Oké, de nacht moest er een beetje aan geloven en het gevolg is een wat brak koppie, maar toch zit ik hier met een blij hartje. Gisterenavond is daar schuldig aan. Of medeplichtig op z'n minst.

Ik neem u even mee naar Haarlem, bar Wolkers (dikke aanrader als je in de buurt bent!). In een bijzonder prettig en gemêleerd internationaal gezelschap mocht ook ik mijn prozaïsch zegje doen. Geloof het gerust, na minstens duizend jaar aan podiumervaring went het niet. Dus inwendig stuiterend deed ik uiterlijk alsof ik alles onder controle had. En die wonderlijke mix hielp. Althans, het publiek klapte. Misschien van opluchting, kan ook, maar stiekem denk ik dat het best aan te horen was. Bescheidenheid ontsiert de mens.

En ja joh, taal verbindt. Dat blijkt dan maar weer. Of het nu Perzisch, Turks, Italiaans of Spaans is, de grenzen smelten waar je bij zit. Hoewel, dat kan ook met de klimaattoestand te maken hebben. Nee, maar serieus, het is simpel. Kunst in welke vorm dan ook is louterend en van onschatbare waarde. Dit was zo'n avond waarop dat nog maar eens doordringt. Daarom, doordrongen dank aan de Haarlemse Dichtlijn, de bezoekers, de bar en natuurlijk mijn partner in crime; steun en toeverlaat.

Op naar de volgende spraakwaterval op 15 maart in café Eijlders in Amsterdam. Tjuus!

#dichters #podium #optreden #proza #waanvandedag #haarlem

Het wordt vloed. Elke keer weer. Net als eb. Iets met de maan en ander gespuis als getijden, aantrekken en afstoten. Zo is het ook met woorden. Ze komen en gaan, trekken aan, drijven weg als herinneringen, verdwijnen in de vergetelheid, keren dan zomaar ineens terug. Vaak in een andere gedaante of in ieder geval in een heel andere context. Con-tekst. Wat je wilt.

Woorden. Je kunt er alles mee doen wat jou het beste lijkt. Volgorde van zinnen, zelfs van letters, zet ze neer hoe jij het wilt. Het is als lego, bouwen en afbreken tot je erbij neervalt. Mooi spul en het verveelt nagenoeg nooit. En valt het even stil en staart het zwarte gat of knipperende cursor je aan, dan is er hooguit sprake van incubatietijd. Woorden als virus. Ze vermenigvuldigen zich in een mum, muteren, leven een ander eigen leven, parasiteren en kunnen zelfs dodelijk zijn. Of tot leven wekken. Fascinerende dingen zijn het. En laten we vooral de letters, onmisbaar voor de voeding van een woord, niet vergeten. Letters, wij houden van jullie. Elk op jullie eigen gekke of totaal stoïcijnse manier.

Het grappige is dat deze woordbrij (of: dit woordbreien) gewoon ontstaat. Net als alles, berust ook dit op puur toeval. De samenloop van omstandigheden. Net als de omstandigheid die ik de komende periode ga ervaren wanneer ik, na eindelijk de daad bij het immer ongrijpbare woord te hebben gevoegd, het land intrek om mijn prozaïsch dichterlijk bestaan te spuien. Ofwel, in normale taal: ik treed vanaf deze maand overal en nergens op met mijn taal. Van Rotterdam tot Amsterdam, van Haarlem tot Groningen. En misschien nog wel erger. Gewoon omdat ik wil en moet, het is de drang die zich niet langer koest houdt. Drangmatige handelingen.

En mocht u mijn ultrakorte optredens (zo gaat dat nu eenmaal op dichterspodia: een minuut of vijf à tien mag je los, daarna mag je weer gaan zitten en wat voor je uit staren, trillend van de adrenaline, luisteren en kijken naar de andere woordknutselaars en daar dan weer iets van vinden) willen bezoeken, doe dat vooral. Ik plaats hier zeer binnenkort bovenaan de website de agenda. Dan weet u ook eindelijk eens waar u aan toe bent.

#waanvandedag #optreden #proza #gedichten #dichter #prozagedicht

Wat ik dan toch leuk vind is verwarring zaaien. Zoals gisteren. Een open podium-avond, hoewel je dat met een flinke zak strooizout moet nemen. Een open podium is voor alles en iedereen. En in dit geval kun je alleen meedoen als je je conformeert aan het labeltje singer-songwriter. Tja, dat ben ik niet. Ik heb geen wollen mutsje, geen volle baard, geen skinny jeans, witte gympen en ook geen vaal houthakkersachtig overhemmetje. Wat ik ook niet heb is een stem die voor, tussen en na alle liedjes gedetailleerd uitlegt waar alle liedjes over gaan (echt joh, hou daar nou eens mee op, tenzij je het lef hebt om dan het liedje niet te spelen, omdat je alles al hebt verteld), een stem die heel gewoontjes klinkt, maar als bij toverslag bij het inzetten van de eerste brabbelwoordjes verandert in een ernstige ziekte gecombineerd met jarenlang alcohol- en sigarettenmisbruik.

Nou ja, dat is dan het gemiddelde van zo'n avond. Gelukkig zijn er ook wel wat varianten met zelfs hier en daar een positieve uitschieter, bijvoorbeeld een op haar eigen geluid vertrouwende artiest. En ja, ik ben ernstig bevooroordeeld, want het is een meer dan goede vriendin van mij. Precies daarom, vermoed ik. (Zij is overigens ook degene die ervoor zorgde dat ik op de lijst met avondvullers kwam, mocht u het zich afvragen.)

Kijk, ik zeg niet dat ik zo'n fantastisch onderscheidende performer ben. Maar ik weet wel dat wat ik doe op z'n minst voor ongemak of andere rimpeling zorgt. Iets waar ik volop van kan genieten. Het podium opgaan, een flauw vermoeden hebben van wat ik zal gaan doen (noem het voor het gemak improvisatie, hoewel dat strikt genomen de lading niet dekt), kruk pakken, gitaar erbij, klooien met een snoer dat niet meewerkt, de gespannen stilte uitmelken, de mensen met een glimlachje een voor een aankijken, merken dat mensen dat prettig vinden oh, hij lijkt best vriendelijk, mij realiseren dat mijn openingszin there are reasons to kill redelijk hilarisch is en niemand die weet dat precies dat de reden is dat ik zelfs even moet grijnzen. Kortom, tussen al het gekweel van het bovengenoemde in, weet ik dat het afzien zal worden voor de gemiddelde bezoeker van dit asiel vol zwerfafval. Met de gedachte wie is hier nu de gek? ga ik er dan ook met gestrekt been in.

Acht minuten later heb ik gedaan wat ik deed, doe nog een onnavolgbaar afscheidsdansje en ga het podium af. Er zijn wat stoelen vrijgekomen, de presentator is naar buiten gevlucht, de geluidspersoon probeert zich te herpakken en zoekt houvast met schuifjes en knopjes, het publiek klapt en joelt (van pure opluchting) en ik zoek snel weer mijn donkere hoekje achterin de zaal op om mij als vanouds weer kapot te ergeren aan de rest van het geneuzel van gemeenplaatsen als duizenden verloren liefdes, wegen die nergens toe leiden, een hond, een trein, sigaretten, whisky, bier en verloren genitaliën – de onvermijdelijke zogenaamd grappige zelfspotter. Want ja, ook dat is schrijnend: het zijn bijna allemaal van die semi-gevoelige mannetjes zonder ruggengraat en een kwetsbaar en tegelijk hol ego dat te leeg en groot is voor deze wereld vol copy-cats. Zoals ik al zei, there are reasons to kill.

Verder heb ik mij, de snob die ik nu eenmaal ben, prima vermaakt hoor. Het directe gezelschap was uitmuntend, dat doet er toe.

#waanvandedag #optreden #podium #performance #art #muziek #kunst

Soms moet je in je gevoeligheden je meerdere erkennen. Zoals nu. Ik ben nooit officieel erkend als allergenetisch, maar dat neemt niet weg dat alle symptomen overduidelijk zijn. In de volksmond en klauwzeer ook wel herfstallergie genoemd. Ik noem het mijtertje het liefst bij de naam met al z'n huiselijkheid. Het vocht, het stof, de kachelwarmte, de schimmel in en rond het huis, het stervende blad, de nevel, de regen, de piepende banden vol benauwdheid en het snot. Vooral dat laatste. Ik nies me helemaal kapot. Letterlijk. Gezellig een lippig koortsje erbij en het plaatje is compleet. Hoewel, tel er ook nog wat stramme ledige maten bij en een algeheel van gevoel van malaise, mineur en melancholie. Ja, lieve mensen, de olifanten vallen weer uit de bomen – of, met de gedachte aan mijn biebbezoek vanochtend: misschien bestaat de boomoctopus dan toch? Hoe het ook zij: het seizoen is daar. Toch, los van mijn particuliere gesnuif en gestuntel, het is net zo mooi allemaal. Ieder jaargetijde, zolang ze nog bestaan, heeft haar charme. En ook deze maanden kan ik zeer waarderen. Dat u dus niet denkt dat het één niet naast het ander kan bestaan.

Het meest betreurenswaardig is dat ik in het kader van verstandig zijn vanavond mijn lieve vriendin in Utrecht en het gezamenlijk onveilig maken van het open podium aldaar aan mij voorbij moet laten gaan. Laat ik mijzelf niet in de maling nemen en eerlijk zijn: na nachten van merries en paniek én de huidige wanstaltigheid des persoons, is het niet te doen om een kwartier lang mijn ziel en zaligheid een nietsvermoedende zaal in te slingeren. Daar is felle, scherpe energie voor nodig die ik nu even niet heb. Laat ik daarom eens zuinig op mezelf zijn voor deze keer. Daarbij, morgen heeft de dag mij ook nog nodig.

Voor nu troost ik mij met een mand vol lapjes, rol mij op en spin mijn vlekkerige melodie in monotone ruis.

#allergie #herfst #proza #lappenmand #optreden