ego echo

cadeau

Het voordeel van een midzomervakantieverjaardag is dat ik dan nog zeker een week of wat nadien verrast kan worden met cadeautjes. Zo blij als een kind word ik ervan. Gelukkig ben ik verder heel volwassen.

Francis doet een duit in het feestelijke zakje. Ondanks het gedoe dat er van zo'n storm komt en de onrust die het intern veroorzaakt, kan ik er ook van genieten. Razen en tieren, alles in de war en een nietsontziende veegpartij waar de gemiddelde straatveger jaloers op is. Ik geef toe, zou ik nu met de trein op pad moeten en dan natuurlijk precies het traject met omgewaaide bomen of andere kinkkabels, dan zou ik lang zo tevreden niet zijn. Ik verkeer vandaag in een omstandigheid van alleen naar buiten moeten voor de boodschappenriedel en een cadeautje voor iemand die against all odds vandaag haar geboortedag begroet. Maar hé, dat buitenleven doe ik allemaal gezellig pas als de ergste woei verwaaid is. (Ondertussen stuurt de jarige in kwestie een prachtige foto van het strand, de zee en de duistere wolken. Best jaloersmakend en tegelijk een behoorlijk treffend zelfcadeau.)

Overigens, Francis doet ook nog iets anders. Ja, precies, nostalgie aanwakkeren. Ooit bedacht ik de naam Flowers for Francis voor de band waarin ik toen drumde. Een naam die dan weer werd ingegeven door het, wat mij betreft, beste PiL-album 'Flowers of Romance', met daarop het volledig ontsporende slotnummer Francis Massacre. Een album waarop donkere drums en ritme centraal staan. Soms hypnotiserend, soms tergend, altijd fantastisch. Grote kans dat ik het zo direct gelijk even uit de kast vis en in een bui van jovialiteit in een klap de buurtjes blij maak met wat tromgeroffel. Het kan nog gekker hoor. Want als het vandaag enigszins lukt, dan duik ik ook even het muzikale archief in om mij ongetwijfeld in alle hoedanigheden te verbazen over de genialiteit, of juist het gebrek daaraan, van de band uit mijn jongere jaren. Het waren hoe dan ook mooie tijden.

Neuzel hier, neuzel daar. Of zal ik toch de gekte nog even aantippen? De waanzin die maar niet stopt, de idioterie der mensheid, de krankzinnige uitbuiterij, de onzinnigheid van het hele bestaan? Mwah. Ander keertje weer. Nu eerst nog wat verder fantaseren over muziek, kunst, feestslingers en taart. Kaarsje erop en zingen maar. Tot je een ons weegt.

#waanvandedag #cadeau #storm #francis #100DaysToOffload #pil #massacre

Kijk, ergens met veel plezier werken en dan moeten stoppen, omdat het in Uitzendland nu eenmaal zo is bepaald, dat is jammer. Zelfs als je dat van tevoren weet. Ergens hoop je (ik) toch dat als het van beide kanten gezellig is, dat je dan misschien wel kunt blijven. Maar nee. Zo gaat dat niet volgens de regels der uitzendbranche. So be it, ermee dealen, vooruit, ik kan het, heus, get over it, hoelangishetnugeledenhallozeg!

Een voordeel van ergens afscheid nemen is dan wel weer, tenminste, als de mensen wederzijds blij met je zijn, dat je dan een cadeautje krijgt. Het allerfijnst is wanneer je meerdere cadeautjes krijgt verspreid over, laat ik eens wat noemen, drie maanden. Dan bof je en daar is niets van overdreven.

Vandaag trapte ik voor mijn wekelijkse vrijwilligersbijdrage aan de samenleving stevig op de pedaaltjes en fietste met een stevige zijwind – maar ook met een werkelijk adembenemende koperen zonsopgang met buien in de verte, voor mij – naar mijn lieverds op IJburg. Iets waar ik elke keer oprecht naar uitkijk. En dan is het natuurlijk een extra dikke verrassing wanneer je zomaar ineens een mooi ingepakt pakketje in je handen krijgt. Want ja, ik heb in oktober een officieel document met daarop een aankondiging van pakjetegoed gekregen, dat ligt ook hier in mijn speciale kast met dingetjes, dangetjes, administratie en anders belangrijks, maar echt enorm onthouden heb ik dat niet. Tot vandaag.

Ik ben nu een mooie film rijker. Uitgekozen met liefde en aandacht, dat weet ik zeker. Ik kijk er naar uit om binnenkort op de bank te ploffen met mijn lieflijke deerne en ons visueel te laten verwennen. Dat klinkt nogal als sub-erotische soft-porno, maar gelooft u mij op mijn donkerblauwe oogjes: het is uitermate onschuldig en tevens geestverruimend vermaak. Mijn dank is alvast groot, dat staat als een meeuw op een paal boven eendengesnater.

Goed, film dus. Lekker kijken. Op het juiste moment, ergo nog even geduld, maar die kunst beoefen ik over het algemeen met verve. Of zonder verve, maar met kwast. Een rare kwast, dat dan weer wel. Misschien eentje zonder t. Een kwas. Ja joh, anders wordt het allemaal wel heel pruttiepruttie en blabla. Daarom. Brei er maar een eind aan.

#waanvandedag #film #vrijwilliger #cadeau #uitzendwerk #afscheid