De pimpelmezen vallen ineens bij bosjes uit de lucht. Dood. Of ziek en onderweg naar de eeuwige vliegvelden. Volgens de berichten die ik erover heb gelezen, gaat het waarschijnlijk om een longziekte waarvan nog niet bekend is wat het is. Njah, dan is het wachten op de eerste die het roept. Ik wacht nog even. Ook omdat het niet de eerste keer is dat ze in ongebruikelijke hoeveelheden het verendek inruilen voor een ontbindend plaatsje in de zon. Zoals vorig jaar, toen ging het zo goed als zeker om gif dat ze binnenkregen via hun voedsel: insecten. Insecten die op hun beurt ook weer waren vergiftigd. Door mensen. Meen je niet!

Ondertussen fladder ik ook maar een beetje versuft door de dag. Een rondje fietsen of lopen. Een snelle boodschap. Dat kan zowaar bij een half verstopte supermarkt. Het is er zowat altijd stil, dus genoeg ruimte om afstand te houden en enigszins kalm het lijstje netjes af te werken. Vanmiddag vond een oudere dame het nodig om mij te overtuigen van het schoonmaken van het wagentje. 'Het spul staat hier klaar, ja, ik zeg het niet voor mezelf hè, maar voor u, mij maakt het verder niet uit, maar ik zou het wel doen'. Ik lachte vriendelijk (dat doet oprecht zeer in mijn staat van zijn) en murmelde iets van mwoah, krrgzz...ik, pffmwoch... Kijk, het is vast goed bedoeld. Maar voordat ik dat karretje kan schoonmaken, moet ik eerst op mijn beurt wachten op een plek waar iedereen door hetzelfde klapdeurtje de winkel in wil. Sta je daar verkrampt in de weg. Om dan een vage keukenrol en een spuitbus met chemische zooi waar ook iedereen al met z'n virusvingertjes aan heeft gezeten te pakken. Lieverds, ik spreid liever het risico door mijn gewielde hulpje met mijn mouwen en ellebogen te besturen. Gewoon rustig aan, dan is dat prima te doen.

Het is wel een voorbeeld van waar ik voor vrees, nu en in de nabije toekomst. Iedereen die elkaar ongevraagd zogenaamd goedbedoeld adviseert. Maar het is niet goedbedoeld, nee, het is achterdocht, wantrouwen. Ik voel mij direct opvallen met mijn 'niet schoonmaken'. Helemaal niet goed voor mijn paranoia. Of, oké, strikt genomen is het daar juist heel goed voor, maar u weet heus wel wat ik bedoel, nou dan. Dat wordt ook lachen straks als er echt zo'n app komt. Ik zeg u alvast: niet op mijn telefoon. Mooie meevaller is dat die ook te oud is voor een hippe corona-app. En ik overweeg, als prettige verzetsbijkomstigheid, al een tijdje om, als mijn phoney het begeeft, geen smartphone meer te nemen. Gewoon weer eentje met toetsen. Bellen en meer niet. Misschien ga ik ook weer gewoon een typemachine gebruiken en post ik mijn schrijfwaar dagelijks in zo'n ding op straat, kom, ja: een brievenbus. Leuk toch. En ik wil dan ook alvast een clubgebouw kraken. Met een leus en logo erop.

Goed. Waar was ik. O ja. Ik mail, Signal (een feest, want dat kan via de desk- of laptop, dus lekker typen in plaats van tikken op een scherm) en lees van alles. Boeken, tijdschriften, actualiteiten. Op dit moment ben ik in drie boeken tegelijk bezig. Knap hè? Gelukkig niet echt in een keer, hou op zeg. Niet te doen. Sinds een jaar of wat ben ik fan van meervoudig lezen. Dat is fijn, want dan heb ik wat te kiezen. Soms is dat irritant, want dan wil ik alles wèl tegelijk lezen. Maar dat kan dus niet. Geduld is een vervuilende zaak. Natuurlijk word er ook muziek gemaakt en geluisterd. Af en toe een tekening, hoewel, vooral het idee voor een nieuwe collage drentelt steeds door mijn uithuilhoekje. Toch eens iets mee doen.

En er is iets geinigs bedacht door de beheerders van dit fijne platform (Write.as). Een mogelijkheid om (een selectie van) artikelen te downloaden als e-book. Dat lijkt mij wel wat. Binnenkort eens mee knoeien, dan hoor je vanzelf wanneer ik blij in mijn handjes klap.

Voor nu gaat dit snaveltje toe. Bij wijze van groet aan de gevleugelde vrienden.

#pimpelmees #blog #waanvandedag #ebook #boek #lezen #muziek #virus #signal

Hatsjikidee, zo zitten we ineens in een jaar dat ooit als een soort futuristische mijlpaal werd gezien. Door mij dan in ieder geval. 2020 klonk altijd als iets onbereikbaars, ergens heel ver weg in een galaxy far far away. Maar nee, het is gewoon nu en hier. Hoewel het natuurlijk ook maar een bedenksel is, want op een aardbol die al miljarden jaren haar rondjes draait, is het toch best een maf fenomeen, die jaarvertelling. Zeker als je bedenkt dat wij mensjes er nog maar net zichtbaar zijn op de tijdlijn van Moeder Aarde.

Al met al ben ik tevreden dat de 1 weer in de maand is. Alle decemberfeesten zitten erop en dat was ook best leuk, maar desondanks ben ik liever weer gewoon mezelf en hang ik mijn baard gezellig aan de treurwilgen, zet de Zalando-rendieren op stal en gaat de arretjescakeslee achter slot en grendel. Met de groeten van Sint en zijn vrienden.

Over verrassende wendingen niets dan goeds. Zo stond ik vanmiddag dochterlief zomaar ineens op te wachten op Muiderpoort. Die wilde haar kerstvakantie niet voorbij laten gaan zonder een bezoekje aan het Amsterdamse. Het was erg gezellig, thee, oliebollen, huiswerk, avondeten, chocolade, en ook nog verhitte potjes Ligretto, waarvan zij er toch maar mooi eentje wist te winnen in een spannend drieluik. Ik doe altijd mee voor veganistische spek en bonenschotelantenne, want de vrouw des huizes is nu eenmaal Queen of her Ligretto-castle. Je moet je plaats kennen, nietwaar? Des te leuker als zij haar best moet doen tegen een 15-jarige tegenstander.

Tja, en verder doe ik enorm mijn best niet te verzanden in gemekker en geklaag over mijn welbekende stokstaartaapjespaardjes. Valt niet mee hoor. Zeker gisteren was dat een klus, toen ik bij Rotterdam Alexander een man een uiterst schamele twee stuivers gaf voor een plekje bij de daklozenopvang en hij mij bedankte alsof ik hem zojuist een tientje had gegeven. Overigens is 'daklozenopvang' helaas vaak een eufemisme voor een Walhalla elders in het brein, maar toch, ik kan niet nonchalant aan zo iemand voorbij gaan. Zelfs wanneer ik niets geef en mij er met een cliché als sorry, een andere keer vanaf maak. Ik weet het, het is een terugkerend ding, maar ja, misschien is dat het probleem wel. Dat het terugkeert betekent dat er niets verandert, terwijl een paar uur later wel de luchtkwaliteit in no-time veranderde toen er alleen al in dit armzalige land voor 77 miljoen (een record van achterlijkheid) de lucht inging en we vervolgens werden gehuld in een dichte mist van vuurwerkdamp en natuurverschijnsel. Hulpverleners werden terloops en geheel traditiegetrouw belaagd, er vielen doden en gewonden. Gelukkig nieuwjaar. Hiephoi.

Toch, ik wens iedereen oprecht niets dan goeds, met een lichte voorkeur voor gezondheid en vriendelijkheid. En natuurlijk ook een dikke dank aan jullie voor de trouwe bezoeken aan mijn zuurdesemend bestaan alhier. Weet dat het uitbundig wordt gewaardeerd. Proost!

#nieuwjaar #waanvandedag #future #wens #newyear #lezen #ligretto #damp

Lichterlaaie II, ofwel, kerst de tweede. Opgestaan met een liefdesverklaring aan de Britten, een lawine van sneeuw hier en vuurzee daar, herdenkingen van wassend water, aangespoelde vluchtelingen en overige tragiek. Een dag als alle anderen dus. Met hier en daar een toespraak over wat het ware licht zou zijn, meer mededogen en verbondenheid. Buiten is het grijs, de ruiten trillen af toe van bommen in een, volgens zeggen, oorlogsvrij land, de zon verduistert de woestijngebieden. Het is bijna voer voor poëzie.

Vrouwlief zingt op de bank een selectie eigen repertoire, ik scheer mij met een bot mes, ga douchen en kan nauwelijks geloven dat de dag alweer halverwege de middag is. De nacht verlengden we tot bijna het eind van de ochtend en dan nog het gevoel dat de slaap lang niet genoeg was.

Het was gisteren goed met de schone familie en het zal goed zijn met mijn directe bloedlijn komende zondag, wanneer we op de vijfde kerstdag de tweede vieren met samenzijn en eerlijk delen. Voor die tijd gaat morgen gewoon de wekker weer en vangt de arbeid aan.

De paternoster collecteert in eindeloze cirkels, de puberteit van de 21e eeuw zit er zowat op. De grote vraag is of we dan eindelijk volwassen zijn en grote besluiten uit durven voeren. Ik betwijfel het. Met volwassenheid komt angst, met angst komt slechte raad.

Vooruit, toch een wijze raad mijnerzijds: lees bekentenissen van een afvallig milieuactivist – een radicaal andere kijk op natuurbescherming (Paul Kingsnorth). Ondanks mijn hekel aan de woorden troost en hoop die wat mij betreft niets anders zijn dan holle klanken, biedt het boek enig houvast en helpt het bij de rouw om alles wat we hebben vernietigd en nog vernietigd zal worden. En dat kan weer helpen bij het zien van wat er nu – in ieder geval dan toch voorlopig – nog wel is. Wie weet komt met de volwassenheid het beschermen van wat dierbaar en plantaardig is.

#waanvandedag #kerst #lezen #boek #kingsnorth #darkmountain

Je verwacht het niet hè? Net als zijn gekke neefje Bo in Engeland, wil nu ook Geertje uit de EU stappen. Ik zeg: ga je gang jongen, niemand houdt je tegen. Hebben we dat ook maar weer gehad.

Wees gerust, ik zal niet weer beginnen over alle ellende die we planeetbreed massaal over onszelf hebben afgeroepen. No worries. Ik heb, hand op mijn teergevoelig hartje, zojuist een hele riedel aan dat soort prekerij gewist. Ik dacht: jongen, het is vrijdagavond, laat het even los en gun je trouwe lezers een beetje ademruimte. Dus hierbij. Is dat een genereus gebaar of niet? Wou'k maar even zeggen.

Maar ja, wat blijft er dan over op dit moment? Ik zat namelijk wel precies in die vuilspuiterijmodus. Dus dat is even schakelen, u begrijpt.

Weet je, omdat ik vandaag weer gezellig met wat boeken heb lopen gooien en smijten, geef ik u hierbij een leestip mee: Het moois dat we delen (Ish Ait Hamou). Snob als ik ben, heb ik er ook heus wel wat op aan te merken, maar de kern is toch vooral dat u het gewoon moet lezen. Het verhaal heeft een belangrijke en dringende boodschap. Tegelijk rauw en zachtaardig. Over elkaar willen begrijpen, elkaar zien en samen leven. En misschien wel het belangrijkste, ik parafraseer, hoe de haat wint omdat haat alleen verliezers kent. Zeker in deze tijd van het jaar (laat het alsjeblieft snel januari zijn) een boek om jezelf of een ander cadeau te doen. Maar koop 'm dan wel bij je lokale boekwinkel hè?

#boekentip #waanvandedag #brexit #nexit #lezen

Ben ik nou nog steeds in Homo Deus van Harari bezig? Ja, echt, die vraag kreeg ik vanochtend van mezelf via de bladspiegel. Weet je, sommige boeken eisen tijd. Soms kun je ze niet aan een stuk uitlezen, gewoon omdat ze per regel impact kunnen hebben. Waarvan akte. En oké, ik lees sinds een aantal jaar meerdere boeken tegelijk. Waarbij de non-fictie zich uitstekend leent voor nu weer even laten bezinken en wegleggen om dan tussen de lezerstralen door een roman, kinderboek, young adult of wat dan ook te consumeren. Momenteel ben ik in zowel Homo Deus, Noorse Mythen en een nog nader te bepalen roman bezig. Dat laatste omdat ik het voorgaande net uit heb. Altijd weer een even heuglijk als droevig als verwachtingsvol moment.

Lezen en schrijven over lezen en dan het geschrevene overlezen. Van die dingen met de gordijnen op een bescheiden kier en starend in de verte. Nadenken, bekomen, mijmeren, rust. Meer heb je eigenlijk niet nodig. Tenminste, vandaag niet.

#lezen #harari #homodeus #waanvandedag

Joh, die dagen hè? Ik zie ze vliegen zo snel. Ze vullen zich met dingetjes en dangetjes, veel treinverkeer en als gevolg daarvan gelukkig ook veel tijd om te lezen. En zo kom ik voor de derde – en ik denk ook wel de laatste – keer terug op het boek van Rutger Bregman De meeste mensen deugen. Ik zeg je: dikke aanrader. Letterlijk dik, dat ook, maar laat dat je niet weerhouden. Het leest als een tierelier, geeft je soms duizelingwekkende stof tot nadenken, is pijnlijk leerzaam en is vooral heel duidelijk en helder. Goed werk. En wat mij betreft ook nog eens fijn om veel bevestiging te lezen. Altijd prettig.

Nu een tijdelijke leegte, want dat gebied tussen boeken in is altijd weer wonderlijk en vol verwachting. Welk boek is nu aan de beurt? Geen idee. Dat komt meestal als vanzelf. Net voor het slapen gaan heb ik in ieder geval de prachtig vormgegeven Noorse mythen. Te groot en te zwaar voor in mijn onderwegtas, maar prima voor een half uurtje op schoot, op bed. Ik vermoed trouwens dat het hagelnieuwe boek van Dirk de Wachter het volgende leeswerkje voor onderweg wordt. Ligt er een beetje aan hoe snel de vrouw des huizes het uit heeft. Verder geen druk, welnee.

De afgelopen dagen waren dus boekvullend, eerlijk gedeeld met samen huiswerk maken met dochterlief en mijn schatten van collega's bij de bieb en de boekhandel. Bij wijze van verlaat weekend sloten we af met zo goed als twee dagen in Groningen bij onze lieve vriendin daar met als vanzelf urenlange gesprekken aan de keukentafel. Hoort u mij klagen? Nee, precies. Dat komt vast later weer. Maar voor nu predik ik nog even vriendelijkheid en gemoedelijke ontwrichting.

#waanvandedag #bregman #boek #lezen