Spreekstoel
Oké, de nacht moest er een beetje aan geloven en het gevolg is een wat brak koppie, maar toch zit ik hier met een blij hartje. Gisterenavond is daar schuldig aan. Of medeplichtig op z'n minst.
Ik neem u even mee naar Haarlem, bar Wolkers (dikke aanrader als je in de buurt bent!). In een bijzonder prettig en gemêleerd internationaal gezelschap mocht ook ik mijn prozaïsch zegje doen. Geloof het gerust, na minstens duizend jaar aan podiumervaring went het niet. Dus inwendig stuiterend deed ik uiterlijk alsof ik alles onder controle had. En die wonderlijke mix hielp. Althans, het publiek klapte. Misschien van opluchting, kan ook, maar stiekem denk ik dat het best aan te horen was. Bescheidenheid ontsiert de mens.
En ja joh, taal verbindt. Dat blijkt dan maar weer. Of het nu Perzisch, Turks, Italiaans of Spaans is, de grenzen smelten waar je bij zit. Hoewel, dat kan ook met de klimaattoestand te maken hebben. Nee, maar serieus, het is simpel. Kunst in welke vorm dan ook is louterend en van onschatbare waarde. Dit was zo'n avond waarop dat nog maar eens doordringt. Daarom, doordrongen dank aan de Haarlemse Dichtlijn, de bezoekers, de bar en natuurlijk mijn partner in crime; steun en toeverlaat.
Op naar de volgende spraakwaterval op 15 maart in café Eijlders in Amsterdam. Tjuus!