Het is niet te doen om het c-woord te omzeilen, dus ik doe het dan ook maar niet. Alleen al omdat ik mijn lieve fans moet teleurstellen: ik zou op dit moment in café Eijlders mijn dichterlijke vrijheden op het gebroed loslaten, maar dat feest is geheel in de lijn der verwachtingen helaas niet doorgegaan. Dat geldt ook voor de volgers die mij aanstaande vrijdag in Rotterdam hadden willen zien, ook dat is afgelast. Ik neem het niemand kwalijk, ook mezelf niet. Zo ben ik dan ook weer. Zelfvergevingsgezind. Schrijft u met potlood maar alvast in de agenda dat genoemde evenementen op 17 en 19 april opnieuw staan gepland, vooralsnog. IJs en corona dienende, u snapt. Tegen die tijd gil ik nog wel even hoor.

Gisterenmiddag hebben we het heel gezellig gehad met twee vrienden. In een café, ook dat nog. Soms moet je een gokje nemen. Vrouw der vrouwen vond het in ieder geval wel iets hebben om zichzelf en ons, vooruit, te vermaken met een denkbeeldig hotelbelletje. Elke keer wanneer we het corona-woordje bezigden, sloeg zij op de imaginaire bel en riep dan heel hard ping! Eerlijk gezegd vind ik zo'n kreet koppelen aan corona met in gedachten onze Aziatische gevallenen nogal cru, maar dit terzijde. De pret was onbederfelijk, daar ging het om. En terecht ook. Wat moeten we zonder galgenhumor, satire en overige scherpe grappigheid in deze donkere tijden met geplunderde winkelschappen.

Want dat was natuurlijk weer lachen, in de supermarkt. Er was niet veel meer. Alle verse groente en fruit weg, een paar droge sneetjes brood, nul pasta en alles wat maar leek op veegfähig was ook als sneeuw voor de zon verdwenen. Ook het personeel liep enigszins confuus rond. Ik ving op dat 'er producten worden verkocht die niemand ooit koopt'. Ach, we hanteren hier thuis een redelijk strikt aanvulbeleid, dus we kunnen tijdelijk leunen op de kleine voorraad. Met een beetje geluk hebben de ergste parasitaire karrenvullers zich nu met angstig kloppend hart hoog en droog opgesloten in hun cocon en hebben de minder bedeelden de komende dagen nog een kansje op geboden schappen.

Ook zoiets lolligs is dat je dan bij de tips en trucs van de RIVM-goeroe's kijkt om daar te moeten concluderen dat er weer eens wordt uitgegaan van een enorm gemiddelde doorsnede des bevolkings. Blijkbaar wonen we allemaal riant, aldus het advies om bij besmetting van een persoon waarmee u samenwoont, die persoon dan gewoon in een aparte kamer te zetten. Best joh, doen we. Zo gepiept in ons knusse eenkamerappartement.

Verder ben ik voor mijn doen best hoopvol gestemd. Zoals ik eerder al brulde, kon dit weleens een leuke pas op de plaats worden voor alle economische waanideeën – die ons mensjes pas echt tot de rand hebben gedreven. Laten we wel zijn, het handjevol doden dat corona nu op zijn (v/m) geweten heeft is natuurlijk pinda's bij de miljoenen doden die direct of indirect zijn gevallen als gevolg van, ik noem maar wat, vervuiling, armoede, uitgeholde zorg, slecht onderwijs, met antibiotica, hormonen en meer chemische terigzooi volgespoten voeding, alsook verziekt groente en fruit, miljarden mishandelde vermoorde dieren op ons bordje, obesitas, hart- en vaatziekten, welvaartskanker, globale kaalslag en kaalvreterij. En dat dus allemaal omdat de verzonnen markt en de onlosmakelijke (neo-)liberale hallucinatie het wel oplost. De planeet is willens en wetens structureel gesloopt en daar heeft dit irritante virus eigenlijk helemaal niets mee te maken; hebben we gewoon helemaal zelf gedaan, domme aapjes die we zijn.

Dus ja, hoopvol. Omdat misschien het tij keert, het kwartje eindelijk is gevallen en het tijd is voor bezinning, minder is meer en dat soort kreten. Kansen voor een circulaire economie, het basisinkomen, aandacht voor alle dieren inclusief onze eigen idiote soort, goede zorg en kritische denkers in plaats van onderwijsfabrieken. Wie weet... Hoewel ik helaas, net als ik vorige keer predikte, vrees dat we over een maand of wat weer net doen alsof er niets aan het handje is, de neus in de wind en als verwende godjes het ravijn voor het gemak over het hoofd zien. Niemand maakt ons wat. Iets met hoogmoed en dan vallen.

Ik sluit af met de heuglijke mededeling dat ik eerder vanmiddag een lekkere late lunch had met druiven, vijgen en dadels.

#corona #virus #mensheid #covid19 #rivm #waanvandedag

De niesdagen volgen elkaar de afgelopen tijd snel op. Dat is op z'n minst nogal irritant. Voordeel is dat het vandaag een dag van nul afspraken buitenshuis is en de aanblik buiten sowieso gezellig meesnottert. Soms valt het leven dus best mee.

Gisteren in de trein zat er een vrij jonge jongen tegenover mij. Zowaar met een boek. We kruisten onderweg onderzoekende blikken: wat lees jij? Zijn boek was er eentje uit de categorie fantasy. Daar kon dat van mij niet tegenop, want ik lees op dit moment Homo Deus van Harari (wederom een knap staaltje leesbare wetenschap). Naast de jongen zat een midden-twintiger. Net afgestudeerd, want tot grote schrik moest nu de treinreis worden betaald en moesten er nog allerlei andere dingen ineens worden geregeld. Naast mij zat het evenbeeld. Ze kenden elkaar hoorbaar van de studie en ik vrees de bijbehorende brallende studentenvereniging. Hun taalgebruik doorspekt met loze kreten, holle frasen en betekenisloze klanken vond ik nogal verontrustend. Het ging maar door en helemaal nergens over. Ja, dingen als Het Bestuur, De Groep, De Club, Een Meet Up, To Do Lijstjes, Vrijmibo's, Feestje hier, Misbruikje daar. Het viel alleen heel even stil toen er zomaar uit het gebrabbel een ziek familielid opborrelde. Toen had het heel even echt ergens over kunnen gaan. Maar nee, deze kans werd om zeep geholpen door de opmerking dat diegene nu waarschijnlijk niet kan investeren in een Start Up van deze of gene. Heel jammer natuurlijk, maar ja, “gezondheid is gewoon ook wel iets belangrijks, dus dan is het even niet anders.” Daarna konden ze tot beider opluchting weer verder met hun niksigheid en oeverloze kutleventjes.

Aan de andere kant van het gangpad zaten drie wat oudere tieners. Ze hadden het erg leuk samen, waren lekker druk en enthousiast en kirden dat het een lieve lust was in het overtreffen van het zo veel mogelijk bijvoeglijk gebruik van kanker-dit en kanker-dat.

Alle gezellige prikkels bij elkaar viel het nog niet mee om mij te concentreren op wat Harari mij had te vertellen.

Zoals gezegd, soms valt het leven best mee. Vooral als ik niet naar buiten hoef, de gordijnen dicht kan laten, de mensheid vervloekend en mezelf drogerend met bekers gemberthee en rijstwafels.

#trein #waanvandedag #taalgebruik #mensheid #miezer

Gisteren ben ik begonnen aan het boek waar ik eerder over schreef: De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Na bijna honderd bladzijden kan ik wel stellen dat ik het ook uit ga lezen (was eigenlijk nooit de vraag) en mijn eerste conclusie is dat ik een progressieve cynicus ben. En dat is best grappig, omdat juist dat geen bestaande classificatie lijkt te zijn. Maar, zoals gezegd, ik ben pas op een vijfde van het boek, dus alles is nog mogelijk.

Ondertussen doen de (inter)nationale acties van Extinction Rebellion (XR) mij deugd. Als ik binnenkort mijn geliefde baantje en nog lievere collega's bij de bieb noodgedwongen vaarwel moet zeggen, dan overweeg ik om mijn XR-steentje bij te dragen. Ofwel de straat op, of achter de schermen. Indirect doe ik dat nu al, zo kun je het ook zien. Overigens zijn de reacties die ik zo hier en daar lees weer tergend treurig. Zo zou “dit tuig” gewoon overreden moeten worden “hebben ze geen baan en geen gezin”, “moeten ze hard worden aangepakt” en “die vieze uitkeringstrekkers gelijk hun WW en bijstand afpakken”. U begrijpt dat bovenstaand boek hard nodig is om mijn kijk op de mensheid nog enigszins te voorzien van pluspunten. Want, mijn Godelieke nog aan toe en wat de neuk... Hoe dom is dit gepeupel?

Ik kan alvast zeggen dat ik ondanks het verlies van mijn deeltijdbaan en dus het meeste van mijn stabiele inkomen geen uitkering zal trekken, ik heb een gezin (samenwonend), ik heb een kind. Ja, ik maak mij zorgen om haar en haar toekomst. Althans, met haar gaat het gelukkig behoorlijk goed ondanks een vroege scheiding en tegenwoordig alles wat een puber moet doormaken. Maar bij mij overheerst nog dagelijks het schuldgevoel van in welke wereld ik haar heb gezet – een vraag die ik al had voordat ik ooit vader werd en eerlijk gezegd was ik er ook van overtuigd dat ik juist om die reden nooit vader zou willen worden. Al met al genoeg reden om hier en daar voor wat oproer te zorgen.

Daarom dus. Ik ben voor protest, ik ben voor vriendelijke doch dringende ontwrichting. En dat doe ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor die zelfde idioten die lopen te roeptoeteren dat “het allemaal linkse gekkies zijn”. En nee, dat doe ik ook niet omdat ik zo'n prachtige altruïst ben, maar omdat ik gewoonweg weiger te accepteren dat mijn hele soort – hoe dom ze ook is – zichzelf en haar omgeving moedwillig om zeep helpt. En dan ook nog zo extreem pijnlijk. Ecce homo. Om te janken.

#waanvandedag #boek #mensheid #xr #eccehomo #planeet

Het nieuwe boek van Rutger Bregman De meeste mensen deugen ga ik nog lezen, hoewel ik er ook tegenaan hik. Niet omdat het een dikke pil is; dat is puur voor de vorm en voor de statuslezers (heb ik mij laten vertellen). Het lettertype is ongewoon groot, de bladspiegel zeer ruim en er zitten flink wat illustraties en foto's in. Met andere woorden, net als zijn andere werk zal ook dit weer lezen als een speer. Het is de titel die mij dwarszit. En dat zal ook precies de bedoeling zijn, dus eigenlijk best slim van deze wijsneus. Want ook dat is het. Ik mag hem derhalve.

Ik lees elke dag een paar keer de nieuwsberichten (hoewel, wat is nieuws, behalve een willekeurige selectie?) en ik moet dat eigenlijk niet doen. Het maakt mij alleen maar bozer. En het geeft mij steeds weer dezelfde stok om mee te slaan: mensen, u en ik, zijn de meest domme schepsels ooit, ze verneuken de hele boel en denderen recht op hun eigen vernietiging af. Dat laatste stemt mij dan weer tevreden, dat betekent dat Darwin ergens toch een punt had: tenslotte is zelfvernietiging ook een vorm van aanpassen.

En toch, ik kan het niet uitstaan. Zoveel idioterie. Als de meeste mensen deugen, hoe kan het dan dat ze, in de luchtbel die wij democratie noemen, de meest achterlijke leiders kiezen? Hoe kan het dan dat ze tranen met tuiten huilen bij het zien van een zeehondje dat wordt doodgeknuppeld en ondertussen doodleuk een hotdog, varkenslapje of rundertartaartje vreten? Ooit wel eens de bio-industrie van dichtbij gezien? Hoe kan het dat we willens en wetens over snelwegen willen scheuren, in vliegtuigen stappen voor een decadente flutvakantie, met schijtbrommertjes rondkarren en dan gaan pruillippen als stikstof, luchtvervuiling, longkanker ter sprake komt? Dat we oogjes toeknijpen omwille van de voetbalmaffia, drugsmaffia, autocrossmaffia, bedrijvenmaffia, kerkmaffia en weet ik welke maffia nog meer (onze eigen regering bijvoorbeeld), maar het niet verkroppen dat er mensen die gevlucht zijn uit de meest onvoorstelbare oorlogsgebieden aankloppen op zoek naar veiligheid? Ja, weer die riedel, ik weet het. Jammer dan. Ik kan wel door blijven gaan. Het is maar een greep uit de waanzin van alledag.

Ik weet dat er inderdaad heel veel mensen zijn die goede dingen doen. Misschien zelfs wel een meerderheid. Het kan zelfs zo zijn dat Bregman inderdaad gelijk heeft. Het kan. Ik moet zoals gezegd het boek nog lezen, dus ik zou zomaar mijn mening bij kunnen stellen. Graag zelfs. Toch: als die meerderheid bestaat, waarom komt die dan niet massaal in opstand? Waarom zwijgt de meerderheid? Wie zwijgt stemt toe. En dat deugt voor geen meter.

#bregman #waanvandedag #deugen #mensheid #activisme

Ja joh, de wereld is me wat. Groot en klein leed, maar daarom niet minder ledig. Wat te denken van ons aller klootviool Trumpje die niet kan wachten om oorlogje te spelen met Iran? Of het langzaam verdrinken van Spanje en het in rook opgaan van Griekenland. De boel flikkert gestaag in elkaar en gisteren had ik nog hoop. Zo gaat dat dan. Ik hoop nu toch vooral dat wanneer de bliksemse bende dan eindelijk de geest geeft, dat het dan snel en zo pijnloos mogelijk zal zijn. Maar ja, dat zal wel weer niet. Iedereen die denkt dat het een groots en meeslepend avontuur wordt waarin, als je de Amerikaanse filmindustrie met haar achterlijke propaganda van opoffering, heldendom, moed en al die ongein moet geloven, we overwinnen (wat dan? onszelf??), die komt van een gesmolten kermis thuis.

Nee, het wordt een langzaam en slepend gedoe. Het is al volop aan de gang trouwens, al decennia, zelfs al eeuwen. De grootste fout maakten we toen we nog het geweldig geachte idee van permanente vestiging gingen uitvoeren. Daarna die rarigheid met de industriële revolutie. Weet je, misschien was het wel het vuur dat we nooit hadden moeten uitvinden. Of het wiel. Of gewoon een grote vergissing in het algemeen. De hele mensheid. Ach, u weet wat mijn standpunt is. Laat maar komen, voer maar oorlog, roei de boel maar uit. De domheid regeert nu eenmaal en leidt onomkeerbaar tot ellende.

Overigens wel hilarisch hoe de olieprijs pas na het weekend stijgt. Want, oh logica, in het weekend is de beurs dicht, dus ja, dan kan er ook niets stijgen. Een prachtig voorbeeld van de waan die wij mensjes met z'n allen hebben gecreëerd en tot religie hebben uitgeroepen. We geloven rotsvast in onze morbide afspraken. Tot de dood ons schijt.

Troostende gedachte, en ook die is u bekend: alles verandert altijd, niets blijft hetzelfde. Ook onze lieve planeet moet er op een dag aan geloven, zelfs als wij geen handje zouden helpen. Net zoals ze ooit ontstond, is ook zij ten dode opgeschreven. En de dood, lieve lezers, is niet erg. Het is een andere vorm, het is slechts verandering.

Klein leed dan. Het moet toch even. Vandaag zouden twee programma's op de lokale radio van de gemeente Zuidplas hun 700ste uitzending hebben. Zouden. Want een paar weken terug werd de makers van het ene op het andere moment gezegd dat ze niet meer welkom waren. Sleutel inleveren en dikke doei. Een heel naargeestig akkefietje tussen een stuur- en zielloze organisatie en stabiele programmamakers. Dat is op z'n minst wrang. Daarom via deze weg een hart onder de riem voor de mensen die zowat 20 jaar lang trouw hun programma's maakten en nu alweer een week of wat een nieuwe invulling moeten zien te geven aan de tijd die is vrijgekomen.

Dus ja, alles verandert. Op zichzelf alleen maar goed, alles stroomt, alles is continue in beweging, ook nu op dit moment. Alles is chaos en chaos is alles. Er is geen route, geen vaststaand pad, geen lineaire tijdlijn, geen doel of stip op de horizon. Het kan letterlijk alle kanten op. Sterker, dat gaat het ook. Tijd en ruimte zijn ook maar verzinsels om de illusie van controle in stand te houden. Maar sommige veranderingen vallen niet altijd mee. Zo is het ook. Zoals mijn opa al zei: het valt wel, maar niet mee. Onveranderlijk Rotterdams optimisme, zeg maar.

#radio #waanvandedag #olie #oorlog #planeet #mensheid

Soms ben ik best blij en tevreden. Niet vaak, maar dat impliceert het woordje soms al, hè? Daarom. Maar weet je, dan fiets ik op mijn barrel (nog van mijn ouders gekregen die 'm voor een schamele vijftig euro kochten en waar ik nu zeker al tien jaar plezier van heb) door de stad, bijtend zonnetje waar ik niet te lang over na wil denken, net klaar met het gedane werk, boodschappen gedaan en in de zijtas. Lekker trappen met die beentjes. Naar huis. Boodschappen opruimen, stofzuigen, was draaien, muziekcollage maken, dat soort dingen. Nou, tot zover de blij- en tevredenheid. Want ik heb geen filter. Ik zie, hoor, ruik en voel alles – en alles evenveel en even scherp.

Zwerfvuil bijvoorbeeld. Plastic. Heel veel plastic, zogenaamd papieren koffiebekertjes, bestek, een gefileerde fietsbel, sigarettenpeuken, bier- en frisblik, doppen, flesjes, lachgaspatronen, autobanden, brommeronderdelen, schroeven en spijkers, kapotgetrapte fietsverlichting, confetti, ballonnen, kauwgom, glas. En daar ligt dan ergens tussendoor – strikt genomen geen afval, maar toch – een opengereten duif. Of iets anders met een vleugel hier en een pootje daar. Veertjes her en der. Ooit was er leven, denk ik dan.

#waanvandedag #fiets #stad #zwerfvuil #mensheid