Dat wij gezellig met z'n allen een redelijk wonderlijke soort zijn, wordt dagelijks en dan ook echt de hele dag door bevestigd. Ik zal mijn eindeloze lijst aan vrolijke aandachtspunten beperken tot slechts het bericht op een nieuwssite waarin nadrukkelijk wordt verzocht om nu heel even niet je net aangeschafte zwembad van 10.000 liter te vullen. Of om het autowassen een keertje over te slaan. Wat korter douchen kan ook geen kwaad. En dat zijn maar een paar eenvoudige manieren om veel water te besparen. Dat een dergelijk bericht überhaupt nodig is, vind ik al behoorlijk ultiem tragisch, maar goed, elke gek z'n gebrek, zei mijn oma vaak.

Nu het alweer een tijdje flink droog is en er zo stilletjes aan een behoorlijk tekort aan water begint te ontstaan, is geen nieuws. Elk weldenkend individu is in staat om dit te concluderen door alleen maar de relatief ongewone stofwolken van een gemiddeld looprekbewoner op te merken. Maar ís dat wel zo? Blijkbaar is het toch nodig om een behoorlijk segment aan soortgenoten te manen tot zuinigheid. En laat dit precies het deel van de bevolking zijn waarvan je juist zou denken dat ze nog wel een functionerende hersencel hebben, hoe vergaar je anders inkomen om te leven met een auto, een huis met een tuin en dus ruimte voor een (tijdelijk) zwembad, tuinslang cq. sprinklerdingetje en meer van die gekkigheid die behoorlijk waterverspillend (en grotendeels volledig onnodig) zijn. Laat ik in godjesnaam alsjeblieft niet beginnen over de vleesindustrie (oh wacht, nu heb ik het er wel over, culpa in de gloria en wég zijn de lezers) die voor een schamele kiloknaller duizenden liters drinkwater verkwanselt. Daar had iemand anders op deze planeet best wat van kunnen gebruiken. En het mededier dat gruwelijk is mishandeld had dan nooit geboren hoeven worden om slechts dat doel te dienen: vetmesten, volpompen met antibiotica, halfdood door de hakselaar en hupsakee de pan in. Over besparing gesproken.

Ook geen nieuws, maar blijkbaar valt het kwartje niet: we leven met z'n allen op veel te grote voet en dat heeft bizarre gevolgen. Die aanhoudende droogte is er slechts een voorbeeld van, net als onze grote vriend Covid – hé, hoor ik daar Radiohead? You do it to yourself, you do, and that's what really hurts. Lieve lezers die nog wel gebleven zijn, het is wachten op de volgende extremiteit. Party on, dude. Als je wel de lusten wilt van die voetafdruk, dan ben je net zo goed voldoende toerekeningsvatbaar om het een beetje rustig aan te doen. Daar hoort heroverweging en vooral aanpassing van leefstijl bij. Zonder aanpassing geen overleven, aldus Darwin.

Misschien wrikt 'm daar de schoen. Ik schreef al eens dat het de vraag blijft of onze soort zich sinds de cognitieve revolutie heeft aangepast. Voor zover ik kan nagaan zijn we bezig geweest onze wil op te leggen aan de omgeving; die hebben wij aangepast. Terwijl wij ons juist zouden moeten aanpassen aan de omgeving. Noem het de natuurlijke balans. Ermee om leren gaan en vooral aanvaarden dat het soms meezit en soms tegen. Sterker, dat een soort geen eeuwig leven heeft. Nog sterker: niets heeft dat. Dus kappen met kappen, ophouden met het zien van een ingebeelde vijand, want hij staat recht voor je neus als je in de spiegel kijkt. Er is iets met een splinter en een balk. Ik, jij, wij zijn die balk, dûh!

Ach, ik roep ook maar wat. Weet je, laten we gewoon maar pas in paniek raken als het op zeker te laat is. Of beter nog, laat maar komen die zondvloed! Nah, die was al geweest voor we aan deze rampzalige toren begonnen te bouwen en die nu op instorten staat. Lekker bezig, ouwe.

#waanvandedag #droogte #virus #sapiens #babel #zondvloed #100DaysToOffload

Tussen de bomen door vallen stralen zon. Zacht als in zonder geluid. Hard als in fel licht. Toch is het precies de plek waar dazen en ander vlieggespuis zich graag ophouden. Als een stel aasgieren hangt dat daar maar een beetje de boel ogenschijnlijk verveeld in de gaten te houden. Tenminste, zo zie ik het. En ik denk dat het wel klopt. Die beesten zijn niet gek. Wij schuiven als zombies half versuft door het park, een smakelijker prooi is niet denkbaar voor de naar bloed smachtende prikdiertjes.

Op de grasvelden tussen de bomen liggen mensdieren. Sommige halfnaakt, andere volledig bedekt. Allemaal dik tevreden, of in ieder geval druk bezig die indruk te wekken. Barbecuewalmen verstikken de zichzelf beklagende voorbijganger die ik ben. In het zwart gekleed en met mijn jute boodschappentas plus nog twee extra linnen tassen daarin, op weg naar de supermarkt. Waar ik met dezelfde overgave mijn collega-sapiens vervloek. Zo ben ik nu eenmaal. De vrolijkheid op twee krakkemikkige poten.

Eindelijk weer thuis mag ik van mezelf nog even vloekend met de stofzuiger en stofdoek spelen. Daarna gaat er wat eten in mijn droevige mond, kauw en slik door. Ik wacht, hangend in het laatste daglicht op de bank, op wat het leven in de aanbieding heeft voor deze denkbeeldige premiejager op blote voeten. Ik schutter zonder geschut, schiet volledig tekort en dat zonder enig wapengekletter. Daar heb ik mijn trouwe steekvliegende broeders voor. Hangend in de zon. Koelbloedig en vastberaden.

#waanvandedag #daas #proza #sapiens #eccehomo #100DaysToOffload