Wat ik dan toch leuk vind is verwarring zaaien. Zoals gisteren. Een open podium-avond, hoewel je dat met een flinke zak strooizout moet nemen. Een open podium is voor alles en iedereen. En in dit geval kun je alleen meedoen als je je conformeert aan het labeltje singer-songwriter. Tja, dat ben ik niet. Ik heb geen wollen mutsje, geen volle baard, geen skinny jeans, witte gympen en ook geen vaal houthakkersachtig overhemmetje. Wat ik ook niet heb is een stem die voor, tussen en na alle liedjes gedetailleerd uitlegt waar alle liedjes over gaan (echt joh, hou daar nou eens mee op, tenzij je het lef hebt om dan het liedje niet te spelen, omdat je alles al hebt verteld), een stem die heel gewoontjes klinkt, maar als bij toverslag bij het inzetten van de eerste brabbelwoordjes verandert in een ernstige ziekte gecombineerd met jarenlang alcohol- en sigarettenmisbruik.
Nou ja, dat is dan het gemiddelde van zo'n avond. Gelukkig zijn er ook wel wat varianten met zelfs hier en daar een positieve uitschieter, bijvoorbeeld een op haar eigen geluid vertrouwende artiest. En ja, ik ben ernstig bevooroordeeld, want het is een meer dan goede vriendin van mij. Precies daarom, vermoed ik. (Zij is overigens ook degene die ervoor zorgde dat ik op de lijst met avondvullers kwam, mocht u het zich afvragen.)
Kijk, ik zeg niet dat ik zo'n fantastisch onderscheidende performer ben. Maar ik weet wel dat wat ik doe op z'n minst voor ongemak of andere rimpeling zorgt. Iets waar ik volop van kan genieten. Het podium opgaan, een flauw vermoeden hebben van wat ik zal gaan doen (noem het voor het gemak improvisatie, hoewel dat strikt genomen de lading niet dekt), kruk pakken, gitaar erbij, klooien met een snoer dat niet meewerkt, de gespannen stilte uitmelken, de mensen met een glimlachje een voor een aankijken, merken dat mensen dat prettig vinden oh, hij lijkt best vriendelijk, mij realiseren dat mijn openingszin there are reasons to kill redelijk hilarisch is en niemand die weet dat precies dat de reden is dat ik zelfs even moet grijnzen. Kortom, tussen al het gekweel van het bovengenoemde in, weet ik dat het afzien zal worden voor de gemiddelde bezoeker van dit asiel vol zwerfafval. Met de gedachte wie is hier nu de gek? ga ik er dan ook met gestrekt been in.
Acht minuten later heb ik gedaan wat ik deed, doe nog een onnavolgbaar afscheidsdansje en ga het podium af. Er zijn wat stoelen vrijgekomen, de presentator is naar buiten gevlucht, de geluidspersoon probeert zich te herpakken en zoekt houvast met schuifjes en knopjes, het publiek klapt en joelt (van pure opluchting) en ik zoek snel weer mijn donkere hoekje achterin de zaal op om mij als vanouds weer kapot te ergeren aan de rest van het geneuzel van gemeenplaatsen als duizenden verloren liefdes, wegen die nergens toe leiden, een hond, een trein, sigaretten, whisky, bier en verloren genitaliën – de onvermijdelijke zogenaamd grappige zelfspotter. Want ja, ook dat is schrijnend: het zijn bijna allemaal van die semi-gevoelige mannetjes zonder ruggengraat en een kwetsbaar en tegelijk hol ego dat te leeg en groot is voor deze wereld vol copy-cats. Zoals ik al zei, there are reasons to kill.
Verder heb ik mij, de snob die ik nu eenmaal ben, prima vermaakt hoor. Het directe gezelschap was uitmuntend, dat doet er toe.
#waanvandedag #optreden #podium #performance #art #muziek #kunst