Preoccupatie. Mooi woord hoor. Iets anders kan ik er ook niet van maken. Mijn gedachten malen steeds om dezelfde korrels heen. Dat het leven – ik flikker er maar even een gemakzuchtig cliché tegenaan – broos is. Een dun lijntje van hier naar daar of (n)ergens. Wankel, instabiel, zelfs als je in de veronderstelling bent dat je schaapjes zich hoog en droog een zonnesteek grazen.

De donder en bliksem, hoosbuien en windstoten die de afgelopen dagen over dit kikkerige landje trekken, frissen de boel nauwelijks nog op. Geduld is een schone zaak, zeggen ze. Hoewel later deze week de thermometer gewoon weer fijn naar de 30 graden gaat. Ach, zolang Death Valley nog niet wordt ingepolderd kunnen we net doen of er niets aan de hand is. Big Oil gaat haar inhalige gang tot de koek vies op is.

Wat het is? Kolkende woede afgelost door frustratie en ongeloof. De ingrediënten van mijn leven zoals het is en de afgelopen dagen galmt deze mix gezellig door mijn kop. Werkelijk niets valt met elkaar te rijmen. Gelukkig zijn daar dan woorden voor. Beter iets dan niets.

Herinneringen. Ooit zat mijn vader op de rand van mijn bed. Ik vermoed dat ik het ook op dat moment niet makkelijk had met de abstractie van het leven. Hij is geen man van grote woorden, daden en gevoelens direct uiten. Toch waren zijn woorden du musst nich weinen, mein jungen (waarschijnlijk een parafrase van liedjes van Heintje en Ulli Martin, je bent voor de helft Duits of niet hè) op dat moment troostend. Terwijl hij dat een paar keer herhaalde, aaide hij over mijn hoofd. De afgelopen periode heb ik dat in gedachten vaak bij hem gedaan in de hoop dat hij er ook iets aan heeft. Om er dan maar wat luchtiger achteraan te gooien: Und jetzt kommen die Kamele!

#waanvandedag #bigoil #duits #100DaysToOffload #song

Nou, ik wist het tot voor kort dus ook niet hoor, maar sinds 1996 organiseert de Amerikaanse Poëzie Academie (Academy of American Poets) de Nationale Poëziemaand en april is de gelukkige. Oh, en ik ook, want ik heb mijn tekst van het nummer Flatlines (jawel, van die topband MANKES) ingestuurd. Die is nu door de ballotage en as we speak wereldberoemd. Nou ja, een flintertje faam dan. Oké, het zal uiteindelijk niet meer zijn dan een onzichtbaar virusdeeltje beroemdheid, maar hè, het is mij daar met alles wat ik doe nooit om te doen. U weet dat en ik weet dat, dus laten we daar dan ook even geen onnodige woorden aan vuilmaken. Nee, precies. Doen we niet.

Alle corona op een stokje, ik vind het leuk. En eervol. En plezierig. En waardevol, dat vooral. Meer heb je niet nodig in dit belachelijke bestaan. Wil je de tekst lezen? Prima toch. Dat kan hier. En wil je het nummer horen dat erbij hoort? Ook geen probleem. Hier moet je zijn.

Alsof deze dag nog niet hoera genoeg is: we kregen via de post een heel lief pakketje van een schat van een vriendin. Twee kleine plantjes met daarbij twee metalen gekrulde stokjes en evenveel blokjes hout. Daar steek je zo'n stokje in en dan hang je daar een plantje in, keer twee dus. (U weet, ik ben redelijk allergisch voor verkleinwoorden, maar nu ontkom ik er niet aan. De inhoud van het pakket is nu eenmaal echt klein.) En er zat ook een warmhartige kaart bij. Is het dan genoeg? Nee, want onze nieuwe groene vriendjes leven van licht, lucht en af en toe een hoestbuitje water. Perfect. De levensvatbaarheid is alleszins redelijk te noemen, zelfs hier in ons schimmelhuis twee hoog noord.

Om even bij dit beeld te blijven: ik ga nu weer fijn terug mijn grot in. Voor je het weet heb je een overdosis daglicht te pakken met alle fotosynthetische gevolgen van dien; schiet ik hier wortel met een zuurstoftank, hallo.

#NationalPoetryMonth #fotosynthese #poetry #tekst #waanvandedag #muziek #mankes #song #virus