Hopsa, daar is ie dan weer. Zoals eerder gezegd zat er een drukke week aan te komen en dan schiet dit gesputter er een beetje bij in. Al zijn er genoeg andere redenen te bedenken die het schrijven kunnen dwarsbomen. Inkt op, pennenstress, of gewoon geen inspiratie, moe worden van mezelf – u kent het inmiddels.

Waar ik allesbehalve moe van word is de blijde boodschap die een aantal lezers hier inmiddels in hun digitale brievenbus hebben ontvangen: de nieuwe MANKES-video 'Maybe'. Voor wie 'm nog niet heeft gezien of gewoon graag klikt op een linkje vol lekkere muziek klikt deel ik 'm nu gelijk alvast, dan heb je dat maar achter de kiezen.

Na al dit moois nog heel even fulmineren. Ook leuk. Zo zat ik gisterenavond laat op de bank naast de partner in crime. En zij hoorde mijn “dit is kut en dat is kut en alles is kut” geduldig aan, met een minzame glimlach zelfs. Ze pakte haar telefoon erbij en begon mijn gemopper te filmen onder het mom van het allang weer uitgestorven fenomeen ego echo tv. Prima toch. Vrees niet, ik zal de groezelige beelden niet delen hoor. Dat station is gepasseerd. De strekking is u allen welbekend. Mijn woede over alles wat te groot is om als individu te vatten, het kapitalistisch systeem, het globalisme, de race naar de bodem, de uitputting van de planeet, het gesol met mensenlevens bij grensovergangen. Kortom, de totale waanzin die regeert.

Aanleiding was natuurlijk een combinatie van een volledig voorspelbare flop van een 'Klimaattop' in Glasgow. Het is weer eens duidelijk onderstreept dat de wil er gewoon niet is, politieke spelletjes die worden gespeeld met doorgestoken kaarten en driedubbele agenda's. Hoog en droog zitten ze best, laag en nat ben je de lul. En zo zal het zijn en blijven. Urgentie is een hol woord geworden. Ecocide is een feit, maar de verantwoordelijken (ook u en ik onder invloed van datzelfde systeem) ontspringen de dans. Althans, zolang de muziek speelt. Op een dag houdt het heus op. Toch wil dat meest waardevolle kwartje niet vallen.

En er was ook genoeg onderbuikgevoel bij de aankondiging van hernieuwde maatregelen waar je al op kun wachten toen we in september zogenaamd weer los mochten. Al kun je het nauwelijks maatregelen noemen. Daarbij vraag ik mij al heel lang af waarom al die maatregelen zo nodig zijn. We mogen wel sterven aan luchtvervuiling, vet en met suiker verzadigd eten voor een zo laag mogelijke prijs, een tabaksindustrie die over lijken gaat, een fossiele industrie die daar flink wat scheppen bovenop doet, onbetaalbare zorg en de stress van steeds meer drukte, meer urbanisatie en het uitroeien van groen en biodiversiteit in het algemeen. Dat is blijkbaar allemaal prima. Ga daar maar dood aan. Maar een virus? Oh nee, nu moeten we ingrijpen en het mag wat kosten. Ook levens. Want dankzij het kabinet met de missie doodleuk door te blijven regeren alsof ze nooit zijn gevallen, dankzij dat onnavolgbare zwabbergelul en recht praten wat zo doorzichtig krom is, is er inmiddels een zoveelste kloof in de maatschappij ontstaan. Nu zijn alle ongevaccineerden de klos. Terwijl ik genoeg plausibele redenen heb gehoord en gelezen om te kiezen voor 'injectieloos'. Ook ik heb lang getwijfeld en heb mij onder inwendig protest laten prikken. Zonder te weten wat de gevolgen voor de lange termijn zijn en of het wel echt zoden aan de dijk zet. Het zou beter zijn om dus ook te luisteren naar mensen die met steekhoudende argumenten komen en er op z'n minst begrip voor te tonen. Met vaccinatie neem je net zo goed een risico als zonder. Zo simpel is het. En mij maak je ook niet wijs dat de huidige piek aan besmettingen, meer nog dan aan het begin van de pandemie, alleen maar te wijten is aan het kleine deel dat niet is gevaccineerd. Dat slaat nergens op. Tel daarbij op dat het zuidelijke deel van de wereld nauwelijks toegang heeft tot een vaccinatie. Aan wie dat ligt? Drie keer raden. Iets met eigen hand in boezem steken.

Ik vind het beleid (tussen dikke aanhalingstekens) wel verwijtbaar. Er wordt maar wat gedaan. Pleistermethode pur sang. Achter de feiten aan hobbelen. Ondertussen roept Mark heel graag en hard dat “natuurlijk alle ondernemers zo snel als maar mogelijk op steun kunnen rekenen”. Wat een farce. Smijt er nog wat geld tegenaan en laat de mensen die al jaren in de shit zitten door een falend toeslagensysteem maar in de kou staan. En waarom worden ondernemers heilig verklaard? Diezelfde mafkees had de zorg niet af moeten breken, dan zou er nu een heel ander beeld zijn. Ja, nog steeds zorgelijk (no pun intended), maar niet zo schrijnend als het nu is. Kortom, het probleem zit niet bij de mensen die zich niet laten vaccineren. Het zit 'm in het stigmatiseren en de afbraak die al sinds de jaren 90 aan de gang is. Het faciliteren van een tweedeling, van wijzende vingers.

Dat 'iedereen' klaar was met die anderhalve meter en alle andere geldende maatregelen is ook mede te danken aan het ad-hocbeleid. Als je gewoon duidelijkheid schept met een heldere visie en daaraan vasthoudt in plaats van met alle vieze winden meewaaien, dan blijf je geloofwaardig, hoe lastig dat ook kan zijn. Dan ben je een leider. Maar dat is vanaf het begin af aan niet het geval. Gevolg is dat er onrust is ontstaan. Nu was die er al hoor, al ruim voor dit virus. Op die fundering van de al bestaande sociale onrust kon dit bouwwerk verder woekeren. Tot het instort en de puinhoop niet meer is te overzien. Dus nou ja. Ondanks al deze woorden, geloof gerust: het virus is slechts een klein deel van een veel groter probleem.

Zo. Ruim vijf dagen zonder pennenstreek en dan zo'n lap tekst. Sterkte.

#waanvandedag #muziek

Nog maar wat muzieknieuws. Inmiddels is het nummer 'Maybe' van MANKES klaar. Afgemixt, gemasterd. Hoppekee. Nu nog de video erbij maken en dan slingeren we 'm de wereld in. Nog even geduld dus. Geloof het gerust als ik zeg dat ik zelf ook niet kan wachten.

Dan door naar Cradle FC. Ik had al verteld dat we snode plannen hebben voor ergens in het eerste kwartaal van 2022. Liefst een tourtje, daar werken we aan. We gaan in elk geval de oefenruimte in en bereiden ons voor op wat er komen gaat. Om dat hele spulletje een beetje aan te zwengelen en luister bij te zetten, ben ik vorige week bezig geweest met het compileren van een verzameldingetje. Een selectie nummers uit de schaarse studiowerkjes die we in de afgelopen decennia maakten. Daarna de boel in een leuke volgorde gezet, titel voor het verzamelalbum bedacht (Growing Pains), een hoesafbeelding gemaakt (een tekening van een gemuteerd Cradle-beertje door Sylvia Hennequin) en het spul geüpload. Toen begon het wachten op goedkeuring voor distributie en jawel, het grote moment is nu daar: ook Cradle FC is nu vindbaar op alle denkbare muziekplatformen, waaronder het immer hongerige Spotify, maar bijvoorbeeld ook als playlist op het al even onverzadigbare Youtube. Het kan niet op joh.

#waanvandedag #muziek

Oef, dagen plukken. Nou, da's niet te doen als ze zo voorbij vliegen. Komt ook wel mooi uit, want een echte dagplukker ben ik nooit geweest. Je weet toch. Carpe diem kan mij feitelijk gestolen worden. In plaats daarvan houd ik het op memento mori. Dat hele idee van sterfelijkheid geeft mij elke dag weer net voldoende energie om aan de gang te blijven.

Om niet in een al te diepe naar binnen gekeerde put te blijven staren: afgelopen zondag moet natuurlijk wel even worden vermeld. Op het boek der façades staat sinds een klein uurtje al een teken van leven met een drietal foto's. Een bescheiden geste om iets wat wij als groots hebben ervaren te behappen. In minder omslachtige taal, wat was het zondag een fijne dag. Na heel lang eindelijk weer het podium op om twee keer ruim vijfenveertig minuten te spelen voor een intiem, aandachtig publiek dat liefdevol met ons mee wilde bewegen. Dat is moeilijk in woorden te vatten. Kort en bondig was het nogal een emotionele achtbaan in meerdere opzichten. En als het dan zo wordt ontvangen en gedeeld, tja, wat moet je dan nog zeggen. We willen weer meer spelen, zoveel is ook duidelijk. Dus daar gaan we aan werken.

Ondertussen rommelt het ook in het land van Cradle FC; in positieve zin. Met een beetje mazzel staat er ergens deze week een geinige compilatie online. Je weet wel, op alle muziekplatforms en hun onvermijdbare walhalla. Daar moet je zijn, dus met het idee dat we van plan zijn om in het voorjaar meer dan één podium te beklimmen, niet meer dan logisch om alvast wat muzikale kiezelsteentjes te digitaliseren. Voor de fans, voor de boekers, voor de onwetenden, voor hen die vielen. Weet ik veel.

En omdat het hier nu toch al bol staat van de zelfingenomen muziek deel ik voor de lol nog een Cradle FC-liedje. Away. Hartstikke live en met een kwaliteit die de gemiddelde bootlegger doet huilen naar de maan.

#waanvandedag #muziek

De bouwplaats hier op de hoek maakt inmiddels geluiden die mij doen denken aan Blakermat, het nummer van ondergetekende waarin flink wat havengetoeter te horen lijkt. Lijkt ja, want de beelden doen het dan wel als zodanig voorkomen, in werkelijkheid is het een mondharmonica die ik stevig onder handen heb genomen. Mocht je nieuwsgierig zijn of een geheugensteuntje waarderen, ik gooi de link er zo meteen achteraan. Dan weet je nu alvast met welk muziekje ik de boel hier straks afsluit. Hebben we die spanning ook maar weer gehad.

Het Algemene Beschouwspel zit erop. Zijn we echt iets wijzer geworden? Mwah. Hier en daar lijkt Ruttepetut zomaar wat water bij de champagne te willen doen en begint ie joviaal ineens te bubbelen dat hij desnoods in de oppositie wil gaan zitten. Ik hoorde hem zelfs iets roepen over Groen Rechts. Dat is gek, want dat lijkt mij onverenigbaar. Ik ben ook benieuwd wat zijn achterban van al dit gedraai en gekonkel vindt. Hoewel, hoe de wind waait, waait de brallerige economie met de bijkomende belastingvoordeeltjes, bonussen en overige zakkenvullerij voor de Vrindjes Van Dagobert. Die gasten weten zich uit elke netelige situatie te lullen en slaan er hun egocentrische slag mee. Op zich ook knap. Al zou ik liever zien dat ze dat talent niet in zouden zetten voor het verrijken van hun Dikke Ik.

Ik heb overwogen om vandaag weer wat tegen jullie aan te praten, dus bij wijze van pottige kast, nee podcast. Radio. Dinges. Maar ik had even geen trek in het aansluiten van een microfoon, het openen van een zoveelste schermpje, een programmaatje en bedenken wat ik dan zou gaan zeggen. Op zich hoeft dat laatste ook niet. Ik praat gewoon. Net zoals ik nu typ. Geen verrassing. Toch wil ik proberen het iets constructiever te doen. Dat het niet een gesproken versie is van wat ik nu doe, maar een heel klein toefje anders. Toefje is trouwens een stom woord. Dat wilde ik eigenlijk niet gebruiken, maar ja, het stond er toch ineens. En ik vond het sneu om het te wissen. Vandaar.

Oké dan. Zoals beloofd, tijd om wat kunstigheid de ether in te slingeren. Blakermat. The Weak And The Strong. Uit 2015 alweer. Het tot nu toe enige Nederlandstalige muziekwerkje uit mijn koker. Koelbloedig ondersteund door een puike video van de hand van de partner in crime. Ruim zeven minuten geestverruiming. Hopsa.

#waanvandedag #muziek

Er wordt als vanouds flink wat afgebabbeld tijdens de Algemene Beschouwingen en dus worden het vandaag en morgen traditiegetrouw twee latertjes. Prima toch, werken voor je geld, olé, olé. Behalve wanneer je een spruit met koninklijk bloed bent, dan ben je doodgewoon de grootste uitkeringsgerechtigde van het hele land. Het zou toch mooi zijn als iemand op een dag met een bijstandsuitkering het gemeentehuis verlaat en dan buiten wordt opgewacht door een uitzinnige menigte die begint te juichen en klappen. Precies zoals dat gisteren bij het koningskoppel gebeurde toen ze uit de Delftse kerk stapten. En maar zwaaien en lachen naar het suffe volk, terwijl ze beter uit dankbaarheid voor al die miljoenen eurootjes een diepe buiging voor het gepeupel zouden maken. Maar nee, ze stapten als ware popidolen stevig door met kramp in hun kaken van de eeuwige glimlach. Op weg naar huis. Een paleis. Kom daar nog maar eens om in deze tijd met een compleet ontzielde woningmarkt. Markt? Ja, markt. Alles is een markt. Zelfs CO2 en stikstof. Ook daar is een markt voor en er valt grof geld mee te verdienen. Maar dat is vast weer voer voor een andere keer.

Dat zinnetje werken voor je geld heb ik trouwens rechtstreeks uit mijn geheugen gevist uit de tijd dat ik nog regelmatig naar Het Kasteel ging. Als het spel ons niet aanstond, dan galmde het na een uur spelen, eh... vaak al veel eerder, van de tribune zo het veld op. Niet dat het hielp. Het blijft Sparta hè. Een matig tot zwak elftal (want ja, weinig geld enzo) en dus is het niet veel en soms is het ineens, zomaar uit het niets, alles. Elf poppetjes die proberen de andere elf poppetjes te verslaan. Uiteindelijk is het een hoop gedoe om niks. Desalniettemin blijf ik het toch volgen en hoop ik elke keer weer op een overwinning van die gestreepte mafkezen. Een vlieger die in deze context altijd opgaat: hoop doet vrezen. Maar dan met mate.

In voorbereiding op ons optreden aanstaande zondagmiddag in het zeer noordelijke noorden gaan we morgen nog een keer de oefenruimte in. De derde volledig op de set gerichte repetitie. Inmiddels zijn we al wat minder roestig en zien we er naar uit om zondag een mooie mix van nieuw en iets ouder werk te spelen. Met hier en daar wat greatest hits, je weet toch. En dat voor een lief publiek. Heb je nog geen plannen en zin in een stevig dagje uit, of zelfs een heel weekend noorderzon? Via info@andledon.nl kun je reserveren. We beginnen om drie uur en spelen twee sets. Om half zes ga je dan met hernieuwde zin in het leven weer naar buiten.

Toch knap al zeg ik het zelf. Algemene Beschouwingen, Sparta en MANKES bij elkaar getypt. Om dat laatste wat kracht bij te zetten: Pandemonium. MANKES.

#waanvandedag #muziek

In het kader van vallen en opstaan: een splinterverse video van The Weak And The Strong.

Weet je nog dat we met MANKES een goede maand geleden een huiskamersessie deden? Aan het einde daarvan wilde ik graag een heel nieuw nummer spelen en vastleggen; we waren toch bezig met video en andersoortige opnamespullen. Tot op dat moment had ik het nummer nog niet eerder als zodanig gespeeld. Het bestond grotendeels in mijn verbeelding. En nu is het hier, bijna tastbaar. Spontaan en live, zoals ik het graag heb.

Bijzonder grote dank aan mijn partner in crime. Zij stond erbij, keer ernaar, nam beeld en audio op, ging op mijn verzoek zo carte blanche mogelijk gezellig aan de slag met een effectje hier en een dingetje daar, mixte en masterde de boel en heeft er een puike video van gemaakt.

Met overweldigend gepaste trots presenteer ik nu met liefde 'Rise'.

#waanvandedag #muziek

Deze dag staat voor het grootste deel in het teken van een nieuwe huiskamersessie. We vonden het er wel weer eens tijd voor. Ongeveer een jaar geleden namen we hier thuis een akoestische sessie op en dat is ons steeds bijgebleven als iets wat we nog eens wilden doen. Vandaag dus. En oké, we moeten nog beginnen met het opnemen zelf, maar de voorbereidingen zijn getroffen. Als het meezit en de donder niet al teveel door onze microfoons komt denderen, hebben we binnenkort weer iets moois voor onze trouwe fans en voor de fans die nog niet weten dat ze fan van ons gaan worden.

Goed, de laatste hand. Een potmetertje hier, een camerastandpuntje daar. Wat mooimaakspul op de smoeltjes en spelen maar. Duim maar mee.

Om het geheugen nog eens op te frissen en het geduld te oefenen: de sessie van vorig jaar.

#waanvandedag #muziek

Dag meeleesvrienden, daar is ie weer. Voor je het weet gaan er dagen zonder teken van leven voorbij terwijl er flink wat is afgeleefd. Zo voel ik mij dan ook vaak. Al valt het mee deze keer. Wat vrij betekent voor de een, is voor mij het weekend the place to be wat werk betreft. Met een reisje naar Rotterdam als toetje.

In de trein is vriendje Covid inmiddels een volledig onbekend fenomeen. De drukte neemt stevig toe, mondkapjes doen dienst als hipsterbaard v/m en anderhalve meter komt in de praktijk neer op anderhalve decimeter. Als je mazzel hebt. Opmerkelijk is dan ook dat de treinstellen en dienstregeling nog altijd achter de feiten aan boemelen. Te kort, te weinig. Terwijl je als vervoersbedrijf nu juist goede sier zou kunnen maken: de trein als ontspannen ruimtereis. Neemt u plaats, plek zat. Maar nee. Misschien op een dag. Ik geef toe, het is kort door de bocht. Hoe meer treinen, hoe meer reizigers. Zo werkt dat. Net als met asfalt. Je lost nooit iets op met meer. Dat is een kwartje dat in een geglobaliseerde wereld, bol van kapitalistische waan en eeuwige groei best eens zou mogen vallen, te laat, dat ook, maar beter laat dan nooit. Verstandig ten onder, zoiets. Maar echt hoor, in de beperking zit de ruimte, de creativiteit en de werkelijke waarde. Op elk vlak.

Lekker oreren ouwe. En verder? Nou, vandaag fietsten we via het door ons pas ontdekte Fort bij Nigtevecht naar Fort bij Abcoude. Dat is amper twintig minuten verder. Nigtevecht was gesloten, maar in Abcoude konden we toe met een rondje achter en over het fort, onszelf bedienen van vegan ijsjes en maakten we een praatje met een jongen die daar de boel een beetje in de gaten houdt. Kijk niet raar op als je ooit een uitnodiging krijgt voor een akoestisch optreden van MANKES in het fort aldaar. Zo niet, ga er maar gewoon eens naartoe. Het is een fijne plek. Omdat we toch in Abcoude waren en het plaatselijke terras nogal onweerstaanbaar bleek voor De Vrouwe, zetten wij ons neder op een plek half in de schaduw, half in de zon. Het was er prima. Kneuterig, wit en conservatief, maar heus prima.

Op de weg terug een snelle boodschap in de super en de rest van de avond buiken we uit. De beentjes in ruststand, een documentaire voor de giechel, misschien nog een liedje spelen en wie weet wat er nog aan gepruttel uitkomt (ah, hoor, het naaimachinepedaal wordt ingetrapt – projectje met stof en naald).

Alle reden om zelfverheerlijkend met eigen werk af te sluiten. Alleen al omdat het zo fijn was om fietsend door spoor- en snelwegtunnels zo hard mogelijk kreten uit te slaan om tevreden vast te stellen dat het best een mooie galm was. Zijn we dol op. Vandaar dus. MANKES. You're Loved.

#waanvandedag #muziek

We zijn er allemaal groot mee geworden. Wachten op monteurs. Een tijdslot van 4 uur. Tussen acht en twaalf. In mijn geval betekent dat allesbehalve relaxt wachten tot ze er zijn. Elk geluid dat vanaf de straat mijn oortjes streelt doet mij opstaan en door onze reep tussen het raamplakplastic gluren. Ja, ik ben zo'n buurman die om de haverklap de boel checkt, elk gerucht. En dat zijn er nogal wat. Het is hier wat je noemt een levendige toestand. Bestelbusje hier, brommertje daar, veegwagen zus, brandweerwagen zo. Bouwput en echoën maar.

Inmiddels is het duo inclusief mijnwerkerslamp gearriveerd, lopen ze de trap op en weer af, heeft er eentje een stevige en natte rokershoest, hijgen en puffen ze wat af en kleden de gele hesjes goed af. Alles voor het ultieme doel: glasvezelinternet. Voor een zenuwpees als ik moet je er wat voor over hebben. Vezelrijke spanning, zeg maar.

Vroeger, toen bood ik deze noeste werkers nog koffie en koek aan. Dat doe ik niet meer, ik ben een hork geworden, zelfbehoud tot kunst verheven. In plaats daarvan versla ik aan onze tafel van 1 bij 1 het hele gebeuren via de u bekende weg. Nu maar hopen dat ze me niet vragen om het toilet te mogen gebruiken. Dan moet ik helaas nee zeggen. Met als ultiem excuus ja nou, met die corona enzo, nee, liever niet, sorry. Ik heb het regeltje al sinds ruim voor acht uur vanochtend in mijn hoofd zitten.

Aan het gehijg en gepuf te horen zit het er bijna op en kan ik weer door met mijn leven dat bol staat van fouten en zonden. Net een mens. Daarom, van een totaal en geheel andere orde, de nagelnieuwe video van The Weak And The Strong: My Only Sin. Geen makkelijke kost, u weet. Sterkte alvast. Welkom in mijn binnenwereld.

#waanvandedag #muziek #video

Zo hadden we gisteren ineens sinds een voor ons doen lange tijd een dag samen. Dan is het onvermijdelijk dat we de gitaren erbij pakken en wat gaan rammelen. Gewoon wat liedjes spelen en een nieuw nummer in het bijzonder dat wel wat extra aandacht verdiende. Op een gegeven moment gewoon gek gedaan: de telefoon erbij gepakt en de boel opgenomen, beeld en geluid. Hopsa. Niet omdat het kleinood al helemaal perfect en af is, maar wel omdat we in een fijne flow zaten. We leven in het tijdperk van hoe meer je deelt hoe meer je de ander verveelt, dus gooi ik 'm zonder enige schroom ook hier op tafel – onze socials hebben 'm al voor de kiezen gehad en waarom dan ook niet hier. Toverkracht is de herhaling van zetten in meervoud. Zoiets. Daarom joh. Upstream. MANKES. Je weet toch.

#waanvandedag #muziek