In de ochtendschemer zweefde de boom in drie delen over de daken, langs de ramen van de omringende buren en aan ons raam voorbij. De boom die hier aan de overkant zijn armetierige best deed om ons het, hoe karig en schraal ook, gevoel te geven dat de stad niet al het groen had opgeslokt. En nu is de boom er niet meer. Hij zal niet meer naar ons zwaaien in de wind. Geen vogels en insecten meer die er tot vanochtend hun hang-out van maakten. Ze krijsten en piepten, prikten en kakten, ze protesteerden, maar deze ochtend bleek meedogenloos.

Vanochtend vroeg begon het kabaal van ronkende dieselmotoren. Een enorme hijskraan werd in onze doodlopende, nauwe straat opgetuigd. Ik zeg je: dat is nogal intimiderend zo'n ding precies voor het raam. Niet de eerste keer ook, maar wennen doet het niet.

Ik hoopte dat het bedoeld was om het renovatiepand hier verderop te verlossen van de laatste bouwstellingen. Maar nee. Het gevaarte, eenmaal in vol ornaat uitrijzend boven de huizen, takelde een man met een cirkelzaag over het dak aan de overkant en liet hem in de boom zakken. De man legde een deel van de stam aan de ketting, zaagde de stam door en dat deel werd dan over de daken gehesen. Dit tot drie keer toe.

In drie delen vloog de boom aan ons raam voorbij. Amper vijf minuten later klonk het geraas van nog meer cirkelzagen en dan het oorverdovende laatste oordeel: de hakselaar.

De boom is aan gort. De boom is weg. Als ik nu uit ons ranzige raam kijk zie ik een kale dakrand en pal daarachter de volgende kille dakrand van een ander appartementencomplex. Mijn hart huilt. Ik zal wel te teergevoelig zijn, maar zo is het.

Dag boom. Je leeft voort in mijn gedicht en in de tekening die mijn partner in crime erbij maakte. Steeds wanneer iemand het leest of als ik het ergens voordraag kom je toch weer even tot leven; dan zwaaien we naar je terug.

Alleen al om de titel: I Cut Trees. MANKES. Live in 2017 bij Radio Ideaal (iBeat), Zelhem.

#waanvandedag

Rookpluimen uit de schoorsteen van het dak aan de overkant verdwijnen op het oog in het niets. Duiven en meeuwen op de stoep scharrelen en krijsen om restjes brood, rijst en plastic soep. Een reiger staat fier rechtop op het dak van een rode auto met witte vlekken uitgelopen vogelpoep. Het schemert vroeger en vroeger. Nog even en het wordt weer later.

We kochten een tweedehands spelletje. Het is de bedoeling een weg naar de overkant van het speelbord te vinden terwijl de tegenstander muurtjes op het bord zet. Elkaar het leven onmogelijk maken. In de kastdeur zit een flinke scheur en ik heb hoofdpijn.

De telefoon maakt soms geluid, meestal niet en dat is fijn. Ik houd van de digitale rust, de onrust zuigt mij uit en laat mij ontzield achter. En daarbij is al het andere ook al druk en veel meer dan genoeg. Rust is een relatief begrip. Zelfs als je dood bent is het geen zekerheid. Daarbij heb je er zelf geen weet van en kan het zomaar zo zijn dat er na zoveel jaren rottigheid op je graf of asgrauw strooiveldje een nieuwbouwwijk of sportcomplex verrijst. Of nog veel erger.

In Rotterdam wordt overwogen om eindelijk dat vliegveld op te doeken. Er moet een groot stadspark komen gecombineerd met zeker tienduizend woningen. Op zich een verstandiger bestemming dan plakken asfalt en een treurige aankomst- en vertrekhal inclusief stank- en geluidsoverlast. De gezondheid wil ook wat. En anders bezuinig je dat laatste gewoon weg.

Hoewel, het mogen geen bezuinigingen worden genoemd, maar 'ombuigingen'. Om het betaalbaar te houden. Niemand die de vraag stelt wat de oorzaak van zoveel ongezondheid dan is en wat daar dan aan te doen valt. Zoals zo vaak staat het antwoord recht voor de neus en zien ze het niet. Het antwoord op alles is tweeënveertig trouwens, tenminste, volgens de klassieker The Hitchiker's Guide To The Galaxy. Ofwel, denken te weten wat het antwoord is, maar geen idee hebben welke vraag er werd gesteld – het lijkt verdacht veel op de mens in het algemeen.

Wat ik nog kwijt wilde: zo enorm enthousiast over de komende kabinetsperiode ben ik niet. Ik was het al niet, maar het is er helaas na vandaag niet beter op geworden. Of zoals ene Diederik Smit zei: “Het motto van het vorige kabinet was 'Vertrouwen in de toekomst' en het motto van het nieuwe kabinet is 'Vooruitkijken naar de toekomst'. Past perfect bij dit kabinet: precies hetzelfde, alleen het vertrouwen is weg.“

Het slotakkoord dan maar. Passover. Joy Division. Een live versie uit 1980. En wat een gitaargeluid.

#waanvandedag

Het is bijna niet uit mijn vingertjes te krijgen, maar oké, er staan wat punten in het nieuwe coalitieakkoord waarvan ik denk: dat lijkt ergens op. Puur op basis van het eerste gevoel hoor. Geeft mij mooi de gelegenheid de boel alsnog af te fikken als het zo uitkomt. Eerlijk is eerlijk, ik zal dat niet doen als het niet nodig is. Daarbij, lekker belangrijk wat ik ervan vind. Zo is het ook.

Ik las van de week een column waarin iemand terecht opmerkt dat wanneer het nieuwe akkoord redelijk te verteren valt, dat het dan nog steeds behoorlijk pijnlijk is om te bedenken dat er de afgelopen (minstens) tien jaar zoveel is gesloopt. Om dat dan vervolgens weer op te bouwen. Dan betaal je de rekening dubbel. En wie uiteindelijk die rekening voorgeschoteld krijgt laat zich heel makkelijk raden. Dus nee, echt een fan van dit zootje ongeregeld zal ik nooit worden. Met als, zoals u allen wel weet, mijn grootste afkeur voor, zeg gerust walging van, het heerschap Rutte. Niet mijn premier.

De betere dingen dan. Gisteren na mijn Almeerse ochtenddienst doorgetjoekt naar Rotterdam. Dochterlief wachtte mij op bij het station en samen liepen we een rondje door de zielloze consumentenprut van Alexandrium. Zij heeft nogal een zwak voor kleding en ze 'moest hoognodig' nog iets voor de komende kerstperiode. Dus dan sjok ik er vrolijk mopperend achteraan. Zij kent haar pappenheimer. Voor we aan dit rondje ellende begonnen dronken we eerst iets bij de normaalste zaak. Terwijl we met ons armetierige dienblad opzij schuivend aan het speuren waren naar iets vegans voor mij (hebben ze dus niet, beetje abnormaal vind ik dat) moesten we over de uitgestalde gebakjes heen onze QR-code laten zien. Beetje onhandig. Dat vond de seniormedewerker ook die zo onopzichtig opzichtig mogelijk haar collega probeerde in te fluisteren dat het niet hygiënisch is om het zo te doen. Mee eens, maar toch vind ik dat iets om niet publiekelijk te bespreken, dat doe je beter nadat de klanten weer uit beeld zijn. Al met al een feest van sociaal ongemak inclusief mijn prikkende hoofdhuid en klamme rug.

Nou ja, gaat nergens over natuurlijk. Tijd om er een punt achter te zetten met het liedje van de dag. En dat gaat dan weer wel ergens over. Johnny Cash. Man in Black. Live, wat dacht jij dan?

#waanvandedag

Om even een open deur in te trappen bij wijze van disclaimer: alles, maar dan ook alles is zinloos. Dus echt alles. Of het nu om leven of dood gaat, op microscopisch niveau of onmetelijk groot. Het doet er allemaal niet toe, het is nergens goed voor, het heeft geen reden, dient geen doel, geen enkel nut. Niks, helemaal niks. Het is er gewoon. Alleen wat dat 'het' dan is? Nou ja, iets stompzinnigs als natuurkracht. Oerkracht. Iets ongrijpbaars. Tot frustratie van alles wat arrogant rechtop loopt en zichzelf mens noemt. Dat wilde ik dus maar even hebben gezegd, omdat wat nu volgt dus echt in overvloed nergens over gaat (alsof het hier ooit wel ergens over gaat – misschien is zelfspot het meest zinvolle tussen het zinloze, als je er toch bent).

Want kijk, sport. Of het nu om 22 poppetjes op een groen knollenland gaat die oeverloos achter een bal aan rennen, of individuen die met gierende adrenaline van een skischans afrazen. Uiteindelijk slaat het nergens op. En toch wilde ik iets kwijt over die rondjes rijdende racewagens waar ze een formule op hebben losgelaten waarvan algemeen wordt aangenomen dat het de eerste is. De heisa is godsvermoeiend. Al meer dan veel te lang is het gloeiend heet nieuws, hijgerig en tranentrekkend tenenkrommend. Ik kan nauwelijks een – voorheen – zichzelf respecterend medium aantikken of ze loeien over rondetijden en bandenwissels alsof Jemen geen hongersnood kent en vluchtelingen niet massaal sterven onderweg naar morgen. Ik zie de pruillipjes al hoor, trillend mompelen dat 'we' toch ook ons verzetje moeten hebben. Ik zeg: kom eens echt in verzet, murw gebeukt hoopje snot.

Echt, mij interesseert dat stinkende rubber werkelijk geen reet. Ik stoor mij er wel horendol aan (what's new?). Dus zat ik te tobben over een wijs woord, een vinnig betoog. Gelukkig hoeft dat niet meer. Ik las namelijk ein-de-lijk een column die precies de spijker op de botte kop slaat. Met een mooi nieuw woord erbij: Maxwashing. Lees het zelf maar.

Dan ga ik alvast kauwen op iets zinvols in de tijdelijkheid der dingen, dit vat vol ellende. Mijn avondvoertje. Met een muziekje erbij. Hoe kan het ook anders: Cars. Gary Numan & Nine Inch Nails. Een interessante en energieke live versie gefilmd op het podium. Veel leuker dan zinloos, eindeloos vernietigende rondjes over de planeet denderen.

#waanvandedag

En zo zaten we gisteren aan het einde van de middag cadeautjes uit te pakken. Of nee, voor het uitpakken lazen we eerst de bijgeleverde de gedichten voor en werden de surprises toegejuicht. Sint liep namelijk een beetje uit dit jaar. Het mocht de pret niet drukken, met als bonus de andere helft van de schone familie via een livestream erbij. Zo pakten we om beurten de pakjes uit en gooiden we, omdat je sommige tradities gewoon ook online in stand wilt houden, de stevige proppen cadeaupapier naar het beeldscherm. De jaarlijkse proppenfittie bleek toch wel erg behelpen op deze manier. Het is en was niet anders.

De partner in crime is terwijl ik deze flodderige rapportage typ bezig met het beluisteren van opnames die we veel eerder dit jaar maakten. Drumpartijen die we thuis niet op kunnen nemen en dus huurden we destijds onze oefenruimte af om dat gerammel maar alvast te vereeuwigen. Met dank aan wat je dan 'guide track' noemt (gidssporen in slecht Nederlands) valt er met deze trommelbasis weer verder te werken. Wat we binnenkort dus gaan doen, zo is het idee.

Ondertussen ben ik vooral bezig met het zoeken en speuren naar toekomstige optredens. Voor zowel MANKES, solo als Cradle FC. Het valt allemaal niet mee. Niet zo heel gek, u snapt. Alles is onder voorbehoud en als het al lukt om ergens contact te krijgen, dan staat het bol van de mitsen en maren. Daarbij zijn de nodige culture hotspots óf al helemaal volgeboekt, óf gewoon roemloos ten onder gegaan. Maar vooruit, we houden vol.

Verder was het een dag van poetsen in de boekhandel, poetsen in huis en boodschappen. Met muziek op de achtergrond van Eivor tot Cranes. Laat ik voor de gelegenheid het nummer waarmee ik de muziek van eerstgenoemde leerde kennen van stal halen. Een sterk staaltje soleren. Eivor. Trollabundin.

#waanvandedag

Wel eens gehoord van militante fundamentalistische katholieken? Ik wel, maar ik dacht dan meer aan lang geleden. Vrees niet, ze zijn er anno vandaag gewoon nog hoor. En ze zijn voortvarend bezig geweest in Nantes.

Het zit zo. De artiest Anna von Hausswolff – ook hier een graag gehoorde gast – staat erom bekend dat ze met name in kerken optreedt. Ze speelt orgel en dan het liefst op van die grote dingen die je in kerken tegenkomt. Haar muziek wordt door het gepeupel aangeduid als gothic. Op zich niet erg, al is dat best een benauwd, zo'n hokje. Net zo benauwd is het als je zelf in die kerk zit te wachten tot je publiek naar binnen komt, maar je ineens hoort dat militante fundamentalistische katholieken jouw publiek intimideren en het onmogelijk maken om naar binnen te gaan. Onder het mom van satanisme. Want Anna zou satanist zijn, jawel. Wat het verschil dan precies is met een meute die door glas in lood, Jezus, Maria en God is bezeten, weet ik niet. Volgens mij gaat het bij Von Hausswolff om muziek, om kunst, om cultuur. Ach, sommige mensen hebben slechts een Lucifer nodig om in woede te ontsteken. Om meer dreiging te voorkomen is het optreden afgelast en tegelijk een ander optreden in Parijs ook. Al begreep ik later dat ze alsnog op een geheime locatie heeft opgetreden. Heel goed.

Punt is dat het een voorbeeld is van de mentale staat der mensjes. Je bent voor of tegen, je bent goed of slecht, je bent rechts of links. En dat allemaal in extremen. Met dank aan onze defaitistische democratie, katalyserende kloven, destructieve durfkapitalisten en, niet te vergeten, onze dagelijkse zelfregulerende dosis (a)sociale media-bubbels; de afstomping is compleet. In de Siliconenvallei wrijven ze zich genoegzaam in de handjes. Op naar de volgende stap van maatschappelijke ontwrichting: het metaverse. Kom er maar bij mensen en maak ons nog stinkend rijker en machtiger dan we dankzij jullie goedgelovigheid al zijn.

Als je nog geen reden had om je sponsoring van Facebook, Whatsapp, Instagram, Twitter, Google en Microsoft – to name buut a few – stop te zetten: het kan nog. Rijkelijk (te) laat, maar het kan nog. Maak op z'n minst een statement. Je kunt uit die fuik, de valstrik. Niet dat het makkelijk is, dat is ook het hele idee. Het is allemaal gemaakt en ontworpen om er maar heel erg moeizaam van los te komen. En als het al lukt, dan nog word je er dagelijks mee geconfronteerd, omdat het gros nog altijd ziende blind de hand die hen dagelijks om de oren slaat koestert en kust. Waarom is mij een raadsel. Blijkbaar zijn we allemaal masochist. En dat schurkt bijna aan tegen iets militants, iets fundamentalistisch, iets religieus. In naam van de Vaders Zuckerberg, Jobs en Gates die minzaam op ons neerkijken. Het patriarchaat zij geloofd en geprezen.

Goed. Tegengif. Anna von Hausswolff. The Mysterious Vanishing of Electra.

#waanvandedag

Eén van de eerste dingen die ik vandaag las was het progressief oppositieakkoord dat GroenLinks en PvdA hebben gepresenteerd. Een pact dat als links blok wordt bestempeld, al vraag ik mij af wat er links is aan de dingen gewoon voor iedereen zo goed mogelijk willen doen. Ik moet zeggen, ik ben de dag wel eens moedelozer begonnen.

In het akkoord wordt in ieder geval een mooi beeld geschetst van hoe het allemaal beter zou kunnen. Vooral beter en niet steeds meer. Misschien is dat links, ik weet het niet. Dat zou ook eigenlijk niet uit moeten maken. Als er sprake zou zijn van een samenleving, dan betekent dat simpelweg dat iedereen er baat bij heeft. Dichten van kloven, iedereen mag meedoen en zijn wie die is, eerlijk delen. Het soort dingen die je al als kleuter op school leert.

Want: alles vooral betaalbaar en zoveel mogelijk circulair. Onderwijs, zorg, woonruimte, (sociale) voorzieningen (zoals het heropenen van bibliotheken – hoera!), hoger minimumloon, een vast contract weer als basis, oog voor de omgeving, een stevig klimaatbeleid, minder dierenleed. Dat laatste zou gewoon geen dierenleed moeten zijn. Dan doen we onszelf als hautaine diersoort tenslotte ook een plezier. Het scheelt op z'n minst een zeer hoog risico op de volgende zoönose. Ik miste trouwens wel een passage over het invoeren van het basisinkomen.

Wat ik maar zeggen wil is dat ik niet had verwacht dat er uit de koker van deze twee partijen iets dergelijks zou kunnen komen. En dan doel ik met name op het overtuigd overbrengen van het akkoord. Als daar nog wat andere partijen bij aanschuiven, dan zou het helemaal geinig zijn. Moet ik natuurlijk ook wel even opmerken dat zo'n beetje al deze punten, maar dan nog uitgesprokener en activistischer, al jarenlang door de Partij voor de Dieren zijn aangezwengeld. Precies passend bij waar die partij voor staat: vanuit de coulissen de boel wakker schudden, blijven hameren op bewustwording en scherpte. Net zolang tot de gevestigde orde eindelijk eens luistert en er actief mee aan de gang gaat. Waarvan akte.

Al met al zijn het interessante voornemens. Of we ook mee gaan maken dat ze werkelijkheid worden is weer een ander verhaal. Afhankelijk van allerlei (on)voorspelbare (politieke) factoren. Het spel, de knikkers, het eeuwige gelul. Dat ook.

Waar hoop is, is stront. Wat nuttig kan zijn, mest doet groeien en bloeien. De boel afzeiken kan altijd nog.

Grappig, blijkbaar vindt mijn brein hier toch het protestnummer Games Without Frontiers van Peter Gabriel bij passen. Protest en progressie gaan prima samen.

#waanvandedag

Even denken hoor, waar waren we gebleven... oh ja! De regenmakers in China. Nou, niet alleen in China. In Rusland doen ze het ook. En ongetwijfeld wereldwijd, niemand is roomser dan de paus en zijn kekke pausmobiel. Salutifero pluvia.

Tja. Als je wilt dat je feestje of welk evenement dan ook niet wordt verpest door regen of juist door droogte, dan schiet je gewoon wat raketten met zilverjodide de lucht in. Resultaat gegarandeerd, daar kan geen regendans tegenop. En zo dansen we met supersonische snelheid gezellig nog wat verder richting de rand van het ravijn. Mooie bijkomstigheid is dat het trucje natuurlijk ook heel handig van pas komt in welke oorlog dan ook. Je laat de boel gewoon overstromen of uitdrogen. Lekker bezig.

Ik lees op dit moment een boek over de – best wel logische – obsessie van onze diersoort met de sterren, de planeten, het heelal. Interessante kost. Het knoopt wonderlijk slim allerlei grote dingen aan elkaar. Van de Tweede Wereldoorlog tot de eerste stappen op de maan, en van Jezus tot wonen op Mars. Een knap staaltje vlechtwerk van geschiedenis, religie, kunst en sterrenkunde. De vraag die mij tijdens het lezen steeds opnieuw bezighoudt is waarom we het in Godeliekes naam willen. Nog verder omhoog, nog verder weg, leven op een andere planeet. Het enige antwoord lijkt mij de angst voor de dood. Dat het eindigt. Dus blijven we rennen, vliegen en aanklooien. Want hoe kan het eindigen zolang we in beweging blijven in een oneindige ruimte? Dus, domoren als we zijn, draaien we onszelf telkens een rad voor ogen. Eeuwig leven, de soort voort blijven planten ondanks dat we donders goed weten dat we een totaal overbodige plaag zijn, een destructieve soort. Egocentrische slopers. Niet alleen deze planeet vernietigen, maar ook andere planeten. En stel dat we ergens na een lichtjaartje of wat ander enigszins gelijkend leven tegenkomen, wedden dat de paniek dan helemaal toeslaat en we gewoon ouderwets een potje oorlog maken?

Nou ja. Daar waren we dus gebleven. Van de regen in de drup. Om dan zo weer bij het begin van deze opbeurende preek uit te komen: Cloudbusting. Kate Bush.

#waanvandedag

Het is weer een middag in het teken van wachten. Wachten op een monteur. Deze keer omdat er een rookmelder wordt geïnstalleerd. We hebben er al eentje, maar de woningbouwvereniging heeft zo haar eigen plannen.

Na twee keer de afspraak te hebben verzet moet ik er vandaag dus echt aan geloven. U kent mij inmiddels een beetje en weet dat ik een enorme hekel heb aan dit soort ellendige afspraken. Tussen twaalf en vier zit ik gevangen in mijn eigen huis. Naar het toilet durf ik niet, want je zal zien, belt ie net aan.

Ik heb het idee dat er al wel wat aan de gang is ergens in een ander appartement. Ik hoor een oorverdovende boor en gerommel. Dus wie weet komt er aan deze wachtkamer snel een einde. Daarna begint de rest van mijn geklooi. Ik zal moeten stofzuigen, de ruimte weer monteurvrij maken. Sporen van natte werkschoenen wegpoetsen en ondertussen natrillen van mijn ongastvrije weigering wanneer – wedden? – er wordt gevraagd of er van het toilet gebruik mag worden gemaakt.

Nou ja, deze verhaaltjes kennen we inmiddels maar al te goed. Toch moet ik de stress die het mij geeft enigszins kanaliseren. Lang leve de echoput.

Daarbij scheelt dit geneuzel u een heleboel boos geraaskal over miljoenen voor een sluitende kolencentrale waarvan slechts een schijntje is bedoeld voor een nette oprotpremie voor de mensen die er werken – de rest verdwijnt in de uitpuilende zakken van 'durfinvesteerders' (nee maar, lieverd, papa heeft een belangrijke baan waarmee hij jouw toekomst volledig om zeep helpt) en de prijs die tot op het bot uitgebuite arbeiders betalen voor het fenomeen Black Friday en meer van die prut die de mensen elkaar door de strot duwen.

Kort en goed, “de system is a fraud”. Kom er maar in Matubaruka. De System.

#waanvandedag

De ochtend is grijs en miezerig. Achter het beslagen raam van een zoveelste tot kinderopvang verbouwde woonkamer staat een kind met een slappe teddybeer. Het kind ziet er moe, bleek en verloren uit. En ook berustend sloffend van de ene naar de andere kant van het raam met uitzicht op de natte straat in een stad die troosteloos waanzinnig voorbij raast. De teddybeer bungelt achter het kind aan.

Ik, weggedoken onder mijn paraplu en in een zo hoog mogelijk tempo plassen en mensen ontwijkend op weg naar de trein. Het beeld van het kind blijft hangen en de vraag dringt zich op of dit nu echt is wat we met z'n allen willen. Onze kinderen massaal in een opvang dumpen om onze 'levensdoelen' na te jagen.

Levensdoelen. Wat zijn dat? Nou, gemiddeld genomen toch het liefst een koophuis met molensteenhypotheek, een gezins- en boodschappenauto. Twee keer per jaar – minstens! – op vakantie. Alleen de beste opleiding voor onze oogappeltjes. Een elektrische bakfiets voor de picknick op zondag. Een tuin om in te kunnen barbecueën, met een groot opblaaszwembad en hopeloze heaters om er in de winter toch lekker warm bij te zitten. De spaarrekening het liefst onaangetast tot de dood ons schijt. Hippe, leuke, gezellige vrienden. Drie keer per week fitness, yoga of iets anders wat ons de schijn voorhoudt fit te blijven. Dagjes weg op z'n tijd, graag ook met hier en daar een romantisch weekend zonder de kids.

Hartstikke leuk. Maar dan moet je wel minimaal twee keer veertig uur per week werken. De kinderopvang moet betaald, het spul moet op een sport, naar vriendjes, partijtjes, naar school, naar de ortho (iedereen MOET een recht gebit, zonder dat we ook maar vragen stellen of dat nu echt zo enorm nodig is terwijl onderzoek uitwijst dat niemand er werkelijk baat bij heeft, behalve de smoelensmidcowboys), naar de psych, de nieuwste iPhone, een Spotify-abo en een Netflix-account. Koop er ook gelijk wat likes en volgers bij omdat je kind toch de indruk moet wekken dat het door alles en iedereen geliefd is. Ook in China, Rusland en de VS. Hoe ze de scheiding gaan navertellen laten we in het midden. De cokeverslaving van de één, het vreemdgangerscomplex van de ander. Dakloosheid, alles kwijt, schuldsanering, gevangen in het systeem zonder steun maar met verlatingsangst, bindingsangst, niets ontziende sociale druk. We zien wel. Luiken dicht en snaveltjes toe.

Ofwel, rennen tot je niet meer kan, de tredmolen draait en draait tot je er vanzelf uit flikkert. En dat is precies het hele idee. Te druk, te bezet, te afgeleid van het grote geheel – om te zien dat het nergens over gaat. Geen puf om in opstand te komen. Het harnas is zwaar en benauwd maar voelt zo vertrouwd. Levensverspilling. Ziekmakend lijden tot in de eeuwigheid met slagroomijs toe.

Totdat je zelf na zoveel jaren met je tong op half zeven weer achter een beslagen raam zit met je luier om. Iemand geeft je een stinkende teddybeer in de hoop dat het je iets doet herinneren. Veel te pijnlijk, dus waarom zou je. Laat ze in de waan, schreeuw je laatste tanden eruit en gooi een rolstoel door de ruit. Spring, ren en kijk nooit meer om.

Placebo. Slave to the Wage.

#waanvandedag