Tussen de bomen door vallen stralen zon. Zacht als in zonder geluid. Hard als in fel licht. Toch is het precies de plek waar dazen en ander vlieggespuis zich graag ophouden. Als een stel aasgieren hangt dat daar maar een beetje de boel ogenschijnlijk verveeld in de gaten te houden. Tenminste, zo zie ik het. En ik denk dat het wel klopt. Die beesten zijn niet gek. Wij schuiven als zombies half versuft door het park, een smakelijker prooi is niet denkbaar voor de naar bloed smachtende prikdiertjes.

Op de grasvelden tussen de bomen liggen mensdieren. Sommige halfnaakt, andere volledig bedekt. Allemaal dik tevreden, of in ieder geval druk bezig die indruk te wekken. Barbecuewalmen verstikken de zichzelf beklagende voorbijganger die ik ben. In het zwart gekleed en met mijn jute boodschappentas plus nog twee extra linnen tassen daarin, op weg naar de supermarkt. Waar ik met dezelfde overgave mijn collega-sapiens vervloek. Zo ben ik nu eenmaal. De vrolijkheid op twee krakkemikkige poten.

Eindelijk weer thuis mag ik van mezelf nog even vloekend met de stofzuiger en stofdoek spelen. Daarna gaat er wat eten in mijn droevige mond, kauw en slik door. Ik wacht, hangend in het laatste daglicht op de bank, op wat het leven in de aanbieding heeft voor deze denkbeeldige premiejager op blote voeten. Ik schutter zonder geschut, schiet volledig tekort en dat zonder enig wapengekletter. Daar heb ik mijn trouwe steekvliegende broeders voor. Hangend in de zon. Koelbloedig en vastberaden.

#waanvandedag #daas #proza #sapiens #eccehomo #100DaysToOffload

In het gangpad bij de kruiden, pasta's en rijst lag een man op de grond. Onwel. Zomaar. Daar lag ie, slap en half op zijn zij. Een grote, stevige man. Ik had, achteraf gezien, de klap gehoord. De vakkenvullers die volop aanwezig waren hadden geen idee wat ze moesten doen. Het zal de leeftijd zijn. Amper 15 jaar en lekker goedkoop. Dan kun je geen BHV of EHBO verwachten. Eén van deze jonge flexwerkers rende naar achteren, het magazijn in en kwam terug met een draadloze microfoon. Niet om een vette rap te spitten, maar om hulp te vragen. Is er iemand aanwezig die kan helpen. Er is hier een ongeluk gebeurd. Wilt u alstublieft komen helpen?

Opvallend veel mensen liepen ineens – op minder dan anderhalve meter afstand van elkaar – haastig naar de plaats des onheils. Fantastisch, hulp! dacht ik. Ramptoeristen, zo bleek. Niemand deed iets, behalve kijken en filmen met een smartphone. En daar keek ik op mijn beurt naar met plaatsvervangende schaamte. Gelukkig waren er toch twee mensen en inmiddels ook een leidinggevende zo goed om de man te helpen. Wat er precies met hem aan de hand was, geen idee. Ik vond het gênant om te gaan gluren en luistervinken. Ik vond het zelfs gênant om er met een grote boog langs te moeten, omdat ik nog iets wilde hebben aan de andere kant van de winkel. Mijn lijstje is namelijk mijn enige houvast in deze woelige wereld en van in de weg lopen is nooit iemand uit de dood opgestaan. Het leek mij dus beter te doen wat ik hier kwam doen. Hoe banaal ook.

In een mum waren er drie agenten. Doortastend werd het hele gangpad in de volle lengte afgezet. Vooral om alle nieuwsgierige idioten op afstand te houden. Personeel erbij om de boel een beetje in de smiezen te houden. Nogmaals, kinderen van 14, 15, misschien net 16 jaar oud. Vakkenvullers die nu ineens een stel zogenaamd volwassen duidelijk moesten maken dat het nu echt even geen goed idee was om nog even snel een pondje bulgur, zilvervliesrijst of een potje pesto te pakken. Waarom? Omdat die man daar op de grond, ja daar, misschien wel dood ligt te gaan. En er misschien wat ruimte voor privacy zou moeten zijn, of ruimte om die man straks in een rechte lijn de winkel uit te krijgen, de ambulance in. Zoiets misschien? Ja, u bent óók belangrijk mevrouw, maar nu even niet. Ja, de bulgur staat precies daar om de hoek, ik kan er zo bij, maar nee, ik pak het niet. Waarom? Daarom!

Godallemachtig. En dan even later ook nog klagen dat er te weinig kassa's open zijn. Kassa's waar de iets oudere kinderen (>16) zich in het coronazweet staan te werken. Waar klanten die overal schijt aan hebben de boel op lopen te hitsen, haast hebben, snel weg willen uit deze besmettingshaard. Hallo dan. Welkom in deze trip door ego-land. Het is in ieder geval duidelijk van welk type mens we een overschot hebben en waar een virusje misschien best uitkomst biedt.

#corona #supermarkt #hulp #vakkenvullers #eccehomo #virus

Gisteren ben ik begonnen aan het boek waar ik eerder over schreef: De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Na bijna honderd bladzijden kan ik wel stellen dat ik het ook uit ga lezen (was eigenlijk nooit de vraag) en mijn eerste conclusie is dat ik een progressieve cynicus ben. En dat is best grappig, omdat juist dat geen bestaande classificatie lijkt te zijn. Maar, zoals gezegd, ik ben pas op een vijfde van het boek, dus alles is nog mogelijk.

Ondertussen doen de (inter)nationale acties van Extinction Rebellion (XR) mij deugd. Als ik binnenkort mijn geliefde baantje en nog lievere collega's bij de bieb noodgedwongen vaarwel moet zeggen, dan overweeg ik om mijn XR-steentje bij te dragen. Ofwel de straat op, of achter de schermen. Indirect doe ik dat nu al, zo kun je het ook zien. Overigens zijn de reacties die ik zo hier en daar lees weer tergend treurig. Zo zou “dit tuig” gewoon overreden moeten worden “hebben ze geen baan en geen gezin”, “moeten ze hard worden aangepakt” en “die vieze uitkeringstrekkers gelijk hun WW en bijstand afpakken”. U begrijpt dat bovenstaand boek hard nodig is om mijn kijk op de mensheid nog enigszins te voorzien van pluspunten. Want, mijn Godelieke nog aan toe en wat de neuk... Hoe dom is dit gepeupel?

Ik kan alvast zeggen dat ik ondanks het verlies van mijn deeltijdbaan en dus het meeste van mijn stabiele inkomen geen uitkering zal trekken, ik heb een gezin (samenwonend), ik heb een kind. Ja, ik maak mij zorgen om haar en haar toekomst. Althans, met haar gaat het gelukkig behoorlijk goed ondanks een vroege scheiding en tegenwoordig alles wat een puber moet doormaken. Maar bij mij overheerst nog dagelijks het schuldgevoel van in welke wereld ik haar heb gezet – een vraag die ik al had voordat ik ooit vader werd en eerlijk gezegd was ik er ook van overtuigd dat ik juist om die reden nooit vader zou willen worden. Al met al genoeg reden om hier en daar voor wat oproer te zorgen.

Daarom dus. Ik ben voor protest, ik ben voor vriendelijke doch dringende ontwrichting. En dat doe ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor die zelfde idioten die lopen te roeptoeteren dat “het allemaal linkse gekkies zijn”. En nee, dat doe ik ook niet omdat ik zo'n prachtige altruïst ben, maar omdat ik gewoonweg weiger te accepteren dat mijn hele soort – hoe dom ze ook is – zichzelf en haar omgeving moedwillig om zeep helpt. En dan ook nog zo extreem pijnlijk. Ecce homo. Om te janken.

#waanvandedag #boek #mensheid #xr #eccehomo #planeet