Het is allemaal leuk hoor, dat werken als uitzendeling. Ik vermaak mij prima in de bieb met de boeken en bezoekers die boeken zoeken. Of gewoon willen weten hoe ze iets moeten printen binnen een onnavolgbaar systeem van keuzeschermen en loginprotocollen en vergeet vooral niet uit te loggen! Mensen die inmiddels geheel in lijn met de maatregelen toch geen plek kunnen vinden om te studeren of werken: 'ah, u heeft wel gereserveerd maar geen plek, dan gaat er waarschijnlijk iets mis beneden, moment, ik vraag het even na'. Of gewoon een beetje in hun eigen wereld wat voor zich uit willen staren met een krant (helaas, uw tijd is om).

Het nadeel van werk is dat het mijn dagritme totaal overhoop gooit. Oké, strikt genomen maakt het ene ritme plaats voor het andere. Het is net muziek. Toch, ik zou ook zoveel andere dingen kunnen doen. Waar ik vervolgens ook niet aan toekom, zo is het ook. Een eindeloze wirwar van spiralen, precies zoals het leven is. Tot je ergens op een punt komt waar het in deze vorm ophoudt. De cellen vervliegen, gaan op in een andere toestand. Op zich fascinerend genoeg om hele dagen over te mijmeren. Ik zou wat dat betreft ook prima in een bibliotheek op de zesde etage starend over de stad en het water de tijd door kunnen komen. Wolken die komen en gaan, de zon die irritant in mijn ogen priemt. Vogels die met moeite tegen de wind in vliegen of ineens een zwieper maken – windvlagen zie je niet aankomen, dus dan maar anticiperen op het onzichtbare. De herfst nat en koud, guur en oogverblindend waar de straten heel even de zon zien.

En ik denk ook aan de eindeloze brij aan beelden, updates en andere onzin die wij allemaal tot ons krijgen. Met dank aan een zielzuigend algoritme. Al die uren verdoofd voor het scherm. Opgroeiende kinderen die eigenlijk niet meer weten wat echt is en wat nep. Het is al bijna niet te doen wanneer je je volledig bewust bent van algoritmes, fake news, marketingtrucs en andere stierenpoep.

Herfst, herfst, wat heb je te koop? Voor niets gaat zon niet meer op.

#waanvandedag #herfst #oba #werk #100DaysToOffload #algoritme #fakenews #fall

En zo ving gisterenmiddag een tweede termijn bij de OBA aan. Deze keer mag ik mijn opruimwoede enerzijds en anderzijdelingse adviezen aan nietsvermoedende en mag ik u wat vragen-bezoekers botvieren op de locatie der locaties: de 'grote bieb' in de stad, net naast het station. Hoewel, locatie der locaties. Het is gewoon een imposant gebouw, interessant ook. Maar dat neemt niet weg dat ik nog altijd de vestigingen van IJburg, Diemen en Waterlandplein stilletjes koester en daar ook heel graag weer mijn rondjes had gelopen. Laat ik het zelfs nog iets dramatischer stellen: team 2 in de gloria, zelfs na ontbinding in factoren.

Ach joh, het is appels met fietsbellen vergelijken. Ik ben allang blij dat ik weer met boeken rond mag sjouwen in een omgeving waarvan het bizar is dat daar de ene na de andere bezuinigingsronde, reorganisatie of hoe je al die hemeltergende wegwerpactie ook wilt noemen, plaatsvindt. Volgens mij moet je bibliotheken, buurthuizen en jongerencentra juist belangrijk maken en steevast een prominente plek geven in een wijk. Net als de bijbehorende agent die de inwoners kent en weet wat er speelt. Maar nee, zo doen we dat niet, dacht ons aller Mark. Strepen, schrappen en snijden. De nek omdraaien en de vriendjes van onder andere Unilever en Shell heel veel belastingcentjes toestoppen. De economie moet tenslotte ten koste van letterlijk alles groeien en de leefomgeving, de zorg en het welzijn kan dan best krimpen. Of helemaal verdwijnen. Slikken of stikken. Liefst allebei, mijmerde Mark terwijl hij nog wat verse tissues op z'n tevreden buikje legde.

In het kader van er is geen hoop en tegen beter weten in dan toch hopen: 17 maart 2021 kunnen we kiezen voor wat echt belangrijk is.

Los van dit getier zag ik vandaag de ene arts naar de andere lonken. Er bloeit iets heimelijk moois in Leiden. Ook daar zal uiteindelijk moeten worden gekozen. Tot die tijd zullen ze met vlinders in hun buik hun diensten draaien. Doktertje spelen. Wie is er niet groot mee geworden.

#waanvandedag #oba #amsterdam #leiden #zorg #welzijn #cultuur #100DaysToOffload

Mijn bezoek aan de bieb was vanochtend – voor de verandering een keer op donderdag, iets met korte vakantie, u weet – weer zeer prettig. De heenweg, de kleine 20 minuten op de fiets langs het kanaal en over de brug, met een frisse februarimorgen en zon in m'n giechel, zorgden voor een enigszins uitgeslapen smoelwerk toen ik fruitig binnenstapte. Nu niet mijn vaste en altijd lieve, blije collega's maar juist twee andere die ik niet zo heel vaak tegenkom. Toch ook weer eens leuk om de spijs wat te veranderen, hoewel ik alweer uitkijk naar de volgende keer, want al die afwisseling moet geen gewoonte worden hè?

Het gesprek met wat ik inmiddels toch wel meer een vriendin dan leerling kan noemen, was opnieuw een achtbaan. Van blij en opgewekt naar ontstemd en ontroerd terug naar vrolijk en goede moed. Dat is het mooie van deze gesprekken. Ze gaan over alles en alles is het leven zoals we dat kennen, ieder met ons eigen verhaal.

Na een korte tussenstop in Huisje Weltevree voor een snelle lunch en stiekem nog even snel samen een liedje of twee spelen, door naar Rotterdam. Na een week de schat van een hard werkende puber weer zien, dat is ook weer heel fijn. Bijpraten, huiswerk, nog wat praten, eten, huiswerk, nou, nog een praatje dan, en dan weer terug naar Amsterdam.

Thuis een beetje gaar op de bank met een glas heet water, wachtend op mijn lieve vrouw die op donderdagavond een cursus wijsheid aantikt. Ofwel, de vier dagen weg zitten alweer veilig achter het slot en grendel van zoete herinneringen en terwijl ik dit typ staan de volgende alweer te dringen voor de deur – maar even opendoen dan.

#waanvandedag #alledaags #thuis #amsterdam #rotterdam #oba

Ik had even tijd nodig om bij te komen van een warm afscheid van mijn lieve collega's bij de bieb. Ja, echt hoor. Afgelopen woensdag. OBA IJburg. Een mooie en bijzondere avond op de plek waar ik de afgelopen anderhalf jaar mijn meeste uren doorbracht als uitzendkracht. Tussendoor mocht ik in Diemen en op Waterlandplein (Waterlandersplein voor intimi) ook nog wat energie kwijt. Met net zoveel plezier overigens, maar dan anders. Zoals iedere plek haar charme heeft.

Zowat het hele team was aanwezig en ze hadden ook nog de net zo lieve woensdagvrijwilliger en haar man zo gek gekregen om ons te verwennen met huisgemaakte Afghaanse gerechten. Liefdevol vers, ik zeg je. Oké, hier en daar hadden we zelf ook nog de oer-Nederlandse bakjes met supermarktsmeersels, stokbrood en rauwe kost over de tafel verdeeld. Noem het gerust een culinaire cultuurclash, maar dan van de meest vrolijke soort. Overigens geheel ontclasht door de zoete eindronde van eveneens met liefde huisgemaakte vegan-taart en 'dadeldrolletjes'. Je snapt, de buikjes waren rond toen we rond half tien de deur achter ons dichttrokken.

Nah, er was nog veel meer. Ik ben overladen met lieve woorden en zachte blikken. Thuis las ik de kaart waarin iedereen wat had geschreven. Hou het dan maar eens droog. Niet dus. In de keuken staat mijn kakelnieuwe reisbestendige thermosfles te shinen, ongeduldig wachtend op het eerste uitje. En er schijnt nòg een cadeautje onderweg te zijn. Gek van nieuwsgierigheid dus, u snapt dat als geen ander.

In de nacht volgend op deze intense avond deed ik de hele avond nog maar een paar keer over. Van slapen kwam niet veel. Wat geen ramp was, want de volgende ochtend zou ik opnieuw twee van mijn schatten op IJburg zien. Want ja, het vrijwilligerswerk gaat gelukkig gewoon door met alle blijdschap die daar dan weer bijhoort, ondanks de kleine oogjes die wij allemaal bleken te hebben. Ach ja, gevoelige mensjes die dol zijn op elkaar, dan krijg je dat.

Over meevallers gesproken: op die mistig optrekkende donderdagochtend zag ik de man zomaar op een bankje zitten. Gewoon op de dijk. Ik zag hem, knikte in het voorbijgaan en hij keek naar mij. Zelfde grimas, zelfde grijze kop. Alsof er geen weken tussen hadden gezeten.

Dus nou, mij geheel bewust van deze wolk van vreugde en jubelstemming – en de onvermijdelijke donder die ook wel weer zal volgen – zweef ik nog even de dagen door. Kijk, daar ga ik.

#afscheid #collegas #werk #oba #uitzendbureau #waanvandedag #vrijwilligerswerk