Ook al weet ik dat het appels met fietsbellen vergelijken is, het knaagt aan mij dat er miljoenen geïnvesteerd kunnen worden in een snelle covid-test voor voetbalclubs. De KNVB stikt van het geld, kocht voor miljoenen in, bedong zo een mooie korting en de clubs nemen de tests tegen het relatief gunstige bedrag af. Die wetenschap is al voldoende reden om spontaan ziek van te worden.

Hoe kan het dat een commerciële bende wel in staat is om schier eindeloos te testen, maar er voor beroepen die er werkelijk toe doen geen of weinig mogelijkheden zijn om preventief en snel te testen? Oké, het antwoord is al gegeven: geld. Veel geld. Met geld koop je een planeet. Of zelfs een universum. Om al dat moois vervolgens vrolijk naar de tering te helpen.

Ik vind het een achterlijke manier van doen. Hoe kijk je jezelf als voetballer met al je haartjes en plakplaatjes in de spiegel aan wanneer er net weer een wattenstaaf door je neus- en keelholte is gejast, terwijl je weet dat die wattenkop veel beter door de interne snotaap van een verpleger of onderwijzer gehaald had kunnen worden.

Ondertussen schermt de heilig verklaarde Koninklijke Nederlandse Vulgaire Bond met de drogreden dat ze door een commerciële partij in te schakelen de GGD's niet in de weg zit. Nou, dat zit je natuurlijk wel, mafkees. Direct of indirect. Maar prima, je straatje is schoon en je wast je handen in besmettende onschuld. Slaap zacht.

Zoals altijd is de dood van de een het brood van de ander. Desnoods wordt er alvast een voorschot genomen om over lijken te kunnen gaan, inkomsten gegarandeerd.

En ik heb het nu over voetbal, maar het geldt voor alle uitwassen die voor het gemak onder het kopje topsport of groots en meeslepend entertergendment vallen. Want alles moet doorgaan, alles voor het grote geld. De zogenaamde belangen. Oh ja joh, heb je belangen? Steek ze maar in je reet en geniet ervan.

Ook hier blijkt maar weer dat sapiens met al z'n ingebeelde verstand louter in staat is tot symptoombestrijding en zelfs dat niet kan. Om in de sfeer te blijven: paniekvoetbal tot we erbij neervallen en dat onder de ontzielde leiding van ziende blinden – de managers zijn het equivalent van crises.

Ah, precies op tijd. Daar komt mijn stokpaardje blij aangehuppeld: ondertussen zijn wij gewoon nog steeds zelf het virus.

#waanvandedag #virus #covid #voetbal #maffia #knvb #100DaysToOffload #test #ggd

Ik las dat ex-bondscoach Koeman is aangekomen in Barcelona. Dat krijg je van zo'n snoepreisje.

Mijn gevoelens ten opzichte van de edele voetbalsport zijn op z'n minst dubbel. Het spel op zich vind ik erg leuk. Zelf ook nog fanatiek gedaan, met name in de zaal. En als ik een keer per jaar een flinke trap tegen een bal geef, dan doe ik dat nog steeds met heel veel plezier. Ondanks mijn gebrekkige motoriek en techniek. Ik was een noeste arbeider, een stofzuiger, maar ook een goaltjesdief. Over het algemeen met meer geluk dan wijsheid, dat spreekt voor zich.

Dus ja, leuk spel. Maar dan houdt het wel op. Het is volledig uit de klauwen gelopen met dat geren achter een knikker. Wat een ongelooflijke waanzin. Al dat geld, al die miljarden en bizarre 'belangen' die omgaan in een fictieve topsport. Het slaat echt helemaal nergens op. Natuurlijk is dit geen nieuws, ieder weldenkend mens heeft hier de hersentjes al over gepijnigd om vervolgens met gepaste schroom de keel schor te juichen. Het is in ieder geval de reden dat ik geen 'grote' competities volg, want dan kun je net zo goed reclameblokken gaan kijken. Wandelende reclamezuilen zijn het. Met rare kapseltjes, opgepompte lijfjes en overal suffe plakplaatjes. Volgevreten idioten met een grote bek die denken dat ze god (v/m) zijn. En u en ik weten: die bestaat niet.

Dat is lekker dan, een voetbalverhaaltje. Zonde van de tijd, het getyp, de stroom en de schrikbarende hoeveelheid CO2-uitstoot die per bit de verzuurde lucht ingaat. Ik vermoed dat ik een punt wil maken. Waarom zou ik anders los gaan met een oeverloos verhaal over de meest achterlijke wereld die ik, dat is geen geheim, ook in mijn bloed heb. Nou, laat duidelijk zijn dat zodra de club die ik support wordt overgenomen door een schimmig miljoenenbedrijf of een geflipte oliebaron, dat ik per direct de steunstekker eruit trek. Dan houdt het echt op en beperk ik mij alleen nog tot de jaarlijkse particuliere draafpartij ergens op een heuvel in de Ardennen.

Overigens, waar het hier over voetbal gaat, kun je ook wielrennen, autoracen of elk andere over de kling gejaagde, milieuverziekende, mensen uitbuitende, manipulerende multinationale marketingstrategie lezen. De ware sport is allang dood en begraven. Lang leve de waanzin.

#waanvandedag #voetbal #bondscoach #god #sport #100DaysToOffload

Mijn letterlijk en figuurlijk grote vriend Bas attendeerde mij er vanochtend nog even op dat komende nacht de klok teruggezet moet worden. Ik zou mijn flauwe zelf niet zijn als ik daarop niet had geantwoord dat ik dat best wil, als ik mij zou herinneren waar ik de klok heb gelaten.

Nu is het heus niet zo dat hij mij alleen maar daarom even een mailtje stuurde. Morgenmiddag is het namelijk weer zover, dan treffen onze clubs elkaar. Het is een goede traditie dat wanneer Sparta thuis speelt ik hem op een kaartje trakteer. En andersom doen we dat als FC Utrecht de deuren van hun thuishonk opent voor de Spartanen. Omdat 'mijn' club de afgelopen decennia nogal eens de degradant in dit hele verhaal was, werd onze traditie regelmatig eens ruw onderbroken. Het wrede lot van twee voetbalminnende vrienden die tegelijk heel goed weten dat het hele voetbal (en sport in het algemeen) natuurlijk een belachelijke bijzaak is. Noem het maar een guilty pleasure. We delen overigens ook allebei een zeer mild hooligan-verleden, al hebben we gelukkig nooit tegenover elkaar gestaan. Ons leeftijdverschil heeft dat maar mooi weten te voorkomen. Helaas zullen we morgen niet op het mooie Kasteel in Rotterdam te vinden zijn, maar om die pijn wat te verlichten hebben we een mooi alternatief bedacht: we lunchen samen en daarna bekijken we de wedstrijd bij Bas thuis. Ongetwijfeld, zoals dat gaat met tradities, zal ik na afloop wel weer huilend in de trein naar Amsterdam zitten – ik kan mij recent geen prettig resultaat tegen Utrecht herinneren. Ach, hoop doet beven, u weet.

Verder was het een gekke zaterdag-dag. Geen bieb en wel heel veel mensen in en om het huis. Nou, niet echt in huis, maar zo knus omringd door buren in een halfgaar gehorig straatje met auto's en spelende buurtkinderen, dat voelt toch alsof iedereen door je huis dendert. Nu weet ik weer waarom die hele zaterdag voor mij niet zo hoeft en dat ik blij was dat ik al het tumult van 'lekker weekend vieren!' kon beperken in de afgelopen anderhalf jaar. Natuurlijk moest ik ook nog naar buiten voor de boodschappen en het deponeren van ons restafval, glas, plastic en papier. Overal veel te veel en te blije mensen. Dat trek ik niet joh, wat een hel.

Kortom, zoals ik gisteren al voorspelde, ik ben weer helemaal mijn gezellige zelf. Wie weet ben ik morgen rond deze tijd wel weer een vrolijk aapje. Maar dan moet er wel een klein wonder gebeuren in Rotterdam-West. En zo niet, ook geen ramp. Dan put ik moed uit de resultaten van mijn Engelse vrienden van Forest Green Rovers (1889). Slechts een jaartje jonger dus dan Sparta, wat ik op zich al geinig vind. Ze spelen in de laagste divisie, draaien lekker mee en bovenal: ze zijn de allereerste voetbalclub die volledig veganistisch is en (mede daardoor) ook nog eens zeer klimaatvriendelijk is. En dat in een wereld die niet bepaald bekend staat om haar progressieve karakter. Het zou toch fijn zijn als meer clubs deze trend over zouden nemen. Misschien dat het conservatieve bolwerk dan eindelijk eens in beweging komt: dit soort veranderingen van spijs kunnen per direct een enorm positief verschil maken. En wacht het niet af, hè? Je kunt ook nu direct zelf al minderen of helemaal kappen met vlees en andere dierlijke producten. Goed voor jezelf en de planeet. Mooi toch?

Binnenkort zal ik wel weer wat meer tekeer gaan over al die andere gekkigheid in de wereld der gestoorde mensjes. Ja, of niet, weet ik veel. Nah, we zien wel.

#waanvandedag #voetbal #vriendschap #bijzaak #vegan #klimaat

Poeh, nou, ik ben een blij kuikentje hoor. Sparta heeft 't geflikt in Doetinchem. Nog geen minuut nadat ik door het huis sprong m'n vadertje gebeld. Ook die was buiten zichzelf van blijdschap. Broer een bericht gestuurd en verse visa, nog meer berichtjes hier en daar van gene en deze, ik ben er helemaal van in den warrigheid. Tot diep in de nacht alles wat maar riekte naar feestgedruis aangeklikt en dat tot en met zojuist aan toe. Oké, tussendoor was er gewoon een dag met dagelijks brood, dat dan weer wel. Maar goed ook.

Dat is dus wat die idioterie met je doet. En ik heb zo vaak gedacht, zeker de laatste jaren, dat ik me niet meer zo gek zou laten maken. Aanstellerij was het. Juichen voor en vooral vloeken op dikbetaalde voorbijgangers met hun haartjes en hun plakplaatjes, hun schoentjes en maniertjes (en ronduit walgelijke muzieksmaak!). De wanstaltige moderne slavernij, de maffiose praktijken. En zo is het ook. Zeker weten. Het is allesbehalve heilig, het is compleet gestoord. Maar wat overeind blijft is gewoon dat maffe gevoel dat je ontwikkelt voor zoiets als een club. Van kleins af aan. Dat staat los van de waanzin eromheen. Wat mij betreft dan. Ik juich en vloek omdat er niet aan die betovering valt te ontsnappen.

Dus dat joh. Nuchtere feeststemming. Eigenlijk is dit het mooiste moment van het jaar. Nu staat alles weer op nul. Alles is mogelijk, zelfs een kampioenschap – de fantasie is er goed voor. Wat mij betreft stoppen we nu met al die rarigheid, ik vind het best allemaal, nu wel. Volgend jaar om deze tijd zal ik wel weer ergens huilend in een hoekje zitten. Het lot van de Sparta-fan. Lijden, gifbeker en soms, heel soms, euforie. So be it. Mijn gedachten gaan daarom uit naar mijn vriend in Doetinchem. D'ran, jongen!

#waanvandedag #sparta #voetbal

Ik ben vandaag minder toerekeningsvatbaar. Het kan zijn omdat er meer uitlaatgassen door de lucht zwermen vanwege de OV-staking. Dat tast ongetwijfeld wat levensjaren aan. Enigszins cynische gedachte natuurlijk, maar dan denk ik toch ook: als je maar vaak genoeg het OV staakt vervroeg je de pensioenleeftijd als vanzelf. Cru, ik weet het. Ik sta er overigens volledig achter hoor, die staking. Meer actie zelfs! Meer OV ook en veel minder auto's en andere uitlaatachtigen.

Mijn brein vliegt zoals altijd alle kanten op, maar vandaag komt het steeds knarsend tot tijdelijke stilstand op hetzelfde punt. Vanavond gaat het gebeuren. De echte rood-witten tegen de Doetinchemse trots. Promotie of nog een jaar eerste divisie. Het wordt hoe dan ook billen knijpen – die van mezelf hè, ik zou nooit zomaar in andermans billen knijpen! Ofwel: ik ga strontchagrijnig naar bed, of hyperblij. En in beide gevallen denk ik ook: waarom? Hoe kan ik me zo druk maken om zoiets futiels als voetjebal? Maar ja. De paplepel. En ik was al nooit fan van pap, zoals u weet. Toch kruipt het gras waar het met kunst en vliegwerk niet gaan kan. Hup Sparta hup!

En nu weer snel door naar belangrijkere en afleidende zaken. Muziekje aan om het geloei aan de andere kant van de muur te overstemmen. De buurjongen is zojuist thuisgekomen en die neemt het ervan als hij het rijk alleen heeft. Hij denkt dat hij mooi aan het meezingen is met een of andere gospelrockband, maar hoe kan het dan dat ik de boel spontaan bij elkaar begin te vloeken als hij aanslaat? Ik verdraag het niet. Echt niet. Ik wil dat hij nu doodgaat. Liefst aan een brandend kruis. Maar dat zal wel weer een overdreven reactie zijn van mij.

#waanvandedag #voetbal #sparta #gospel

Soms kom je iemand tegen, je trekt een aantal weken met elkaar op, de klik is er, ondanks dat je min of meer gedwongen wordt om elkaar te leren kennen. Na die korte en intensieve periode gaan de jaren voorbij en heb je af en toe nog contact met elkaar. In dit geval spraken we elkaar zelfs nog een keer in live Nijmegen. Bijpraten, koffie. Daarna hebben we elkaar niet meer gezien. Geen probleem, dat is gewoon hoe het is en hoe het gaat. We weten ons in goed gezelschap, zelfs op afstand.

Nu en dan is er even een kort teken van leven. We volgen elkaar op Wordpress en Twitter. Dan zie je een enkele keer iets voorbij komen van elkaar. Tot vandaag aan toe. Logisch, want ieder jaar rond deze tijd van het jaar is er altijd wel iets aan de hand met de voetbalclubs die wij supporten. Onze favorieten strijden nog al eens tegen degradatie of om promotie. Dan sturen we elkaar even een hart onder de riem.

Vanavond staan onze teams tegenover elkaar voor de eerste van twee wedstrijden in de finale om eventuele promotie (Sparta, mijn club) en dreigende degradatie (zijn club: De Graafschap). Ik moet je eerlijk zeggen dat ik natuurlijk heel graag zie dat Sparta na een jaar afwezigheid weer mee gaat doen op het hoogste niveau. En vooral dat ze daar dan weer echt een rol van betekenis gaan spelen. Net als vroeger. Maar ik gun het hem juist net zo dat zijn Superboeren zich handhaven. Echt hoor, soms is vriendschap een duivels dilemma. Daarom, hup onze clubs. Gelukkig is het maar voetbal en zullen we even goede en wonderlijke vrienden blijven.

#waanvandedag #voetbal #spagra