Kijk, ergens met veel plezier werken en dan moeten stoppen, omdat het in Uitzendland nu eenmaal zo is bepaald, dat is jammer. Zelfs als je dat van tevoren weet. Ergens hoop je (ik) toch dat als het van beide kanten gezellig is, dat je dan misschien wel kunt blijven. Maar nee. Zo gaat dat niet volgens de regels der uitzendbranche. So be it, ermee dealen, vooruit, ik kan het, heus, get over it, hoelangishetnugeledenhallozeg!

Een voordeel van ergens afscheid nemen is dan wel weer, tenminste, als de mensen wederzijds blij met je zijn, dat je dan een cadeautje krijgt. Het allerfijnst is wanneer je meerdere cadeautjes krijgt verspreid over, laat ik eens wat noemen, drie maanden. Dan bof je en daar is niets van overdreven.

Vandaag trapte ik voor mijn wekelijkse vrijwilligersbijdrage aan de samenleving stevig op de pedaaltjes en fietste met een stevige zijwind – maar ook met een werkelijk adembenemende koperen zonsopgang met buien in de verte, voor mij – naar mijn lieverds op IJburg. Iets waar ik elke keer oprecht naar uitkijk. En dan is het natuurlijk een extra dikke verrassing wanneer je zomaar ineens een mooi ingepakt pakketje in je handen krijgt. Want ja, ik heb in oktober een officieel document met daarop een aankondiging van pakjetegoed gekregen, dat ligt ook hier in mijn speciale kast met dingetjes, dangetjes, administratie en anders belangrijks, maar echt enorm onthouden heb ik dat niet. Tot vandaag.

Ik ben nu een mooie film rijker. Uitgekozen met liefde en aandacht, dat weet ik zeker. Ik kijk er naar uit om binnenkort op de bank te ploffen met mijn lieflijke deerne en ons visueel te laten verwennen. Dat klinkt nogal als sub-erotische soft-porno, maar gelooft u mij op mijn donkerblauwe oogjes: het is uitermate onschuldig en tevens geestverruimend vermaak. Mijn dank is alvast groot, dat staat als een meeuw op een paal boven eendengesnater.

Goed, film dus. Lekker kijken. Op het juiste moment, ergo nog even geduld, maar die kunst beoefen ik over het algemeen met verve. Of zonder verve, maar met kwast. Een rare kwast, dat dan weer wel. Misschien eentje zonder t. Een kwas. Ja joh, anders wordt het allemaal wel heel pruttiepruttie en blabla. Daarom. Brei er maar een eind aan.

#waanvandedag #film #vrijwilliger #cadeau #uitzendwerk #afscheid

Ik had even tijd nodig om bij te komen van een warm afscheid van mijn lieve collega's bij de bieb. Ja, echt hoor. Afgelopen woensdag. OBA IJburg. Een mooie en bijzondere avond op de plek waar ik de afgelopen anderhalf jaar mijn meeste uren doorbracht als uitzendkracht. Tussendoor mocht ik in Diemen en op Waterlandplein (Waterlandersplein voor intimi) ook nog wat energie kwijt. Met net zoveel plezier overigens, maar dan anders. Zoals iedere plek haar charme heeft.

Zowat het hele team was aanwezig en ze hadden ook nog de net zo lieve woensdagvrijwilliger en haar man zo gek gekregen om ons te verwennen met huisgemaakte Afghaanse gerechten. Liefdevol vers, ik zeg je. Oké, hier en daar hadden we zelf ook nog de oer-Nederlandse bakjes met supermarktsmeersels, stokbrood en rauwe kost over de tafel verdeeld. Noem het gerust een culinaire cultuurclash, maar dan van de meest vrolijke soort. Overigens geheel ontclasht door de zoete eindronde van eveneens met liefde huisgemaakte vegan-taart en 'dadeldrolletjes'. Je snapt, de buikjes waren rond toen we rond half tien de deur achter ons dichttrokken.

Nah, er was nog veel meer. Ik ben overladen met lieve woorden en zachte blikken. Thuis las ik de kaart waarin iedereen wat had geschreven. Hou het dan maar eens droog. Niet dus. In de keuken staat mijn kakelnieuwe reisbestendige thermosfles te shinen, ongeduldig wachtend op het eerste uitje. En er schijnt nòg een cadeautje onderweg te zijn. Gek van nieuwsgierigheid dus, u snapt dat als geen ander.

In de nacht volgend op deze intense avond deed ik de hele avond nog maar een paar keer over. Van slapen kwam niet veel. Wat geen ramp was, want de volgende ochtend zou ik opnieuw twee van mijn schatten op IJburg zien. Want ja, het vrijwilligerswerk gaat gelukkig gewoon door met alle blijdschap die daar dan weer bijhoort, ondanks de kleine oogjes die wij allemaal bleken te hebben. Ach ja, gevoelige mensjes die dol zijn op elkaar, dan krijg je dat.

Over meevallers gesproken: op die mistig optrekkende donderdagochtend zag ik de man zomaar op een bankje zitten. Gewoon op de dijk. Ik zag hem, knikte in het voorbijgaan en hij keek naar mij. Zelfde grimas, zelfde grijze kop. Alsof er geen weken tussen hadden gezeten.

Dus nou, mij geheel bewust van deze wolk van vreugde en jubelstemming – en de onvermijdelijke donder die ook wel weer zal volgen – zweef ik nog even de dagen door. Kijk, daar ga ik.

#afscheid #collegas #werk #oba #uitzendbureau #waanvandedag #vrijwilligerswerk