Het was een prima dag voor een wandeling door het park. En ik dacht er niet als enige zo over. Opvallend veel joggers en racefietsers, veel meer dan anders. Later las ik ergens dat ze ondanks alles wel fit willen blijven. Daar hoort soms ook een flinke fluim in het voorbij rennen of fietsen bij. Zo eentje die je net niet raakt. Ik denk dat die niet besmettelijk zijn.

Ik heb dat rennen en racen nooit begrepen. Ik wil het ook niet begrijpen. Het past mij teveel bij de levenswijze van prestatie, meer willen, doelen bereiken en stippen op de horizon. Nou, ga jij dan maar lekker rennen hoor, ik zie je vanzelf wel weer bij de finish. Waarbij ik overigens niet te beroerd ben om toe te geven dat ik zelf jarenlang als een idioot achter een bal aan rende. En ja, ook toen vroeg ik mij vaak al zwoegende af waarom ik dat in corona's naam nodig vond. Zelfs nu zou ik nog graag een schop tegen een bal geven en er achteraan draven; helaas steekt mijn weke lichaampje daar dan subiet een stokje voor. Ik wil maar zeggen: niets doms is mij vreemd.

Een rondje door het park dus. Lekker weertje erbij, fluitende vogels die al druk nesten aan het bouwen zijn en hier en daar een vage zwerm kleine zwarte vliegjes die gezellig irritant om je kop blijven dreutelen. Maar ook die hebben vast net hun handjes gewassen, dus geen zorgen, ouwe. Over handen gesproken: ook nog geklapt voor de maatschappelijke steunpilaren die ons door deze barre tijden heen slepen? Goed zo, ik ook.

Ik las trouwens nog iets anders, veel interessanter dan zwetende patjepeeërs. Namelijk over waarom het nergens gaat over de oorzaak van het huidige virus – en vele virusuitbraken hiervoor. Het zal wel te ongemakkelijk zijn, maar veel eenvoudiger wordt het niet: om dit soort pandemieën te voorkomen moeten we eindelijk eens stoppen met de bizarre vlees- zuivel- en eierenproductie en dito consumptie. Ik wil je van harte uitnodigen dit uitvoerige en tegelijk zeer laagdrempelige artikel (dank jullie, OneWorld) ondersteund door feiten en cijfers te lezen. Of dit opiniestuk, mag ook. Of allebei, als je toch bezig bent. Laat vooral doordringen hoe ongelooflijk veel er in meerdere opzichten te winnen is als we onze mede diersoorten met rust zouden laten.

Genoeg activisme voor vandaag. Ik ga nog even de tere beentjes masseren. Wandelen is leuk, maar het is topsport.

#oneworld #corona #waanvandedag #virus #medicijn #activisme #vegan

Mijn letterlijk en figuurlijk grote vriend Bas attendeerde mij er vanochtend nog even op dat komende nacht de klok teruggezet moet worden. Ik zou mijn flauwe zelf niet zijn als ik daarop niet had geantwoord dat ik dat best wil, als ik mij zou herinneren waar ik de klok heb gelaten.

Nu is het heus niet zo dat hij mij alleen maar daarom even een mailtje stuurde. Morgenmiddag is het namelijk weer zover, dan treffen onze clubs elkaar. Het is een goede traditie dat wanneer Sparta thuis speelt ik hem op een kaartje trakteer. En andersom doen we dat als FC Utrecht de deuren van hun thuishonk opent voor de Spartanen. Omdat 'mijn' club de afgelopen decennia nogal eens de degradant in dit hele verhaal was, werd onze traditie regelmatig eens ruw onderbroken. Het wrede lot van twee voetbalminnende vrienden die tegelijk heel goed weten dat het hele voetbal (en sport in het algemeen) natuurlijk een belachelijke bijzaak is. Noem het maar een guilty pleasure. We delen overigens ook allebei een zeer mild hooligan-verleden, al hebben we gelukkig nooit tegenover elkaar gestaan. Ons leeftijdverschil heeft dat maar mooi weten te voorkomen. Helaas zullen we morgen niet op het mooie Kasteel in Rotterdam te vinden zijn, maar om die pijn wat te verlichten hebben we een mooi alternatief bedacht: we lunchen samen en daarna bekijken we de wedstrijd bij Bas thuis. Ongetwijfeld, zoals dat gaat met tradities, zal ik na afloop wel weer huilend in de trein naar Amsterdam zitten – ik kan mij recent geen prettig resultaat tegen Utrecht herinneren. Ach, hoop doet beven, u weet.

Verder was het een gekke zaterdag-dag. Geen bieb en wel heel veel mensen in en om het huis. Nou, niet echt in huis, maar zo knus omringd door buren in een halfgaar gehorig straatje met auto's en spelende buurtkinderen, dat voelt toch alsof iedereen door je huis dendert. Nu weet ik weer waarom die hele zaterdag voor mij niet zo hoeft en dat ik blij was dat ik al het tumult van 'lekker weekend vieren!' kon beperken in de afgelopen anderhalf jaar. Natuurlijk moest ik ook nog naar buiten voor de boodschappen en het deponeren van ons restafval, glas, plastic en papier. Overal veel te veel en te blije mensen. Dat trek ik niet joh, wat een hel.

Kortom, zoals ik gisteren al voorspelde, ik ben weer helemaal mijn gezellige zelf. Wie weet ben ik morgen rond deze tijd wel weer een vrolijk aapje. Maar dan moet er wel een klein wonder gebeuren in Rotterdam-West. En zo niet, ook geen ramp. Dan put ik moed uit de resultaten van mijn Engelse vrienden van Forest Green Rovers (1889). Slechts een jaartje jonger dus dan Sparta, wat ik op zich al geinig vind. Ze spelen in de laagste divisie, draaien lekker mee en bovenal: ze zijn de allereerste voetbalclub die volledig veganistisch is en (mede daardoor) ook nog eens zeer klimaatvriendelijk is. En dat in een wereld die niet bepaald bekend staat om haar progressieve karakter. Het zou toch fijn zijn als meer clubs deze trend over zouden nemen. Misschien dat het conservatieve bolwerk dan eindelijk eens in beweging komt: dit soort veranderingen van spijs kunnen per direct een enorm positief verschil maken. En wacht het niet af, hè? Je kunt ook nu direct zelf al minderen of helemaal kappen met vlees en andere dierlijke producten. Goed voor jezelf en de planeet. Mooi toch?

Binnenkort zal ik wel weer wat meer tekeer gaan over al die andere gekkigheid in de wereld der gestoorde mensjes. Ja, of niet, weet ik veel. Nah, we zien wel.

#waanvandedag #voetbal #vriendschap #bijzaak #vegan #klimaat

Ik kreeg en las een boek. Op zich geen nieuws. Ik lees me suf. Hoewel, eigenlijk lees ik me scherp. Zoals dus dit boek. Er zijn van die dingen die je heus wel weet. Jij en ik, wij. Al lang, heel lang. Om die reden eet ik nu meer dan 30 jaar geen vlees. Ik at wel vis, maar dat doe ik de laatste paar jaar nog nauwelijks. Hooguit een klein stukje zalm. En dan echt een klein stukje. Ongeveer 1 bij 1 centimeter. Ook omdat ik nogal heftig reageer op uitgesproken smaken en vet. Kruiden, vis, vega-burgers en andere vleesvervangers die bol staan van specerijen en/of nogal vet zijn; dat gaat niet goed bij deze dude. Dus sinds een jaar of vier proef ik mijn eten zoals het ook echt smaakt. En, eerlijk is eerlijk, dat bevalt me heel goed. Het scheelt flink ook nog eens wat paniekaanvallen. Die paniek, los van andere situaties die mij nogal van slag kunnen maken, is elke dag latent aanwezig, dat wel. Maar – even afkloppen – zoals het was, zo is het niet meer. Bofkont ben ik.

Ik kreeg en las dus een boek. In dat boek staan dingen die ik wel wist, maar niet besefte, het drong niet door. Niet echt tenminste. Het is een gruwelijk boek. Maar ook en vooral een goed boek dat ik je van harte aanraad. Het staat niet bol van de gruwelfeiten en statistieken en andere droge kost. Het relativeert ook en geeft genoeg lucht om niet in een acute depressie te schieten. Tegen mijn principe in zou ik zelfs zeggen dat het een hoopvol boek is. Althans, dat is hoe ik het heb ervaren. En geloof mij, ook over depressies en wanhoop kan ik gezellig een boompje opzetten. Bofkont in het kwadraat.

Over welk boek heb ik het? Nou? Tromgeroffel.... Ooit aten we dieren, geschreven door antropoloog Roanne van Voorst (Uitgeverij Podium). Tijdens het lezen nam ik een besluit. Vanaf nu ga ik door het leven als veganist. Dat zal soms best een dingetje zijn. Sociaal gepruttel, je weet wel. En ik zal hier en daar een vergissing maken. Of toch een concessie doen. Gewoon omdat ik het anders ook even niet weet. Of omdat ons voedingssysteem zo leuk conservatief is. Weet ik veel. Genoeg reden voor schuldgevoel en zweethandjes, ik ken de riedel heus. Maar toch, ik ben mij bewust. Los van al het dierenleed dat zou worden bespaard als we allemaal onze lieve oogjes open zouden doen, maken we ook nog een pietsie kans om iets te doen aan de bizarre uitstoot die wij produceren met onze bizarre bio-industrie. Alleen maar omdat we in de mythe van dierlijke producten geloven. Terwijl inmiddels uit talloze onderzoeken blijkt dat we helemaal niets dierlijks nodig hebben. Behalve onszelf, diertjes als wij ook gewoon zelf zijn. En een leefbare planeet. Voor hen die na ons komen bijvoorbeeld.

‘We zijn opgegroeid in een tijd waarin het eten van dierlijke producten volkomen geaccepteerd is. Wetenschappers voorspellen echter dat dit in de nabije toekomst taboe zal worden. Over een aantal decennia zal veganistisch de norm zijn, en vragen onze kleinkinderen ons hoe we ooit met een zuiver geweten dieren hebben kunnen eten.’

In Ooit aten we dieren, dat op 13 juni verscheen bij Uitgeverij Podium, laat antropoloog Roanne van Voorst zien hoe we ons op deze toekomst kunnen voorbereiden.

#waanvandedag #boek #vegan