Deze dag staat in het teken van een brakke zonnewende. Dat is niet heel gek wanneer je rond twee uur en vier uur in de nacht gezellig op het balkon letterlijk aan het chillen bent. De toedracht ligt in een ander domein, en in die details heb ik nu even geen zin. Het verklaart in elk geval de ondraaglijke lichtheid van de dag die erop volgt.

Ik sta sinds een avond of wat voor het slapen gaan sowieso een kleine tien minuten op de betonnen plaat met stalen omheining op twee hoog noord. Buiten is het inmiddels een stuk koeler dan binnen, waar de thermometer nog altijd de 25 aantikt. Ik kijk wat om me heen, bezie de straat in al haar treurnis, maar deze Sammy kijkt ook graag omhoog. Sterren, jagende wolken en de wetenschap dat de gloed die ik waarneem van de maan komt. De beschenen rakker zelf kan ik vanuit mijn riante positie helaas niet waarnemen.

Wel heel waarneembaar zijn alle niksigheden waar de omgeving zich mee bezighoudt. Televisie kijken, roken, speakerstandtelefoneren, oud frituurvet dat ergens staat te smeulen, schreeuwen naar een denkbeeldige vijand, een lachgassessie inclusief lachsalvo's, knetterende scooters en ronkende auto's, een brandweerwagen, ambulance of politiewagen (of een combinatie hiervan) die bijna ieder uur wel loeiend voorbij scheurt. Het is me wat. En dan dus daarboven, tussen alle overvliegende mensen omhuld door stalen buizen, achter de zoevende satellieten, voorbij het ruimtepuin, daar dus ergens helemaal achter, de rust. De stilte, het volledige alles en het ultieme niets.

Om niet te hoeven verdwalen in mijn melancholisch gemijmer is er gelukkig aan de overkant in een van de kamers waar 24/7 het licht brandt altijd wel – zeker als je zo middenin de nacht een buitenissigheidje hebt – op een megaplasmascherm een relaxerende Arabische pornofilm te zien. Het geeft in ieder geval een heel andere duiding aan het begrip sterren kijken. Toch zou ik ondanks deze zinnenverzetterij liever eens een nacht doorslapen.

#waanvandedag #100DaysToOffload #balkon #film #stad #slaap #burlesque

Eigenlijk had ik gisterenavond laat nog wat willen schrijven, zodat u gezellig samen met Dennis op de bank wat te lezen zou hebben. Misschien om de nacht door te waaien, of anders vandaag overdag het winderige warmterecord toe te juichen. Maar het kwam er niet van. In plaats daarvan zagen we een hele slechte film die paste bij de staat van zijn. Niet dat wij slechte mensen zijn, althans, niet dat ik weet, maar ons gemoed was gewoon niet in topvorm. Soms zit er dan niets anders op dan verkeerde keuzes maken. In dit geval dus een Netflix-flop. Ik ga de titel van het gedrocht niet eens noemen, zo erg was het. Al met al was de nacht te kort, het donker te lang en vloog de dag tot zover voorbij net als de enorme hoeveelheden zwerfvuil die vrolijk door de storm bij en door elkaar wordt geveegd.

U wilt natuurlijk weten wat ik gisteren dan te melden had en geloof mij: dat zou ik ook wel willen weten. Het zal niet heel dringend zijn geweest, vermoed ik. Oh, wacht, ja, nu weet ik het weer. Maar nee, het was niks bijzonders. Behalve dat ik mij als vanzelf kapot ergerde aan de tragische woordenschat van de gemiddelde student die we hier zo her en der los rond hebben lopen. Dat krijg je met een Science Park in de buurt. Een hoop wetenschappelijk gelul in de ruimte, dat vooral. Ik deed boodschappen (help mij herinneren: echt nooit meer doen op zaterdag, wat een hel en waarom vergeet ik dat toch steeds?) en toen ik naar buiten liep stond er een stel van die kwakende brallo's iets logistieks te bespreken. Er moesten namelijk kratten bier op fietsen worden versleept naar een of andere party vanavond. Dus het zou wel superchill zijn als deze of gene zo nice kon zijn om wat hele chille fratsen uit te halen om de pilseners te helpen verhuizen van supermarktketen naar studentenkettingreactie. Echt supernice. Nou ja, toen zat ik de hele weg terug naar huis met een suf repeterend dingetje in m'n kop.

nice nice nice supernice chill chill chill superchill nice chill nice chill super super chill super super nice nice nice super chill nice nice super nice

Het was zelfs zo hardnekkig dat ik het hardop ging doen. U begrijpt dat de vrouw des huizes mij fronsend aankeek toen ik behoorlijk over mijn toeren pruttelend nice nice binnenkwam. Aha, vandaar die baggerfilm waarschijnlijk; we waren reddeloos verloren.

#nice #chill #waanvandedag #student #taal #film #storm

Kijk, ergens met veel plezier werken en dan moeten stoppen, omdat het in Uitzendland nu eenmaal zo is bepaald, dat is jammer. Zelfs als je dat van tevoren weet. Ergens hoop je (ik) toch dat als het van beide kanten gezellig is, dat je dan misschien wel kunt blijven. Maar nee. Zo gaat dat niet volgens de regels der uitzendbranche. So be it, ermee dealen, vooruit, ik kan het, heus, get over it, hoelangishetnugeledenhallozeg!

Een voordeel van ergens afscheid nemen is dan wel weer, tenminste, als de mensen wederzijds blij met je zijn, dat je dan een cadeautje krijgt. Het allerfijnst is wanneer je meerdere cadeautjes krijgt verspreid over, laat ik eens wat noemen, drie maanden. Dan bof je en daar is niets van overdreven.

Vandaag trapte ik voor mijn wekelijkse vrijwilligersbijdrage aan de samenleving stevig op de pedaaltjes en fietste met een stevige zijwind – maar ook met een werkelijk adembenemende koperen zonsopgang met buien in de verte, voor mij – naar mijn lieverds op IJburg. Iets waar ik elke keer oprecht naar uitkijk. En dan is het natuurlijk een extra dikke verrassing wanneer je zomaar ineens een mooi ingepakt pakketje in je handen krijgt. Want ja, ik heb in oktober een officieel document met daarop een aankondiging van pakjetegoed gekregen, dat ligt ook hier in mijn speciale kast met dingetjes, dangetjes, administratie en anders belangrijks, maar echt enorm onthouden heb ik dat niet. Tot vandaag.

Ik ben nu een mooie film rijker. Uitgekozen met liefde en aandacht, dat weet ik zeker. Ik kijk er naar uit om binnenkort op de bank te ploffen met mijn lieflijke deerne en ons visueel te laten verwennen. Dat klinkt nogal als sub-erotische soft-porno, maar gelooft u mij op mijn donkerblauwe oogjes: het is uitermate onschuldig en tevens geestverruimend vermaak. Mijn dank is alvast groot, dat staat als een meeuw op een paal boven eendengesnater.

Goed, film dus. Lekker kijken. Op het juiste moment, ergo nog even geduld, maar die kunst beoefen ik over het algemeen met verve. Of zonder verve, maar met kwast. Een rare kwast, dat dan weer wel. Misschien eentje zonder t. Een kwas. Ja joh, anders wordt het allemaal wel heel pruttiepruttie en blabla. Daarom. Brei er maar een eind aan.

#waanvandedag #film #vrijwilliger #cadeau #uitzendwerk #afscheid

Ken je ze? Van die cadeaucodes die je tegenwoordig krijgt als eindejaarsgeschenk? Je mag dan helemaal zelf kiezen wat je cadeautje wordt voor al je noeste arbeid. Best handig hoor. Zo had ik eind vorig jaar gekozen voor twee gratis films. Dus code invoeren en kijken maar, hartstikke leuk joh. Behalve dan dat je vastzit aan zogenaamde geselecteerde toppers. Van Pathé. Nou, dan weet je het wel. Tenhemelschreiend aanbod.

Uit al die ellende kozen we uiteindelijk The Hobbit. Prima vertier hoor, als je verder niet al te hoge eisen stelt aan de rolverdeling m/v. Mijn gottie, wat een masculiene patriarchale rampspoed heeft die Tolkien toch uit zijn mouw geschud. Kon hij ook niks aan doen natuurlijk, zijn slap excuus is dat hij slechts is gevoed door de ranzige wereld waarin we leven. En nog steeds is het wat dat betreft dramatisch.

Sowieso heeft de film weinig om het lijf, soms letterlijk. Want die Orks lopen halfnaakt door het beeld te brullen. En die arme Gollem, de schat. Die moet het doen met een lendenvodje. Tarzan zou er zelfs zijn gespierde neusje voor ophalen. Wat we nog meer zagen en hoorden: een hoop overdreven veldslagen, onmogelijke vecht- en valpartijen, veel gegorgel, gerochel, geschreeuw en trompetgeschal. Eer, geweten, moed, vriendschap, hebzucht, liefde, trots, land, volk. Alle ingrediënten waar alleen al een gemiddelde nationalist een prettig kriebelgevoel van in de onderbuik krijgt.

En toch kijken we. Net als Lord of the Rings destijds. Ja, ooit ook de boeken gelezen (ook toen al met opgetrokken wenkbrauwen en een hoop vraagtekens, maar ja: het was must-read kost!), dus dan mag je de films ook zien, vind ik. Je kunt je afvragen waarom, maar vooruit. Het voegt niets toe aan je leven, geloof mij maar. Alleen, tja, soms moet je gewoon een code inwisselen, dat ook. En ik ondertussen maar denken dat The Hobbit tweedelig was en het precies uitkwam met die rare codes. Nee dus.

Vandaag het drieluik voor €2,99 afgekeken. Want als je A zegt, zeg je B. En C. Alles bij elkaar was het best vermakelijk hoor, heus. Alleen al onze eigen commentaren vanaf de bank in onze thuisbios waren top. We waren het hartgrondig met elkaar eens. Dan weet je waar je het voor doet. Weer een stap verder in onze eenswording.

#waanvandedag #film #bioscoop #hobbit