Ik mis de man. De man die wandelde op de dijk. Zijn gestalte als een scheve potloodstreep die de onvermoeibaar voortjagende wolken en het water verbond met de smalle weg die wij deelden met andere fietsers, voetgangers en vuil verkeer.

Ik mis de man. De kwetsbare magere man met zijn grijze baard en snor, zijn dunne ouderdomshaar en zijn windjack. Zijn trainingsbroek, zijn sneakers. Ik mis zijn typische asymmetrische loop, zijn schouder en arm naar binnen gedraaid, zijn hoofd schuin en altijd met dezelfde grimas. Zijn ene been onwillig voor het andere

Ik zag hem iedere zaterdag. Ik ging de ene kant op, hij de andere. En elke keer weer hoopte ik dat ik hem volgende week dan weer zou zien. En steeds weer was ik bang dat het nu weleens de laatste keer zou kunnen zijn. Met dat tere, verweerde lichaam, zijn dorre hoofd met felblauwe ogen. De wind zou vat op hem kunnen krijgen en hij zou zomaar weg kunnen waaien.

Ik zag de man week in week uit en ik weet niet eens of hij mij zag, maar ik mis hem nu al weken.

#waanvandedag #fiets #lopen #mens #ouderdom #proza

Soms ben ik best blij en tevreden. Niet vaak, maar dat impliceert het woordje soms al, hè? Daarom. Maar weet je, dan fiets ik op mijn barrel (nog van mijn ouders gekregen die 'm voor een schamele vijftig euro kochten en waar ik nu zeker al tien jaar plezier van heb) door de stad, bijtend zonnetje waar ik niet te lang over na wil denken, net klaar met het gedane werk, boodschappen gedaan en in de zijtas. Lekker trappen met die beentjes. Naar huis. Boodschappen opruimen, stofzuigen, was draaien, muziekcollage maken, dat soort dingen. Nou, tot zover de blij- en tevredenheid. Want ik heb geen filter. Ik zie, hoor, ruik en voel alles – en alles evenveel en even scherp.

Zwerfvuil bijvoorbeeld. Plastic. Heel veel plastic, zogenaamd papieren koffiebekertjes, bestek, een gefileerde fietsbel, sigarettenpeuken, bier- en frisblik, doppen, flesjes, lachgaspatronen, autobanden, brommeronderdelen, schroeven en spijkers, kapotgetrapte fietsverlichting, confetti, ballonnen, kauwgom, glas. En daar ligt dan ergens tussendoor – strikt genomen geen afval, maar toch – een opengereten duif. Of iets anders met een vleugel hier en een pootje daar. Veertjes her en der. Ooit was er leven, denk ik dan.

#waanvandedag #fiets #stad #zwerfvuil #mensheid