Ik ga het kort houden. Tenminste, dat ga ik proberen.
Gewoon alleen om te zeggen dat het optreden gisteren fijn was. Ondanks dat we op het podium een klein beetje moeite hadden met het monitorgeluid en daardoor soms het gevoel hadden dat we ergens rondzweefden. Uiteindelijk bleek het in de zaal allemaal prima te zijn overgekomen en dat is uiteindelijk toch dikke winst. Ofwel, we kregen mooie complimenten. Je koopt er geen brood mee, maar het voedt de o zo tere ziel van de artiest.
Het was sowieso een geslaagde middag. Ondanks alle maatregelen was er toch redelijk wat publiek. Elke act kreeg hun onverdeelde aandacht. Het leuke van zo'n open podium is dat de meeste organisaties echt hun best doen om een afwisselend programma samen te stellen. Zo ook gisteren.
Ik opende met wat dichtwerk, aansluitend was MANKES aan de beurt. Na ons een duo dat met accordion en klarinet folk uit de Balkan bracht met tussendoor Joods Sefardische liedjes.
Een korte pauze om alles te verwerken en toen door met improvistatietheater. Heel andere koek en ver(s)makelijk. Onze vriendin Monody sloot de middag stijlvol af. Eigenlijk was er een langer programma gepland, maar ja, er kwam wat tussen hè. De andere artiesten mogen een volgende keer hun kunsten vertonen.
Omdat de winterse buien hun tol eisen en aandacht vragen een fris slot om de ijzige waterkou te trotseren. The Bangles (echt joh?). Hazy Shade of Winter.
Het belangrijkste, vanuit egocentrisch perspectief en dus geheel passend in de maatschappelijke natte droom, eerst: het optreden morgenmiddag gaat door! Hiep en hoi.
Hoe het er uit gaat zien met het optreden op 18 december is nog maar de vraag, maar goed, dat zien we dan wel weer. First things first.
Ik las net dat Mark een heel ander kabinet wil met meer elan. Is het heel gek als ik bij zo'n uitspraak op z'n minst mijn wenkbrauwen optrek? En meneertje R was ook nog heel flink door zijn hand in eigen boezem te steken door te melden dat hij blijkbaar de mensen niet meer kan overtuigen met zijn oproepen als het gaat om maatregelen naleven. Goh. Dan zou je toch denken dat het kwartje een keer gaat vallen en hij zijn conclusies trekt. Maar nee, wacht. Dat staat niet in het Handboek der Bordkoppers. Helaas. We moeten nog een poosje tegen hem en zijn criminele bende aankijken.
Ik werd trouwens toch even blij toen ik las dat Extinction Rebellion gisteren een magazijn van Amazone had geblokkeerd. Met de boodschap dat Amazone symbool staat voor de uitbuiting van werknemers en de planeet. Ik citeer:
"Black Friday is het toonbeeld van alles wat mis is met ons economische systeem”, stelt de groep in een verklaring. “Consumenten worden aangespoord ongeremd te kopen, terwijl de planeet op de rand van de vernietiging balanceert.”
Minder handig vond ik dat ze met een ouwe Renault Clio voor die poort staan. Da's nog eens een stinkende roestbak. Maar ja, beter zo dan helemaal niks doen.
Nog een leuk en zeer vermoedelijk weetje: de nieuwe variant zou tot 500% besmettelijker zijn. Dat klinkt, voor mij als totale nono op welk gebied dan ook, als nogal spectaculair veel. Je zou bijna denken dat het effectbejag is om zo'n uitspraak te doen. Toch zou het uit de mond van een vooraanstaand virusexpert komen. Stel dat het waar is, tja, wat dan? Dan is het een voldongen feit en moet er een manier van leven op worden gevonden. Zal vast lukken. Doodgaan kan altijd nog.
Triester vind ik dat het tekenend is dat deze variant opduikt in het deel van de wereld dat helemaal achter in de vaccinatierij moe(s)t aansluiten omdat wij hier op ons halfrond alle vaccins hebben ingepikt. Ach ja. Ik een beetje meer dan jij en dat soort ongein.
Genoeg getypt. Tijd voor een duister moppie muziek. Chelsea Wolfe. Carrion Flowers.
En zo is het alweer vrijdagavond en zit ik opnieuw in een mild verbouwd huis om de kamer zo dansvriendelijk mogelijk te maken voor de partner in crime. Deze keer heb ik ook een plekje in de kamer af weten te dingen. De keuken vond ik niet heel gezellig vorige week. Daarbij was ik vandaag wat eerder thuis – de middagdienst werd omgezet naar een ochtenddienst – en kon ik de boel al een klein beetje voorbereidend herinrichten. De lamme helpt de blinde en de stok wordt door een luizige hond begraven.
In afwachting van het oordeel dat onze zwalkende vrienden vanavond in petto hebben tart ik gewoon het lot. Ik kijk er namelijk naar uit om zondagmiddag in Driebergen te spelen. Een set van MANKES voor deze keer gelardeerd met mijn prozapruttel. Nu maar hopen dat het ook echt door kan gaan.
Wat mij misschien nog wel het meest irriteert is dat het zelfs nu we bijna twee jaar met een pandemie te maken hebben, het nog steeds niet gaat over hoe we er met z'n allen gewoon mee gaan leven. In plaats daarvan blijft het maar pleisters plakken, hijgen en steunen, krokodillentranen met tuiten, steeds maar in die waan blijven van we gaan heus ooit weer eens terug naar hoe het voor corona was.
Los van dat je dat natuurlijk helemaal niet moet willen (bis), is het een loze, holle kreet die je alleen kunt geloven als je in een andere werkelijkheid leeft.
Kom op, het is nu toch eindelijk wel eens heel duidelijk dat er structureel (jawel, nog een herhaling) iets anders moet gebeuren. Maar nee, de kop blijft in het zand met als gevolg talloze (en veel minder kostbare) gemiste kansen zoals het volledig anders inrichten van een economisch systeem, het invoeren van een basisinkomen, promoten van minder oeverloos geconsumeer binnen een circulair systeem... nou ja, de hele reutemeteut die ik maar blijf oplepelen. De klok tikt steeds harder, maar het lijkt niet te worden gehoord.
Ondertussen is er alweer een hoop paniekvoetbal aan de gang, want oh jee, een virusvariant. Joh, dat kan toch geen verrassing zijn, of toch wel? Nog maar eens een bewijs dat er helemaal geen enkele les is getrokken uit de afgelopen periode of, ik noem maar wat, de decennialange wetenschappelijk stevig onderbouwde waarschuwingen. Of het nu gaat om klimaat of virussen, vluchtelingen, armoede, steeds groter wordende kloven tussen wij en zij – er wordt weggekeken, weggelachen, weggepoetst en weggemoffeld. Toverspreuken als 'daar heb ik geen actieve herinnering aan' komen verdraaid goed van pas. Het is keer op keer een dikke vinger namens de overheden en multinationals (die de werkelijke touwtjes in handen houden). Fukkers.
Goed, inmiddels is er een zoveelste geënsceneerde persconferentie aan de gang inclusief pruillipjes, potsierlijk dringende ondertonen en vanzelfsprekend het traditionele lekken, de politiek incontinentie, die er sinds gisteren aan vooraf ging.
Naar goed gebruik kijk ik er ook nu niet naar. Ik kan die zotte koppen niet zien, hun gewauwel niet horen. Ik lees over anderhalf uur wel wat er uit de hoge hoed annex EHBO-koffer is getoverd.
Heb ik mooi nog even de tijd om naar wat muziek te luisteren. Wat te denken van Spear of Destiny. Never Take Me Alive.
Dit zinnetje spookt nu al een paar dagen door mijn hoofd: onze demissionaire minister-president denkt dat hij een columnist is.
Het is een beetje mosterd na de maaltijd, maar het zinnetje rammelt maar door naar aanleiding van die onrust, de rellen, het oproer – hoe je het noemen wilt. Kort na 'Rotterdam' zei meneertje Mark heel ferm dat het allemaal “idioten” waren die dat hadden gedaan (en zouden gaan doen in de dagen daarna, en vast ook de komende tijd nog). Nu mag hij die mening heus hebben, net als heel veel anderen met hem. Alleen vergeet onze Grote Ondergangsleider pur sang dat hij een bepaalde functie heeft. In die functie moet je volgens mij enigszins fatsoenlijke (het woord wilde ik mijden omdat het inmiddels volledig is vervuild door de neoliberalen maar tegelijkertijd precies het woordje is wat hij zo graag bezigt als hij aan juiste mensen poogt te refereren) taal blijven gebruiken. Taal die op z'n minst geen wig slaat, die niet populistisch is. Taal die wel duidelijk is, met gevoel en met gepaste juiste afstand en dus de functie waardig.
Nog een woord dat ik niet wilde gebruiken, maar net zo onvermijdelijk is: zo iemand moet – wat er ook gebeurt – verbindende taal gebruiken. De boel bij elkaar willen houden, juist als het moeilijk is, wordt en blijft. Noem het wijsheid.
Een woord als “idioten” doet dat alles precies niet.
Het is geen nieuws natuurlijk. Meneer Rutte is geen man van het volk, staat niet voor leiderschap en wil alleen maar zijn eigen hachje en inner circle helpen en redden. Hij staat voor het vergroten van elke denkbare kloof, hij is bruggenverbrander, een sloper, een jakhals en aasgier ineen. Rutte is een zielloze lijkenpikker en heeft een grondhekel aan het woord begrip.
Alles begint met begrip. Willen begrijpen waarom oorzaken gevolgen hebben. Kunnen begrijpen betekent niet dat je het er mee eens bent, maar het geeft wel inzicht. Zonder begrip is werkelijk alles kansloos en kun je net zo goed massaal van een rots springen. En dat is precies wat er gebeurt.
Ik heb al heel vaak in deze schijnveilige echoput geroepen dat de boel recht op de afgrond afstevent. Slechts een enkeling is in het bezit van een touw, een springplank, een noodbrug, een parachute of gewoon, zoals in Rutteland te doen gebruikelijk, een privéjet naar een door Shell en Unilever gesponsorde geodetische koepel met aardse trekjes op Mars. Alwaar het addergebroed nog lang en ongelukkig in herhaling zal blijven vallen. Eencelligen leer je nu eenmaal geen nieuwe trucjes en staan niet bekend om hun zelfinzicht.
Wat ik maar zeggen wil: onze demissionaire premier die zeer binnenkort doodleuk weer enorm schaterlachend door zal gaan met zijn visieloze afbraakmissie is zelf de grootste idioot.
Omdat ik nogal in een denkbeeldige Radiohead-fase zit, wil ik daarom afsluiten met het geheel toepasselijke Idioteque. Lekker live in een hoog tempo en met een weergaloze energie.
De partner in crime danst sinds een maand of wat op vrijdagavond. Maar ja, dan ineens verandert er weer wat bij FC Zwalkbeleid en dus moest ook de dansles wijken. Gelukkig viel er online iets te improviseren. Dansen via (het door mij vervloekte) Zoom.
Nu is onze woning niet bepaald ruim bemeten met z'n zesendertig vierkante meter in totaal, dus toen ik gisterenmiddag uit het immer idyllische Almere thuiskwam stond de tafel met een stoel in de keuken, de twee andere stoelen geparkeerd achter de bank, het rek met onze gitaren naast het bed en de laptop op de kist die dienstdoet als opbergruimte annex salontafel.
Terwijl zij met de spanwijdte van amper gestrekte armen danste tussen de twee boekenkasten, at ik mijn voertje in de keuken met uitzicht op het vliegengordijn voor de deur naar het donkere balkon, laptop voor m'n giechel om toch wat verzet te hebben. Improviseren, veel doen met weinig, roept u maar.
Bonus: ik kreeg zo eindelijk een vage glimp te zien van wat ze normaal tussen half zeven en half acht een paar straten verderop aan moves leert. Toch leuk.
Geen idee trouwens of ik dit allemaal mag typen en dus wereldkundig maken. Ze zit nu op de bank, een ruime twee meter bij mij vandaan, koptelefoon op. Dus ja, ik kan eerst braaf om toestemming vragen, maar waarom zou ik haar storen in de wereld waarin zij zich nu bevindt. Daarbij, ik ben een vrij man. Voor zover vrijheid überhaupt bestaat.
Over vrijheid gesproken. We hebben gisterenavond nog overwogen of we ook hier wat scooters in de fik zouden steken, beetje gooien en smijten met stoeptegels, al het straatmeubilair slopen, politie-, brandweerauto's en ambulances molesteren inclusief hun bewoners en meer van die vrijheidsrelevante baldadigheid. Maar nee, het leek ons overbodig om onze eencellige vrienden in Rotterdam na te apen. Daarbij, dat zijn zulke doorgewinterde hoolies – grenzend aan professioneel sloopwerk – dat alles wat wij in het kader van onze uiting van vrijheid zouden uitvreten in vergelijking daarmee in schril contrast zou staan. In plaats daarvan hebben wij voor het raam gestaan en geapplaudisseerd voor zoveel oerlelijke domheid.
Enigszins contemplatief in de geest van de straat afsluiten dan maar. Street Spirit. Radiohead.
Het gaat allemaal met hangen en wurgen, maar hé, er zijn weer lettertjes zichtbaar. Het is een begin.
Soms moet je iets forceren, zeker als de woordvloed muurvast zit. Typen op hoop van zegen. En dat terwijl ik niets kan met woorden als hoop en zegen, kun je nagaan hoe erg het is gesteld met deze typist.
Andere koek. Wie had ooit gedacht dat een 17-jarige interesse zou kunnen hebben voor het edele en verre van hippe klaverjasspel? Afgelopen dinsdagmiddag zaten we zomaar ineens, terwijl de dochter in kwestie nog maar een kleine maand in de leer is, bij opa en oma in de keuken te kaarten. Mijn vader en ik het ene koppel en zij vormde met de vriend van haar moeder het andere koppel. Eerlijk toegeven, ook haar medespeler zit nog in de beginnersfase. Dat wij, de senior en junior, dus wonnen was niet heel verwonderlijk, maar dat drukte de pret niet voor onze tegenstanders. Het was een leerzaam moment en misschien veel belangrijker: opa kan vanaf nu met zijn jongste kleinkind klavertjes zoeken.
Gisteren werd ik op een andere bibliotheekvestiging ingewerkt. Almere Buiten heet het daar. Nogal een perfecte ligging voor als je afhankelijk bent van de trein, de bieb ligt pal naast het station. En nu had ik al geen klagen met de vestiging waar ik de meeste tijd doorbreng. Dikke bonuspunten. Ik bedoel, als je dan toch in dat godvergeten Almere moet zijn. Daarom.
Ondertussen zwaait de enige zichtbare boom die slechts met z'n kruin boven het dak van het appartementencomplex aan de overkant uitsteekt driftig mee met de wind. De boom, of in ieder geval het deel dat ik ervan kan zien, is ooit al eens vereeuwigd in een van mijn gedichten. Grote kans dat ik het gedicht over anderhalve week voordraag in Driebergen. Aansluitend spelen we met MANKES een semi-akoestische set. Iets om naar uit te kijken in deze brij van grijze dagen met hier en daar een zuinige zon.
Ah, de niet per se favoriete cd van Siouxsie – The Rapture – is afgelopen. Laat ik het in mijn ogen (en oren) beste nummer ervan delen. Ik ben de rotste niet. Opdat wij niet vergeten: Not Forgotten.
Deze middag bestaat na het werk in de boekhandel en de aansluitende boodschappen uit niet veel meer dan voelen hoe moe ik ben. Is niet erg, ik weet waarom en met die reden is niets mis. Soms moet je gewoon een paar uur onderuit. Hoewel, ondertussen vind ik het dan toch nodig om wat dingen in stealth-modus op sociale media te gooien. Wat dan weer heel pompeus klinkt terwijl het allemaal weinig voorstelt. Kern van het verhaal is dat het af en toe nodig is aan wat bellen te trekken, ofwel: hallo, nieuwe video! en dan maar hopen dat het wordt gezien en gehoord. Echt hoor, overgeleverd aan het allesverziekende algoritme is het vaak roepen in de woestijn.
We hebben alles bij elkaar een paar honderd volgers. Allemaal organisch, dus zonder het trucje van zestig euro betalen en je hebt er tienduizend nepvolgers bij omdat het zo leuk staat en het zelfs een vereiste is om door datzelfde gefukte algoritme 'serieus' te worden genomen. Wat ik eigenlijk bedoel: je zou kunnen denken dat je iedereen wel bereikt als je iets op je vermaledijde facebookpaginaatje gooit. Maar nee. Het algoritme bepaalt wie jouw noeste arbeid ziet. Het is allang niet meer zo dat je, omdat je een artiest of wat dan ook volgt, je daar ook automatisch alles in chronologische volgorde van op je tijdlijntje ziet. Welnee. Dat is zóóó 2010. Toen het internet al wel stuk was, maar nog niet zo stuk als nu.
Dus nou ja, dan moet je af en toe wat riedeltjes herhalen. Belachelijk en ja, tegen beter weten in, zo is het ook. Niet dat ik nu verzuurd wil klinken. Het is gewoon een dom feit. Het is vechten tegen het algoritme, of het nu op zoiets sufs als sociale media is of iets wat je als betrouwbaar zou mogen inschatten, belastingdienst (toeslagaffaire), verzekeraars (wij uw data van onschatbare waarde, u een toefje korting maar pas op, we owe your ass!), banken (u koopt op eindeloos krediet en u krijgt eindeloze schulden – ons systeem werkt nu eenmaal zo en daar komt u nooit meer uit, en rente is achterhaald, tenzij u die aan ons moet betalen).
Wie had dat dertig jaar geleden gedacht? Vast genoeg mensen, maar ook zij riepen in een dorre, verpieterde woestijn.
Over dertig jaar gesproken. Gisteren vierden we een bescheiden feestje mee in de boekhandel. Die was dertig geworden en nog steeds behoorlijk vitaal. Soms lijkt het een wereld waar de tijd gewoon nog analoog verstrijkt met echte boeken, letters en afbeeldingen op papier, iets om vast te houden en heel soms de platonische liefde te verklaren.
Boeken, verhalen, poëzie, films, kunst, inspiratie. Ik maak er graag gebruik van als mijn eigen schemerwereld tijdelijk geen soelaas biedt. Bijvoorbeeld het nummer The Sleeping Universe. Geïnspireerd op film en poëzie. Aangevuld met schimmen van een zelf geworpen geesteskind, levend in de schaduw.
Poeh, het is bijna hoogdravende wartaal. Laat ik MANKES dan nog een keer kietelen voor de gelegenheid. Volgende keer kies ik vast weer iets minder dicht bij huis.
Hopsa, daar is ie dan weer. Zoals eerder gezegd zat er een drukke week aan te komen en dan schiet dit gesputter er een beetje bij in. Al zijn er genoeg andere redenen te bedenken die het schrijven kunnen dwarsbomen. Inkt op, pennenstress, of gewoon geen inspiratie, moe worden van mezelf – u kent het inmiddels.
Waar ik allesbehalve moe van word is de blijde boodschap die een aantal lezers hier inmiddels in hun digitale brievenbus hebben ontvangen: de nieuwe MANKES-video 'Maybe'. Voor wie 'm nog niet heeft gezien of gewoon graag klikt op een linkje vol lekkere muziek klikt deel ik 'm nu gelijk alvast, dan heb je dat maar achter de kiezen.
Na al dit moois nog heel even fulmineren. Ook leuk. Zo zat ik gisterenavond laat op de bank naast de partner in crime. En zij hoorde mijn “dit is kut en dat is kut en alles is kut” geduldig aan, met een minzame glimlach zelfs. Ze pakte haar telefoon erbij en begon mijn gemopper te filmen onder het mom van het allang weer uitgestorven fenomeen ego echo tv. Prima toch. Vrees niet, ik zal de groezelige beelden niet delen hoor. Dat station is gepasseerd. De strekking is u allen welbekend. Mijn woede over alles wat te groot is om als individu te vatten, het kapitalistisch systeem, het globalisme, de race naar de bodem, de uitputting van de planeet, het gesol met mensenlevens bij grensovergangen. Kortom, de totale waanzin die regeert.
Aanleiding was natuurlijk een combinatie van een volledig voorspelbare flop van een 'Klimaattop' in Glasgow. Het is weer eens duidelijk onderstreept dat de wil er gewoon niet is, politieke spelletjes die worden gespeeld met doorgestoken kaarten en driedubbele agenda's. Hoog en droog zitten ze best, laag en nat ben je de lul. En zo zal het zijn en blijven. Urgentie is een hol woord geworden. Ecocide is een feit, maar de verantwoordelijken (ook u en ik onder invloed van datzelfde systeem) ontspringen de dans. Althans, zolang de muziek speelt. Op een dag houdt het heus op. Toch wil dat meest waardevolle kwartje niet vallen.
En er was ook genoeg onderbuikgevoel bij de aankondiging van hernieuwde maatregelen waar je al op kun wachten toen we in september zogenaamd weer los mochten.
Al kun je het nauwelijks maatregelen noemen. Daarbij vraag ik mij al heel lang af waarom al die maatregelen zo nodig zijn. We mogen wel sterven aan luchtvervuiling, vet en met suiker verzadigd eten voor een zo laag mogelijke prijs, een tabaksindustrie die over lijken gaat, een fossiele industrie die daar flink wat scheppen bovenop doet, onbetaalbare zorg en de stress van steeds meer drukte, meer urbanisatie en het uitroeien van groen en biodiversiteit in het algemeen. Dat is blijkbaar allemaal prima. Ga daar maar dood aan. Maar een virus? Oh nee, nu moeten we ingrijpen en het mag wat kosten. Ook levens. Want dankzij het kabinet met de missie doodleuk door te blijven regeren alsof ze nooit zijn gevallen, dankzij dat onnavolgbare zwabbergelul en recht praten wat zo doorzichtig krom is, is er inmiddels een zoveelste kloof in de maatschappij ontstaan. Nu zijn alle ongevaccineerden de klos. Terwijl ik genoeg plausibele redenen heb gehoord en gelezen om te kiezen voor 'injectieloos'. Ook ik heb lang getwijfeld en heb mij onder inwendig protest laten prikken. Zonder te weten wat de gevolgen voor de lange termijn zijn en of het wel echt zoden aan de dijk zet.
Het zou beter zijn om dus ook te luisteren naar mensen die met steekhoudende argumenten komen en er op z'n minst begrip voor te tonen. Met vaccinatie neem je net zo goed een risico als zonder. Zo simpel is het.
En mij maak je ook niet wijs dat de huidige piek aan besmettingen, meer nog dan aan het begin van de pandemie, alleen maar te wijten is aan het kleine deel dat niet is gevaccineerd. Dat slaat nergens op. Tel daarbij op dat het zuidelijke deel van de wereld nauwelijks toegang heeft tot een vaccinatie. Aan wie dat ligt? Drie keer raden. Iets met eigen hand in boezem steken.
Ik vind het beleid (tussen dikke aanhalingstekens) wel verwijtbaar. Er wordt maar wat gedaan. Pleistermethode pur sang. Achter de feiten aan hobbelen. Ondertussen roept Mark heel graag en hard dat “natuurlijk alle ondernemers zo snel als maar mogelijk op steun kunnen rekenen”. Wat een farce. Smijt er nog wat geld tegenaan en laat de mensen die al jaren in de shit zitten door een falend toeslagensysteem maar in de kou staan. En waarom worden ondernemers heilig verklaard? Diezelfde mafkees had de zorg niet af moeten breken, dan zou er nu een heel ander beeld zijn. Ja, nog steeds zorgelijk (no pun intended), maar niet zo schrijnend als het nu is. Kortom, het probleem zit niet bij de mensen die zich niet laten vaccineren. Het zit 'm in het stigmatiseren en de afbraak die al sinds de jaren 90 aan de gang is. Het faciliteren van een tweedeling, van wijzende vingers.
Dat 'iedereen' klaar was met die anderhalve meter en alle andere geldende maatregelen is ook mede te danken aan het ad-hocbeleid. Als je gewoon duidelijkheid schept met een heldere visie en daaraan vasthoudt in plaats van met alle vieze winden meewaaien, dan blijf je geloofwaardig, hoe lastig dat ook kan zijn. Dan ben je een leider. Maar dat is vanaf het begin af aan niet het geval. Gevolg is dat er onrust is ontstaan. Nu was die er al hoor, al ruim voor dit virus. Op die fundering van de al bestaande sociale onrust kon dit bouwwerk verder woekeren. Tot het instort en de puinhoop niet meer is te overzien.
Dus nou ja. Ondanks al deze woorden, geloof gerust: het virus is slechts een klein deel van een veel groter probleem.
Zo. Ruim vijf dagen zonder pennenstreek en dan zo'n lap tekst. Sterkte.
Terwijl de partner in crime de laatste hand legt aan onze nieuwe video, typ ik nog maar een stukkie weg. Zoals gebruikelijk kan het alle kanten op vanaf hier.
Laat ik dan alvast verklappen dat de video van het nummer 'Maybe' ergens deze week, zo goed als zeker dan hè, online te zien is. En natuurlijk lezen onze trouwe volgers dat als eerste. Bofkonten.
Na vanochtend eerst als Goede Geest, zoals de boekhandeleigenaar mijn zondagse werkzaamheden achter de schermen liefkozend noemt, mijn uurtjes te hebben gemaakt, zijn we aansluitend tweewielend naar het FOAM gegaan. Het fotomuseum aan een van de grachten. Ze hebben daar regelmatig interessante exposities en af en toe pikken we er eentje mee. Vooraf bogen we spontaan nog even af naar Concerto voor een simpel voertje en even snel de bakken met tweedehands cd's en dvd's door. Soms moet je jezelf iets gunnen. Zonder muziek- of filmaanwinsten lieten we de fietsen staan waar ze prima stonden en liepen we door naar het museum. Enigszins laverend tussen de buien en druppels door.
De tentoonstelling waar het ons om ging was wat mij betreft gematigd oké. Al wist ik überhaupt niet heel goed wat ik moest verwachten. Toch was er genoeg uit te halen. Want dat is toch meestal het idee: het inspireren, verwonderen en laten raken. Dat gold ook voor al het andere wat er te zien was. Doen ze altijd goed daar, het wisselt lekker af en je bent uiteindelijk met een uurtje weer helemaal voldaan. Lang zat.
Met de wind en de regen in de rug trapten we ons door de stad terug naar huis. Waar zoals gezegd de video op moment van tikken aan het renderen is. Ofwel: echt bijna klaar.
Als beloning zetten we hier in huis een muziekje op en omdat ik nu eenmaal een gewoontedier ben zal ik ook hier weer iets neerkwakken. Laat ik International doen. OMD. Omdat het mij doet denken aan een favoriet nummer van Radiohead en ik net een artikel las waar een ánder nummer van Radiohead wordt genoemd als voorbeeld van hoe we al digitaliserend de weg en het echte contact kwijt aan het raken zijn en we ons ziende blind aan Big Tech hebben overgeleverd, onze levens gedegradeerd tot verkoopbare data.
Het is erg lang geleden dat een weekend ook echt zo voelde. Oké, morgenochtend moeten er nog wel twee uurtjes in het Boekenrijk worden doorgebracht, maar toch.
Voor ons doen, en waarschijnlijk omdat het zo lekker 'weekend' voelde, lagen we lang op ons nest te stinken. Daarna onze riedel langs ontbijt en douche. Vervolgens aan de wandel met uiteenlopende doelen. We moesten door de zaterdagse winkelhel, vooral dat. Nu weer gewapend met mondneuskap.
Toen ik gisteren nog snel wat hoognodige booschappen deed was ik de enige in de winkel die alvast dat ding voor z'n giechel had. Ik werd aangekeken alsof ik van een andere planeet kwam. Nou, mooi niet. Kijk, zo'n virus kan dan wel zeggen dat het pas precies om middernacht, de overgang van 5 naar 6 november, nog wat erger zal toeslaan, maar mij maak je niet gek. Ik ken die virussen en die houden zich echt niet aan een afgesproken tijdstip of welke afspraak dan ook. Onbetrouwbare sujetten zijn het. Een soort politici en rijkste snotteraars bij elkaar.
Tja. Ook gelezen dat diezelfde rijke stinkerds hun naam meer dan waar maken? Wacht, ik pluk dit van de website van Oxfam Novib, wel zo overzichtelijk:
In 2015 spraken regeringen in Parijs af dat de opwarming van de aarde beperkt moet blijven tot 1,5 graden. Alleen dan kunnen we de gevolgen van klimaatverandering samen dragen. Om onder die grens te blijven, moet ieder mens op aarde onder een uitstoot van 2,3 ton CO2 per jaar blijven. Maar ons nieuwe onderzoek laat zien dat tegen 2030:
- de CO2-uitstoot van de armste helft van de bevolking nog ver onder het niveau van de 1,5 graad ligt;
- de rijkste 10 procent van de bevolking dit niveau 9 keer overschrijdt;
- de rijkste 1 procent van de bevolking dit niveau 30 keer overschrijdt.
Waar het op neerkomt is dat die 1% hun consumptiegedrag met 97% moet verminderen. Doen ze niet. Het maakt ook geen reet uit. We zijn en gaan toch volledig naar de kloten, dankzij die idioten en ook met grote dank aan onszelf, zo is het ook.
In Glasgow doen ze nu erg hun best om aan de buitenkant hele mooie beloften te toen om vervolgens aan de binnenkant nog harder te werken aan zoveel mogelijk achterdeurtjes, mitsen en maren. Geen hond die ook maar serieus overweegt echt iets te gaan veranderen. Tenzij er weer dik mee te verdienen valt en dan het liefst gewoon nog een keer over de rug van de meest kwetsbaren. Kapitalisme in een notendop.
Bezie de mens. Wat een stel lamstralen. We kunnen klimaatmarsen lopen tot we erbij neervallen, het interesseert de bewoners van de Ivoren Toren helemaal niks. Ze spelen met levens en plannen reisjes naar andere planeten om daar hun zieke DNA veilig te stellen. En het gepeupel, u en ik? Dikke doei en jammer dan.
Zo. Dat is er ook weer uit. Een fijn plaatje om af te sluiten maar doen dan? Vooruit. The End. MANKES. Je weet toch.