Dan lees ik dit Milieuorganisaties vrezen toename 'zwerfkapjes' (NOS.nl) en dan denk ik: domme kop. Op deze manier wordt het hele zwerfkapjesprobleem weggezet als probleem voor klimaatgekkies; de mensen, zoals ik, die zich druk maken om de vuilnisbak waarin we leven. Volgens mij mis je dan de doelgroep je zou moeten adresseren. En dat is een beetje dom.

Precies de mensen die geen reet geven om waar ze hun teringzooi neergooien, dat zijn de mensen die dit probleem veroorzaken. Maar door zo'n kop voelen zij zich niet aangesproken. Niet hun probleem, maar dat van de klimaatdrammers. Een betere kop zou dan naar mijn idee zijn: Achterlijke idioten die hun puinzooi op straat flikkeren krijgen als beloning alleen nog plasticsoep op een bedje van zongedroogde tweedehands mondkapjes te vreten. Maar ja, dat zullen wel teveel woorden zijn voor een pakkende kop. Sowieso moet je er geen woorden meer aan vuil maken, de wereld is al smerig genoeg. Dus daarom: stok- en zweepslagen, schoktherapie en eventueel een langzame doodstraf. Hoewel, dat laatste is natuurlijk overdreven – tergend traag uitsterven is door dit gedrag al een garantie, tenslotte.

Ja joh, ik maak me er maar weer druk om. Zo las ik op een onderzoekswebsite dat de mens met z'n oeverloze geconsumeer (en dus afval) ervoor zal zorgen dat uiteindelijk 74% van al het land in vlammen op zal gaan. Dat is op zich best een knappe prestatie, zeg zelf. Blakerend van trots groeten zij u die sterven gaan. Oh, maar wacht, het tij kan nog worden gekeerd hoor, heus! Nope. Gaat niet gebeuren. Too little, too late. Dikke doei.

Het goede nieuws dan. De nacht verliep sinds lang weer eens zonder paniek. Gewoon fijn een uurtje of drie knorren, wakker worden en dan in de spiraal van waanbeelden, slapen, waken, halfslaap, dromen tot de ochtend haar geluiden brengt. Om dan nog heel even weg te zakken, wakker te schrikken en te beseffen dat opstaan nog steeds een optie is.

Inmiddels is het tijd mijn mondneuskap op te zetten en mij te begeven richting boodschappenland en onderweg net te doen of ik het allemaal niet zie.

#waanvandedag #virus #nos #scientias #100DaysToOffload #human #capiche #kappies

De mooiste plekken zijn de door de mens verlaten plekken. Gebieden die zijn aangetast door vervuiling of een kernramp bijvoorbeeld. Of verlaten dorpen, huizen, straten. Of zelfs hele steden. Want wat er daarna gebeurt, daarvan word ik tragisch blij. De mens vertrekt en de rust keert weer. Planten en bloemen gaan weer groeien, bomen krijgen blad, vogels beginnen te fluiten, wild laat zich zien, insecten zoemen, er wordt gewroet en bestoven. De boel komt weer tot leven waar het leven onmogelijk zou zijn. Ja, voor de armzalige tweevoeter die de boel heeft versjteerd en dan ergens anders precies hetzelfde uitvreet. Om dan met dezelfde verbazing vast te stellen dat ook daar het leven uiteindelijk niet mogelijk is. Betere voorbeelden van onze overbodigheid zijn er niet. Misschien verkloten we de boel keer op keer wel om die reden: we doen er niet toe. Dat is natuurlijk ook best sneu en nauwelijks te verkroppen. Dus dan ga je je ook zo gedragen.

Hier vlakbij, naast het verzorgingshuis waar ongeveer twintig sloop- en renovatieprojecten tegelijk aan de gang zijn inclusief alle gekmakende gevolgen, zijn een tijdje terug bomen gekapt. Het waren prachtige, oude bomen. Maar de zaag ging erin. Plaats maken voor, ja, wat eigenlijk? Of misschien omdat ze ziek zouden zijn. Dat gebeurt ook vaak. Ik vraag mij dan af waarom niemand zich afvraagt waarom die bomen ziek zijn en hoe ze misschien beter kunnen worden. Bomen zijn veel belangrijker dan mensen. Toch hakken we zieke mensen niet zomaar om. Oké, we stoppen ze wel het liefst weg om dan op de zorg die ze zo hard nodig hebben ook stevig te bezuinigen, zodat er uiteindelijk alleen nog verdorde mensen overblijven achter glas, in een bed. Tot ze sterven. “Ze waren te ziek”, zeggen we dan, “dus misschien is het maar beter zo, toch?”. Dezelfde drogreden om bomen te kappen.

Die gekapte bomen, daar blijft boven de grond altijd wat van staan. Een stuk stam. Dat doet altijd pijn om te zien, het went nooit. Het is een aandenken aan de brute, botte bijl. Maar dan gebeurt er altijd weer dat wat ik opvat als een hele dikke middelvinger van takken, bladeren, vogels en insecten naar hun oerdomme collegadier. Uit en rond zo'n stam ontstaat weer heel veel moois. Zoals op al die andere verlaten plekken krioelt het er in korte tijd weer van de meest onverschrokken die-hards. Al die plekken zeggen steeds opnieuw 'fuck you, mens!' Ik geniet daar enorm van.

Net zoals ik spontaan in huilen uit kan barsten wanneer ik 's avonds uitgeknepen door een overprikkelende rit tussen steden thuiskom en een egel van de deur bij de bergingen naar het hek tussen de huizen zie hobbelen. Doodgemoedereerd op weg naar de binnentuin. Het interesseert 'm helemaal niks, het deert 'm niet. Hij is hier en blijft hier. Stad, stoep of beton, hem maken ze niet gek; op een dag zijn die achterlijke tweevoeters weg. Het is een kwestie van veel geduld, maar dan heb je ook wat. Rust.

#waanvandedag #abandoned #stad #human #mens #egelantier #nature #100DaysToOffload

Gisteren. Op de fiets terug naar huis van weer een middag fijn opruimen in de bieb. Er fietst iemand voor me, ik schat eind twintig. Maar ik ben slecht in het schatten van leeftijden, dus als het samenraapsel cellen elf was of misschien toch negenendertig – het had zomaar gekund. Gedrag is van alle leeftijden, dat in ieder geval.

Goed, het fietst voor mij en besluit dat het mondkapje toch wel hinderlijk is, zo op de fiets. Niet meer dan logisch dat de toevallige fusie van ei en zaad het ding van de domme kop rukt en gewoon op straat flikkert. Gewoon, bij alle andere zooi. Ligt daar prima. Vroeg of laat eten we het tenslotte zelf op.

Waren we maar kakkerlakken, dan zou het mij verder aan m'n reet roesten. We zouden zelfs een nucleaire fittie overleven. Maar we zijn geen kakkerlakken of een andere soort die niet klein te krijgen is. We zijn een uiterst kwetsbare soort in een precaire situatie die maar niet door lijkt te dringen in de door marktwerking en overige achterlijkheden murw gebeukte hersentjes. Maar zelfs dan zou ik zo'n hoopje ellende liefdevol van het fietsje sleuren en met de snotneus in een hoop zwerfafvalsmurrie duwen. Misschien ga ik daar nog eens patent op aanvragen. Een fietsrukker. Hoewel, dan denkt deze onverlaat dat het de inspiratiebron was. Dus nee. Laat maar.

Los van alles irriteert het mij nog steeds en alweer mateloos dat het blijft gaan over het aanpakken van een virus. De korte termijn. Terwijl, nou ja, ik zing het liedje nog maar eens: het virus is een gevolg van ons eigen gedrag, in een veel groter geheel. Het staat niet op zich. Hierna staat de volgende gewoon alweer te wachten.

Weet je, sommige mensen kunnen dit soort dingen zoveel beter en zelfs positiever uitleggen. Daarom fluister ik alvast dikke doei en geef ik nu heel graag het woord aan Esther Ouwehand en haar tekstschrijvers:

“[...]De crisis van dit moment is een keerpunt, maar is zeker geen aanleiding om terug te keren naar business as usual. Toch lijkt het regeringsbeleid vooral gericht op symptoombestrijding en het steunen van fossiele bedrijven als Schiphol en KLM. Hoewel cultuur en natuur veel meer werkgelegenheid bieden en bijdragen aan het welzijn van mensen, is het beleid vrijwel geheel gericht op zo snel mogelijk weer terug naar economische groei. Dat is niet de oplossing, maar juist het probleem! De enige economie die houdbaar is in de toekomst, is een economie die blijft binnen de draagkracht van de aarde.

Doordat die draagkracht vergaand wordt overschreden hebben we wereldwijd te maken met diverse crises: een sociale rechtvaardigheidscrisis, een klimaatcrisis, biodiversiteitscrisis en nu ook een gezondheidscrisis. Premier Rutte noemt de coronacrisis de ‘grootste crisis sinds WOII’. Eerder sprak hij over de stikstofcrisis als ‘de grootste crisis uit zijn carrière’.

Beide crises hebben alles te maken met de manier waarop de mens met de natuur en met de dieren omgaat. Dat geeft alle reden om onze relatie tot dieren serieus te herzien, met name die in de bio-industrie waar dieren onnatuurlijk dicht op elkaar leven.

De dreiging van een pandemie door dierziektes (niet alleen Covid-19, maar ook andere infectieziekten zoals vogelgriep en varkensgriep) wordt nog steeds onvoldoende serieus genomen. Van alle recente infectieziekten die mensen bedreigen is maar liefst 75 procent van dieren op mensen overgesprongen. Dat maakt de manier waarop we dieren uitbuiten een direct gevaar voor de volksgezondheid en daarnaast een gevaar voor de economie en de ecologie.[...]” bron: https://mailing.partijvoordedieren.nl/

#waanvandedag #pvdd #politiek #virus #human #behaviour #100DaysToOffload

Alle Grappers in da House say yeah! En meer van die onzin. We zeggen sorry en gaan door met het nu al jaren voortploeterende rariteitenkabinet. Schouten roept weer eens om wat het vervolgens in te trekken en De Jonge steekt ook nog maar eens oeverloos van wal. Rutte pruttelt zich belletjes rond de mond en we nemen er een fikse koude rakker op; hapje, drankje, nootje, wijntje. Hoezee en in de prullenbak ermee.

Tussen de buien door met het zestienjarig lieftallig monster een Instaproof-wandeling over de brug en door het park. Ergens onderweg stond een scooter half over het pad. Het baasje stond met capuchon over z'n kop met zijn rug naar ons toe tegen de struiken aan te zeiken. (Vooruit, als ie andersom had gestaan had ik er nog minder waardering voor op kunnen brengen.) In zijn mond een gasballon en rond de scooter en het verregende bankje dezelfde ballonnen, maar dan stuk en gebruikt. Een gastank, een rits energiezuigende drankjes plus nog wat andere afvalligen. Gooi het gewoon maar ergens neer, op een dag zien we wel wanneer het in ons eten en drinken zit. Wie dan leeft, wie dan sterft. Alles bij elkaar was het tafereel er eentje om weer eens gezellig triest van te worden. No future, riepen we in 'mijn tijd'. Een waarheid als een uitgemolken koe. Arm dier.

Niet veel later fiets ik bij Muiderpoortstation vandaan. De puber in kwestie zojuist uitgezwaaid, weer naar huis. Iets voor mij slingerfietst iemand met drie uitpuilende blauwe vuilniszakken aan het stuur. Er zitten grote witte broden in. Om de zoveel meter flikkert ie er eentje uit, zo de bosjes in. Je kunt jezelf wijsmaken dat het lief is om de vogels te voeren, maar daarmee jaag je ze juist een pijnlijke en langzame dood in. Zoiets als hoe wij mensjes in the name of vooruitgang dagelijks gifgassen en plastic inademen. Dat overleven we niet. Ondertussen zijn de lappen brood doornat van de dikke vette regendruppels en zie ik een duif met een door het natte deeg dichtgeplakte snavel wild fladderen. Doodsstrijd.

Een paar honderd meter nog en dan ben ik thuis. Maar niet voordat een scootmobielende man mij zwalkend tegemoet komt. Hij kijkt niet op of om, maar wel naar zijn mobieltje in zijn ene hand, terwijl zijn andere hand iets doet wat door moet gaan voor sturen. Ik hoor het 'onze' Ronald zeggen: stuur maar naar de stoep. Maar dat doet ie niet. Hij stuurt op mij af. Ik ping met m'n fietsbel, ik wijk op het nippertje uit en hoor 'm met gevoel voor klepel en klok naar mij roepen dat ik uit moet kijken met m'n doppen. Ik houd mijn mond; dit is een kansloze missie.

Thuis huil ik zachtjes tegen het raam mee met de zoveelste stortbui. Een flits, een donder, een waterstofbom.

#waanvandedag #rosatom #fiets #stad #human #grapperhaus #buienradar #100DaysToOffload

Genoeg! Genoeg om mij druk om te te maken. Teveel gestoordheid en hypocrisie op deze planeet, ik kan gewoon niet kiezen. Misschien moet ik het daarom nog maar even niet doen. Al kan ik het niet laten om iets uit de roman Weersverwachting (Jenny Offill) die ik nu aan het lezen ben te citeren, dat wat mij betreft de spijker op de kop slaat. Dan heb ik in ieder geval een van de vele frustraties toch weer een seconde of wat gekanaliseerd. Komt ie.

V: Wat is de filosofie van het laatkapitalisme? A: Twee wandelaars komen onderweg een hongerige beer tegen. Een van hen haalt zijn renschoenen tevoorschijn en trekt ze aan. 'Beren rennen harder dan mensen', fluistert de ander. 'Ik hoef alleen maar harder te rennen dan jij', zegt hij.

Ach wat, ik ga gezellig nog even door. Leeswaarschuwing! Rivieren kleuren dieselrood, nertsfokkerijen sluiten omdat het een risico vormt voor de mensheid (voor nertsen is het blijkbaar een paradijs), de hoeveelheid besmettingen in de vleessector zijn dagelijkse kost (niet alleen onze collega-dieren lijden, maar ook de uitgebuite arbeiders aan de lopende bloedband), maar het volk vreet z'n vlees alsof er niets aan de hand is.

Nederlandse verzekeringsmaatschappijen, pensioenfondsen, banken en Shell investeren schaterlachend in gebieden waar de permafrost als een gek ontdooit en TBC collecteert dagelijks zo'n 5000 doden. Ruim 5,5 miljoen kinderen onder de 5 jaar sterft jaarlijks omdat de meest basale zorg ontbreekt. Maar hier in het westen hebben we er gelukkig geen last van, dus waarom zouden we ook maar een vinger uitsteken? Eigen zorg eerst!

Vluchtelingen drijven nog dagelijks levenloos in zee of zitten gevangen in kampen zonder enig zicht op veiligheid, werkend sanitair of gewoon, een waardig bestaan.

Sprinkhanen eten hun buikjes rond met dank aan de kaalslag in naam der uitputtende landbouw en veeteelt. Complete bevolkingsgroepen sterven van de honger terwijl hier in het volgevreten westen het voedsel dag in, dag uit wegrot omdat het verdeelsysteem niet optimaal werkt. Ondertussen draaien de fabrieken overuren, want productie moet er zijn en het liefst nog meer dan gisteren. Het is nooit genoeg.

Over sprinkhanen gesproken. De wereldbevolking steeg binnen 120 jaar van ongeveer 1 miljard naar dik 7 miljard. Dat heeft gevolgen. En ik ben slechts een roepende in een sterrenstelsel en beslist niet de enige. Al eeuwen terug werd er terecht kritiek geleverd, er is gewaarschuwd, steeds weer. En toch doen we met z'n allen of we het niet weten. Kop in het zand en alles komt goed.

Hiephoi. Stiekem dus toch maar een handjevol lijden opgeschept. Als toetje een bemoedigend woord. De vogels kwetterden vanochtend uitbundig toen ik voorbij fietste en de bomen lachten breeduit om het het gekriebel op hun takken.

#waanvandedag #100DaysToOffload #virus #atlas #human