de Algemene Beschouwingen en dus worden het vandaag en morgen traditiegetrouw twee latertjes. Prima toch, werken voor je geld, olé, olé. Behalve wanneer je een spruit met koninklijk bloed bent, dan ben je doodgewoon de grootste uitkeringsgerechtigde van het hele land. Het zou toch mooi zijn als iemand op een dag met een bijstandsuitkering het gemeentehuis verlaat en dan buiten wordt opgewacht door een uitzinnige menigte die begint te juichen en klappen. Precies zoals dat gisteren bij het koningskoppel gebeurde toen ze uit de Delftse kerk stapten. En maar zwaaien en lachen naar het suffe volk, terwijl ze beter uit dankbaarheid voor al die miljoenen eurootjes een diepe buiging voor het gepeupel zouden maken. Maar nee, ze stapten als ware popidolen stevig door met kramp in hun kaken van de eeuwige glimlach. Op weg naar huis. Een paleis. Kom daar nog maar eens om in deze tijd met een compleet ontzielde woningmarkt. Markt? Ja, markt. Alles is een markt. Zelfs CO2 en stikstof. Ook daar is een markt voor en er valt grof geld mee te verdienen. Maar dat is vast weer voer voor een andere keer.

Dat zinnetje werken voor je geld heb ik trouwens rechtstreeks uit mijn geheugen gevist uit de tijd dat ik nog regelmatig naar Het Kasteel ging. Als het spel ons niet aanstond, dan galmde het na een uur spelen, eh... vaak al veel eerder, van de tribune zo het veld op. Niet dat het hielp. Het blijft Sparta hè. Een matig tot zwak elftal (want ja, weinig geld enzo) en dus is het niet veel en soms is het ineens, zomaar uit het niets, alles. Elf poppetjes die proberen de andere elf poppetjes te verslaan. Uiteindelijk is het een hoop gedoe om niks. Desalniettemin blijf ik het toch volgen en hoop ik elke keer weer op een overwinning van die gestreepte mafkezen. Een vlieger die in deze context altijd opgaat: hoop doet vrezen. Maar dan met mate.

In voorbereiding op ons optreden aanstaande zondagmiddag in het zeer noordelijke noorden gaan we morgen nog een keer de oefenruimte in. De derde volledig op de set gerichte repetitie. Inmiddels zijn we al wat minder roestig en zien we er naar uit om zondag een mooie mix van nieuw en iets ouder werk te spelen. Met hier en daar wat greatest hits, je weet toch. En dat voor een lief publiek. Heb je nog geen plannen en zin in een stevig dagje uit, of zelfs een heel weekend noorderzon? Via info@andledon.nl kun je reserveren. We beginnen om drie uur en spelen twee sets. Om half zes ga je dan met hernieuwde zin in het leven weer naar buiten.

Toch knap al zeg ik het zelf. Algemene Beschouwingen, Sparta en MANKES bij elkaar getypt. Om dat laatste wat kracht bij te zetten: Pandemonium. MANKES.

#waanvandedag #muziek

In het park is er een specifiek en ook nog eens idyllisch paadje dat heel smal is. Je kijkt er aan de linkerkant uit over het water met in je rug het groen van het park. Op de palen in het water zitten vogels, de dijk in de verte maakt de boel af. Rechts van het pad wonderlijk kleine huizen, bewoond door, ik vermoed, een woongroep met veel studentikoze hipsters. Hartstikke leuk.

Het pad is zo smal dat er aan de ene kant een bord staat met het vriendelijke advies even om te lopen. Ofwel, eenrichtingsverkeer heeft sterk de voorkeur. Prima, dan houd ik mij daar dus netjes aan, brave burger die ik ben. Er zijn gelukkig ook heel veel mensjes die er schijt aan hebben en zo kom ik dus met regelmaat in vervloekmodus als er mij weer een stel eigenwijze drollen tegemoet strompelen. Soms zelfs met een fiets aan de hand. Handig. En gedoe gegarandeerd.

Zo ook vandaag. Maar nu geen wandelaar, ook geen lopende fietser. Nope, beter nog. U kent ze wel, zo'n mannetje met de natte droom ooit toch eens een echte wielrenner te zijn. Dus heeft het sujet alvast zijn wielrenpakje aangetrokken, helmpje opgezet, beentjes geschoren en een kek zonnebrilletje om de boel lekker modieus af te kleden. Nou, en dat racet mij dus tegemoet. Ik herhaal nog een keer, het pad is niet veel breder dan een persoon. Het kereltje remt niet af en verwacht blijkbaar met zijn leesblinde kop dat ik wel opzij ga. Hij heeft tenslotte een persoonlijk record te verbreken en is hard op weg naar de Eiffeltoren. Dikke doei, ik ga niet opzij. Wat ik wel doe is hem een zwieper geven. Plons, zo het water in.

En zo liep ik dus over die twee laatste zinnen te fantaseren nadat we elkaar, zonder dat ik opzij ging, schampten. Het verlichtte mijn frustratie toch zeker een minuut.

#waanvandedag

Soms is het nieuws minder slecht. Zoals de wereldwijde opruimactie gisteren waarbij flink minder plastic flesjes zijn opgeraapt. Simpelweg omdat ze er niet lagen. Met dank aan het fenomeen statiegeld dat sinds juli dit jaar op plastic flesjes zit. Eind volgend jaar volgen de blikjes en de verwachting is dat dan daarna ook het blikafval een stuk minder prominent aanwezig zal zijn. Het wachten is op een dergelijke regeling voor, hoe krom ook, sigarettenfilters. Want die kleine rotdingen zijn kampioen vervuiling. Hoewel, het zijn niet de filters die ervoor kiezen om gezellig op de grond te gaan liggen, maar hun tijdelijke eigenaren. Ofwel, de daders liggen letterlijk of figuurlijk op het kerkhof.

Het blijft voor mij een onbegrijpelijk ding. Dat je na het roken je sigarettenpeuk gewoon weg piekt. Achteloos. Lekker nonchalant. Cool, stoer. Weet ik veel. Het is vooral heel dom gedrag. Ik zie het dagelijks gebeuren en tijdens mijn rondjes vuil rapen is het heel frustrerend om te zien hoe ongelooflijk veel van die filters er op straat liggen. Bijna op elke vierkante decimeter ligt wel iets. Oprapen is zowat niet te doen en dan kun je ook wel bezig blijven. Sommige mafkezen flikkeren hun hele asbak gewoon leeg naast hun ranzige auto. Lekker makkelijk en helaas niks nieuws.

En hoe fijn het ook is dat er 37% minder plastic flesjes in het wild rondslingerden, het blijft een dieptriest gegeven dat er alleen al in Nederland 90 duizend stuks afval is geraapt. En dat is alleen nog wat er bekend is gemaakt via allerlei apps die worden gebruikt om het afval te registreren. Ik durf er mijn zere vingertjes voor in het vagevuur te steken: tel er gerust nog eens 90 duizend bij op. Alleen dus al hier in dit onzalige land. Wereldwijd staat de teller nu op 280 duizend ton zwerfafval. Dat betekent dus dat we omringd worden door heel veel malloten die te beroerd zijn om hun afval in een prullenbak te gooien, of bij zich te houden tot ze thuis zijn. Ik geef toe, met zulke cijfers is het verdraaid makkelijk om mensen domme wezens te vinden.

Goed. Tijd voor een, wat de titel betreft, toepasselijke afsluiter. Plastic. The House of Love.

#waanvandedag

Ooit gehoord van een subsidierelatie? Nee, ik ook niet, tot vanochtend. Een artikel over subsidie voor een stichting die tegen abortus is. Dat was destijds om de SGP gunstig te stemmen. Gelukkig gaat het maar om een paar miljoen. Het mag wat kosten om mensen vooral geen abortus te laten overwegen.

Lang gelul kort: vanwege deze subsidierelatie kan die stichting jarenlang een leuk bedrag tegemoet zien en wordt het bedrag, omdat het inmiddels toch wel een beetje wringt met die overheidsschoen, langzaam afgebouwd. Want ja, zo'n mooie relatie, daar wil je niet in een keer de stekker uittrekken, aldus meneer Blokhuis. Nog maffer is misschien wel dat die hele subsidiedans nog voordat ie werd ingezet werd afgeraden door betrokken ambtenaren. Waarom zou je ook als voorbijganger (minister) luisteren naar mensen die wat meer kennis van de hele zaak hebben?

Natuurlijk, ik weet ook wel dat dit slechts een minuscuul voorbeeld is van de talloze misstanden in het verziekte subsidieland. Tegelijk is het daarom belangrijk dat zoiets in ieder geval tussen alle shit opborrelt. Al die vage stichtingen en instanties die door 'slim' lobbyen teren op potjes hier en belastingvoordeeltjes daar, waardoor de goeden altijd onder de kwaden lijden.

Politiek is een illusie, een spel dat wordt gespeeld over de ruggen van de mensen die denken dat ze met hun stemgedrag invloed kunnen hebben. Word wakker, het is een grote grap en jij bent 'm. Zoals eerder dit jaar, toen er sprake zou zijn van een bestuursomslag. Alles moest echt anders. Nou, alles is daarna gewoon gebleven zoals het was en zo zal het ook wel blijven. Ondertussen verschuilt de een zich achter de ander. Verandering is een woord dat je niet zult vinden in het woordenboek van Den Haag en wijde grensoverschrijdende omgeving. De stem van het volk is een farce, een zoethoudertje, een afleidingsmanoeuvre. De stem van het volk wordt net zolang verdraaid tot het past in het straatje van eenieder die zich voordoet als voorvechter van verandering.

Wat ik maar zeggen wil: enorm veel politiek vertrouwen heb ik niet meer en zoveel had ik er al niet van.

De goede kant van dit hele gezeur is dat je, mocht je een uitkering ontvangen, voortaan kunt zeggen dat je een subsidierelatie met de overheid hebt. Klinkt toch een stuk aangenamer, bijna gezellig.

Door al die sub in sidie is het onvermijdelijk om er iets van UK Subs achteraan te gooien. De tracktitel past wel een beetje bij het onnavolgbare gegoochel met cijfers. ÷8x5, ofwel: delen door acht keer vijf.

#waanvandedag

Het is zo'n periode van stroefheid. Tenminste, wat het getik op mijn bordje betreft. Als het om fysieke stroefheid zou gaan, dan is daar allang geen sprake meer van. Ik durf zelfs te stellen dat het nooit anders is en was. Ik ben een stram sujet. Al kun je dat enorm dubbelzinnig opvatten. Niet doen, daar wordt het alleen maar erger van.

Maar goed, er zitten dus gaten in de schrijfdagen. Daar heb ik zelf waarschijnlijk het meest last van; u ziet het vanzelf wel als er weer wat in deze echoput gegooid wordt en dan kijkt u er later eens naar. Net wanneer het uitkomt. Of u laat het links liggen. Of rechts, afhankelijk van wat uw voorkeur heeft. Ergens in het midden kan ook. Mij maakt het helemaal niks uit.

Een dag zonder typerdetyp is toch een jammere dag, vind ik. Een Jammerdag. Om te huilen. Al is dat misschien wat overdreven, waarbij ik moet denken aan wrakhout dat gewoon maar over het water drijft.

Ik verkeer om mij bekende redenen in een diffuse staat. De mist zal wel weer optrekken, dat leert de ervaring. Ik zie en voel de zon en kan de frisse wind tussen de wolken door bijna aanraken. Ik zou best een stukje mee willen waaien als dat zou kunnen. Kijken waar ik uitkom en dan maar zien wat er verder gebeurt.

Ach, ik weet het niet. Ik heb enerzijds geen zier te melden en anderzijds van alles te zeggen over alles. Alleen heb ik er geen energie voor, geen woorden, niet weer een zoveelste herhaling, precies zoals ook dit schrijfhobbeltje een bekende riedel is. Toch leek het mij beter om op z'n minst een vingeroefening te doen, gewoon om de boel een minimaal beetje soepel te houden. Uiteindelijk komt de geest vanzelf wel weer.

Voor nu sluit ik af met een verleidelijke alternatieve clubstamper. Temptation. New Order. De oerversie. Dat is en blijft de beste.

#waanvandedag

Hoeeeiii, de week vloog voorbij als een speer in een kartonnen opblaasbootje. Ja, da's gek hè, maar dan heb je een beeld. En nu zit ik in de trein rond de klok van elf uur des avonds te tikken op mijn bordje. Je moet wat. Het boek dat ik lees wil nog niet echt beklijven, wellicht komt dat nog. Dus toen de schootcomputer maar opengeklapt.

Ah, de reden van mijn late treinreis. Nou, korte vergadering met Cradle FC. Je weet wel, dat schorriemorrie met hun bak herrie. We hebben plannen. Een toertje ergens voorjaar 2022. Een paar landen als het lukt. Want dat blijft de grote vraag natuurlijk. Wie en waar willen ze drie oude mannen horen kwelen, je weet het niet. Het idee is om in ieder geval af te trappen in de voor intimi bekende betonnen bak die zo treffend 't Blok heet. Alles nog in kinderschoenen, dus reken mij en ons nergens op af als het onverhoopt op weinig of niets uitdraait. De wil is er, nu de weg nog. Liefst een karrenspoor, dan hobbelt het lekker.

Eerder vandaag zaten we met MANKES in de oefenruimte. Voor het eerst sinds veel te lang weer gericht een dubbele set repeteren voor ons optreden op 26 september. Dat is dan toch weer andere koek dan vrijblijvend wat riedeltjes spelen. Gelukkig hebben we nog een sessie of twee om de meeste roestplekken wat te polijsten. Niet teveel natuurlijk, een beetje ruwe diamant glimt net zo mooi, misschien zelfs mooier.

Tja. Breukelen komt eraan. Tijd om de boel een klein beetje af te ronden wat dit gereutel betreft. En dan nog een poging wat in het boek te ontdekken dat mijn aandacht weet vast te houden en ik het toch wil uitlezen. Hoop doet lezen.

#waanvandedag

Soms, maar dan ook echt heel soms, of nou, eigenlijk nooit behalve vandaag, vind ik het jammer dat ik niets met het UWV te maken wil hebben. Als dat wel zo was en ik zou een tijdje terug wat extra cijfertjes op mijn bankrekening hebben opgemerkt, dan zou ik vandaag best blij zijn. Een paar honderd euro is altijd mooi meegenomen. Ik zie zo'n meevaller ook veel liever naar mensen gaan die het nodig hebben, dan naar een of andere luizige aandeelhouder in een dikke Amerikaanse stinkbak die per abuis een paar wazige getallen op het bankafschrift ziet. Hoewel, ik vermoed dat het laatst genoemde gespuis amper naar een bankrekening omkijkt.

Tegelijk is het dan ook zo dat ik een hele periode met klotsende okseltjes rondloop en het extra geld voor de zekerheid maar even apart houd. Wat ik trouwens ook echt heb gedaan toen ik lang geleden, toen ik helaas nog in de klauwen van instanties vastzat, zelf een berekening moest maken van wat ik teveel zou hebben ontvangen van ze. Braaf gedaan. Opgestuurd. Nooit meer wat van gehoord. Het geld – oké, geen gigantische hoeveelheid, maar toch – staat nog steeds apart, al jaren. Jammer dat de rente niet meewerkt, anders zou ik slapend rijk worden. Al slaap ik dan weer bar weinig. Zie je, ik ben gewoon ongeschikt voor luilekkerlandgedrag.

Dat gezegd hebbende zit ik nu lui op de bank mezelf te verlekkeren aan de dampende beker notenkoffie (granenkoffie, eikeltjeskoffie, noem het wat je wilt) die voor mij staat. De bofkont zat in de dag vandaag en de door mij inmiddels volledig omarmde koffie was in de bonus: tweede gratis. Wat een mazzel. En omdat ik toch al op zoek was naar aanvulkoffie – ik hou erg van een back up als het op persoonlijke data en boodschappen aankomt – sprong ik een denkbeeldig gat in de lucht toen ik de aanbieding zag. Hoera. Niet dat er plek in de kast voor is, maar dat is jammer dan, hup in de tas.

Babbeldebabbel. Ik wilde nog even in de binnenstebuitentuin zitten, maar ik zie er vanaf. Ten eerste vind ik dat een enorm sociaal gênante klus (de partner in crime durft het zonder schroom wel alleen en ik benijd haar alleen al daarom) en ten tweede is het gewoon te warm. Verder niks te klagen.

Kom, laat ik dit gezever tot een einde brengen en mijn boek uitlezen. Of gitaar spelen, liedje rammelen, een dansje doen. Weet ik veel. Babbelen tot je omvalt. Tijd voor The Cure. Babble.

#waanvandedag