ego echo

muziek

Terwijl de partner in crime op dit moment de grachten onveilig maakt, heb ik mooi even de tijd om terug te kijken op de week die is geweest. In chrono-onlogische volgorde, vermoedelijk.

Zojuist terug van de dagelijkse boodschappenronde en daarvoor na bijna een jaar weer eens bijgepraat met een lieve vriendin. Omdat ik nog een beetje in geboortedagstemming was een mooie gelegenheid om nu eindelijk haar eens te trakteren op thee en koffie. Normaal krijg ik daar de kans niet voor. Ze heeft zo haar slinkse manieren om de rekening op te eisen voor ik de kans ertoe krijg. Nou, deze keer mooi niet, ha.

Over jaarringen gesproken – het is allang geen nieuws meer dat ik er gisteren weer eentje bij heb gekregen. Om dat te vieren deden we het rustig aan in en rond het huis – onze wijk in oost – met dochterlief in ons gezelschap. Een fijn dagje alles bij elkaar. En ik ben weer schandalig verwend ook. Een greep uit al het moois: cd's, boeken, make-up (met lede ogen zag de p.i.c. haar voorraad met elk optreden afnemen, dus die dacht: da's een leuk cadeautje, met eigen bijpassende tas) en een handbeschilderd t-shirt. De volgers van diverse sociale media hebben er al een blik op kunnen werpen, want ik had 'm gisteren natuurlijk aan. De onvermijdelijke foto's zwerven inmiddels her en der digitaal rond. Hoe dan ook, het is een oog met daaromheen een regel uit een van mijn teksten. Om het feest compleet te maken post ik zo hieronder het bijbehorende nummer. (Sparta pakte op de nationale feestdag zelfs een punt in Heerenveen, over presentjes gesproken. Toch leuk.)

Eerder deze week hebben we de vlag niet ondersteboven gehangen, maar wel halfstok. Meneertje Rutte zit nu al twaalf jaar op de troon en veel liever zou ik hem zien op de troon die we allemaal in huis hebben. Met een puzzelboekje en een flinke voorraad toiletpapier. In ieder geval genoeg reden om deze treurige toestand tot nationale dag van rouw uit te roepen. Ik wed dat hij zich ondertussen herinneringsloos suf schatert. Ik denk dan: wie het laatst lacht.

Door naar betere tijden. Zondag sloten we de maand juli in stijl af (al zeg ik het zelf) in Egmond aan den Hoef. De Museumhoeve aldaar was het passende decor voor twee flinke sets. We waren blij met de opkomst, ondanks het miezerige en zelfs buiige weer. Met verrassende bezoekers uit Amsterdam, Alkmaar, Nieuwerkerk en Utrecht. Onze waardering voor zoveel moeite is groot. Het was een fijne middag en als mensen dan ook nog eens opstaan om voor je te klappen, dan is dat toch wel heel erg leuk.

Goed. Over een week zitten we tot over onze oren in de traditionele Ardennenvakantieweek. Ik heb er zin in. Een week helemaal niets moeten. Tot die tijd een mooie mix van werk, muziek en alles wat verder ter tafel komt.

Zoals beloofd sluit ik af met het t-shirtnummer: One Eye Open – The Weak And The Strong.

#waanvandedag #mankes #theweakandthestrong #muziek

Zo dan. Straks nog eentje en dan zit de 'juli 2022-tour' erop.

Vanmiddag spelen we in Egmond aan den Hoef. Een eeuwenoude voormalige boerderij die is omgetoverd tot museum, podium en nog meer cultureel moois – Museumhoeve Overslot, daar moet je zijn. We trappen af om 16.00 uur en spelen twee sets.

Met vandaag erbij zit er een maand op vol muziek. Elk weekend mochten we los. Utrecht, Den Andel, Emmeloord, Alkmaar en vandaag dus Egmond aan den Hoef. Met een beetje mazzel blijft het enigszins droog en kunnen de strandwaaiers kunst en muziek combineren met zand en zee. Leuk toch. Misschien gooien we zelf na afloop ook nog wel even onze koppies in de laatste juli-wind. Beter kun je een maand niet afsluiten.

In augustus doen we het, zoals het er nu naar uitziet, relatief rustig aan. We vieren in elk geval een week vakantie en we gaan ons voorbereiden op september en oktober; er staat alweer het een en ander in de agenda en er kan zomaar wat bijkomen.

Maar nu eerst vanmiddag. Op naar Egmond. Spelen!

Vooruit, nog een beetje stemmingmakerij dan: een door 44 Next Door bewerkte versie (met name geschikt voor telefoonschermpjes, maar zo kan het ook hoor) van ons nummer 'The Blood Runs', vorige week bij die lieverds.

#muziek #music #mankes

Al het goede komt in drieën, ofwel: nog even terug naar afgelopen zondag. Veel woorden maak ik er niet aan vuil, behalve dat het een zeer bijzondere en mooie ervaring was bij 44 Next Door. Wat een enthousiasme en bezieling van die twee mensen.

We speelden een flinke set van goed anderhalf uur en daar trillen we nog steeds een beetje van na. Heb je het gemist? Geen probleem hoor. Je kunt alles nog eens op je gemak bekijken. Doe je koptelefoon op, zet een kan thee, koffie of een fles van wat dan ook naast je, leun achterover en houd je ogen en oren open. Tik 'm aan!

#muziek #mankes #44nextdoor

Nog even voortboorduren op wat ik gisteren schreef over ons optreden morgen bij 44 Next Door. En dan specifiek de aankleding van de ruimte. We zagen net wat foto's voorbijkomen en het ziet er op z'n minst duizelingwekkend betoverend uit. Hier alvast een voorproefje.

MANKES stage setting 44 Next Door

Wil je meer zien van de wondere wereld die we morgen betreden, volg dan het witte konijn, of nou ja, deze link.

24 juli, 20.00 uur MANKES @ 44 Next Door live stream

#mankes #muziek #music #live #stream #alice #picture #video

Zondag 24 juli speelt MANKES in Alkmaar. Niet zomaar een vrij toegankelijk optreden waarbij je ons aan kunt raken en ons zweet kunt ruiken. En toch ook juist weer enorm toegankelijk: je kunt er namelijk allemaal bij zijn via een live stream.

Want dat is wat de twee heren van 44 Next Door doen. Ze laten bands bij hun thuis in de speciaal tot optreedhok omgetoverde achtertuin spelen. Bijna elke week verbouwen ze de keet naar de wens van de band die komt spelen. Het leuke is dat wij dus zelf ons idee hebben mogen doorgeven wat de sfeer en het decor betreft en zij zijn ermee aan de slag gegaan. Of het dan precies zo is geworden, of juist precies iets anders, is ook voor ons een verrassing. Geloof me, ze maken er hoe dan ook flink werk van. Een heel tof initiatief en het is weer eens wat anders.

Lang verhaal kort: kom aanstaande zondagavond 24 juli om 20.00 uur online kijken naar ons optreden bij 44 Next Door. Oh, en als je een Twitch-account hebt of aanmaakt, dan kun je tijdens het optreden reacties achterlaten – er is een babbelbox en wij zullen er af toe op reageren. Ja, of niet. Je weet nooit hoe onze pet staat natuurlijk.

Genoeg voor nu, behalve dan de broodnodige link naar dit bijzondere evenement: 44 Next Door. Tot zondag!

#muziek #mankes

Met morgenmiddag een ingelast optreden in De Grote Kerk van Beverwijk in het vooruitzicht en achteromkijkend naar een avond waarin Sparta voor de gein alweer niet is afgedroogd door Ajax is het best een aardig weekend te noemen. Tel daar gelijk maar een filmbezoek midden op de dag en een ochtendwandeling met vriendin K bij op. Ik klaag niet. Het kleine leven is best te doen. Overzichtelijk ook met een dak boven ons hoofd, allebei een deeltijd inkomen met werk waar we tevreden mee zijn. Iets om af en toe bij stil te staan.

Water uit de kraan is ook zoiets waar je met gemak aan voorbij gaat. Toch blijft het een bizar fenomeen. Je draait aan een knop en er komt schoon water uit. De tragiek is dat veruit het meeste van dat kostbare vocht ook direct weer een weg vindt naar het riool. Op naar zuivering en een andere kraan. En dat in elk denkbaar huis in dit verwende land. Niet te bevatten.

Zonder gelijk te willen doemdenken (en het dan toch doen hè), maar een oorlog om zoet water ligt om de hoek. Zoet water is al schaars en het wordt alleen maar schaarser, onder andere door de verandering van het klimaat. Er zijn al plekken op de wereld waar waterconflicten spelen. We kunnen met gemak zonder olie, zonder vlees en zelfs zonder kleding en welk ander consumptiegoed dan ook. Dat overleven we met gemak. Zonder water kunnen we niet. Dan gaan we dood.

Het meeste water op onze dierbare planeet is zout, daar kunnen we niet van leven. Slechts 3% van al het water is zoet en slechts een deel daarvan is geschikt voor consumptie. En dan is dat deel ook nog eens ongelijk verdeeld. Geen verrassing dat dit tot gedoe leidt. Een goede reden om zuinig te zijn. Gewoon thuis, of koop bijvoorbeeld zoveel mogelijk tweedehands kleding als je iets nodig hebt. Een echte bezuinigingsklapper is het drastisch verminderen van de vleesconsumptie. Je bespaart er ook nog geld mee. Wie wil dat nou niet. Een leefbare planeet met hopelijk wat minder oorlogsgezeik en geld uit kunnen geven aan leuke dingen. Zoals morgen (of straks als je dit op zondagochtend leest). Kom naar Beverwijk. Daar vieren we het boek met auteurs, gesproken woord, poëzie, film en muziek. Doneer er een paar euro. Iedereen blij.

De uitsmijter is onvermijdelijk. Promise of Water. The Angels of Light. Een project van Michael Gira tussen twee Swans-periodes in.

#waanvandedag #muziek

En zo zaten we deze week ineens twee keer in een radiostudio. Altijd leuk. Donderdag in Zandvoort en vandaag in Egmond. De zee zat in de week zou je kunnen zeggen.

Afgelopen donderdagavond werden we nog tijdens de uitzending van het programma Alternative FM op Zandvoort FM door programmamaker René Bremmers gebeld om vandaag in zijn The Basement een paar nummers te komen spelen. Zeg dan maar eens nee. Omdat de uitzendingen van RTV80 vandaag in het teken stonden van Giro 555/Oekraïne, was dat een extra goede reden voor ons om opnieuw met onze gitaren op de tere ruggetjes in de trein te stappen en zo ons uitermate bescheiden kiezelsteentje bij te dragen.

Het was hoe dan ook tijdens beide uitzendingen fijn om eindelijk weer live van ons te laten horen. Met op donderdag twee nieuwe nummers in onze set van zes. Spannend ook, maar het ging niet onaardig. Een mooie opmaat voor het optreden op 25 maart in Utrecht. Nieuwsgierig? Ja natuurlijk, snap ik toch. Op onze website vind je alle broodnodige informatie.

Verder onthoud ik mij voor nu van allerlei commentaar op alle shit in de wereld die we met z'n allen zo lekker naar de donder helpen. Dat komt vast binnenkort wel weer. Bofkonten.

Om dan maar subiet af te sluiten met nog wat meer zelfkietel: onze video 'The Hunt Begins' die we vorige week hebben uitgebracht. Enjoy!

#waanvandedag #muziek

Hopsa, daar is ie dan weer. Zoals eerder gezegd zat er een drukke week aan te komen en dan schiet dit gesputter er een beetje bij in. Al zijn er genoeg andere redenen te bedenken die het schrijven kunnen dwarsbomen. Inkt op, pennenstress, of gewoon geen inspiratie, moe worden van mezelf – u kent het inmiddels.

Waar ik allesbehalve moe van word is de blijde boodschap die een aantal lezers hier inmiddels in hun digitale brievenbus hebben ontvangen: de nieuwe MANKES-video 'Maybe'. Voor wie 'm nog niet heeft gezien of gewoon graag klikt op een linkje vol lekkere muziek klikt deel ik 'm nu gelijk alvast, dan heb je dat maar achter de kiezen.

Na al dit moois nog heel even fulmineren. Ook leuk. Zo zat ik gisterenavond laat op de bank naast de partner in crime. En zij hoorde mijn “dit is kut en dat is kut en alles is kut” geduldig aan, met een minzame glimlach zelfs. Ze pakte haar telefoon erbij en begon mijn gemopper te filmen onder het mom van het allang weer uitgestorven fenomeen ego echo tv. Prima toch. Vrees niet, ik zal de groezelige beelden niet delen hoor. Dat station is gepasseerd. De strekking is u allen welbekend. Mijn woede over alles wat te groot is om als individu te vatten, het kapitalistisch systeem, het globalisme, de race naar de bodem, de uitputting van de planeet, het gesol met mensenlevens bij grensovergangen. Kortom, de totale waanzin die regeert.

Aanleiding was natuurlijk een combinatie van een volledig voorspelbare flop van een 'Klimaattop' in Glasgow. Het is weer eens duidelijk onderstreept dat de wil er gewoon niet is, politieke spelletjes die worden gespeeld met doorgestoken kaarten en driedubbele agenda's. Hoog en droog zitten ze best, laag en nat ben je de lul. En zo zal het zijn en blijven. Urgentie is een hol woord geworden. Ecocide is een feit, maar de verantwoordelijken (ook u en ik onder invloed van datzelfde systeem) ontspringen de dans. Althans, zolang de muziek speelt. Op een dag houdt het heus op. Toch wil dat meest waardevolle kwartje niet vallen.

En er was ook genoeg onderbuikgevoel bij de aankondiging van hernieuwde maatregelen waar je al op kun wachten toen we in september zogenaamd weer los mochten. Al kun je het nauwelijks maatregelen noemen. Daarbij vraag ik mij al heel lang af waarom al die maatregelen zo nodig zijn. We mogen wel sterven aan luchtvervuiling, vet en met suiker verzadigd eten voor een zo laag mogelijke prijs, een tabaksindustrie die over lijken gaat, een fossiele industrie die daar flink wat scheppen bovenop doet, onbetaalbare zorg en de stress van steeds meer drukte, meer urbanisatie en het uitroeien van groen en biodiversiteit in het algemeen. Dat is blijkbaar allemaal prima. Ga daar maar dood aan. Maar een virus? Oh nee, nu moeten we ingrijpen en het mag wat kosten. Ook levens. Want dankzij het kabinet met de missie doodleuk door te blijven regeren alsof ze nooit zijn gevallen, dankzij dat onnavolgbare zwabbergelul en recht praten wat zo doorzichtig krom is, is er inmiddels een zoveelste kloof in de maatschappij ontstaan. Nu zijn alle ongevaccineerden de klos. Terwijl ik genoeg plausibele redenen heb gehoord en gelezen om te kiezen voor 'injectieloos'. Ook ik heb lang getwijfeld en heb mij onder inwendig protest laten prikken. Zonder te weten wat de gevolgen voor de lange termijn zijn en of het wel echt zoden aan de dijk zet. Het zou beter zijn om dus ook te luisteren naar mensen die met steekhoudende argumenten komen en er op z'n minst begrip voor te tonen. Met vaccinatie neem je net zo goed een risico als zonder. Zo simpel is het. En mij maak je ook niet wijs dat de huidige piek aan besmettingen, meer nog dan aan het begin van de pandemie, alleen maar te wijten is aan het kleine deel dat niet is gevaccineerd. Dat slaat nergens op. Tel daarbij op dat het zuidelijke deel van de wereld nauwelijks toegang heeft tot een vaccinatie. Aan wie dat ligt? Drie keer raden. Iets met eigen hand in boezem steken.

Ik vind het beleid (tussen dikke aanhalingstekens) wel verwijtbaar. Er wordt maar wat gedaan. Pleistermethode pur sang. Achter de feiten aan hobbelen. Ondertussen roept Mark heel graag en hard dat “natuurlijk alle ondernemers zo snel als maar mogelijk op steun kunnen rekenen”. Wat een farce. Smijt er nog wat geld tegenaan en laat de mensen die al jaren in de shit zitten door een falend toeslagensysteem maar in de kou staan. En waarom worden ondernemers heilig verklaard? Diezelfde mafkees had de zorg niet af moeten breken, dan zou er nu een heel ander beeld zijn. Ja, nog steeds zorgelijk (no pun intended), maar niet zo schrijnend als het nu is. Kortom, het probleem zit niet bij de mensen die zich niet laten vaccineren. Het zit 'm in het stigmatiseren en de afbraak die al sinds de jaren 90 aan de gang is. Het faciliteren van een tweedeling, van wijzende vingers.

Dat 'iedereen' klaar was met die anderhalve meter en alle andere geldende maatregelen is ook mede te danken aan het ad-hocbeleid. Als je gewoon duidelijkheid schept met een heldere visie en daaraan vasthoudt in plaats van met alle vieze winden meewaaien, dan blijf je geloofwaardig, hoe lastig dat ook kan zijn. Dan ben je een leider. Maar dat is vanaf het begin af aan niet het geval. Gevolg is dat er onrust is ontstaan. Nu was die er al hoor, al ruim voor dit virus. Op die fundering van de al bestaande sociale onrust kon dit bouwwerk verder woekeren. Tot het instort en de puinhoop niet meer is te overzien. Dus nou ja. Ondanks al deze woorden, geloof gerust: het virus is slechts een klein deel van een veel groter probleem.

Zo. Ruim vijf dagen zonder pennenstreek en dan zo'n lap tekst. Sterkte.

#waanvandedag #muziek

Nog maar wat muzieknieuws. Inmiddels is het nummer 'Maybe' van MANKES klaar. Afgemixt, gemasterd. Hoppekee. Nu nog de video erbij maken en dan slingeren we 'm de wereld in. Nog even geduld dus. Geloof het gerust als ik zeg dat ik zelf ook niet kan wachten.

Dan door naar Cradle FC. Ik had al verteld dat we snode plannen hebben voor ergens in het eerste kwartaal van 2022. Liefst een tourtje, daar werken we aan. We gaan in elk geval de oefenruimte in en bereiden ons voor op wat er komen gaat. Om dat hele spulletje een beetje aan te zwengelen en luister bij te zetten, ben ik vorige week bezig geweest met het compileren van een verzameldingetje. Een selectie nummers uit de schaarse studiowerkjes die we in de afgelopen decennia maakten. Daarna de boel in een leuke volgorde gezet, titel voor het verzamelalbum bedacht (Growing Pains), een hoesafbeelding gemaakt (een tekening van een gemuteerd Cradle-beertje door Sylvia Hennequin) en het spul geüpload. Toen begon het wachten op goedkeuring voor distributie en jawel, het grote moment is nu daar: ook Cradle FC is nu vindbaar op alle denkbare muziekplatformen, waaronder het immer hongerige Spotify, maar bijvoorbeeld ook als playlist op het al even onverzadigbare Youtube. Het kan niet op joh.

#waanvandedag #muziek

Oef, dagen plukken. Nou, da's niet te doen als ze zo voorbij vliegen. Komt ook wel mooi uit, want een echte dagplukker ben ik nooit geweest. Je weet toch. Carpe diem kan mij feitelijk gestolen worden. In plaats daarvan houd ik het op memento mori. Dat hele idee van sterfelijkheid geeft mij elke dag weer net voldoende energie om aan de gang te blijven.

Om niet in een al te diepe naar binnen gekeerde put te blijven staren: afgelopen zondag moet natuurlijk wel even worden vermeld. Op het boek der façades staat sinds een klein uurtje al een teken van leven met een drietal foto's. Een bescheiden geste om iets wat wij als groots hebben ervaren te behappen. In minder omslachtige taal, wat was het zondag een fijne dag. Na heel lang eindelijk weer het podium op om twee keer ruim vijfenveertig minuten te spelen voor een intiem, aandachtig publiek dat liefdevol met ons mee wilde bewegen. Dat is moeilijk in woorden te vatten. Kort en bondig was het nogal een emotionele achtbaan in meerdere opzichten. En als het dan zo wordt ontvangen en gedeeld, tja, wat moet je dan nog zeggen. We willen weer meer spelen, zoveel is ook duidelijk. Dus daar gaan we aan werken.

Ondertussen rommelt het ook in het land van Cradle FC; in positieve zin. Met een beetje mazzel staat er ergens deze week een geinige compilatie online. Je weet wel, op alle muziekplatforms en hun onvermijdbare walhalla. Daar moet je zijn, dus met het idee dat we van plan zijn om in het voorjaar meer dan één podium te beklimmen, niet meer dan logisch om alvast wat muzikale kiezelsteentjes te digitaliseren. Voor de fans, voor de boekers, voor de onwetenden, voor hen die vielen. Weet ik veel.

En omdat het hier nu toch al bol staat van de zelfingenomen muziek deel ik voor de lol nog een Cradle FC-liedje. Away. Hartstikke live en met een kwaliteit die de gemiddelde bootlegger doet huilen naar de maan.

#waanvandedag #muziek