De mooiste plekken zijn de door de mens verlaten plekken. Gebieden die zijn aangetast door vervuiling of een kernramp bijvoorbeeld. Of verlaten dorpen, huizen, straten. Of zelfs hele steden. Want wat er daarna gebeurt, daarvan word ik tragisch blij. De mens vertrekt en de rust keert weer. Planten en bloemen gaan weer groeien, bomen krijgen blad, vogels beginnen te fluiten, wild laat zich zien, insecten zoemen, er wordt gewroet en bestoven. De boel komt weer tot leven waar het leven onmogelijk zou zijn. Ja, voor de armzalige tweevoeter die de boel heeft versjteerd en dan ergens anders precies hetzelfde uitvreet. Om dan met dezelfde verbazing vast te stellen dat ook daar het leven uiteindelijk niet mogelijk is. Betere voorbeelden van onze overbodigheid zijn er niet. Misschien verkloten we de boel keer op keer wel om die reden: we doen er niet toe. Dat is natuurlijk ook best sneu en nauwelijks te verkroppen. Dus dan ga je je ook zo gedragen.

Hier vlakbij, naast het verzorgingshuis waar ongeveer twintig sloop- en renovatieprojecten tegelijk aan de gang zijn inclusief alle gekmakende gevolgen, zijn een tijdje terug bomen gekapt. Het waren prachtige, oude bomen. Maar de zaag ging erin. Plaats maken voor, ja, wat eigenlijk? Of misschien omdat ze ziek zouden zijn. Dat gebeurt ook vaak. Ik vraag mij dan af waarom niemand zich afvraagt waarom die bomen ziek zijn en hoe ze misschien beter kunnen worden. Bomen zijn veel belangrijker dan mensen. Toch hakken we zieke mensen niet zomaar om. Oké, we stoppen ze wel het liefst weg om dan op de zorg die ze zo hard nodig hebben ook stevig te bezuinigen, zodat er uiteindelijk alleen nog verdorde mensen overblijven achter glas, in een bed. Tot ze sterven. “Ze waren te ziek”, zeggen we dan, “dus misschien is het maar beter zo, toch?”. Dezelfde drogreden om bomen te kappen.

Die gekapte bomen, daar blijft boven de grond altijd wat van staan. Een stuk stam. Dat doet altijd pijn om te zien, het went nooit. Het is een aandenken aan de brute, botte bijl. Maar dan gebeurt er altijd weer dat wat ik opvat als een hele dikke middelvinger van takken, bladeren, vogels en insecten naar hun oerdomme collegadier. Uit en rond zo'n stam ontstaat weer heel veel moois. Zoals op al die andere verlaten plekken krioelt het er in korte tijd weer van de meest onverschrokken die-hards. Al die plekken zeggen steeds opnieuw 'fuck you, mens!' Ik geniet daar enorm van.

Net zoals ik spontaan in huilen uit kan barsten wanneer ik 's avonds uitgeknepen door een overprikkelende rit tussen steden thuiskom en een egel van de deur bij de bergingen naar het hek tussen de huizen zie hobbelen. Doodgemoedereerd op weg naar de binnentuin. Het interesseert 'm helemaal niks, het deert 'm niet. Hij is hier en blijft hier. Stad, stoep of beton, hem maken ze niet gek; op een dag zijn die achterlijke tweevoeters weg. Het is een kwestie van veel geduld, maar dan heb je ook wat. Rust.

#waanvandedag #abandoned #stad #human #mens #egelantier #nature #100DaysToOffload