Toen De Vrouwe gisteren ruim na zessen thuis kwam, stond ik midden in de kamer met een boek in mijn handen. Wat sta jij daar nou, vroeg ze. En ik dacht stiekem hetzelfde, maar deed alsof ik niets anders deed dan anders.

Ik had het boek opgepakt omdat ik letterlijk stond te wachten tot ze thuiskwam. Het was zo'n moment tussen hollen en stilstaan in, een freeze frame, een Tita Tovenaar-moment. Ik wist dat ze twee boeken voor mij zou meenemen op speciaal verzoek. Leesexemplaren zoals dat zo mooi heet in boekenland. Dat je alvast mag lezen wat er nog net niet is uitgekomen. Hoewel, in mijn geval loop ik enigszins confuus vooral achter de inmiddels uitgewaaierde stoet aan. Daarbij heb ik een buitengewoon gevoel voor boeken die meestal niet aan zullen slaan bij het grote publiek (hoorde ik daar nu alweer iemand snob! smalen?). Voordeel is dat ik zonder spoed een boekie mag lezen. Ook fijn.

Hoe dan ook, ik wist dus dat ik slechts twee minuten geduld hoefde te hebben en dat ik dan met wat fictie mijn leven zou kunnen verrijken – ik wissel nu eenmaal graag de barre feiten met verzinsels af. Maar nee, ik kon niet wachten, te onrustig, of zoals ik vroeger graag mocht roepen: ik wil het nù. Dus pakte ik het boek van Esther Ouwehand, lijsttrekker van de Partij voor de Dieren. Zij heeft net haar eerste boek uitgebracht met de minstens prikkelende titel 'Dieren kunnen de pest krijgen. En dan?'. Ik kreeg het eerder deze week toegestuurd vergezeld door twee verkiezingsposters. Het boek moest nog even geduld hebben, want zoals gezegd: zie bovenstaande. Niet dus. Het is zo'n boek dat je oppakt en niet meer weglegt. Bij wijze van spreken dan hè.

Dus toen vrouwlief mij vroeg waarom ik daar zo stond, was ik nogal ingenomen met mezelf en antwoordde ik met een glimlach dat het wel leek alsof ik ego echo las (verder verbeeld ik mij niets). Waarop zij vroeg of het ook zo fel van leer trekt. Nou, dat valt dan wel mee en dat is maar goed ook. Mijn boosheid en verontwaardiging leent zich voor deze plek, dit podium zogezegd. Af en toe lekker brullen. Ouwehand verpakt haar (in)dringende boodschap heel slim met feiten in balans met subtiliteit en directheid. Prettig leesbaar, ook dat nog. Hallo dan. Het lijkt hier wel een reclamepraatje.

Is het een boek vol verkiezingspropaganda? Ik zou zeggen van niet. Het benoemt gewoon waar het op staat, hoe het allemaal zo gekomen is. Met als insteek de huidige toestand met SARS-CoV-2 en hoe nu verder. Dat het allemaal niet heel ingewikkeld is, maar dat er wel een dikke knop om moet. En dat het nogal urgent is. Geen nieuws. Gelukkig niet. Want aan nieuws heb je verder niks.

Nog een leuk – en ego echo-strelend detail: hoofdstuk twee heeft de titel “wij zijn zélf een dodelijk virus”. Esther is een vrouw naar mijn hart, je snapt. Wat ik maar zeggen wil: kies je voor de dieren, dan kies je als vanzelf voor alles wat leeft. Zonder uitbuiting, zonder gejakker in een in alle opzichten vriendelijke omgeving. Dat je weet waar je het voor doet.

Tot zover deze Zendtijd voor Politieke Partijen.

#waanvandedag #politiek #boek

Na goed overleg met mezelf heb ik besloten om deze namiddag dan toch maar binnen te blijven en geen parkwandeling te maken. Het was vanochtend en begin van de middag al avontuurlijk genoeg op de fiets. Eerst naar de boekhandel, daarna naar huis via de bijna lege buurtsuper (ja, toch nog nog een paar vergeten boodschappen).

Het was met de tweewieler een kwestie van gematigd vaart houden, losjes tegensturen en vooral niet remmen, want dan ga je geheid op je snufferd. Dan is het zelfs te doen om sneeuwbalvechters en rucksigloos sleegepeupel te ontwijken. Zul je zien dat ik ergens deze week alsnog dik onderuit ga, maar hé, dan heeft het niet aan mijn uitmuntende stuurkunsten gelegen. Gewoon pech.

Als het morgen niet al te onmogelijk blijkt, dan zal ik mij door de marktverwerkende NS naar Rotterdam laten rijden. Dat wordt ongetwijfeld lachen met tuitende tranen. Wil je weten waarom het OV en de spoorwegen in het bijzonder tegenwoordig bij elke tegenslag volledig op z'n gat ligt? Lees dan Er zijn nog 17 miljoen wachtenden voor u (Sander Heijne, De Correspondent). Veel duidelijker wordt het falen van de privatisering nergens beschreven, vermoed ik. Zowat alles wat door de staat uit handen is gegeven, is jammerlijk en pijnlijk naar de knoppen gegaan. Behalve de mobiele telefoonmarkt. Dat ging zowaar behoorlijk goed. Maar verder? Zorg, onderwijs, energie, kinderopvang, post en spoor. Allemaal mislukt op alle vlakken. Toegeven zou ruiterlijk zijn. Terugdraaien nog heel veel beter. Dat kan namelijk ook best. Wederom: doe er je voordeel mee wanneer je straks in het stemhokje staat.

Dat allemaal geheel terzijde hoor. Terwijl ik dit typ wordt namelijk de laatste hand gelegd aan de verse video van ons aller MANKES. Zoals we dat dan doen. De Vrouwe verzamelt beelden, knipt, plakt, klikt en zucht. Knutselt de boel aan elkaar, kijkt kritisch, stort ergens in het proces in een persoonlijkheidscrisis, krabbelt weer op om uiteindelijk, ondanks al mijn gezever en commentaar – ho, wacht: altijd opbouwend! – weer een juweelderige video te hebben gebouwd waar we allebei gepast trots op zijn. Zoals ik eerder al schreef, binnenkort online te bewonderen.

En zo glibberen we de avond in. We hebben mazzel, we zitten er warmpjes bij.

#waanvandedag #muziek #beeld #boek

De pimpelmezen vallen ineens bij bosjes uit de lucht. Dood. Of ziek en onderweg naar de eeuwige vliegvelden. Volgens de berichten die ik erover heb gelezen, gaat het waarschijnlijk om een longziekte waarvan nog niet bekend is wat het is. Njah, dan is het wachten op de eerste die het roept. Ik wacht nog even. Ook omdat het niet de eerste keer is dat ze in ongebruikelijke hoeveelheden het verendek inruilen voor een ontbindend plaatsje in de zon. Zoals vorig jaar, toen ging het zo goed als zeker om gif dat ze binnenkregen via hun voedsel: insecten. Insecten die op hun beurt ook weer waren vergiftigd. Door mensen. Meen je niet!

Ondertussen fladder ik ook maar een beetje versuft door de dag. Een rondje fietsen of lopen. Een snelle boodschap. Dat kan zowaar bij een half verstopte supermarkt. Het is er zowat altijd stil, dus genoeg ruimte om afstand te houden en enigszins kalm het lijstje netjes af te werken. Vanmiddag vond een oudere dame het nodig om mij te overtuigen van het schoonmaken van het wagentje. 'Het spul staat hier klaar, ja, ik zeg het niet voor mezelf hè, maar voor u, mij maakt het verder niet uit, maar ik zou het wel doen'. Ik lachte vriendelijk (dat doet oprecht zeer in mijn staat van zijn) en murmelde iets van mwoah, krrgzz...ik, pffmwoch... Kijk, het is vast goed bedoeld. Maar voordat ik dat karretje kan schoonmaken, moet ik eerst op mijn beurt wachten op een plek waar iedereen door hetzelfde klapdeurtje de winkel in wil. Sta je daar verkrampt in de weg. Om dan een vage keukenrol en een spuitbus met chemische zooi waar ook iedereen al met z'n virusvingertjes aan heeft gezeten te pakken. Lieverds, ik spreid liever het risico door mijn gewielde hulpje met mijn mouwen en ellebogen te besturen. Gewoon rustig aan, dan is dat prima te doen.

Het is wel een voorbeeld van waar ik voor vrees, nu en in de nabije toekomst. Iedereen die elkaar ongevraagd zogenaamd goedbedoeld adviseert. Maar het is niet goedbedoeld, nee, het is achterdocht, wantrouwen. Ik voel mij direct opvallen met mijn 'niet schoonmaken'. Helemaal niet goed voor mijn paranoia. Of, oké, strikt genomen is het daar juist heel goed voor, maar u weet heus wel wat ik bedoel, nou dan. Dat wordt ook lachen straks als er echt zo'n app komt. Ik zeg u alvast: niet op mijn telefoon. Mooie meevaller is dat die ook te oud is voor een hippe corona-app. En ik overweeg, als prettige verzetsbijkomstigheid, al een tijdje om, als mijn phoney het begeeft, geen smartphone meer te nemen. Gewoon weer eentje met toetsen. Bellen en meer niet. Misschien ga ik ook weer gewoon een typemachine gebruiken en post ik mijn schrijfwaar dagelijks in zo'n ding op straat, kom, ja: een brievenbus. Leuk toch. En ik wil dan ook alvast een clubgebouw kraken. Met een leus en logo erop.

Goed. Waar was ik. O ja. Ik mail, Signal (een feest, want dat kan via de desk- of laptop, dus lekker typen in plaats van tikken op een scherm) en lees van alles. Boeken, tijdschriften, actualiteiten. Op dit moment ben ik in drie boeken tegelijk bezig. Knap hè? Gelukkig niet echt in een keer, hou op zeg. Niet te doen. Sinds een jaar of wat ben ik fan van meervoudig lezen. Dat is fijn, want dan heb ik wat te kiezen. Soms is dat irritant, want dan wil ik alles wèl tegelijk lezen. Maar dat kan dus niet. Geduld is een vervuilende zaak. Natuurlijk word er ook muziek gemaakt en geluisterd. Af en toe een tekening, hoewel, vooral het idee voor een nieuwe collage drentelt steeds door mijn uithuilhoekje. Toch eens iets mee doen.

En er is iets geinigs bedacht door de beheerders van dit fijne platform (Write.as). Een mogelijkheid om (een selectie van) artikelen te downloaden als e-book. Dat lijkt mij wel wat. Binnenkort eens mee knoeien, dan hoor je vanzelf wanneer ik blij in mijn handjes klap.

Voor nu gaat dit snaveltje toe. Bij wijze van groet aan de gevleugelde vrienden.

#pimpelmees #blog #waanvandedag #ebook #boek #lezen #muziek #virus #signal

Zo, lekker aan het chillen? Ja-ja, chillen-ja! Fijn, maar kan het wel wat zachter? Ja-ja, chillen-ja!

Ik loop weer terug naar mijn plek op de achterste stoel in de trein. De muziek gaat inderdaad wat zachter. Ik had natuurlijk gewoon moeten zeggen dat het helemaal uit moest, omdat het kapotirritante sociale armoede is – hij keek mij niet eens aan, ook dat nog. Maar ja, je hoopt tegen beter weten op een soort zelfstandig verbanden leggend (iets met 1+1?) organisme. Dat de context op zich voldoende is om te besluiten dat je gedrag misschien enigszins aso is, met je poten tegen de leuning en je blikje energy-drank lekkend naast je.

Ach, de voordelen zijn legio hoor. Ik ben niet in elkaar geslagen door de merkwaardige heliumklinkende amoebe. Mijn vraag sorteerde in elk geval letterlijk genomen effect. En ik heb, nadat ik twee minuten zachtjes wat voor mezelf heb zitten trillen van misplaatste opluchting, mijn boek uit kunnen lezen. Dat is toch ook allemaal heel wat waard. Weet je, nog hooguit een jaar of veertig volhouden en dan heb ik er allemaal geen last meer van. Zoals Monty Python al neuriede: Always look at the bright side of life. Daarom.

Overigens, dat boek: wederom een dikke aanrader. Oorsprong (hoe de aarde de mens heeft gevormd) van Lewis Dartnell. Een duizelingwekkende combinatie van geschiedenis, aardrijkskunde, geologie, sterrenkunde, politiek en nog veel meer. Allemaal op een hoop en toch duidelijk, helder en wow! Schitterend interessant, echt. Ik weet nu alles. Terwijl ik dus dacht alles al te weten, kun je nagaan. Als ik je zo gek mag maken: lees Harari, Bregman, Kingsnorth en Dartnell. Dan roep je daarna heel hard kwartet! en moet jij eens zien hoe je wijsneus tintelt. Ga je vanzelf stevig van niezen waardoor je de ene oerknal na de andere veroorzaakt. Zoiets dan. Met een toefje zout en snotterige fantasiakorreltjes.

Goed. Laten we ondertussen, met Oorsprong in gedachten, lekker gaan slapen met de troostende gedachte dat uiteindelijk werkelijk alles gewoon allergievrije sterrenstof is.

#waanvandedag #dartnell #oorsprong #origins #boek #trein

Lichterlaaie II, ofwel, kerst de tweede. Opgestaan met een liefdesverklaring aan de Britten, een lawine van sneeuw hier en vuurzee daar, herdenkingen van wassend water, aangespoelde vluchtelingen en overige tragiek. Een dag als alle anderen dus. Met hier en daar een toespraak over wat het ware licht zou zijn, meer mededogen en verbondenheid. Buiten is het grijs, de ruiten trillen af toe van bommen in een, volgens zeggen, oorlogsvrij land, de zon verduistert de woestijngebieden. Het is bijna voer voor poëzie.

Vrouwlief zingt op de bank een selectie eigen repertoire, ik scheer mij met een bot mes, ga douchen en kan nauwelijks geloven dat de dag alweer halverwege de middag is. De nacht verlengden we tot bijna het eind van de ochtend en dan nog het gevoel dat de slaap lang niet genoeg was.

Het was gisteren goed met de schone familie en het zal goed zijn met mijn directe bloedlijn komende zondag, wanneer we op de vijfde kerstdag de tweede vieren met samenzijn en eerlijk delen. Voor die tijd gaat morgen gewoon de wekker weer en vangt de arbeid aan.

De paternoster collecteert in eindeloze cirkels, de puberteit van de 21e eeuw zit er zowat op. De grote vraag is of we dan eindelijk volwassen zijn en grote besluiten uit durven voeren. Ik betwijfel het. Met volwassenheid komt angst, met angst komt slechte raad.

Vooruit, toch een wijze raad mijnerzijds: lees bekentenissen van een afvallig milieuactivist – een radicaal andere kijk op natuurbescherming (Paul Kingsnorth). Ondanks mijn hekel aan de woorden troost en hoop die wat mij betreft niets anders zijn dan holle klanken, biedt het boek enig houvast en helpt het bij de rouw om alles wat we hebben vernietigd en nog vernietigd zal worden. En dat kan weer helpen bij het zien van wat er nu – in ieder geval dan toch voorlopig – nog wel is. Wie weet komt met de volwassenheid het beschermen van wat dierbaar en plantaardig is.

#waanvandedag #kerst #lezen #boek #kingsnorth #darkmountain

Joh, die dagen hè? Ik zie ze vliegen zo snel. Ze vullen zich met dingetjes en dangetjes, veel treinverkeer en als gevolg daarvan gelukkig ook veel tijd om te lezen. En zo kom ik voor de derde – en ik denk ook wel de laatste – keer terug op het boek van Rutger Bregman De meeste mensen deugen. Ik zeg je: dikke aanrader. Letterlijk dik, dat ook, maar laat dat je niet weerhouden. Het leest als een tierelier, geeft je soms duizelingwekkende stof tot nadenken, is pijnlijk leerzaam en is vooral heel duidelijk en helder. Goed werk. En wat mij betreft ook nog eens fijn om veel bevestiging te lezen. Altijd prettig.

Nu een tijdelijke leegte, want dat gebied tussen boeken in is altijd weer wonderlijk en vol verwachting. Welk boek is nu aan de beurt? Geen idee. Dat komt meestal als vanzelf. Net voor het slapen gaan heb ik in ieder geval de prachtig vormgegeven Noorse mythen. Te groot en te zwaar voor in mijn onderwegtas, maar prima voor een half uurtje op schoot, op bed. Ik vermoed trouwens dat het hagelnieuwe boek van Dirk de Wachter het volgende leeswerkje voor onderweg wordt. Ligt er een beetje aan hoe snel de vrouw des huizes het uit heeft. Verder geen druk, welnee.

De afgelopen dagen waren dus boekvullend, eerlijk gedeeld met samen huiswerk maken met dochterlief en mijn schatten van collega's bij de bieb en de boekhandel. Bij wijze van verlaat weekend sloten we af met zo goed als twee dagen in Groningen bij onze lieve vriendin daar met als vanzelf urenlange gesprekken aan de keukentafel. Hoort u mij klagen? Nee, precies. Dat komt vast later weer. Maar voor nu predik ik nog even vriendelijkheid en gemoedelijke ontwrichting.

#waanvandedag #bregman #boek #lezen

Gisteren ben ik begonnen aan het boek waar ik eerder over schreef: De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Na bijna honderd bladzijden kan ik wel stellen dat ik het ook uit ga lezen (was eigenlijk nooit de vraag) en mijn eerste conclusie is dat ik een progressieve cynicus ben. En dat is best grappig, omdat juist dat geen bestaande classificatie lijkt te zijn. Maar, zoals gezegd, ik ben pas op een vijfde van het boek, dus alles is nog mogelijk.

Ondertussen doen de (inter)nationale acties van Extinction Rebellion (XR) mij deugd. Als ik binnenkort mijn geliefde baantje en nog lievere collega's bij de bieb noodgedwongen vaarwel moet zeggen, dan overweeg ik om mijn XR-steentje bij te dragen. Ofwel de straat op, of achter de schermen. Indirect doe ik dat nu al, zo kun je het ook zien. Overigens zijn de reacties die ik zo hier en daar lees weer tergend treurig. Zo zou “dit tuig” gewoon overreden moeten worden “hebben ze geen baan en geen gezin”, “moeten ze hard worden aangepakt” en “die vieze uitkeringstrekkers gelijk hun WW en bijstand afpakken”. U begrijpt dat bovenstaand boek hard nodig is om mijn kijk op de mensheid nog enigszins te voorzien van pluspunten. Want, mijn Godelieke nog aan toe en wat de neuk... Hoe dom is dit gepeupel?

Ik kan alvast zeggen dat ik ondanks het verlies van mijn deeltijdbaan en dus het meeste van mijn stabiele inkomen geen uitkering zal trekken, ik heb een gezin (samenwonend), ik heb een kind. Ja, ik maak mij zorgen om haar en haar toekomst. Althans, met haar gaat het gelukkig behoorlijk goed ondanks een vroege scheiding en tegenwoordig alles wat een puber moet doormaken. Maar bij mij overheerst nog dagelijks het schuldgevoel van in welke wereld ik haar heb gezet – een vraag die ik al had voordat ik ooit vader werd en eerlijk gezegd was ik er ook van overtuigd dat ik juist om die reden nooit vader zou willen worden. Al met al genoeg reden om hier en daar voor wat oproer te zorgen.

Daarom dus. Ik ben voor protest, ik ben voor vriendelijke doch dringende ontwrichting. En dat doe ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor die zelfde idioten die lopen te roeptoeteren dat “het allemaal linkse gekkies zijn”. En nee, dat doe ik ook niet omdat ik zo'n prachtige altruïst ben, maar omdat ik gewoonweg weiger te accepteren dat mijn hele soort – hoe dom ze ook is – zichzelf en haar omgeving moedwillig om zeep helpt. En dan ook nog zo extreem pijnlijk. Ecce homo. Om te janken.

#waanvandedag #boek #mensheid #xr #eccehomo #planeet

Ik kreeg en las een boek. Op zich geen nieuws. Ik lees me suf. Hoewel, eigenlijk lees ik me scherp. Zoals dus dit boek. Er zijn van die dingen die je heus wel weet. Jij en ik, wij. Al lang, heel lang. Om die reden eet ik nu meer dan 30 jaar geen vlees. Ik at wel vis, maar dat doe ik de laatste paar jaar nog nauwelijks. Hooguit een klein stukje zalm. En dan echt een klein stukje. Ongeveer 1 bij 1 centimeter. Ook omdat ik nogal heftig reageer op uitgesproken smaken en vet. Kruiden, vis, vega-burgers en andere vleesvervangers die bol staan van specerijen en/of nogal vet zijn; dat gaat niet goed bij deze dude. Dus sinds een jaar of vier proef ik mijn eten zoals het ook echt smaakt. En, eerlijk is eerlijk, dat bevalt me heel goed. Het scheelt flink ook nog eens wat paniekaanvallen. Die paniek, los van andere situaties die mij nogal van slag kunnen maken, is elke dag latent aanwezig, dat wel. Maar – even afkloppen – zoals het was, zo is het niet meer. Bofkont ben ik.

Ik kreeg en las dus een boek. In dat boek staan dingen die ik wel wist, maar niet besefte, het drong niet door. Niet echt tenminste. Het is een gruwelijk boek. Maar ook en vooral een goed boek dat ik je van harte aanraad. Het staat niet bol van de gruwelfeiten en statistieken en andere droge kost. Het relativeert ook en geeft genoeg lucht om niet in een acute depressie te schieten. Tegen mijn principe in zou ik zelfs zeggen dat het een hoopvol boek is. Althans, dat is hoe ik het heb ervaren. En geloof mij, ook over depressies en wanhoop kan ik gezellig een boompje opzetten. Bofkont in het kwadraat.

Over welk boek heb ik het? Nou? Tromgeroffel.... Ooit aten we dieren, geschreven door antropoloog Roanne van Voorst (Uitgeverij Podium). Tijdens het lezen nam ik een besluit. Vanaf nu ga ik door het leven als veganist. Dat zal soms best een dingetje zijn. Sociaal gepruttel, je weet wel. En ik zal hier en daar een vergissing maken. Of toch een concessie doen. Gewoon omdat ik het anders ook even niet weet. Of omdat ons voedingssysteem zo leuk conservatief is. Weet ik veel. Genoeg reden voor schuldgevoel en zweethandjes, ik ken de riedel heus. Maar toch, ik ben mij bewust. Los van al het dierenleed dat zou worden bespaard als we allemaal onze lieve oogjes open zouden doen, maken we ook nog een pietsie kans om iets te doen aan de bizarre uitstoot die wij produceren met onze bizarre bio-industrie. Alleen maar omdat we in de mythe van dierlijke producten geloven. Terwijl inmiddels uit talloze onderzoeken blijkt dat we helemaal niets dierlijks nodig hebben. Behalve onszelf, diertjes als wij ook gewoon zelf zijn. En een leefbare planeet. Voor hen die na ons komen bijvoorbeeld.

‘We zijn opgegroeid in een tijd waarin het eten van dierlijke producten volkomen geaccepteerd is. Wetenschappers voorspellen echter dat dit in de nabije toekomst taboe zal worden. Over een aantal decennia zal veganistisch de norm zijn, en vragen onze kleinkinderen ons hoe we ooit met een zuiver geweten dieren hebben kunnen eten.’

In Ooit aten we dieren, dat op 13 juni verscheen bij Uitgeverij Podium, laat antropoloog Roanne van Voorst zien hoe we ons op deze toekomst kunnen voorbereiden.

#waanvandedag #boek #vegan