Het is allemaal leuk hoor, dat werken als uitzendeling. Ik vermaak mij prima in de bieb met de boeken en bezoekers die boeken zoeken. Of gewoon willen weten hoe ze iets moeten printen binnen een onnavolgbaar systeem van keuzeschermen en loginprotocollen en vergeet vooral niet uit te loggen! Mensen die inmiddels geheel in lijn met de maatregelen toch geen plek kunnen vinden om te studeren of werken: 'ah, u heeft wel gereserveerd maar geen plek, dan gaat er waarschijnlijk iets mis beneden, moment, ik vraag het even na'. Of gewoon een beetje in hun eigen wereld wat voor zich uit willen staren met een krant (helaas, uw tijd is om).

Het nadeel van werk is dat het mijn dagritme totaal overhoop gooit. Oké, strikt genomen maakt het ene ritme plaats voor het andere. Het is net muziek. Toch, ik zou ook zoveel andere dingen kunnen doen. Waar ik vervolgens ook niet aan toekom, zo is het ook. Een eindeloze wirwar van spiralen, precies zoals het leven is. Tot je ergens op een punt komt waar het in deze vorm ophoudt. De cellen vervliegen, gaan op in een andere toestand. Op zich fascinerend genoeg om hele dagen over te mijmeren. Ik zou wat dat betreft ook prima in een bibliotheek op de zesde etage starend over de stad en het water de tijd door kunnen komen. Wolken die komen en gaan, de zon die irritant in mijn ogen priemt. Vogels die met moeite tegen de wind in vliegen of ineens een zwieper maken – windvlagen zie je niet aankomen, dus dan maar anticiperen op het onzichtbare. De herfst nat en koud, guur en oogverblindend waar de straten heel even de zon zien.

En ik denk ook aan de eindeloze brij aan beelden, updates en andere onzin die wij allemaal tot ons krijgen. Met dank aan een zielzuigend algoritme. Al die uren verdoofd voor het scherm. Opgroeiende kinderen die eigenlijk niet meer weten wat echt is en wat nep. Het is al bijna niet te doen wanneer je je volledig bewust bent van algoritmes, fake news, marketingtrucs en andere stierenpoep.

Herfst, herfst, wat heb je te koop? Voor niets gaat zon niet meer op.

#waanvandedag #herfst #oba #werk #100DaysToOffload #algoritme #fakenews #fall

Bij ons op het balkon staat de Grote Afvalbak. Dat is wel zo praktisch. Zeker tijdens de warme dagen, want in geen tijd zit dat ding vol fruitvliegjes. Een soort waar ik met regelmaat over schrijf, besef ik nu. Ach, het kan je maar bezighouden. Het houdt mij van de straat en hun op en rond het balkon. Voor afval dat niet organisch is, hebben wij dan de Kleine Afvalbak in de badkamer schuine streep douchehok schuine streep wc-ruimte.

Ik zag van de week dat een spin zo slim is geweest om na de meest recente balkonvuilniszakwissel een web te fabriceren. Het ragfijne gewaad loop van de rand van de bak tot de deurpost van de keukendeur. Precies goed, want zo blijft het bouwwerk heel. En een plek waar dus behoorlijk wat te vangen valt. Daarom vind ik het raar dat er geen enkel vliegje in zit. Sterker, het spinsel lijkt onbewoond. Al is dat nooit zeker, want een beetje spin houdt zich schuil en slaat toe als het in Groningen trilt. Natuurlijk kan ik zelf wat bevingen veroorzaken, maar ik vind dat sneu voor de vermoedelijke bewoner en ook voor mijzelf. Sneu omdat ik als tweevoeter mezelf niet wil verlagen tot pesterijtjes en sneu omdat ik geen valse hoop wil geven aan de websitebeheerder.

Nu, na een paar dagen de boel aanzien, denk ik toch echt dat het analoge web offline is. Het ding verkeert in een zeer armoedige staat en er zijn nog altijd geen potentiële proteïneshots mee gevangen. Gek. Je zou denken dat de locatie tot een heus bacchanaal had kunnen leiden. In plaats daarvan biedt het een treurige aanblik die past bij het aanstaande verval waar de meteorologische klok al op heeft gewezen. Ja oké, we gaan eerst nog wat nazomeren, zeggen ze, maar dat is slechts uitstel van executie. Begrijp mij goed, ik kijk ernaar uit. Herfst. Binnenkort vallen de flamingo's weer uit de bomen.

#waanvandedag #fall #herfst #spin #web #afval #100DaysToOffload