Soms is het nieuws minder slecht. Zoals de wereldwijde opruimactie gisteren waarbij flink minder plastic flesjes zijn opgeraapt. Simpelweg omdat ze er niet lagen. Met dank aan het fenomeen statiegeld dat sinds juli dit jaar op plastic flesjes zit. Eind volgend jaar volgen de blikjes en de verwachting is dat dan daarna ook het blikafval een stuk minder prominent aanwezig zal zijn. Het wachten is op een dergelijke regeling voor, hoe krom ook, sigarettenfilters. Want die kleine rotdingen zijn kampioen vervuiling. Hoewel, het zijn niet de filters die ervoor kiezen om gezellig op de grond te gaan liggen, maar hun tijdelijke eigenaren. Ofwel, de daders liggen letterlijk of figuurlijk op het kerkhof.

Het blijft voor mij een onbegrijpelijk ding. Dat je na het roken je sigarettenpeuk gewoon weg piekt. Achteloos. Lekker nonchalant. Cool, stoer. Weet ik veel. Het is vooral heel dom gedrag. Ik zie het dagelijks gebeuren en tijdens mijn rondjes vuil rapen is het heel frustrerend om te zien hoe ongelooflijk veel van die filters er op straat liggen. Bijna op elke vierkante decimeter ligt wel iets. Oprapen is zowat niet te doen en dan kun je ook wel bezig blijven. Sommige mafkezen flikkeren hun hele asbak gewoon leeg naast hun ranzige auto. Lekker makkelijk en helaas niks nieuws.

En hoe fijn het ook is dat er 37% minder plastic flesjes in het wild rondslingerden, het blijft een dieptriest gegeven dat er alleen al in Nederland 90 duizend stuks afval is geraapt. En dat is alleen nog wat er bekend is gemaakt via allerlei apps die worden gebruikt om het afval te registreren. Ik durf er mijn zere vingertjes voor in het vagevuur te steken: tel er gerust nog eens 90 duizend bij op. Alleen dus al hier in dit onzalige land. Wereldwijd staat de teller nu op 280 duizend ton zwerfafval. Dat betekent dus dat we omringd worden door heel veel malloten die te beroerd zijn om hun afval in een prullenbak te gooien, of bij zich te houden tot ze thuis zijn. Ik geef toe, met zulke cijfers is het verdraaid makkelijk om mensen domme wezens te vinden.

Goed. Tijd voor een, wat de titel betreft, toepasselijke afsluiter. Plastic. The House of Love.

#waanvandedag

Ooit gehoord van een subsidierelatie? Nee, ik ook niet, tot vanochtend. Een artikel over subsidie voor een stichting die tegen abortus is. Dat was destijds om de SGP gunstig te stemmen. Gelukkig gaat het maar om een paar miljoen. Het mag wat kosten om mensen vooral geen abortus te laten overwegen.

Lang gelul kort: vanwege deze subsidierelatie kan die stichting jarenlang een leuk bedrag tegemoet zien en wordt het bedrag, omdat het inmiddels toch wel een beetje wringt met die overheidsschoen, langzaam afgebouwd. Want ja, zo'n mooie relatie, daar wil je niet in een keer de stekker uittrekken, aldus meneer Blokhuis. Nog maffer is misschien wel dat die hele subsidiedans nog voordat ie werd ingezet werd afgeraden door betrokken ambtenaren. Waarom zou je ook als voorbijganger (minister) luisteren naar mensen die wat meer kennis van de hele zaak hebben?

Natuurlijk, ik weet ook wel dat dit slechts een minuscuul voorbeeld is van de talloze misstanden in het verziekte subsidieland. Tegelijk is het daarom belangrijk dat zoiets in ieder geval tussen alle shit opborrelt. Al die vage stichtingen en instanties die door 'slim' lobbyen teren op potjes hier en belastingvoordeeltjes daar, waardoor de goeden altijd onder de kwaden lijden.

Politiek is een illusie, een spel dat wordt gespeeld over de ruggen van de mensen die denken dat ze met hun stemgedrag invloed kunnen hebben. Word wakker, het is een grote grap en jij bent 'm. Zoals eerder dit jaar, toen er sprake zou zijn van een bestuursomslag. Alles moest echt anders. Nou, alles is daarna gewoon gebleven zoals het was en zo zal het ook wel blijven. Ondertussen verschuilt de een zich achter de ander. Verandering is een woord dat je niet zult vinden in het woordenboek van Den Haag en wijde grensoverschrijdende omgeving. De stem van het volk is een farce, een zoethoudertje, een afleidingsmanoeuvre. De stem van het volk wordt net zolang verdraaid tot het past in het straatje van eenieder die zich voordoet als voorvechter van verandering.

Wat ik maar zeggen wil: enorm veel politiek vertrouwen heb ik niet meer en zoveel had ik er al niet van.

De goede kant van dit hele gezeur is dat je, mocht je een uitkering ontvangen, voortaan kunt zeggen dat je een subsidierelatie met de overheid hebt. Klinkt toch een stuk aangenamer, bijna gezellig.

Door al die sub in sidie is het onvermijdelijk om er iets van UK Subs achteraan te gooien. De tracktitel past wel een beetje bij het onnavolgbare gegoochel met cijfers. ÷8x5, ofwel: delen door acht keer vijf.

#waanvandedag

Het is zo'n periode van stroefheid. Tenminste, wat het getik op mijn bordje betreft. Als het om fysieke stroefheid zou gaan, dan is daar allang geen sprake meer van. Ik durf zelfs te stellen dat het nooit anders is en was. Ik ben een stram sujet. Al kun je dat enorm dubbelzinnig opvatten. Niet doen, daar wordt het alleen maar erger van.

Maar goed, er zitten dus gaten in de schrijfdagen. Daar heb ik zelf waarschijnlijk het meest last van; u ziet het vanzelf wel als er weer wat in deze echoput gegooid wordt en dan kijkt u er later eens naar. Net wanneer het uitkomt. Of u laat het links liggen. Of rechts, afhankelijk van wat uw voorkeur heeft. Ergens in het midden kan ook. Mij maakt het helemaal niks uit.

Een dag zonder typerdetyp is toch een jammere dag, vind ik. Een Jammerdag. Om te huilen. Al is dat misschien wat overdreven, waarbij ik moet denken aan wrakhout dat gewoon maar over het water drijft.

Ik verkeer om mij bekende redenen in een diffuse staat. De mist zal wel weer optrekken, dat leert de ervaring. Ik zie en voel de zon en kan de frisse wind tussen de wolken door bijna aanraken. Ik zou best een stukje mee willen waaien als dat zou kunnen. Kijken waar ik uitkom en dan maar zien wat er verder gebeurt.

Ach, ik weet het niet. Ik heb enerzijds geen zier te melden en anderzijds van alles te zeggen over alles. Alleen heb ik er geen energie voor, geen woorden, niet weer een zoveelste herhaling, precies zoals ook dit schrijfhobbeltje een bekende riedel is. Toch leek het mij beter om op z'n minst een vingeroefening te doen, gewoon om de boel een minimaal beetje soepel te houden. Uiteindelijk komt de geest vanzelf wel weer.

Voor nu sluit ik af met een verleidelijke alternatieve clubstamper. Temptation. New Order. De oerversie. Dat is en blijft de beste.

#waanvandedag

Hoeeeiii, de week vloog voorbij als een speer in een kartonnen opblaasbootje. Ja, da's gek hè, maar dan heb je een beeld. En nu zit ik in de trein rond de klok van elf uur des avonds te tikken op mijn bordje. Je moet wat. Het boek dat ik lees wil nog niet echt beklijven, wellicht komt dat nog. Dus toen de schootcomputer maar opengeklapt.

Ah, de reden van mijn late treinreis. Nou, korte vergadering met Cradle FC. Je weet wel, dat schorriemorrie met hun bak herrie. We hebben plannen. Een toertje ergens voorjaar 2022. Een paar landen als het lukt. Want dat blijft de grote vraag natuurlijk. Wie en waar willen ze drie oude mannen horen kwelen, je weet het niet. Het idee is om in ieder geval af te trappen in de voor intimi bekende betonnen bak die zo treffend 't Blok heet. Alles nog in kinderschoenen, dus reken mij en ons nergens op af als het onverhoopt op weinig of niets uitdraait. De wil is er, nu de weg nog. Liefst een karrenspoor, dan hobbelt het lekker.

Eerder vandaag zaten we met MANKES in de oefenruimte. Voor het eerst sinds veel te lang weer gericht een dubbele set repeteren voor ons optreden op 26 september. Dat is dan toch weer andere koek dan vrijblijvend wat riedeltjes spelen. Gelukkig hebben we nog een sessie of twee om de meeste roestplekken wat te polijsten. Niet teveel natuurlijk, een beetje ruwe diamant glimt net zo mooi, misschien zelfs mooier.

Tja. Breukelen komt eraan. Tijd om de boel een klein beetje af te ronden wat dit gereutel betreft. En dan nog een poging wat in het boek te ontdekken dat mijn aandacht weet vast te houden en ik het toch wil uitlezen. Hoop doet lezen.

#waanvandedag

Soms, maar dan ook echt heel soms, of nou, eigenlijk nooit behalve vandaag, vind ik het jammer dat ik niets met het UWV te maken wil hebben. Als dat wel zo was en ik zou een tijdje terug wat extra cijfertjes op mijn bankrekening hebben opgemerkt, dan zou ik vandaag best blij zijn. Een paar honderd euro is altijd mooi meegenomen. Ik zie zo'n meevaller ook veel liever naar mensen gaan die het nodig hebben, dan naar een of andere luizige aandeelhouder in een dikke Amerikaanse stinkbak die per abuis een paar wazige getallen op het bankafschrift ziet. Hoewel, ik vermoed dat het laatst genoemde gespuis amper naar een bankrekening omkijkt.

Tegelijk is het dan ook zo dat ik een hele periode met klotsende okseltjes rondloop en het extra geld voor de zekerheid maar even apart houd. Wat ik trouwens ook echt heb gedaan toen ik lang geleden, toen ik helaas nog in de klauwen van instanties vastzat, zelf een berekening moest maken van wat ik teveel zou hebben ontvangen van ze. Braaf gedaan. Opgestuurd. Nooit meer wat van gehoord. Het geld – oké, geen gigantische hoeveelheid, maar toch – staat nog steeds apart, al jaren. Jammer dat de rente niet meewerkt, anders zou ik slapend rijk worden. Al slaap ik dan weer bar weinig. Zie je, ik ben gewoon ongeschikt voor luilekkerlandgedrag.

Dat gezegd hebbende zit ik nu lui op de bank mezelf te verlekkeren aan de dampende beker notenkoffie (granenkoffie, eikeltjeskoffie, noem het wat je wilt) die voor mij staat. De bofkont zat in de dag vandaag en de door mij inmiddels volledig omarmde koffie was in de bonus: tweede gratis. Wat een mazzel. En omdat ik toch al op zoek was naar aanvulkoffie – ik hou erg van een back up als het op persoonlijke data en boodschappen aankomt – sprong ik een denkbeeldig gat in de lucht toen ik de aanbieding zag. Hoera. Niet dat er plek in de kast voor is, maar dat is jammer dan, hup in de tas.

Babbeldebabbel. Ik wilde nog even in de binnenstebuitentuin zitten, maar ik zie er vanaf. Ten eerste vind ik dat een enorm sociaal gênante klus (de partner in crime durft het zonder schroom wel alleen en ik benijd haar alleen al daarom) en ten tweede is het gewoon te warm. Verder niks te klagen.

Kom, laat ik dit gezever tot een einde brengen en mijn boek uitlezen. Of gitaar spelen, liedje rammelen, een dansje doen. Weet ik veel. Babbelen tot je omvalt. Tijd voor The Cure. Babble.

#waanvandedag

In het kader van vallen en opstaan: een splinterverse video van The Weak And The Strong.

Weet je nog dat we met MANKES een goede maand geleden een huiskamersessie deden? Aan het einde daarvan wilde ik graag een heel nieuw nummer spelen en vastleggen; we waren toch bezig met video en andersoortige opnamespullen. Tot op dat moment had ik het nummer nog niet eerder als zodanig gespeeld. Het bestond grotendeels in mijn verbeelding. En nu is het hier, bijna tastbaar. Spontaan en live, zoals ik het graag heb.

Bijzonder grote dank aan mijn partner in crime. Zij stond erbij, keer ernaar, nam beeld en audio op, ging op mijn verzoek zo carte blanche mogelijk gezellig aan de slag met een effectje hier en een dingetje daar, mixte en masterde de boel en heeft er een puike video van gemaakt.

Met overweldigend gepaste trots presenteer ik nu met liefde 'Rise'.

#waanvandedag #muziek

Nederland doet het goed hoor. Het land is koploper gedwongen opnames, staat bovenaan de lijst met het versnipperen van biodiversiteit en gemiddeld 1 op de 5 mensen is aan het opbranden. Gelukkig hebben we voor dat laatste de feniks bedacht. Herrijzen en weer met goede moed doorgaan. Dat is namelijk heel passend bij de gedachte van een maakbaar en succesvol leven. Heel neoliberaal. Neergaan omdat je zo hard werkt (applaus!) en dan ook nog eens opstaan en als herboren nog positiever de volgende mitrailleurlading aan klappen vrolijk incasseren. Tot je gewoon de pan uit flipt, gedwongen wordt opgenomen, dakloos raakt, schulden maakt en verstikt in een web van bureaucratie. Helaas mensen, we hebben een mislukt exemplaar hier. Waar zullen we het dumpen. Afvalcontainerpark met uitzicht op een vuilnisbelt. Prima. Next!

Biodiversiteit is nogal belangrijk. Zonder dat geen slim ecosysteem dat zorgt voor schoon water en schone lucht; een schone leefomgeving. Omdat dit land inmiddels is verworden tot een grote bio-industriële boerderij, gesponsord door biomassacentrales die hele voetbalvelden aan bomen opstoken, leven we met z'n allen op door landbouwgif doordrenkte grond. Stiksofje hier, staalfabriekje daar en racen maar. Naar het afvoerputje. Dank u overheid, dank u koningshuis.

Die uitspraak van Rosa Luxemburg die ik van de week hier neerkalkte, dat je pas je ketens opmerkt als je beweegt, dat geldt natuurlijk in heel brede zin. Uiteindelijk zijn wij allemaal slaven, de minions, het voetvolk, de dwangarbeiders. We dienen slechts één doel en dat is het rijker maken van de fossiele baasjes, de volgevreten 1 procent, de meedogenloze miljardairs. Arm van geest als ze zijn. We kunnen dan wel gezellig heel gemiddeld in een geinig rijtjeshuis met een tuin in een betonnen wijk bedekt met stenen gelardeerd met een laagje smog wonen, omringd door smeltende geasfalteerde uitvalswegen naar nergens die je zo snel als mogelijk naar je kantoor of fabriek afvoeren – uiteindelijk is het slechts een dekmantel, een susmodel. Zolang wij de illusie houden dat we vrij zijn, blijven we zo geketend als wat. Houd het volk koest en ze zijn als was zo zacht. Brood en spelen, je weet toch. En anders werkt verdeel en heers ook heel fijn. Of een combinatie daarvan. Tel uit je ranzige winst.

Koplopers zijn we. Over de hoofden van anderen lopend. Ziende blind. Waar is de opstand, waar is de revolutie, waar is ook maar een sprankje verzet. Ondertussen, hebben we een demissionair (beter: immer disfunctioneel) kabinet met dictatoriale trekken dat de volgende stap zet richting gevangenschap. Een bewijs van vaccinatie om deel te nemen aan het buitenleven. Word wakker. Er is een virus en het gaat niet weg. We moeten ermee leven, mee omgaan. Er gaan mensen aan dood. Net als aan het verkeer, de vervuilde lucht en het verziekte oppervlakte- dus drinkwater. Net als aan de door de kapitalistische wetten gekoesterde consumentenmaatschappij met dodelijke ziektes als obesitas, kankerverwekkend voedsel en totaal klimaatontwrichtend gedrag. En er sterven mensen omdat ze geen andere uitweg meer zien. Of gewoon, omdat ze in plaats van opbranden ruim voor die tijd in een crematorium liggen als gevolg van de voortdurende stress, de spanning, de prestatiemaatschappij.

Oh, kijk. De zon schijnt. Sonne. Rammstein.

#waanvandedag

Gisteren werd ik zonder komma's, punten en spaties uitgescholden. Op de fiets naar de bieb, een redelijk druk fietspad – hallo, 't is Amsterdam, altijd druk – en van links kwam bij het verkeerslicht dat ik met liefde negeer een andere fietser. De persoon bleef een tijdje pal achter mij fietsen, precies zo dat ik elke keer wanneer ik iemand inhaalde een silhouet over mijn linkerschouder zag. Ik dacht nog: haal mij dan in, dan hebben we dat ook weer gehad. En dat gebeurde uiteindelijk nadat ik nog een paar inhaalmanoeuvres had aangetikt.

Goed, het ventje haalt mij in en ik krijg tegelijkertijd een tirade naar mijn kop. Nogal raar. Het was niet te verstaan, behalve dat ik een hoer was. Op zich een nieuwe ervaring, want zo ben ik nog nooit genoemd. Ik roep hem na: “wat doe je nou allemaal, mafkees.” Hij draait zijn hoofd om en herhaalt nog maar eens een recept vol onnavolgbare scheldwoorden. Er was geen chocola van te maken. Inmiddels ben ik ook pissig. Dus ik scheld terug. Dingen met eikel en fuk. Klaar voor nog meer gedoe. Het lullige is dat ik enorm begin te trillen als ik boos ben. Nu dus ook. Het leek mij daarom beter om niet als een bevend poppetje een handgemeen uit te lokken en mijn ademhaling wat aandacht te geven. Ik liet het bij nog wat onaardige woordjes met als afsluiter fukking idioot. En hij fietste door. Nee, duwde door. Wat een hork. Tegen het verkeer in, over het zebrapad, ook andere mensen gezellig opnaaiend. Zo eentje dus.

De partner in crime fluisterde mij later die avond toe dat het dan vast allemaal niet persoonlijk was bedoeld. En dat zal het ook niet. Toch was ik liever wat minder opgefokt aan mijn zo geliefde baantje begonnen.

Vrolijk tingelend afsluiten. Bicycle Race. Queen.

#waanvandedag

Ik typ dit terwijl ik wacht tot een van de chatters bij mij komt. Ja mensen, dat is het leven anno nu. Je kunt je vraag stellen via een website, flikkert je woordjes in een chatbox en dan komt er een chatter naar je toe. Op zich best een spannend dingetje. Helaas valt het altijd weer tegen en blijkt het de zoveelste chatbot te zijn. Had je vroeger honden voor. Dan gooide je een bot, dat diertje vloog erachteraan, helemaal blij, knaagde zich een ongeluk en jij maar praten tegen je mormel. Praten is nu dus chatten. Klinkt heel gezellig.

Ondertussen vraag ik mij ook af hoe erg een gaslucht in de berginggang eigenlijk is. Het hangt er al sinds ik hier woon. Soms wordt het heviger en daarna zwakt het weer af. De boel is nog steeds niet ontploft. Toch lijkt het mij niet per se de bedoeling dat je op z'n tijd wordt bedwelmd als je braaf je fietsje binnen wilt zetten. Vandaar dus mijn vraag aan de chatbot. Maar de chatter is nog steeds onderweg, blijkt. Botjes vangen, denk ik.

Ook zoiets. Dan is het dus zo dat de chat een digitale aangelegenheid is, maar de chatter zelf nog steeds iets van een analoog leven leidt; want die is volgens de berichtgeving nu onderweg. Wat de kans op een echt persoon die mijn vraag gaat beantwoorden vergroot. Desondanks reken ik er niet op. Het zal het zoveelste trucje zijn om mij te willen doen geloven dat contact nog echt contact is. Terwijl het uiteindelijk vooral stopcontact is.

Oh, grappig. Ik krijg nu een bericht terug in het Engels. Dat ik op werkdagen van 9 tot 16 uur contact op kan nemen. Raar. Ik stelde mijn vraag om tien voor vier. En dan krijg je om stipt vier uur zo'n geautomatiseerd bericht. Zie je wel. Er was helemaal niemand onderweg en de chatfunctie blijkt de zoveelste moderniteitsfarce te zijn. Je kunt er tegen praten zoals je je eigen voicemail in kunt spreken en dat afluistert tot je langzaam maar zeker alleen nog maar bellen blaast en in jezelf woont.

Laat die gaslucht maar. De boel ontploft vanzelf wel. Ik heb mijn best gedaan. Ik wilde gezellig chatten over mogelijk brand- en ontploffingsgevaar. Maar ja, dat kan dus pas morgen weer. Of nee, ik lees in hetzelfde bericht dat wanneer ik niet wil wachten ik een contactformulier kan invullen. Wow. Een contactformulier. Dat zal de boel aanzienlijk versnellen.

Op naar een afsluiter. Babylon's Burning. The Ruts. Toen punk nog heel gewoon was.

#waanvandedag

Het wordt weer een valreepje, maar hé, wie heeft daar nu echt last van? Daarom. Tikken maar met die klok en de vingertjes in galop.

Ik las dat er een crisis was in reclameland. Wat is dat voor een rarigheid, het is de reclame en die hele kleffe wereld vol gebakken lucht daaromheen die de ene crisis na de andere veroorzaakt. Zonder gekmakende reclames zouden we aanzienlijk minder als consumerende zombies door de waan die we leven noemen wandelen. Handjes vooruit, slepende voetjes en inkopen maar. Alles wat je eigenlijk niet wilt hebben en al helemaal niet nodig hebt om een gebalanceerd leven te hebben. Maar gelukkig, er kunnen nu weer veel meer reclames worden verkocht en die crisis is dus ook weer bezworen. Op naar nog meer make believe-slogans.

Een minister die de post verlaat om deze in te ruilen voor een lucratievere deal. Dat klinkt heel erg VVD en dat is het ook. Ze zitten overal, draaien hun deuren dol en koeterwalen brallend net zo lang tot het schip is gezonken. Niet gek opkijken als de reddingsboten al lang en breed zijn geconfisqueerd door dezelfde borrelde wanstaltige overbodigheid die zij vertegenwoordigen.

Grappig. Ik wilde volgens mij helemaal niets over al die zinsbegoochelende nieuwsflitsen zeggen. Toch doen hè. Ik wilde iets schrijven over een boek dat ik las. Over hoe vrouwen zijn gestorven – en sterven – voor gelijke behandeling. En tot op de dag van vandaag is het nog steeds niet zover. Nog lange niet zelfs. En dat na zeker 150 jaar strijden, op alle denkbare manieren. Hoe kan dat. Blijkbaar vindt de meestal zwijgende meerderheid de consensus toch wel prettig. Dan is de lijn met iets als op de VVD stemmen (of iets lelijks van die strekking) snel getrokken. Het overgrote deel zit er hoog en droog bij, vindt het wel goed zo, lekker blijven zitten en vooral niet bewegen. Stilstaand water stinkt. Of zoals Rosa Luxemburg zei: wie niet beweegt merkt zijn ketens niet op.

Hoogste tijd voor beweging en ontketening. Talkin' bout a Revolution. Tracy Chapman.

#waanvandedag