Het is allemaal leuk hoor, dat werken als uitzendeling. Ik vermaak mij prima in de bieb met de boeken en bezoekers die boeken zoeken. Of gewoon willen weten hoe ze iets moeten printen binnen een onnavolgbaar systeem van keuzeschermen en loginprotocollen en vergeet vooral niet uit te loggen! Mensen die inmiddels geheel in lijn met de maatregelen toch geen plek kunnen vinden om te studeren of werken: 'ah, u heeft wel gereserveerd maar geen plek, dan gaat er waarschijnlijk iets mis beneden, moment, ik vraag het even na'. Of gewoon een beetje in hun eigen wereld wat voor zich uit willen staren met een krant (helaas, uw tijd is om).

Het nadeel van werk is dat het mijn dagritme totaal overhoop gooit. Oké, strikt genomen maakt het ene ritme plaats voor het andere. Het is net muziek. Toch, ik zou ook zoveel andere dingen kunnen doen. Waar ik vervolgens ook niet aan toekom, zo is het ook. Een eindeloze wirwar van spiralen, precies zoals het leven is. Tot je ergens op een punt komt waar het in deze vorm ophoudt. De cellen vervliegen, gaan op in een andere toestand. Op zich fascinerend genoeg om hele dagen over te mijmeren. Ik zou wat dat betreft ook prima in een bibliotheek op de zesde etage starend over de stad en het water de tijd door kunnen komen. Wolken die komen en gaan, de zon die irritant in mijn ogen priemt. Vogels die met moeite tegen de wind in vliegen of ineens een zwieper maken – windvlagen zie je niet aankomen, dus dan maar anticiperen op het onzichtbare. De herfst nat en koud, guur en oogverblindend waar de straten heel even de zon zien.

En ik denk ook aan de eindeloze brij aan beelden, updates en andere onzin die wij allemaal tot ons krijgen. Met dank aan een zielzuigend algoritme. Al die uren verdoofd voor het scherm. Opgroeiende kinderen die eigenlijk niet meer weten wat echt is en wat nep. Het is al bijna niet te doen wanneer je je volledig bewust bent van algoritmes, fake news, marketingtrucs en andere stierenpoep.

Herfst, herfst, wat heb je te koop? Voor niets gaat zon niet meer op.

#waanvandedag #herfst #oba #werk #100DaysToOffload #algoritme #fakenews #fall

Bij ons op het balkon staat de Grote Afvalbak. Dat is wel zo praktisch. Zeker tijdens de warme dagen, want in geen tijd zit dat ding vol fruitvliegjes. Een soort waar ik met regelmaat over schrijf, besef ik nu. Ach, het kan je maar bezighouden. Het houdt mij van de straat en hun op en rond het balkon. Voor afval dat niet organisch is, hebben wij dan de Kleine Afvalbak in de badkamer schuine streep douchehok schuine streep wc-ruimte.

Ik zag van de week dat een spin zo slim is geweest om na de meest recente balkonvuilniszakwissel een web te fabriceren. Het ragfijne gewaad loop van de rand van de bak tot de deurpost van de keukendeur. Precies goed, want zo blijft het bouwwerk heel. En een plek waar dus behoorlijk wat te vangen valt. Daarom vind ik het raar dat er geen enkel vliegje in zit. Sterker, het spinsel lijkt onbewoond. Al is dat nooit zeker, want een beetje spin houdt zich schuil en slaat toe als het in Groningen trilt. Natuurlijk kan ik zelf wat bevingen veroorzaken, maar ik vind dat sneu voor de vermoedelijke bewoner en ook voor mijzelf. Sneu omdat ik als tweevoeter mezelf niet wil verlagen tot pesterijtjes en sneu omdat ik geen valse hoop wil geven aan de websitebeheerder.

Nu, na een paar dagen de boel aanzien, denk ik toch echt dat het analoge web offline is. Het ding verkeert in een zeer armoedige staat en er zijn nog altijd geen potentiële proteïneshots mee gevangen. Gek. Je zou denken dat de locatie tot een heus bacchanaal had kunnen leiden. In plaats daarvan biedt het een treurige aanblik die past bij het aanstaande verval waar de meteorologische klok al op heeft gewezen. Ja oké, we gaan eerst nog wat nazomeren, zeggen ze, maar dat is slechts uitstel van executie. Begrijp mij goed, ik kijk ernaar uit. Herfst. Binnenkort vallen de flamingo's weer uit de bomen.

#waanvandedag #fall #herfst #spin #web #afval #100DaysToOffload

Het rondje door het park hier vlakbij stemde droef. Ondanks het toch mooie novemberweer, de schuwe zon die de bomen en het verkleurde blad hier en daar mooi uitlichtte.

Er renden halfdode mensen met smartphones aan hun arm, oordopjes in, blik op oneindig. De waan van lekker bezig zijn. Er renden levendige honden met hun tong uit hun mond, malle sprongen makend op het zompige veld. Hadden ze maling aan, dit was nog eens spelen, woehoe! en nog een rondedansje van vierpotig plezier. Er waren kinderen met ouders, lopend, fietsend, handen vasthoudend of gewoon los in het speeltuintje. Op de schommel, de wip of van de mini-glijbaan. Iedereen had het leuk, althans, dat was het signaal dat werd afgegeven. Het blijft altijd weer ingewikkeld om in te schatten of het menens is, of dat het een groot doen alsof is. Of menen dat je doet alsof. Dat zijn misschien wel de meest lastig te ontmaskeren tegen burn-out aanzittende peeps.

In het park staan bankjes. Op zeker meer dan de helft daarvan zitten metalen beugels geschroefd die je doen geloven dat je zo drie gelijk verdeelde zitplaatsen op een bankje hebt. Gezellig niets aan de hand keuvelen over beleggingsrisico's (pindakaas met of zonder stukjes?), verpauperde pensioenen, frisse start-ups en ander idioot gepruttel. Maar wat ik vooral zie zijn beugels die een anti-zwerversmaatregel zijn. Zo kunnen ze niet languit op de mooie, strak groen geverfde bankjes gaan liggen. Stel je voor dat de vermoeide daklozen de idylle van het doorsnee-leven verstoren.

Ironisch genoeg zagen we, weer bijna thuis, dat het huizenblok hier op de hoek en in het verlengde van onze straat nu volledig leegstaat. Eenmaal thuis de status van dit project nog maar eens gecheckt. Fun fact: de inmiddels verdwenen bewoners gaven hun huis een 3,8 vanwege schimmel, vocht, tocht, gehorigheid en scheuren in plafond, muren en vloeren. Nog dit jaar wordt er begonnen met de sloop en wederopbouw. Dat wordt dus weer minstens een jaar stof happen, heiwerkzaamheden, klop- en drilboorlawaai, timmer- en zaaggeluiden en bouwvakkersradio's op tien.

Nou, kom maar op met die feestmaand.

#renovatie #gentrificatie #kapitalisme #waanvandedag #herfst #feestmaand

Hiephoi, het is officieel: ik ben sinds lange, lange tijd toch echt weer eens ouderwets verkouden!

Na eerst een dikke week van gezellige niesbuien als reactie op de stofferige mijten en het stelselmatig negeren van de daaropvolgende keelpijn, kan ik er nu niet langer onderuit. Mijn arme lijfje voelt zoals dat voelt wanneer de ellendige mens de koude van ver haalt. Vingertjes te glad, smaak te loos, algehele stramheid der gewrichten, de oortjes dicht en dan weer open en dus die fijne droge, schrale prop achter in het doorgaans zo lieflijk gevooisde keeltje. Ach en wee, want het niesen gaat ook vrolijk door. Mijn humeur is opperbest alleen krijg ik daar bar weinig van mee.

Heb meelij en ik lijd op een later tijdstip mee met u. Met besnoten groet verblijf ik wanhopig uitkijkend naar verbeterde tijden.

#waanvandedag #klagen #verkoudheid #herfst

Soms moet je in je gevoeligheden je meerdere erkennen. Zoals nu. Ik ben nooit officieel erkend als allergenetisch, maar dat neemt niet weg dat alle symptomen overduidelijk zijn. In de volksmond en klauwzeer ook wel herfstallergie genoemd. Ik noem het mijtertje het liefst bij de naam met al z'n huiselijkheid. Het vocht, het stof, de kachelwarmte, de schimmel in en rond het huis, het stervende blad, de nevel, de regen, de piepende banden vol benauwdheid en het snot. Vooral dat laatste. Ik nies me helemaal kapot. Letterlijk. Gezellig een lippig koortsje erbij en het plaatje is compleet. Hoewel, tel er ook nog wat stramme ledige maten bij en een algeheel van gevoel van malaise, mineur en melancholie. Ja, lieve mensen, de olifanten vallen weer uit de bomen – of, met de gedachte aan mijn biebbezoek vanochtend: misschien bestaat de boomoctopus dan toch? Hoe het ook zij: het seizoen is daar. Toch, los van mijn particuliere gesnuif en gestuntel, het is net zo mooi allemaal. Ieder jaargetijde, zolang ze nog bestaan, heeft haar charme. En ook deze maanden kan ik zeer waarderen. Dat u dus niet denkt dat het één niet naast het ander kan bestaan.

Het meest betreurenswaardig is dat ik in het kader van verstandig zijn vanavond mijn lieve vriendin in Utrecht en het gezamenlijk onveilig maken van het open podium aldaar aan mij voorbij moet laten gaan. Laat ik mijzelf niet in de maling nemen en eerlijk zijn: na nachten van merries en paniek én de huidige wanstaltigheid des persoons, is het niet te doen om een kwartier lang mijn ziel en zaligheid een nietsvermoedende zaal in te slingeren. Daar is felle, scherpe energie voor nodig die ik nu even niet heb. Laat ik daarom eens zuinig op mezelf zijn voor deze keer. Daarbij, morgen heeft de dag mij ook nog nodig.

Voor nu troost ik mij met een mand vol lapjes, rol mij op en spin mijn vlekkerige melodie in monotone ruis.

#allergie #herfst #proza #lappenmand #optreden

Spelen. Niets is mooier dan dat. Vrij spel, improvisatie, actie-reactie, bewegen. Over welke kunstvorm je het ook hebt, spelen is het ultieme doel. En dan heb ik het niet over maar wat aanklooien. Hoewel ook dat erg leuk kan zijn. Maar spelen, dat is een ongrijpbaar iets. Dan kom je los van alles.

En niet alleen in den edelen kunsten werkt dat zo. Net zo goed in het gewone, het alledaagse. Het volgen van een blad van een boom, hoe het door de lucht draait en waait, dan weer omhoog en dan toch weer naar beneden, en dat je probeert mee te bewegen, onder het blad door duikt en moet lachen, half struikelt en daar dan weer een vloeiende beweging van probeert te maken. Tot het blad onvermijdelijk op de grond valt en daar nog even door rolt en zich bij de andere gevallenen voegt. In dat hele moment zit ook spel. Je bent dan heel even vrij van de dag die dendert, het verkeer dat raast en de mensen om je heen die als schermzombies hun bestaan ontkennen. Spel is leven. Misschien wel de zin ervan. Wie weet.

Over spelen en het vergeten van alles om je heen gesproken. Als kind had ik de mazzel dat er voor ons huis een enorm braakliggend terrein lag. Uiteindelijk werd het bebouwd; het waren de jaren 80 waarin overal nieuwe woonwijken verrezen. Maar dat stuk grond met begroeiing nog hoger dan een 6-, 7- of 8-jarige waarin je prachtig kon verdwalen in je zelfgemaakte doolhof. Een terrein dat langzaam steeds weer veranderde, met bergen zand, stenen, heipalen, funderingen van huizen in aanbouw en huizen zonder bewoners. Je kon er spelen en de tijd vergeten tot je scheel zag. Wat mij overigens ook een keer echt gebeurde. Scheel keek ik en dubbel zag ik. En er was bloed, ook dat. In die tijd viel ik dan niet direct flauw. Ik was, een beetje zoals een herfstblad, van zo'n berg zand gerold en met mijn kop boven op een vers geheide paal geklapt. Het was het derde gat dat ik in mijn kinderjaren in mijn hoofd viel. Tevens ook het laatste. Ik weet nog dat ik thuis, net voordat we de schrik aan mijn moeder lieten zien, mezelf in de spiegel zag. Een witte smoel met een bebloed voorhoofd. Gek genoeg huilde ik niet. Dat deed ik namelijk alleen als er niets aan de hand was. Zal ook wel een spelvorm zijn geweest, kan zomaar.

#waanvandedag #spel #homoludens #kind #herfst