Het is weer zo'n dag dat ik al twee keer iets heb getypt en het beide keren ook weer weg heb gehaald. Het staat mij allemaal niet aan en ik loop piepend en krakend vast in vale redeneringen. Er eisen allerlei kronkels aandacht die ze niet verdienen en ik ben ook nog eens een heel slechte multitasker. Dat wordt dus niks vandaag.

Mijn hersenpan lijkt een beetje op een wasmachine die aan het centrifugeren is. En laat dat nou precies zijn wat er op dit moment ook echt aan de gang is. Even geduld, ja... Hoor, daar is de tik van de machine om te laten weten dat ie klaar is en het deurtje open kan zonder een waterval te veroorzaken. Tijd om de handdoeken op te gaan hangen. Misschien pak ik een paar extra knijpers en hang ik mezelf ernaast. Gewoon gezellig maar een beetje bungelen tussen de klamme lappen. Misschien wordt het dan weer eens wat met dat husselbrein hier.

Voor nu genoeg geleuter en vermoeienis van medelezers. Ik groet u in de wetenschap dat de zon het grijze pak fel op doet lichten en er hier en daar een overdadig overtrekkende miezerbui het gemoed zal tergen. Ook dat nog. Wegwezen nu.

#waanvandedag #miezer #multitask #brain #100DaysToOffload

De niesdagen volgen elkaar de afgelopen tijd snel op. Dat is op z'n minst nogal irritant. Voordeel is dat het vandaag een dag van nul afspraken buitenshuis is en de aanblik buiten sowieso gezellig meesnottert. Soms valt het leven dus best mee.

Gisteren in de trein zat er een vrij jonge jongen tegenover mij. Zowaar met een boek. We kruisten onderweg onderzoekende blikken: wat lees jij? Zijn boek was er eentje uit de categorie fantasy. Daar kon dat van mij niet tegenop, want ik lees op dit moment Homo Deus van Harari (wederom een knap staaltje leesbare wetenschap). Naast de jongen zat een midden-twintiger. Net afgestudeerd, want tot grote schrik moest nu de treinreis worden betaald en moesten er nog allerlei andere dingen ineens worden geregeld. Naast mij zat het evenbeeld. Ze kenden elkaar hoorbaar van de studie en ik vrees de bijbehorende brallende studentenvereniging. Hun taalgebruik doorspekt met loze kreten, holle frasen en betekenisloze klanken vond ik nogal verontrustend. Het ging maar door en helemaal nergens over. Ja, dingen als Het Bestuur, De Groep, De Club, Een Meet Up, To Do Lijstjes, Vrijmibo's, Feestje hier, Misbruikje daar. Het viel alleen heel even stil toen er zomaar uit het gebrabbel een ziek familielid opborrelde. Toen had het heel even echt ergens over kunnen gaan. Maar nee, deze kans werd om zeep geholpen door de opmerking dat diegene nu waarschijnlijk niet kan investeren in een Start Up van deze of gene. Heel jammer natuurlijk, maar ja, “gezondheid is gewoon ook wel iets belangrijks, dus dan is het even niet anders.” Daarna konden ze tot beider opluchting weer verder met hun niksigheid en oeverloze kutleventjes.

Aan de andere kant van het gangpad zaten drie wat oudere tieners. Ze hadden het erg leuk samen, waren lekker druk en enthousiast en kirden dat het een lieve lust was in het overtreffen van het zo veel mogelijk bijvoeglijk gebruik van kanker-dit en kanker-dat.

Alle gezellige prikkels bij elkaar viel het nog niet mee om mij te concentreren op wat Harari mij had te vertellen.

Zoals gezegd, soms valt het leven best mee. Vooral als ik niet naar buiten hoef, de gordijnen dicht kan laten, de mensheid vervloekend en mezelf drogerend met bekers gemberthee en rijstwafels.

#trein #waanvandedag #taalgebruik #mensheid #miezer