Er valt genoeg op de buren aan te merken. Ze dringen met grote regelmaat door de muren. Maar als ze dan ineens aanbellen met een bos bloemen, een persoonlijke kaart en een gevulde tas versnaperingen, dan is dat wel een heel lief gebaar. Dus voorlopig hebben ze flink wat bonuspunten. Zo werkt dat.

Dag drie van mijn niet ziek voelen in combinatie met lichte keelpijn en hier en daar een bui, brengt meer van hetzelfde. Zoals ik een recent aangespoelde vriendin schreef als antwoord op haar vraag waar mijn hoest en de rest van mij uithangt: ik hang waarschijnlijk ergens uit aan de waslijn des levens en meer van die vergezichten. Kortom, lekker wazig allemaal. Misschien heb ik toch koorts.

Ondertussen komen we hier de dag wel door met muziek van Siouxsie and the Banshees, Dead Can Dance, Killing Joke, Chelsea Wolfe, Bows, Editors en niet te vergeten onze lieve vrienden van Sonnenberg. Oké, ik geef toe, ook naar onszelf hebben we geluisterd. Waardoor de buurtjes dachten dat wij live speelden en afdropen toen ze de eerste keer aanbelden en wij – uit pure angst voor het aannemen pakketpost voor zo'n beetje de hele straat in het algemeen en mijn angst voor deurbellen in het bijzonder – niet opendeden. Want ja, de muziek stond op stevig volume. Soms moet dat gewoon even.

Ik rommel ook gezellig wat met een oude telefoon en een bejaarde Kobo reader in de hoop dat ik dat spul weer leven in kan blazen met alternatieve besturingssystemen. Echt lukken wil het nog niet en ook dat is niet erg. Het is hoe dan ook leerzaam geknutsel tussen het volgen van de nieuwswanen door. Het leidt onder andere een beetje af van mijn frustratie over het uitstellen (afstellen?) van de door de rechter opgelegde klimaatplannen. Niet dat ik iets anders had verwacht, want waarom zou je de oorzaak van de huidige ellende aanpakken? Ik vermoed dat ons heldere licht in bange dagen, de heer Nogal Wiebes, de verpersoonlijking van het neo-liberale gedrocht, tevreden in zijn schrale knuistjes gniffelt en corona op zijn knokige knietjes dankt. Na hem en hun de zondvloed.

Ach, de klok tikt gestaag door. Vannacht zelfs een uurtje minder.

#waanvandedag #buren #corona #virus #muziek #zomertijd #politiek #klimaat

Soms kietelen we onszelf en kopen we een tijdschrift. Meestal wanneer we een paar dagen luieren in het vooruitzicht hebben. Zoals begin februari. U begrijpt, in de praktijk kom ik vaak pas aan het lezen toe als het zalige niksen alleen nog een vage herinnering is. Dan zit ik met zo'n lichtgewicht in de trein en werk mij door de schrift des tijds heen. En dat is ook best prima.

Met Filosofie magazine, want daar hebben we het over, is het meestal goed toeven. De tijd verdrijft populair wetenschappelijk, het is onderhoudend, redelijk lichtvoetig en soms stiekem toch prikkelend. Ook fijn. Precies waarom de keuze vaak op dit blad valt. In deze editie ging het vooral over, je verwacht het niet, bosbranden in Australië en het klimaat in het algemeen. Zelfs een heel middenstuk gewijd aan het 'groene verdriet'. Dan kan ik toch niet anders dan een grimmig grommetje laten ontsnappen wanneer er temidden van al deze klimaatellende een paginavullende advertentie staat die een zoveeldaagse filosofische vliegreis naar China promoot. All inclusive: eten, drinken, gidsen, binnenlands vervoer, overnachtingen. Alles inclusief dus. Dus ook de vliegtickets. Voor slecht een paar duizend euromuntjes. Het zal wel weer aan mijn zuurtegraad liggen, maar ik vind dat gezien de context van een thema-editie (en in het algemeen, vooruit) nogal wenkbrauwverheffend.

Gelukkig valt er in elk magazine ook altijd wat te winnen, dat is dan wel weer geinig. Meestal een interessant of ronduit wanstaltig boek. En omdat we toch lekker thematisch bezig zijn in dit nummer, viel er een boek te winnen over de de mens als verwoestende natuurkracht. Met wervend bijschrift dat het een pessimistisch boek is, maar wel hoopvol (ook weer zo'n marketinggeil modewoord, alles moet vooral hoopvol zijn). Oké. Op zich al een uitdagende combinatie, pessimisme en hoop. Maar de uitdaging kan groter. De winnaars van het boek krijgen namelijk uiterlijk 30 februari bericht.

#filosofie #prijsvraag #klimaat #cynisch #waanvandedag #groenverdriet #magazine

Zoals u weet was het afgelopen week een gesnotter van jewelste alhier. Omdat het leven nu eenmaal een balansfetisj kent, is mijn deerne ook onvermijdelijk getroffen door hetzelfde snuitfestijn. En zo ken ik er nog wel een paar in mijn (in)directe omgeving. We niezen en proesten wat af met z'n allen. Ik kan u uit ervaring meedelen dat het ergste er na een dag of drie weer opzit, althans, in de versie van het virus dat ik had. Gelukkig zijn er talloze varianten, dus vervelen is geen optie en niets valt daarom met zekerheid te zeggen. Mooi toch, dat onvoorspelbare aspect des griepigs.

Eigenlijk boffen we maar. Ik bedoel, je zult nu met je lieslaarzen door Venetië struinen, of een Glühwein op de golf van de zoveelste lawine in evenwicht moeten zien te houden. Europa is nat en koud, Australië veuls te heet en in de fik, net als Californië in het land van de Gouden Trompet. Ondertussen werken kindertjes – voor een schamel inkomen om precies een maaltijd per dag van te kopen – in helse mijnen om te graven naar ons geluk dat we smartphone en andere wegwerpelektronica noemen, sterven zwaar uitgebuite arbeiders in Qatar een stille dood zodat er straks op de vele splinternieuwe tribunes van FIFA-maffiose stadions gejuicht kan worden voor de nationalistische waan van volk en vaderland. Ik hoop van harte dat er voor die tijd nog een verzengend vuur, weelderige overstroming, kiezelharde komeet of een combinatie van alles ons allen uit het lijden heeft verlost.

Maar goed, voor die tijd zullen we vast nog wel koutje moeten doorstaan. Zakdoekjes voor het grote en kleine leed zijn niet aan te slepen en het is ook niet te doen, al dat meelijden, ik weet het. Toch kan ik niet wegkijken, mijn ogen niet sluiten en vooral mijn gevoel bij dit alles niet uitschakelen. Uiteindelijk doet dat namelijk nog meer pijn.

Toch wil ik u nog een vrolijke pepernoot meegeven, tenminste, als u bereid bent 'm te zoeken en vinden. Hij ligt ergens in een of andere hoek. Dan haal ik ondertussen mijn paard van stal, zet mijn hoed op en vul al die ranzige kinderschoentjes met vriendelijkheid en geurvreters. Het is een begin.

#waanvandedag #wereld #sint #fifa #klimaat

De laatste tijd heb ik erg mijn best gedaan om mijn actualiteitenpijn zoveel mogelijk te verbijten en mij toch vooral te richten op het gereutel van het alledaagse. Niets mis mee overigens, laat dat duidelijk zijn. Toch, ik moet nu echt heel even ontluchten. En ik zal u sparen, wees gerust. Hooguit een tirade van een half uur, dan is het wel weer mooi geweest.

Ik begrijp de domheid niet van een opmerking van iemand die zich minister noemt. Dat er een – jawel daar is ie weer – onderzoek moet komen naar de mogelijkheid om de maximumsnelheden op de matrixborden boven de snelweg aan te geven. Want, o jee, o jee, dik probleem: deze prachtuitvinding voor het filelijdende gepeupel kan slechts twee cijfers weergeven. Dus ja, hoe moet dat dan als je 100, 120, of 130 aan wil geven op dit lichtjesfeest? Nou? Hoe dan? Precies, eerst even stevig onderzoeken. Nou, hierbij mijn vreselijk ingewikkelde oplossing: haal die fukking 0 weg en je 'probleem' is opgelost! 5=50, 8=80 10=100 en zo verder. Als ik mij niet vergis doen ze dat bij de NS al sinds mensenheugenis zo. Maar nee, we zijn natuurlijk allemaal randdebiel, dus laten we het vooral niet te ingewikkeld maken voor de stuurstarende amoebe die wij allen zijn.

En dan de Malieveldverziekers aller lande. Pleur gezellig je trekker en je hijskraan op dat modderbakje, liefst met zoveel mogelijk tegelijk, zorg ervoor dat de boel net niet instort, rijd leuk wat gemeentehuizen aan gort, steek je vinger in de lucht, ram wat hekwerk en dood daarbij bijna wat nietsvermoedende weggebruikers en voila: uw wensen worden met oogjes vol angst blijmoedig ingewilligd. Zo simpel kan regeren zijn. Behalve wanneer dat zelfde trapveldje wordt bezet door lieftallige klimaatnagelbijters, schoolskippers of anderszins naar veganisme riekend gespuis. In dat geval trek je al regerend gewoon nog wat miljarden van de rijksspaarbankrekening en steek je die onder het kopje biomassa in de fik. Regeren is tenslotte ook geen steek voor ogen vanwege de giftige mist zien. Wel gelijk een mooie verklaring voor de roetveegpiet. Zijn we daar ook klaar mee en kunnen we eindelijk eens kappen met die oeverloze discussie. Ik ben trouwens voor een Zwarte Klaas en tegen al die belachelijke teringzooi in de winkels: momenteel is de waanzin echt toegeslagen met een misselijkmakende bizarre mix van Sint, Kerst en Halloween, gelardeerd met paaseitjes.

De politiek is een corrupte dodelijke grap, de mensheid is zo ziek als wat. De hersentjes van een treurige horrorplofkip, een melkkoe met zwerende uiers of een zeug gevangen in een hok wachtend op de zoveelste pijnlijke inseminatie zijn in vergelijking met die van de aap die zichzelf als meest intelligent beschouwt een stuk beter ontwikkeld. Helaas hebben de mede-dieren waarmee we gewoon samen zouden moeten leven op een prettige planeet die ons alles kan geven wat ons tere hartje begeert – tenminste, als we eindelijk eens tevreden zouden zijn met voldoende en zouden stoppen met die alles verneukende kapitalistische propaganda van eeuwige groei – niets te vertellen en worden ze met miljarden tegelijk geslacht. We do not give a flying fuck. We denken niet dat we god zijn, we zijn ervan overtuigd.

Nou, en zo van die dingen die mij op dagelijkse basis bezighouden. Voor de rest was het een mooie dag. Op de fiets naar IJburg, een frisse wind, zon erop, uitzichtje zo hier en daar en een voldaan vrijwilligersuur. Met als kers op de taart de altijd hartopspringende aanwezigheid van de mijn bieblieverds. En daarna met vrouwlief een ouderwets rondje Oostpoort, boodschap hier, jeremiëren daar. Ik ben soms ook heus een tevreden mens.

#waanvandedag #politiek #matrix #klimaat #protest #bioindustrie

Mijn letterlijk en figuurlijk grote vriend Bas attendeerde mij er vanochtend nog even op dat komende nacht de klok teruggezet moet worden. Ik zou mijn flauwe zelf niet zijn als ik daarop niet had geantwoord dat ik dat best wil, als ik mij zou herinneren waar ik de klok heb gelaten.

Nu is het heus niet zo dat hij mij alleen maar daarom even een mailtje stuurde. Morgenmiddag is het namelijk weer zover, dan treffen onze clubs elkaar. Het is een goede traditie dat wanneer Sparta thuis speelt ik hem op een kaartje trakteer. En andersom doen we dat als FC Utrecht de deuren van hun thuishonk opent voor de Spartanen. Omdat 'mijn' club de afgelopen decennia nogal eens de degradant in dit hele verhaal was, werd onze traditie regelmatig eens ruw onderbroken. Het wrede lot van twee voetbalminnende vrienden die tegelijk heel goed weten dat het hele voetbal (en sport in het algemeen) natuurlijk een belachelijke bijzaak is. Noem het maar een guilty pleasure. We delen overigens ook allebei een zeer mild hooligan-verleden, al hebben we gelukkig nooit tegenover elkaar gestaan. Ons leeftijdverschil heeft dat maar mooi weten te voorkomen. Helaas zullen we morgen niet op het mooie Kasteel in Rotterdam te vinden zijn, maar om die pijn wat te verlichten hebben we een mooi alternatief bedacht: we lunchen samen en daarna bekijken we de wedstrijd bij Bas thuis. Ongetwijfeld, zoals dat gaat met tradities, zal ik na afloop wel weer huilend in de trein naar Amsterdam zitten – ik kan mij recent geen prettig resultaat tegen Utrecht herinneren. Ach, hoop doet beven, u weet.

Verder was het een gekke zaterdag-dag. Geen bieb en wel heel veel mensen in en om het huis. Nou, niet echt in huis, maar zo knus omringd door buren in een halfgaar gehorig straatje met auto's en spelende buurtkinderen, dat voelt toch alsof iedereen door je huis dendert. Nu weet ik weer waarom die hele zaterdag voor mij niet zo hoeft en dat ik blij was dat ik al het tumult van 'lekker weekend vieren!' kon beperken in de afgelopen anderhalf jaar. Natuurlijk moest ik ook nog naar buiten voor de boodschappen en het deponeren van ons restafval, glas, plastic en papier. Overal veel te veel en te blije mensen. Dat trek ik niet joh, wat een hel.

Kortom, zoals ik gisteren al voorspelde, ik ben weer helemaal mijn gezellige zelf. Wie weet ben ik morgen rond deze tijd wel weer een vrolijk aapje. Maar dan moet er wel een klein wonder gebeuren in Rotterdam-West. En zo niet, ook geen ramp. Dan put ik moed uit de resultaten van mijn Engelse vrienden van Forest Green Rovers (1889). Slechts een jaartje jonger dus dan Sparta, wat ik op zich al geinig vind. Ze spelen in de laagste divisie, draaien lekker mee en bovenal: ze zijn de allereerste voetbalclub die volledig veganistisch is en (mede daardoor) ook nog eens zeer klimaatvriendelijk is. En dat in een wereld die niet bepaald bekend staat om haar progressieve karakter. Het zou toch fijn zijn als meer clubs deze trend over zouden nemen. Misschien dat het conservatieve bolwerk dan eindelijk eens in beweging komt: dit soort veranderingen van spijs kunnen per direct een enorm positief verschil maken. En wacht het niet af, hè? Je kunt ook nu direct zelf al minderen of helemaal kappen met vlees en andere dierlijke producten. Goed voor jezelf en de planeet. Mooi toch?

Binnenkort zal ik wel weer wat meer tekeer gaan over al die andere gekkigheid in de wereld der gestoorde mensjes. Ja, of niet, weet ik veel. Nah, we zien wel.

#waanvandedag #voetbal #vriendschap #bijzaak #vegan #klimaat

De talloze videobeelden en foto's van kilometers lange rijen mensen, jong, oud, rijk, arm, links, rechts of politiek neutraal – ze maakten mij blij. Over de hele wereld kwamen mensen bij elkaar, verzamelden zich in steden en liepen een protestmars. Met de boodschap dat het tijd is voor verandering. Grote en onvermijdelijke verandering. Omdat het menselijk aandeel in een steeds heviger veranderend klimaat niet te ontkennen valt. En omdat het tijd is te erkennen dat wij er hier in het westen nog het minst last van hebben. Dat onze levensstijl as we speak catastrofale gevolgen heeft voor de mensen die onze kleding, koffie, rijst, fruit, mobiele telefoons en weet ik wat welke met plastic verrijkte rommel je in een gemiddelde winkel ziet liggen, tegen hongerlonen verbouwen en produceren.

Ach, voor ik weer een tirade begin: ik werd dus blij van die wereldwijde protesten. En dat allemaal omdat er iemand in Zweden ergens vorig jaar aandacht wist te trekken met haar schoolstaking. Zij is en was overigens niet de enige. Er zijn veel meer kinderen die sinds eind jaren 70 dergelijke acties hebben gehouden. Zij kregen geen of heel weinig aandacht. Terwijl ook toen al bekend was – en ruim daarvoor al – dat de industrie, de heilig verklaarde economische groei ten koste van letterlijk alles en het kapitalisme in het algemeen een werkelijk verwoestende uitwerking zouden hebben.

Kijk, het klimaat verandert altijd, hoe dan ook. Dat staat buiten kijf. Maar dat de mens in al haar wijze onnozelheid een gevaarlijk aandeel heeft in de recente verandering, dat is ook duidelijk. Dat kwartje lijkt eindelijk te vallen. Helaas nog niet zodanig dat er ook echt rigoureuze maatregelen zijn genomen. We hebben nu eenmaal een schijterige regering en dito wereldleiders. En ons volkje is in het algemeen enorm angstig en conservatief. Als stilstaand water. En dat gaat rotten. Het vreet hersentjes weg. Dat blijkt wel uit de ongelooflijk domme reacties op de toespraken die de 16-jarige uit Zweden houdt. Mensen die in leeftijd volwassen zijn vinden het heel cool en stoer om een iemand af te zeiken. Lekker makkelijk ook via (a)sociale media op de persoon spelen. Dat het een irritant kind is, dat ze d'r muil moet houden en dat haar jas niet milieuvriendelijk is. Bedenk maar wat achterlijks en het staat er.

De enige verklaring die ik daarvoor kan vinden is dus angst. De angst voor het water dat komt bijvoorbeeld. Wil je niet aan denken. Dus dan maar afleiding zoeken en iemand als Greta bashen. Want zij maakt volwassen mensen boos. Ze spoort aan tot nadenken en vooral handelen – ze leest de les. Tja, dan moet zo'n kind natuurlijk bloeden. Logisch.

#klimaat #protest #greta #jeugd #bashen #politiek #waanvandedag

Stiekem begon de dag met een grimas. Ik las dat Zuckerberg en Trump een goed gesprek hadden gehad. Ik vermoed dus dat ze allebei vanuit de verte een duimpje opstaken naar elkaar en heel misschien een hartje maakten met hun handen. Al betwijfel ik dat laatste. Je hebt er namelijk een bepaalde sociale motoriek voor nodig die zij mij lijken te ontberen.

Duimpjes dus. Vind ik leuk. Nou, gisteren in Arnhem had ik het toch minder leuk. We gingen kunst kijken in De Kerk, een tijdelijk onderkomen van Museum Arnhem – toch één van onze favoriete musea. Desalniettemin een mooie, imposante omgeving voor kunst, zo'n oude kerk, ontdaan van allerlei religieuze opsmuk. Hoewel deze kerk altijd vrij sober geweest schijnt te zijn, zo bleek dan weer uit het onderhoudende nagesprek met de dame die iedereen zo vriendelijk ontving.

Hoe dan ook, kort en goed, ik wilde het liefst in huilen uitbarsten toen we zo ongeveer halverwege de kunstwerken waren. Niet omdat het allemaal zo tranend mooi was. Het was vooral fukking confronterend en indringend. Een expositie (Stormy Weather) die je niet onberoerd laat. Een keiharde aanrader en als je nog niet zover bent: een oogopener en wees bereid op een schok. Want ja, het klimaat. En dan vooral de gevolgen van de uitbuiting van dier, mens en leefomgeving waar u en ik elke minuut ons deel aan leveren. Niet om een schuldgevoel aan te schrijven hoor, maar het is gewoon zo – face it. Omdat wij het hier relatief goed hebben, gaat alles, alles wat leeft, ergens anders volledig naar de knoppen. Zelfmoord, maffia, consumentisme, leefomgeving, criminaliteit, kapitalisme, armoede, honger, globalisme. De gevolgen en oorzaken in willekeurige volgorde. Om te janken. En wees gerust, ook hier blijven wij niet buiten schot. Iets met terugslag en boomerang-effect.

Nu had ik al geen motivatie nodig en principes zijn als het ware mijn tweede naam, maar toch: volgende week vrijdag loop ik met nog iets meer overtuiging mee tijdens de klimaatstaking in Den Haag. En ondanks mijn mensen- en massahaat hoop ik toch op een slordige 17 miljoen aanwezigen aldaar. Er staat namelijk nogal wat op het spel. Een spel waarvan alleen wij zelf de regels kunnen en moeten veranderen. Onmiddellijk.

#waanvandedag #klimaat #staking #trump #zuckerberg #stormyweather #kunst #museum #arnhem

Een baby, een gasmasker en een zebrapad. Dat zijn de woorden waar ik mee wakker werd. Doe het er maar mee. Samen met de twee zinnen uit het nummer Fear of Ghosts van The Cure dat sinds gisteren door mijn hoofd zoemt: “the further I get from the things I care about, the less I care about how much further away I get”. Prachtig nummer, zoals vaker met een b-kant. Destijds grijs gedraaid. Gisteren hoorde ik het sinds lange tijd weer. Ik verzandde op de Jij-Buis en bevond mij pardoes in het Sidney van vier dagen terug, waar de band het nummer speelde tijdens het jubileumconcert van Disintegration (1989) – een album met heel veel moois. Een ander nummer uit die periode dat alleen uitgebracht is als rarity is Pirate Ships, een liedje van Wendy Waldman. Hou ik het ook zowat niet droog bij. Daar eindigden ze het optreden mee. Mooi, mooi, mooi. Goed, tot zover de info voor de muziekliefhebbers en mijn eeuwige Cure-liefde.

Hoe zit dat met die baby, dat gasmasker en het zebrapad? Ja joh, ik weet het ook niet. Of het moet komen door de bundel Het kan beter die ik aan het lezen ben. Allerlei bewerkingen van gesprekken en essays die te maken hebben met de wereld waarin wij leven. Over hoe het zo is gekomen. Bespiegelingen, ideeën, wijze en onwijze woorden. Vaak kan ik mij erin vinden, soms ook niet. Het roept ook weer nieuwe vragen op. Kijk, dat is altijd goed. Boeken zijn bij uitstek de puntenslijpers van de geest.

Bij één van de verhalen stelde ik mij een baby met een gasmasker op voor. Geen origineel plaatje, maar sterk genoeg om de (versnelde) klimaatverandering waar wij met ons saampjes gezellig mede aan bijdragen te verbeelden. Net als die sticker die je zo hier en daar op een verkeerslicht ziet, die van de eerlijke brommer. Met de uitlaatpijp op het gezicht van de bestuurder gericht. Al kun je je afvragen hoe eco-vriendelijk de sticker zelf is. Zo is het ook weer. Daarom heb ik zo weinig vertrouwen in de menssoort. Weet je, de planeet redt zichzelf wel, uiteindelijk, daar heeft het geen verwaande, arrogante, zichzelf totaal overschattende levensvorm voor nodig. De mens is een dom wezen, zonder rede en reddeloos. Daar kan geen zebrapad tegenop; de ultieme kruising tussen een kikker en een paard.

#waanvandedag #muziek #boeken #klimaat