Tussen de bomen door vallen stralen zon. Zacht als in zonder geluid. Hard als in fel licht. Toch is het precies de plek waar dazen en ander vlieggespuis zich graag ophouden. Als een stel aasgieren hangt dat daar maar een beetje de boel ogenschijnlijk verveeld in de gaten te houden. Tenminste, zo zie ik het. En ik denk dat het wel klopt. Die beesten zijn niet gek. Wij schuiven als zombies half versuft door het park, een smakelijker prooi is niet denkbaar voor de naar bloed smachtende prikdiertjes.

Op de grasvelden tussen de bomen liggen mensdieren. Sommige halfnaakt, andere volledig bedekt. Allemaal dik tevreden, of in ieder geval druk bezig die indruk te wekken. Barbecuewalmen verstikken de zichzelf beklagende voorbijganger die ik ben. In het zwart gekleed en met mijn jute boodschappentas plus nog twee extra linnen tassen daarin, op weg naar de supermarkt. Waar ik met dezelfde overgave mijn collega-sapiens vervloek. Zo ben ik nu eenmaal. De vrolijkheid op twee krakkemikkige poten.

Eindelijk weer thuis mag ik van mezelf nog even vloekend met de stofzuiger en stofdoek spelen. Daarna gaat er wat eten in mijn droevige mond, kauw en slik door. Ik wacht, hangend in het laatste daglicht op de bank, op wat het leven in de aanbieding heeft voor deze denkbeeldige premiejager op blote voeten. Ik schutter zonder geschut, schiet volledig tekort en dat zonder enig wapengekletter. Daar heb ik mijn trouwe steekvliegende broeders voor. Hangend in de zon. Koelbloedig en vastberaden.

#waanvandedag #daas #proza #sapiens #eccehomo #100DaysToOffload