Vrouwendag. Het is goed dat het er is. En tegelijk is het treurig dat het er moet zijn. Pas wanneer we in een maatschappij leven waarin deze dag niet meer nodig is, of dat we Internationale Mannendag moeten vieren, dan is er pas echt iets bereikt. Ik vrees vooral dat het nooit zal gebeuren.
Ik weet zeker dat wanneer vrouwen de posities zouden bekleden die nu door mannen worden bevuild, dat de planeet er een stuk beter en gezonder voor had gestaan. Nou ja, gestaan. We zweven maar wat rond met z'n allen, maar u begrijpt.
Het is waarschijnlijk zelfs zo dat vrouwen al die posities niet eens nodig zouden hebben gehad. Al dat handjeklap en politiek gekonkel. Pies jij mijn straatje schoon, dan hou jij er nog eentje van mij tegoed. Vriendjespolitiek, wedstrijdjes testosteronbommetje, wie heeft de langste, de grootste, de dikste? Al die lulligheid zou allemaal niet aan de orde zijn.
Kijk, veel vrouwen die nu bepaalde functies uitoefenen doen dat nog steeds in een mannenwereld. Dus moeten ze zich op een bepaalde manier gedragen. Belachelijk natuurlijk, maar anders is het niet te doen. Dat is de wereld waar we in leven.
Het is bizar dat vrouwen in publieke functies veel meer bedreigingen voor hun kiezen krijgen dan mannen. Begrijp mij goed, elke bedreiging is zot en er eentje te veel. Maar toch. Feit is dus dat zij veel vaker lastig worden gevallen. En niet alleen in een bepaalde functie, ook gewoon zomaar op straat.
Mannen hebben geen idee, geen flauw benul hoe dat moet zijn.
Maar ja joh, ik zal niet de eerste en zeker ook niet de laatste zijn die dit soort dingen roept en daarna weer achterover leunt. Het is een onbeholpen poging om mijn steentje in het water te gooien; tegen beter weten in hopen dat de rimpeling iets doet.
En dan hebben we het alleen nog maar over het concept mannen en vrouwen. Nog mooier zou het zijn als het daar helemaal niet meer over hoeft te gaan. Genderneutraliteit. Mensen. Zoals sommige bevolkingsgroepen volledig genderneutraal zijn, al generaties, al zolang ze weten. Het kan gewoon hoor. Niks aan het handje.
Tot het zover is zal ik elk jaar opnieuw flink zuchten.
Weten dat het eindigt, niet weten wanneer. Met soms de overtuiging dat het heus niet stopt, dat de onvermijdelijke dood wordt overwonnen. En dan, precies wanneer je het lang verwachte alsnog niet ziet aankomen, is het daar. De laatste omhelzing, de laatste kus, de laatste blik, de laatste adem.
Dan komt de rouw. De woede, het verdriet, de onredelijkheid, het waarom, als een kind zonder ouders, eenzaam, pathetisch en dan alles weer opnieuw, door elkaar geschud, ontheemd, ontworteld, radeloos, wanhopig, berustend en weer opschrikkend.
Het sterfbed is leeg, het lichaam heeft de geest gegeven, is verdwenen, ergens begraven in andere armen. Die ook weer los zullen moeten laten.
Brandende peuken in mijn arm, jassen met beenbeschermers, veterdrop met meters lussen om de pijn te blussen, sussen, en tot vier keer toe dezelfde omleiding zonder uitweg of andere keuze.
Gekmakend, verwarrend.
Ach, ik word vast heel oud in een pauperflat in een godvergeten wijk, dertien hoog met uitzicht op een vuilnisbelt.
Ik zal nog even in het voorbijgaan zwaaien als ik spring – hoogtevrees doet je na een bepaalde leeftijd niks meer, weet je.
Plantaardig eten is niet ingewikkeld. Het is verbazingwekkend eenvoudig. En toch wordt het soms onnodig moeilijk gemaakt. Klein leed, maar ook groot leed.
Ik bedoel, voor mij is het slechts heel irritant en teleurstellend dat Adolf Hitler, AH voor intimi, besluit om het recept van het huismerk te 'verbeteren'. Ofwel, ze flikkeren vollemelkpoeder door hun hagelslag en vlokken. Helaas, dat wordt een verandering van spijs voor mijn ontbijtritueel.
Het grote leed is tragischer. De keuze van supermarkt-Adolf om de dikke vette megarecordwinst niet te willen investeren in het terugdringen van dierenleed is ronduit treurig. In plaats daarvan houden ze een wonderlijke rekenmethode aan. 11% procent inflatie is gelijk aan een prijsstijging van dik 50%. Soms minder, soms meer. Lekker bezig. Want meer winst kan gewoon ten koste van alles. Schijt aan de planeet.
Ik geef toe dat het de huid vol schelden van de AH-chatbot ook niet echt oplucht. Dus nu maar in deze digitale pen geklommen. Wat ook niet enorm helpt. Een toefje misschien.
Bah. Bedrijven en hun achterlijke chatbots. Ziek- en gekmakend is het. NS, AH... met twee letters of meer wordt het gewoon heel ingewikkeld om menselijke service te verlenen, blijkbaar. Pleurt op.
Ik liep na mijn scheldkanonnade nog heel even naar de plaatselijke boekhandel – vriendin K gedag zeggen. Vanavond ploft ze hier neer op de bank, maar dan nog is het best gezellig om, als ik toch in de buurt ben, een hand op te steken.
Vooraf liep ik via de bieb. Ik had er een week of twee terug een paar boeken meegenomen. Gratis, afgeschreven exemplaren. Maar ja, om ze dan hier thuis te houden en te laten verstoffen? Nah, ik heb ze teruggebracht, hopelijk heeft iemand anders er ook weer plezier van. Het werd in ieder geval door mijn Amsterdamse collega's gewaardeerd.
Weer terug naar huis kreeg ik een lieve glimlach van een best sympathiek ogende jongedame. Of dat was omdat ik een raar geval ben dat zich zomaar op de openbare weg begeeft, of omdat ze gewoon heel sterk de behoefte had om mij te erkennen met haar vriendelijke gebaar laat ik in het midden. Ik vermoed dat laatste trouwens. Kan bijna niet anders. Ik ben onweerstaanbaar, hallo.
Vanochtend had ik tijdens mijn huishoudelijkheden wat random muziek opgezet. Kwam er zomaar tussen alle juweeltjes een wel heel fijne plaat voorbij. Wardruna. UruR. Met een grote r aan het eind. Neem de tijd, zet het volume maar open. Mooi, hypnotiserend spul.
Joe, daar ben ik weer. Moet niet gekker worden.
Eigenlijk zou ik nu nog aan het opnemen zijn. Helaas is er een gekkigheidje met de apparatuur en kan ik nu even niet verder. Ondanks een uitvoerige zoektocht door goedbedoelde video's, een firmware update en diverse varianten op hetzelfde thema. Het ding wil even niet meer doen wat ik wens. En ik was zo dichtbij het afronden van het eerste nummer. Slechts een extra zangspoor verwijderd van de finish. Ben ik nu gefrustreerd? Enorm. Maar ja. Techniek. Als het werkt is het leuk.
Inmiddels staat er een tweede repetitiedatum met Cradle FC in de agenda. Wel pas eind maart. Ook daar baal ik een beetje van, duurt mij te lang. Ik ben onrustig. Er moet worden gespeeld, gewerkt aan materiaal. En dergelijke.
De onrust wordt aangewakkerd door een verwennerij die ik mezelf gunde. Een driedubbel-cd van The Cure met curieuze radiosessies. Hallo dan. Dat begint in de periode van heel lang geleden. Met veel ruis en compressie. Fantastisch. Toen bootlegs nog illegaal waren. Het werpt mij terug in de tijd. Naar hoe het allemaal begon, mijn eerste stappen om zelf muziek te willen maken. Basic en o zo treffend, allesomvattend. Een bas, een drum, een gitaar, een stem, basale toetsen. Toen geluk nog pril en ongewoon was. Hoewel. Geluk is nooit gewoon en wordt pas achteraf ervaren. Meestal.
De koffie die ik dronk giert nu door mijn lichaam. Ik reageer altijd als een malle op dat spul. Net als kruiden. Al laat ik al jaren de meeste kruiden voor wat ze zijn. Ik mis het niet. De werkelijke smaak van groente bevalt mij allerbest. En dan gelijk de vraag of dat dan wel de werkelijke smaak is. Wat wij naar binnen werken staat over het algemeen ver van zelf uit de grond getrokken eten; alsof ik zou weten hoe dat moet. Het groeit voor ons, de moderne allesverziekende mens, in kassen in een monocultuur. Dus wat is de echte smaak nog? Laat ik het maar op een retorische vraag houden.
Van muziek, frustraties en groente naar zwevende vogels, hangend op de stevige wind. De katten op het dak kunnen slechts verlangend kijken, rollen zich berustend achter een vensterbank op en dromen over een lang vervlogen leven toen zij nog jaagden en wij verzamelden. De smaak van leven, zoveel rijker, in balans met de omgeving. Kom daar nu nog maar eens om. We zijn een schim, een verre herinnering aan bergen, rivieren, bossen zonder plastic.
Het kan nog net voor de eerste maand van dit jaar er alweer opzit en de feestmaand februari begint. Feest voor anderen dan hè. Voor mij duurt het nog een goed half jaar voor ik de volgende geboortedag groots – in gedachten dan – zal vieren.
Ondertussen heb ik mij over van alles op lopen winden. Dingen die ik voorheen hier dagelijks een plek gaf, maar waar ik nu domweg niet aan toekom. Is dat erg? Welnee. Het scheelt u een hoop getier van mijn kant. En ik krop de boel ouderwets op en verwerk het in muziek, tekeningen, teksten of gewoon, in mijn kussen wanneer ik gillend door het huis wens te rennen om zoveel domheid.
Vandaag heb ik eindelijk een begin gemaakt met wat opnames. The Weak And The Strong, u weet wel, mijn gesoleer in muziekland. Deze keer is het idee om even af te stappen van wat ik de laatste jaren deed; songs met als basis geluidscollages en onnavolgbare auditieve vergezichten. Tenminste, dat is het plan. En vooralsnog lijkt het in elk geval bij het eerste nummer dat ik vandaag in heb gespeeld te lukken. Garantie tot de deur, u begrijpt.
Wat het dan wel wordt is voor mij ook nog niet helemaal duidelijk. Iets 'gewoner', denk ik. Drumtrack, bas, gitaar, stem. Basaal. En stiekem hier en daar toch wat geluiden erbij of los erbij, omdat ik het misschien niet laten kan. Vermoedelijk. Het is nog een verrassing, ook voor mij. Belangrijkste is dat de aanzet is gedaan. Het werd wel weer eens tijd.
Gisterenavond zat er ook muziek in. Cradle FC in de oefenruimte. We gaan kijken of we er weer wat regelmaat in weten te krijgen. Met hier en daar een optreden en met op dit moment het plan om eind van dit jaar een korte periode te reserveren voor wat optredens achter elkaar. Ook hier: de plannen zijn nooit het probleem, die zijn er volop. De uitvoering wil nog wel eens haperen. Niet uit onwil, zoveel is ook zeker.
Nou ja. We gaan het allemaal zien.
Kijk eens aan. Bijna half zes en nog best licht buiten. Ik vind dat toch een stuk aangenamer.
Een straffe wind die de bomen voor ons huis doet schudden. Een duif op een tak weggedoken in een verenpak.
Januari. Tot volgend jaar maar weer.
Laat ik ook eens terugblikken. Niet met een lijstje, maar gewoon lekker algemeen het jaar terug in herinnering roepen. Waarom ook niet.
Het slot van dit jaar is namelijk wel toepasselijk. Na heel veel rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan (dank je, Herman) kwam daar de onvermijdelijk dikke muur zo aan het begin van de eerste kerstdagavond. Boink. Onderuit.
Het is eeuwen geleden dat ik dagen op de bank doorbracht. Belabberd, koorts, spierpijn, keelpijn, hoofdpijn, oorpijn, rugpijn (longen), onrustige benen die in de fik lijken te staan, geen eetlust, slechte (nog vervelender dan anders) nachten. Pff, lekker dan. En dat net een paar dagen na het heugelijke nieuws dat ik per 1 januari een contract voor onbepaalde tijd in de tas heb. Dat is geweldig. Ik heb er hard voor gewerkt en dat wil ik ook heel graag nog heel lang zo volhouden. Gaat ook vast wel lukken, maar ja, nu heel even niet. Pas op de plaats en dergelijke.
Wat een intro vol met kwelling. Mij is u niets vreemd, zo is het ook. Ja, lees dat zinnetje nog maar eens. En nee, de koorts is afgenomen, dus wartaal is het niet. Daar heb ik ook geen koorts voor nodig, zoals u weet. Ik war mijn taal het liefst in goede gezondheid.
Het jaar stond vol met allerlei en van alles. Vanaf maart namen de optredens een vlucht en leken we met elk optreden te groeien. Er is denk ik wel wat gebeurd in hoe we ons presenteren, hoe we onze muziek brengen. Misschien zelfs wel met dank aan de twee jaar verplicht ophokken. Het besef dat we naar buiten moeten, dat we ons moeten tonen, de drang, de wil. Hatsa. Spelen.
Het waren stuk voor stuk mooie en bijzondere optredens. Ik zeg dat altijd en neem gerust aan, dat is altijd weer even oprecht. Ik kan niet genoeg benadrukken dat het voor mij ooit iets vanzelfsprekends zal zijn om ergens te mogen optreden en er dan ook nog voor te worden bedankt. In welke vorm dan ook. Dat kan zelfs een enkel knikje zijn. Ik zie het allemaal, ervaar het allemaal en neem het allemaal tot mij. En ja, dat klinkt zowat religieus. En ook daarvan weet u als geen ander: daar heb ik niet zoveel mee op. Het zal gewoon de tijd van het jaar zijn.
Naast de muziek zat de boel verder ook niet stil. Zoals gezegd vroeg mijn werk veel. En ik kreeg er veel of zelfs meer voor terug. Een opleiding, cursussen, workshops, een nieuwe functie, een tussentijdse ophoging van mijn contracturen en nu dus een vast contract. En niet als laatste: fijne, lieve collega's.
We verhuisden. Slechts een straat verderop, maar de impact was daarom niet minder. Ik ben vaak verhuisd in mijn leven, maar dit was me er eentje hoor. Goed, het zal de leeftijd ook wel zijn.
Ik heb me suf gesleept met eindeloze stapels dozen. Alles om zo min mogelijk klein spul op de verhuisdag zelf te hoeven verhuizen. Dat is gelukt en op de dag zelf hebben we met vier vrienden de Grote Klus geklaard.
Inmiddels wonen we hier ruim drie maanden. Er moet nog wel wat worden gedaan, maar dat komt wel. Het is te overzien.
Iets minder te overzien waren de hoeveelheid monteurs en werklui die we in de afgelopen drie maanden over de vloer hadden. Ondanks dat we echt heel blij zijn met onze verse plek, echt een andere wereld, moest (en moet) er flink wat worden hersteld door de woningbouwvereniging. Ik weet niet waarom, maar blijkbaar is het anno nu heel normaal om overal een lik verf overheen te mikken en ermee weg te komen. Nou, dan heb je aan de partner in crime een slechte. Die belt en mailt net zo lang tot de boel acceptabel is gemaakt. Er staat nog een flinke klus op de agenda, ergens volgende week. Er zal worden gehakt en geschaafd, gebeiteld en geschuurd. En dan – fingers crossed – is het voorlopig klaar met al dat gerommel.
Alles bij elkaar een jaar vol dynamiek. Er valt nog genoeg over te zeggen, maar dat laat ik voor tussen de regels. Het moet hier wel een beetje leesbaar blijven.
Leesbaarheid. Ook zoiets. Want u heeft wel gemerkt dat het hier vaak en lang stil bleef. Ik kwam er gewoon niet aan toe, te moe, te overprikkeld, te druk ook vooral. Ik ga ook niet beloven dat er vanaf nu weer meer leesvoer op tafel komt. De enige zekerheid is dát het op tafel komt. Zonder vaste tijden, geen menu, geen reserveringen. Eten wat de pot wanneer schaft.
Het regent, het is zacht. Ik ben nu drie dagen niet buiten geweest, maar ik zie het en geloof het zomaar. En dan is daar ineens een betoverende klassieker die ik veel te lang niet heb gehoord. Rain From Heaven. The Sisterhood. Want ja, 'we forgive as we forget'. Doe er je voordeel mee.
Tussen de ene kale boom en de andere die zijn blad weigert op te geven schijnt de zon het huis in. Ik zit aan ons nu ineens veel te klein lijkende eettafel met mijn gezicht naar het zonlicht en laat me verwarmen. Vijf minuten die best nog langer mogen duren, maar de onrust slaat precies zoals verwacht toe. Niet heel erg, things to do, places to go, weet je.
Sinds lange tijd een vrije zaterdag. Niet dat ik iets te klagen heb, want ze waren ofwel gevuld met werk wat ik leuk vind, of met optredens – en ook daar word ik altijd wel prettig gestoord van.
De partner in crime is zojuist de deur uit gegaan om een rondje te lopen met vriendin L. Daarna zullen ze vast nog deze kant opwaaien. Grote kans dat ik tegen die tijd zelf de hort op ben met vriendin K. Ook dat is namelijk te lang geleden. Als ik haar oppik bij de u welbekende boekhandel, haar inmiddels secundaire baan, zal ik gelijk wat dozen droppen. Ze hebben uitstekend dienst gedaan tijdens de verhuizing. Topdozen zijn het, maar eenmaal gedaan waar we ze voor nodig hadden staan ze nu in de weg. Opruimen dus, retour afzender met grote dank en groeten van de Here Jezus en zijn kruistochtige vrienden.
Ondertussen is de letter t mij enorm aan het irriteren. Ongeveer anderhalf jaar geleden was het de letter r die een eigen leven ging leiden op mijn scherm. Blijkbaar zit er iets niet lekker op of onder het toetsenbord, maar wat? Openmaken gaat helaas niet, daarvoor is het spul te kwetsbaar. Hopelijk is het weer iets tijdelijks. Zo niet, dan moet ik toch eens de daad bij het woord voegen en op zoek naar een laptop met iets meer lebensraum. Een groter scherm, een ruimer opgezet toetsenbord en het liefst modulair. Na bijna tien jaar klein (en verdraaid handig) spul, mag er ook op dit gebied iets groter worden geleefd. Nu kan het nog.
En zo emmer ik de dag door. Tenminste, op een nieuwsbericht na dat mij sinds een dag of twee (en jaren hiervoor ook) bezighoudt. Maar in plaats van hier een enorme boze monoloog over te houden, laat ik Jo Jo Joseph aan het woord. Een filmpje van drie jaar geleden, maar nog zo actueel als de vogelgriep (ja, ik denk: trek die lijn maar gewoon door hoor. Edelherten, kuikens, kippen, wolven, het komt allemaal op hetzelfde neer. Schiet ze af, vergas ze en gooi ze levend in de hakselaar opdat de mensch zal verzuipen in zijn eigen wanstaltigheid).
Met enige vertraging, maar daarom niet minder opgetogen, deel ik met liefde ook hier onze laatste video uit de 44 Next Door-reeks. Je hebt 'm misschien al via onze 'socials' voorbij zien komen en zo niet: Falling. Een bijzonder nummer. Begint als aardig deuntje, maar dan zo halverwege gebeurt er van alles wat je waarschijnlijk niet verwacht. Een geslaagd experiment, als ik zo vrij mag zijn.
Goed, dan heb je die alvast in de tas. Rest mij verder nog te melden dat we afgelopen zaterdag een bijzonder prettig optreden hadden, inclusief alles eromheen, in Leiden. 'Resistor' was, in goed Nederlands, the place to be. Fijne plek, fijne mensen. Ook daarvan is her en der wat beeldmateriaal te vinden en misschien volgt er binnenkort zelfs nog een video. Dan weet ik u te vinden.
En nu weer door met al het dagelijks gepruttel en dergelijke perikelen. Een verhuizing komt bijvoorbeeld nooit alleen, die sleurt nog een hele reeks aan oh ja, dit nog en ja natuurlijk ook dat, en wacht nee, jawel, hier moet ook nog iets... ach, jeetje, moeten we daar nou ook nog wat mee joh? met zich mee. Lekker bezig, kortom.
Gisteren aan het eind van de middag zijn we weer neergestreken in Wageningen. Voor de vierde keer in een goed jaar tijd. Het herfstseizoen kan nu ook op het lijstje.
Ook nu is het weer fijn. U kent de riedel inmiddels, maar het verveelt mij niet om het nog een keer te roepen: eekhoorns, veel vogels, paarden in de aangrenzende wei, veel groen. En ja, ook omgekeerde vlaggen, maar zo'n exemplaar zie je al zodra we in Amsterdam ons eigen portiek uitkomen. Een buur in de straat heeft er eentje op zijn (v/m) balkon.
Ik vraag mij vaak af waar al die vlaggen ineens vandaan komen. Ze moeten toch precies andersom worden geproduceerd, dat zal een flinke ingreep zijn geweest in de machinerie. Tel daarbij op hoeveel geld eraan is uitgegeven om die stukken doek op te hangen. Menig rotonde hangt er vol mee en soms weilanden (zonder dieren) lang om de zoveel meter. Dat geld zou je beter aan iets anders kunnen besteden, lijkt mij. Maar ja joh, ik ben een te simpele ziel om mij daar mee te bemoeien. Naar de kloten gaan we toch, zoveel is wel duidelijk. Is het erg? Welnee. Ook dit thema is u hier bekend. Zal ik verder nu niet over uitweiden. Vermoedelijk, ik weet natuurlijk niet wat er verder nog uit mijn vingers rolt. Ik heb daar geen zeggenschap over.
Het theewater is gekookt. Roodborstjes, boomklevers, mussen, koolmezen, eksters en merels komen en gaan. Verdwaasde wespen en opgefokte watervlugge spinnen doen hun ding. Na de thee gaan we het bos in. Op naar Nol. Daar kom je niet meer bij van de oubolligheid en precies daarom willen we daarheen wandelen. Koffie drinken. En dan weer terug. Spelletje doen, boek lezen, mijmeren, praten over de angsten des levens. Leven is nu eenmaal angstaanjagend, maar hier zitten we best goed voor een paar dagen. Daarna weer door met het verder uitpakken en op hun plek zetten van spullen in onze nieuwe omgeving. Tussen het werk en de kunsten door. Het duurt even, maar dan heb je ook wat.
Deze keer geen MANKES als afsluiter. Komt binnenkort wel weer. Het wordt de laatste uit een reeks van zes (terwijl buiten op amper een meter afstand een ekster ondersteboven aan een netje pinda's hangt, bungelt, pikt en wegvliegt). Nu tijd voor Lost. The Cure. Zit sinds gisterenavond lekker aan mijn hoofd te zaniken.