Schatergoud
Een weekend vol met slingers. Gisteren mijn schoonvader in de gloria en vandaag minstens drie hoeraatjes voor mijn deerne des levens. Om precies die reden vertrokken wij vanochtend richting het Drentse landschap. Een paar dagen weg, zoals we dat bijna elk jaar doen. Een plek waar bomen, hei en dorpse kneuterigheid hoogtij vieren; dan voelen we ons als stadse bleekneusjes volledig ontheemd en tegelijk vrij en blij.
Net terug van een korte en semi-natte wandeling. Eerst een hunebed gespot die hier net om de hoek ligt te shinen. Het was voor zover ik mij herinner de eerste die ik in mijn leven zag. Blijft toch een curieus fenomeen, zeker van zo dichtbij. Daarna door de miezerige prut nog even doorgezet en naar het dorpje gewandeld. Hier is zondag nog een dag van luiken toe en vanaf maandag na 13 uur weer welkom. Dat neemt niet weg dat je onderweg de gemiddelde leeftijd van e-bike-bewoner en 65+ verantwoorde lunchkaart en daarna koffie met appeltaart tegenkomt. En iedereen groet elkaar braaf. Zelfs als je ziet dat het iemand van 'buiten' is. Blijkbaar doet het rustieke leven dat met ons zieltogend gepeupel. Dan zijn we ineens weer allemaal groetjeslief voor elkaar.
Dezelfde liefde aangevuld met willekeurige vertedering die mij overviel toen een dame van ruim op leeftijd ver voorover gegroeid en aldus gebogen over haar rollator met een verhoudingsgewijs veel te grote prullenbak (zo'n grijze Curver, u weet wel) de straat over stak. Omdat het dorp toch vooral een idyllisch en aanverwant neuzelend karakter moet hebben, hebben ze hier pas geleden al het asfalt van de weg gesloopt en vervangen door nostalgisch geklonken klinkers. Dus ja, dan is de guitige kronkelweg rond de kerk ook nog eens extra hobbelig en glad van al de stroperige modder van de amper weggespoelde werkzaamheden. De seniorette in kwestie liet zich niet gek maken en denderde halsbrekende toeren uithalend naar de andere kant van de straat, op naar de kliko's. Ik kon haar geklooi met de afvalbak en steeds dichtvallende klikoklep niet aanzien en in het voorbijlopen vroeg ik dan ook of ze hulp nodig had. Enigszins een kwestie van glad ijs, want ze was overduidelijk van het type jongeman, dit kan ik nog prima zelf (wat ik alleen maar toejuich) maar mijn prachtig blauwe ogen, grijsblonde kop en atletisch godenlichaam wilde ze niet zomaar aan haar overjarige neushaar voorbij laten gaan. Snap ik best. Ze accepteerde mijn aanbod, hield de containerklep open en ik flikkerde haar afvalbak leeg in de kliko. Gaf het plastic monster terug en wenste haar nog een fijne dag. Ze keek mij een fractie van een seconde aan en zei: nou, zo'n fijne dag is het niet met dit weer. Alsof ik niet al menslievend genoeg bezig was, wilde ik haar hier niet mee weg laten komen – al had ze natuurlijk wel gelijk, wat een pisweer! Daarom draaide ik mij om terwijl we zachtjes doorliepen en zei dat we er hoe dan toch maar het beste van probeerden te maken. Ze perste iets van een rimpelige glimlach de wereld in, knikte, trok haar schouders op en legde de lege afvalbak zijlings op haar rollator met de woorden dat dat ding er zo niet af kon vallen. Mijn jarige vrouw (dus heus wel een topdag!) en ik knikten goedkeurend toen. Met een welgemeend 'doeg' gingen we verder.
Iets verderop stond een wel zeer divers samengesteld gezelschap eenden, ganzen en zwanen achter een kakelnieuw omheinde vijver zich kapot te schateren om onze goede en evenzo onhandige manieren ons aan te passen aan de kalme gelatenheid hier in het oosten. Zij hadden alles nauwlettend in de gaten gehouden en kwamen niet meer bij. Dat stadse pluimvee ook, veel vreemder worden die vogels niet!