Mijn letterlijk en figuurlijk grote vriend Bas attendeerde mij er vanochtend nog even op dat komende nacht de klok teruggezet moet worden. Ik zou mijn flauwe zelf niet zijn als ik daarop niet had geantwoord dat ik dat best wil, als ik mij zou herinneren waar ik de klok heb gelaten.

Nu is het heus niet zo dat hij mij alleen maar daarom even een mailtje stuurde. Morgenmiddag is het namelijk weer zover, dan treffen onze clubs elkaar. Het is een goede traditie dat wanneer Sparta thuis speelt ik hem op een kaartje trakteer. En andersom doen we dat als FC Utrecht de deuren van hun thuishonk opent voor de Spartanen. Omdat 'mijn' club de afgelopen decennia nogal eens de degradant in dit hele verhaal was, werd onze traditie regelmatig eens ruw onderbroken. Het wrede lot van twee voetbalminnende vrienden die tegelijk heel goed weten dat het hele voetbal (en sport in het algemeen) natuurlijk een belachelijke bijzaak is. Noem het maar een guilty pleasure. We delen overigens ook allebei een zeer mild hooligan-verleden, al hebben we gelukkig nooit tegenover elkaar gestaan. Ons leeftijdverschil heeft dat maar mooi weten te voorkomen. Helaas zullen we morgen niet op het mooie Kasteel in Rotterdam te vinden zijn, maar om die pijn wat te verlichten hebben we een mooi alternatief bedacht: we lunchen samen en daarna bekijken we de wedstrijd bij Bas thuis. Ongetwijfeld, zoals dat gaat met tradities, zal ik na afloop wel weer huilend in de trein naar Amsterdam zitten – ik kan mij recent geen prettig resultaat tegen Utrecht herinneren. Ach, hoop doet beven, u weet.

Verder was het een gekke zaterdag-dag. Geen bieb en wel heel veel mensen in en om het huis. Nou, niet echt in huis, maar zo knus omringd door buren in een halfgaar gehorig straatje met auto's en spelende buurtkinderen, dat voelt toch alsof iedereen door je huis dendert. Nu weet ik weer waarom die hele zaterdag voor mij niet zo hoeft en dat ik blij was dat ik al het tumult van 'lekker weekend vieren!' kon beperken in de afgelopen anderhalf jaar. Natuurlijk moest ik ook nog naar buiten voor de boodschappen en het deponeren van ons restafval, glas, plastic en papier. Overal veel te veel en te blije mensen. Dat trek ik niet joh, wat een hel.

Kortom, zoals ik gisteren al voorspelde, ik ben weer helemaal mijn gezellige zelf. Wie weet ben ik morgen rond deze tijd wel weer een vrolijk aapje. Maar dan moet er wel een klein wonder gebeuren in Rotterdam-West. En zo niet, ook geen ramp. Dan put ik moed uit de resultaten van mijn Engelse vrienden van Forest Green Rovers (1889). Slechts een jaartje jonger dus dan Sparta, wat ik op zich al geinig vind. Ze spelen in de laagste divisie, draaien lekker mee en bovenal: ze zijn de allereerste voetbalclub die volledig veganistisch is en (mede daardoor) ook nog eens zeer klimaatvriendelijk is. En dat in een wereld die niet bepaald bekend staat om haar progressieve karakter. Het zou toch fijn zijn als meer clubs deze trend over zouden nemen. Misschien dat het conservatieve bolwerk dan eindelijk eens in beweging komt: dit soort veranderingen van spijs kunnen per direct een enorm positief verschil maken. En wacht het niet af, hè? Je kunt ook nu direct zelf al minderen of helemaal kappen met vlees en andere dierlijke producten. Goed voor jezelf en de planeet. Mooi toch?

Binnenkort zal ik wel weer wat meer tekeer gaan over al die andere gekkigheid in de wereld der gestoorde mensjes. Ja, of niet, weet ik veel. Nah, we zien wel.

#waanvandedag #voetbal #vriendschap #bijzaak #vegan #klimaat