Het zou trouwens zo kunnen zijn dat u denkt dat ik mij niet veel meer van de wereld aantrek. Ik bedoel, het kwam nogal eens voor dat ik weer eens een tirade hield over hoe de mens mij in het algemeen enorm stoort. U ziet: tegenwoordige tijd. Vrees dus niet, ik ben nog altijd geen vriend van de rechtop lopende tweevoeter en verbaas (mild uitgedrukt) mij dagelijks – en dat dan weer de hele dag door – over wat ik zie, lees en hoor. En ruik en voel.

Toch, ik doe sinds een poosje bewust oprechte pogingen om al die idioterie hier zoveel mogelijk te laten voor wat het is. Ik geef daarbij ruiterlijk toe dat het mij bijna altijd zwaar valt om niet weer van wal te steken. Daarom geef ik liever geen garanties op een aanklachtvrij verblijf hier, nu en in de toekomst. Nee, maar dat u het weet hè? Niets zo grillig als mijn brein en de daaruit spruitende tikvingertjes.

Overigens las u hierboven dat ik het ruiterlijk toegaf. Waardoor ik moest denken aan hoe ik ooit op een paard reed. Zonder zadel. En rijden kun je het niet noemen, ik hield mezelf nogal in paniek – en tegelijk proberend zo min mogelijk coolness-factor te verliezen – vast aan het arme dier haar manen. Vind je het gek dat ze niet zomaar stopte? Dat moet pijn hebben gedaan, zoals ook ik wild hobbelend leed. Ik lag half voorover, half schuin op dat edele briesgebroed. En we denderden zomaar de straat uit.

Het was het paard van mijn toenmalige vriendinnetje. Ja, een verkleinwoord. Ik doe het liever niet, maar ach, de puberteit, dus dan mag je nog verkleinen, vind ik. Daarbij kwam onze erotiek niet veel verder dan samen Donald Duck lezen op haar bed. Na een paar weken zag ik trouwens beschaamd hoe mijn met pure zeep omhooggehouden piekhaartjes (de dark-waver die ik tenslotte was) haar behang hadden ingesopt. Dit klinkt wat vreemd, maar het is verklaarbaar hoor: ik zat tegen de muur als we lazen en liet er mijn hoofd steunen, dus vandaar die vaag witte plek na een week of wat. Of zij het opmerkte weet ik niet, praten deed je niet wanneer je zoende of las. We groeiden onvermijdelijk uit elkaar, zoals dat gaat als je 13, 14 of 15 bent. Na een maandje of twee, drie moet je verder met je kansloze leven.

Haar paard was in ieder geval zo lief om mij voor het eerst in mijn leven te laten ervaren hoe dat is, op een paard. Zonder zadel, zonder beugels en teugels. Maar dat had ik al gezegd. Jaren later reed ik op een paard langs een strand van Costa Rica. Nou, niet alleen het strand, want het was een tocht van vijf uur; zo lang en breed is het strand niet. Op een volledig opgetuigd paard, dat wel. Toch voel ik nog steeds mijn edele delen en broze achterwerk als ik terugdenk aan die rit. Los daarvan: het was wat je noemt een succeservaring te paard. Behalve dan dat ik helaas mijn favoriete hoodie onderweg ben verloren, dat doet nog steeds een beetje pijn. Verder was het een mooie dagtrip door de bossen en uiteindelijk dus het strand. In galop, alweer. Met een strand boordevol krabben die als een malle schuin voor je uit rennen. Echt, dat moet je zien om te weten hoe bizar dat is. Krabben doen niet aan zwermen, volgens mij, maar dit waren zwermen krabben, eindeloos veel. Schitterend gezicht.

Verder heb ik niets met paardrijden. Het zijn prachtige dieren waar ik niets dan ontzag voor voel. Ze lijken mij altijd iets uit te stralen van dat ze wel beter weten en ons gewoon maar een beetje in onze waan laten. Dat je god op je blote knietjes mag danken dat je op hun sterke rug mag zitten. Wat overigens geldt voor alle dieren, groot, klein, mooi, lelijk of zelfs kriebelig irritant: wij mogen in onze handjes knijpen dat ze er zijn, want zonder hen zou onze eigen diersoort allang uitgestorven zijn. Tik 'm aan, ouwe!

#paarden #paardrijden #waanvandedag #jeugd #puber #galop

Ja, je denkt natuurlijk dat ik met de titel eigenlijk Fad Gadget bedoel; de avant-gardistische muzikant die in 2002 op 45-jarige leeftijd overleed aan een hartaanval (dank je, Wikipedia)? Maar nee. Ik was nooit een liefhebber van deze peer, ondanks dat het wel zou moeten als je de algoritmes gelooft van muziekplatforms en ander geautomatiseerd gespuis. Je kent dat wel: vind je dit leuk? Oh, maar dan vind je dat ook leuk! Niet? Huh? Raarrrr! Error 404. En dergelijk gespartel.

Dus nee, sorry Fad. Ik bedoel echt: Vet! Gadget! Niet omdat ik een gadget-freak ben. Verre van zelfs. Het G-woord is niet aan mij besteed. Althans, zolang de uitzondering de regel bevestigd. En laten dat nu net die vermaledijde algoritmische regels zijn die liever niet hebben dat je kiest voor de uitzonderlijke regel. Snapt u mij nog? Fijn, want zelf vraag ik mij al jaren af waar ik het over heb.

Gadgets dus. Ik heb nogal eens de neiging om bij een winkel als Kruidvat – ja hoe verzin je het! – naar binnen te lopen om dan naar de tooltjes te kijken. Zo noem ik gadgets namelijk, tooltjes. Je kunt bijna geen Vat vol Kruid binnenlopen of ze hebben ergens een uitpuilend rek met zooi. Een graaibak, maar dan in kastmetplankenvorm. Een bende, altijd. En bij de grotere filialen hebben ze vaak nog meer van die chaos. Nog leuker dus. Niet dat ik er overigens rondloop met de drang iets te kopen. Ik verbaas mij vooral over de troep die er tussen ligt. Inwendig lever ik zuur commentaar, gewoon mijn gezellige zelf. Onmogelijk goedkope, en dus klevend van de uitbuitarbeid, shit. Een soort miniatuur-Action. Dat werk. Ach, u weet heus wel wat ik bedoel.

Toch ben ik sinds een dag of wat nogal onrustig. Ik zag in Rotterdam namelijk een cassetterecorder (!) waar ik best enorm blij van werd. Ondanks al mijn principiële incontinentie: ik wil dat ding hebben. Dan kan ik mijn tapes weer afspelen. En er zit een radio in, een USB- en SD-aansluiting, een ingebouwde microfoon, een hoofdtelefooningang. Plus brakke speaker. Allemaal overheerlijk verpakt in plastic soep door de eerder genoemde verweerde en bloedende kinderarbeidhandjes. Ik ben een vreselijke man, maar ik slaap nu nog slechter dan anders. Ergens ligt hier in huis een VVV-bon. Die bon moet worden omgezet in dit speelgoed speciaal voor mij. Kruidvat-speelgoed. Duivels!

Hoe erg is het met de wereld in mij dat ik dit onnozel gadget vet vind? Waarom vuurt het mijn liefde voor cassettebandjes aan, waarom moet ik door deze kapitalistische hel van hebbenhebbenhebben? Het vlees is sterk, maar de geest zwak, zo is het. Ook gij, Brutus! Mijn bandjes willen gehoord worden. Zij zijn mijn jeugd, mijn briljante audio-ideeën – alles wat ik ooit heb vastgelegd. Het schreeuwt om aandacht en ik vrees dat ik mijn oren zal laten hangen en binnenkort als een kind zo blij door de kamer zal huppelen. De volwassene in mij zal met een leeg hart en holle ogen veroordelend toekijken. Ik wens mij als geheel dan ook veel sterkte.

#cassette #tape #muziek #waanvandedag #recorder #jeugd

De talloze videobeelden en foto's van kilometers lange rijen mensen, jong, oud, rijk, arm, links, rechts of politiek neutraal – ze maakten mij blij. Over de hele wereld kwamen mensen bij elkaar, verzamelden zich in steden en liepen een protestmars. Met de boodschap dat het tijd is voor verandering. Grote en onvermijdelijke verandering. Omdat het menselijk aandeel in een steeds heviger veranderend klimaat niet te ontkennen valt. En omdat het tijd is te erkennen dat wij er hier in het westen nog het minst last van hebben. Dat onze levensstijl as we speak catastrofale gevolgen heeft voor de mensen die onze kleding, koffie, rijst, fruit, mobiele telefoons en weet ik wat welke met plastic verrijkte rommel je in een gemiddelde winkel ziet liggen, tegen hongerlonen verbouwen en produceren.

Ach, voor ik weer een tirade begin: ik werd dus blij van die wereldwijde protesten. En dat allemaal omdat er iemand in Zweden ergens vorig jaar aandacht wist te trekken met haar schoolstaking. Zij is en was overigens niet de enige. Er zijn veel meer kinderen die sinds eind jaren 70 dergelijke acties hebben gehouden. Zij kregen geen of heel weinig aandacht. Terwijl ook toen al bekend was – en ruim daarvoor al – dat de industrie, de heilig verklaarde economische groei ten koste van letterlijk alles en het kapitalisme in het algemeen een werkelijk verwoestende uitwerking zouden hebben.

Kijk, het klimaat verandert altijd, hoe dan ook. Dat staat buiten kijf. Maar dat de mens in al haar wijze onnozelheid een gevaarlijk aandeel heeft in de recente verandering, dat is ook duidelijk. Dat kwartje lijkt eindelijk te vallen. Helaas nog niet zodanig dat er ook echt rigoureuze maatregelen zijn genomen. We hebben nu eenmaal een schijterige regering en dito wereldleiders. En ons volkje is in het algemeen enorm angstig en conservatief. Als stilstaand water. En dat gaat rotten. Het vreet hersentjes weg. Dat blijkt wel uit de ongelooflijk domme reacties op de toespraken die de 16-jarige uit Zweden houdt. Mensen die in leeftijd volwassen zijn vinden het heel cool en stoer om een iemand af te zeiken. Lekker makkelijk ook via (a)sociale media op de persoon spelen. Dat het een irritant kind is, dat ze d'r muil moet houden en dat haar jas niet milieuvriendelijk is. Bedenk maar wat achterlijks en het staat er.

De enige verklaring die ik daarvoor kan vinden is dus angst. De angst voor het water dat komt bijvoorbeeld. Wil je niet aan denken. Dus dan maar afleiding zoeken en iemand als Greta bashen. Want zij maakt volwassen mensen boos. Ze spoort aan tot nadenken en vooral handelen – ze leest de les. Tja, dan moet zo'n kind natuurlijk bloeden. Logisch.

#klimaat #protest #greta #jeugd #bashen #politiek #waanvandedag