De boekhandel hanteert een strikt beleid. Terecht. Dus als je ook maar enig verschijnsel van kuch, keelpijn of anderszins hebt, dan moet dat eerst minimaal 24 uur uit je systeem zijn voordat je weer aan de slag kunt. Ook deze Brutus is nu in de prijzen gevallen. Ik voel mij niet ziek, maar de extreem milde klachten dwingen toch tot verstandig zijn. Het gevolg is nu al een dag tussen de vier muren, terwijl je normaal gesproken de boel zou negeren en gewoon door zou gaan met alles.

Desondanks kon ik nu wel eindelijk het plan uitvoeren om de veel te grote speakers uit de berging terug naar boven te halen om ze hier in huis weer een plek te geven. Good old versterker erbij en de muziek klinkt ineens weer goed. Oké, je levert er ook een dikke anderhalve vierkante meter woonruimte voor in, maar vooruit. We kochten een jaar of wat terug een nieuwerwets systeem, waarvan we, nadat de opwinding van oeh, we hebben iets nieuws! was geluwd, al snel vonden dat het geluid niet optimaal was. Vooral veel te veel samengeperst, compressie tot de zoveelste macht. Alsof je de hele dag naar digitale radio luistert, waar ik steevast koppijn van krijg. Kortom, dat kon zo niet langer en dus moest er worden ingegrepen. Nu is zo'n ingreep toch stiekem wel een klusje en ik houd niet van klusjes. Dagen, weken en maanden gaan dan zomaar voorbij. Tot gisteren. Gelijk een mooi gebaar om ons zesjarig samenwonen te vieren met een moppie warm en ruimtelijk klinkende muziek.

Nu dan dag twee van mijn niet ziek voelen en toch verstandig zijn. Ik kuch eens wat, mijn keel zeurt. En af en toe heb ik het warmer dan anders. Wat dan heel snel weer overgaat tot mijn normale temperatuur. Ik zeg: het is een uiterst bescheiden koutje. Nog even volhouden en dan kan ik in ieder geval weer de andere cocon in van afstand houden en sociale wanorde.

Alles bij elkaar voldoende tijd om interessante artikelen te lezen die mijn onderbuikgevoel bevestigen: waarom horen we zo weinig over de oorzaak van dit ontwrichtende virus? Juist de gemiddelde media zou hier best wat (meer) aandacht aan mogen besteden in plaats van de paniekerige koppen en hoe we zouden strijden tegen een onzichtbare vijand. Lieve mensen, er is geen vijand. Dus kan ie ook niet onzichtbaar zijn. Er is een virus dat in de basis is ontstaan door het uitwonen van de planeet. En wie wonen de planeet uit? Precies. Dit klinkt kort door de bocht, daarom deel ik met liefde een paar linkjes naar artikelen waarin het allemaal veel beter uit wordt gelegd dan ik kan met mijn gemoraliseer; dank je Daan Roovers voor die spiegel, enige zelfreflectie is altijd nuttig.

• 'Dit is de normale orde'
• 'Is corona de prijs die we betalen voor ontbossing?'

Wat mij betreft heldere en louterende artikelen die, zoals gezegd, passen bij het gevoel waar ik mee rondloop en waarom ik het raar vind dat dit virus als een onzichtbare vijand wordt neergezet. Dat is hetzelfde als Trump die er alles aan doet om het een buitenlands virus te noemen, de schuld ligt bij de ander, het is vreemd, 'het' valt ons aan, help! en dat soort vervreemding met nog enger gedrag als gevolg. Dus, over zelfreflectie gesproken, misschien een idee om onze eigen bijdrage aan het ontstaan van deze dystopie onder ogen te zien en vooral niet terug te vallen naar hoe het was. Dit is het uitgelezen moment voor bezinning en positieve verandering, want uiteindelijk betalen we gewoon zelf de prijs voor het slopen van de hele godvergeten boel. Het klinkt dramatisch en dat is het ook: wij zijn het virus.

#corona #virus #waanvandedag #kapitalisme #globalisme #trump #brainwash #degroene

Waar was ik gebleven? Nou, gewoon hier. Poepiedruk en dat soort dingen. En kapotmoe, ook nog. Dus dan moet de schrijfbehoefte het toch even ontgelden. Excuses daarvoor, want ik weet dat al mijn trouwe lezers daarmee keer op keer, dag na dag, een dikke teleurstelling moeten verwerken. Mea culpa en meer van die sorry-achtigen.

Kent u dat gevoel dat je stevig verkouden dacht te zijn en dat het vervolgens gewoon niet echt over lijkt te gaan? Ja, uiteindelijk wel, heus, maar tot die tijd dikke hoest, gerochel en gereutel. Ondertussen wens ik overigens de buren maar weer eens een lange en pijnlijke dood toe. Niet omdat ik zo'n vreselijk mens ben, maar omdat zij simpelweg teveel ruimte innemen. Het geruzie, het gekrakeel, de eeuwige hemeltergend schijnheilige gospelmuzak en tetterende televisiedominees. To hell with it. Al impliceert dat laatste dat er een hemel zou zijn. En laat ik daar nu precies niet mee akkoord gaan met mijn overtuiging des levens. Het is ook wel weer sneu voor ze als ze daadwerkelijk zouden branden in de hel, want mijn boosheid, woede en wild geraas gaat natuurlijk over veel meer en veel groter (ik verbeeld mij nog wel eens wat) dan die suffe idioten hiernaast. Zij zijn slechts de verpersoonlijking van een topje van die smeltende ijsberg. Dus ook hier past een ongemeend excuus.

Ik moet trouwens ook nodig weer eens een tirade houden op mijn zelfbenoemde tv kanaal. Misschien helpt het weer wat te ontluchten. Al heb ik ook het evenredige vermoeden dat die uiting zomaar een stille dood sterft. Ach, ook geen ramp en geheel terzijde. Lekker digitaal pennend kan ik ook mijn plantaardig ei wel kwijt.

Er zijn ook mooie en fijne dingen op deze door domme mensen verneukte planeet. Afgelopen woensdag zag ik mijn lieve biebcollega's weer. Stiekem was het alweer twee weken afzien geweest zonder deze schatten. Om de feestvreugde te vergroten liep de vrijwilligerspraat met de dame uit Damascus dan ook flink uit. Ze had wat poststukken van de afgelopen week verzameld en die las ze voor. We bespraken de lastige of ronduit moeilijke woorden, rare zinnen, formele shit en aanverwante zaken. Ik ben inmiddels ook haar verkapt maatschappelijk werker, dus ik belde namens haar tussen de bedrijven door ook nog met de gemeente. Vervelen is geen optie en het leidt mij ook weer een beetje af van de treurigheid van ons bestaan.

Een dag later een opnieuw heel openhartig gesprek gehad met mijn Koerdische vriendin en aansluitend nog aan haar scriptie gewerkt. Daarna door naar mijn lieve dochter. Huiswerk en samenzijn in willekeurige, plezante volgorde. Op vrijdag werk ik sinds drie weken op basis van 0-uren extra in de boekhandel. Zo worden we allemaal blij: zij een paar handen erbij zonder er eeuwig aan vast te zitten en ik weer een uurtje of wat inkomen. Lang leve de drukke decembermaand.

Over drukte gesproken. Ik zal de laatste niet zijn die zich erover uitspreekt (mag ik hopen) maar kunnen we die idioterie rond Black Friday – die vervolgens doodleuk een heel weekend tot en met maandag duurt – zo snel mogelijk afschieten? Wat een voorbeeld van kapitalistische ranzigheid. En opnieuw lopen we als zombies achter het zoveelste overgewaaide plastic feestje van de VS aan. Echt, ik begrijp helemaal niets van onze bizarre verafgoding van de sterren en strepen; een enorm stuk kaalgevreten land met een maatschappij die je zelfs je ergste buren niet wenst.

Potdikke, nu sla ik toch weer door, terwijl ik positief wilde afsluiten. Even denken, kan ik nog iets hartverarmends verzinnen? Vast wel, maar dat komt dan een volgende keer wel weer. Voor nu moet ik weer even terug in mijn hol. Gordijntjes dicht, Fever Ray op (de buurjongen overstemmen die begint mee te loeien met een godgeklaagd liedje!) en verbitterd zoet knorren maar.

#waanvandedag #blackfriday #buren #mens #planeet #kapitalisme #vs

Het rondje door het park hier vlakbij stemde droef. Ondanks het toch mooie novemberweer, de schuwe zon die de bomen en het verkleurde blad hier en daar mooi uitlichtte.

Er renden halfdode mensen met smartphones aan hun arm, oordopjes in, blik op oneindig. De waan van lekker bezig zijn. Er renden levendige honden met hun tong uit hun mond, malle sprongen makend op het zompige veld. Hadden ze maling aan, dit was nog eens spelen, woehoe! en nog een rondedansje van vierpotig plezier. Er waren kinderen met ouders, lopend, fietsend, handen vasthoudend of gewoon los in het speeltuintje. Op de schommel, de wip of van de mini-glijbaan. Iedereen had het leuk, althans, dat was het signaal dat werd afgegeven. Het blijft altijd weer ingewikkeld om in te schatten of het menens is, of dat het een groot doen alsof is. Of menen dat je doet alsof. Dat zijn misschien wel de meest lastig te ontmaskeren tegen burn-out aanzittende peeps.

In het park staan bankjes. Op zeker meer dan de helft daarvan zitten metalen beugels geschroefd die je doen geloven dat je zo drie gelijk verdeelde zitplaatsen op een bankje hebt. Gezellig niets aan de hand keuvelen over beleggingsrisico's (pindakaas met of zonder stukjes?), verpauperde pensioenen, frisse start-ups en ander idioot gepruttel. Maar wat ik vooral zie zijn beugels die een anti-zwerversmaatregel zijn. Zo kunnen ze niet languit op de mooie, strak groen geverfde bankjes gaan liggen. Stel je voor dat de vermoeide daklozen de idylle van het doorsnee-leven verstoren.

Ironisch genoeg zagen we, weer bijna thuis, dat het huizenblok hier op de hoek en in het verlengde van onze straat nu volledig leegstaat. Eenmaal thuis de status van dit project nog maar eens gecheckt. Fun fact: de inmiddels verdwenen bewoners gaven hun huis een 3,8 vanwege schimmel, vocht, tocht, gehorigheid en scheuren in plafond, muren en vloeren. Nog dit jaar wordt er begonnen met de sloop en wederopbouw. Dat wordt dus weer minstens een jaar stof happen, heiwerkzaamheden, klop- en drilboorlawaai, timmer- en zaaggeluiden en bouwvakkersradio's op tien.

Nou, kom maar op met die feestmaand.

#renovatie #gentrificatie #kapitalisme #waanvandedag #herfst #feestmaand

De tiepkip zit in het schemerdonker van de gesloten gordijnen; de grijze druilerigheid buiten verdient geen aanzien. Het tokt en en het tikt, het flubbertje onder de kin rammelt gestaag mee in het ritme van de gure gebeurtenissen om het verenpak heen.

Het is de wereld die voor de zoveelste keer inbreuk doet en instort. Niet groots, niet meeslepend, maar rauw, hard en kil. Grenzen worden bruut overschreden, doden vallen en gewonden slepen zich voort. Dit is het leven van alledag, van alle jaren en alles wat daarvoor, daartussen en daarna komt.

De tiepkip zucht nog eens heel diep en rilt. De buren kakelen er ondertussen een parketvloertje in, verven de muren, schuren hun meubels. Het afval wordt opgehaald, containers geleegd – een eindeloos lijkende cyclus van rotte lucht en benauwde stofdeeltjes.

Gebouwen storten in, puinhopen roken, zelfingenomen leiders leggen nietsontziend hun winderige eieren ten koste van alles. Ja, alles. Alles moet stuk, alles moet kapot, alles zal bloeden, alles moet en zal naar de verdommenis.

De tiepkip knijpt de ogen tot spleetjes en fantaseert een galgenveld. De snavel breekt op een vileine grimas: op een dag hangen ze, die smerige rad voor ogen draaiers. En geen haan die dan nog naar ze kraait.

#oorlog #kapitalisme #populisme #waanvandedag #proza