Ga ik hier nou over de liefde praten? Yep. Zo gaat dat soms. Ik geef toe dat er ook wel een aanleiding voor is. Ik neem alvast een voorschot: morgen (19 mei) zijn mijn lieve ouders 55 jaar getrouwd. Dat is lang. En zelfs na zoveel jaar zie ik hoe ze gek zijn op elkaar. Het lijkt verdorie wel of het steeds erger wordt met die liefde. Bizar.

Ik ga die 55 jaar zelf niet meer bij elkaar sparen, vermoed ik. Als ik even uitga van de (volgende maand) 7 jaar die ik nu deel met mijn Lieve Schat en die jaren even voor het gemak als trouwjaren tel – en waarom ook niet: we zijn elkaar trouw, daar kan geen officiële registratie tegenop – dan zou ik over 48 jaar die 55 aantikken. Mwah, het kan, het kan, maar ik vermoed dat ik tegen die tijd toch al een poosje in een andere vorm verkeer. Ook niet erg, waar ik ook uithang met mijn celdelingen, ik maak er vast weer een vrolijke boel van.

Liefde. Liefde is. En daar zit 't 'm in. Het is. Liefde kent geen voorwaarden. Die voorwaarden stellen wij er met z'n allen wel graag aan, maar de liefde zelf is onvoorwaardelijk. Ze komt zonder handleiding, zonder garantie en met al haar zijn. Liefde is liefde. Niet meer en niets minder, precies goed. Het groeit, het bloeit, het sterft ineens of dooft langzaam uit. Dat is tragisch, maar ook dat is liefde. En soms, als je mazzel hebt, bloeit ze niet uit, maar bloeit ze juist keer op keer. Ik denk dat dit bij mijn ouders ook zo is. Die hebben van alles samen meegemaakt en ook vast momenten gehad dat ze dachten: dit was het dan. Maar dat was gewoon een herfst, een winter misschien. Om daarna weer op te bloeien of zelfs schitteren. Zo gaat dat, zonder precies te weten hoe dat kan. Het gebeurt omdat dat is wat liefde is. Onnavolgbaar, onvoorspelbaar, grillig en tegelijk kalm, sereen en rustig. Woest of zelfs een beetje saai. Alles en niets, soms tegelijk, soms na elkaar. Het is allemaal wat liefde is. Misschien nog wel het meest van alles, is ze ongrijpbaar. Liefde. Het is me er eentje. Liefde is liefde.

En dit, dit is met liefde geschreven.

#waanvandedag #liefde #love #anniversary #jubileum #55 #100DaysToOffload

Ik weet niet wat er mis was, alleen maar dat er wat mis was. Dat wanneer we dit zouden doorzetten, jij naar daar en ik naar nergens, ja: hier alleen met mijn wanhopige zelf, dat ik jou nooit meer zou zien, zou kunnen aanraken, jouw huid tegen mijn huid. Dat zou het ergste zijn ooit, onvoorstelbaar erger nog. Ik kon niets. Alles was mis. Niet bewegen, schreeuwen, praten, huilen. Ik kon helemaal niets en stond daar maar te brullen zonder geluid, zonder tranen, en zakte centimeter voor centimeter weg, loste op, verdween uit beeld alsof de verbinding tergend traag wegviel.

Dus toen ik jou hoorde, 's ochtends, toen de wekker ging en jij opstond, je ontbijt maakte in de keuken, de geluiden uit de badkamer en hoe je je aankleedde, toen wist ik dat alles goed was. Toch dwong ik mijn ogen om open te gaan, heel even maar, ook al wilden ze helemaal nog niet. Het keukenlicht zou pijn doen, zoals elke ochtend, maar het moest gewoon. Ik had je gehoord en nu wilde ik je zien en ik zag je. Ik stak mijn onwillige arm omhoog en deed een poging tot zwaaien. Jij deed het keukenlicht uit, deed de deur open om naar je werk te gaan en mij nog even te laten in die verdomde waan van de schemerige dag.

En toen zag jij mijn stuntelige poging te zwaaien, je lachte en zei dag liefje. En ik werd rustig.

#waanvandedag #proza #liefde

In een eenkamerappartement moet je creatief zijn met de ruimte. Daarom hangt onze was altijd in de keuken. Op het grote staande rek, het eventuele extra rekje – voor mij dan, want zij gebruikt het hoe dan ook – en dan hebben we nog zo'n zelfde soort rekje boven de deur naar het balkon hangen. Daar ben ik nog altijd trots op, want het hangt er nu al ruim vijf jaar. Destijds met mijn twee linkerklauwtjes gemonteerd middels een ingenieus systeem dat alleen mijn geniale brein kan bedenken, dus ja, wat wil je? Het enige minpuntje is dat we onze afvalbak op het balkon hebben, dus minimaal twee, soms drie dagen per week moet je eerst door een jungle van wasgoed heen om iets weg te gooien. Soms vervloeken we het grondig. Ook dat.

Gisterenochtend hing ik, zoals dat dan gaat na een brave wasmachinebeurt, mijn was op. Ja, mijn was. Ik ben nogal een neuroot zoals u weet, dus wij wassen ieder onze eigen was en hangen het ook ieder voor zich op. Want vooral dat ophangen moet in mijn geval nogal specifiek. Het doet mij wel deugd dat de vrouw des huizes door de jaren heen wat van mijn wasophangwijsheid heeft opgepikt. Daar helpt ze zichzelf ook mee, want dan ben ik sneller geneigd om haar was af te halen en op te vouwen. Andersom hoeft dat niet, dan raak ik alleen maar in paniek, dus prima zo.

Aan dat rekje boven de deur hang ik meestal mijn overhemden of shirts. Of maximaal twee broeken. Dan hangt het nog precies ruim genoeg om enigszins snel te kunnen drogen. Deze keer hingen mijn overhemden en shirts er. Allemaal netjes aan een hangertje met oog voor een gepaste afstand tussen de klerezooi.

's Avonds, toen ik thuiskwam uit Rotterdam, zei vrouwlief dat ze eerder op de avond iets weggooide in de afvalbak op ons balkon en daardoor met haar hoofd, meer dan anders, door mijn wasgoed ging. De geur van mijn kleding deed haar hart iets sneller kloppen en beseffen hoeveel ze van mij houdt. En dat zoemt nu alweer ruim een dag door mijn gekke koppie.

#liefde #huishouden #wassen

Vandaag vierden mijn eeuwige verloofde en ik dat we alweer zes jaar samen zijn. Op naar de volgende zes en dan weer zes en zo verder. Ja, of niet. Want dat weet je nooit. Maar goed ook. Anders zou er niets te vieren zijn, snappie? Fijn.

We lunchten. Ik kreeg een mooie kaart met hele lieve woorden en een brok in mijn keel (dat flikt ze dus ieder jaar, onuitstaanbaar zo lief) en een prachtig boekje. Alleen al de vormgeving is om van te houden, maar met de inhoud zit het ook wel goed, geen zorgen.

Na de lunch ging ik nog even mijn lieve collega's bij de bieb een paar uurtjes in de weg lopen. Ook dat is een feest. Tijdens de thee aten we de roze koeken die ik voor deze speciale gelegenheid had meegebracht. Liefde is nu eenmaal een roze koek.

En vanavond hingen we, precies zoals we al hadden verwacht, lui op de bank met de dvd van seizoen twee van The Office. Glazen thee erbij, stukjes chocolade voor haar, kleine droge crackertjes en een handje ongezouten cashewnoten voor mij. De overvloed zit in de eenvoud.

#liefde