In een kelder in Amsterdam stonden twee mensen. De een stond in de wacht en deed ondertussen een split. De ander moest erom lachen en probeerde ook een split. Een pijnlijk moment. Het duurde nogal lang, die wachtstand, dus ondertussen, na de split, werd eerst de persoon die het wachten veroorzaakte al mimend uitermate bruut in elkaar geslagen. Daarna was het gewoon de hele mensheid die eraan moest geloven. Aan de andere kant van de lijn klonk eindelijk geschuifel, gerommel. En toen de teruggekeerde en zeer verbitterde stem. Net op tijd hield het gniffelen in de kelder op.

De stem moest toegeven dat er inderdaad een pakketje in de brievenbus lag. Maar desondanks was de stem heel erg teleurgesteld dat er niet even was aangebeld (dat was er wel!) want nu was de stem voor niets heel de dag thuis gebleven. En ook was het heel jammer dat het pakje dus gewoon door de brievenbus paste*. De stem had een groter pakje verwacht en daarom gekozen voor een dagje thuis. De twee in de kelder keken elkaar onhoorbaar zuchtend en met de ogen draaiend aan. Ze glimlachten zonder er blij van te worden en wisselden een blik van verstandhouding, omdat ze allebei exact wisten dat het type mens dat deze stem vertegenwoordigt in steeds grotere hoeveelheden voorkomt. Het is het type mens dat ook heus niet in de rij hoeft te wachten, buiten. Want de bestelling ligt klaar en hoeft alleen maar even opgehaald te worden en dan afgerekend. En graag ook even inpakken. Dat kan toch wel even snel, hoe erg is dat nu helemaal? Inderdaad, helemaal niet erg. Net zoals het niet erg is dat er nu eerst andere mensen (van hetzelfde type, maar ook andere, meer sociale types) aan de beurt zijn. Daarna komen de mensen die nu in de rij staan. En daarna komt u aan de beurt. Klopt, precies, zo is het: u bent niet het middelpunt van het heelal. Ja, dat is even slikken, maar zo is het nu eenmaal. Gaat het nu weer een beetje? Fijn.

Inmiddels had de stem half huilend de verbinding verbroken.

_*noot van de redactie alhier: iets past niet door de brievenbus, want dat zou betekenen dat er minstens geen bodem in zou zitten. Iets past hooguit in de brievenbus. Toch worden door en in dagelijks volstrekt willekeurig door elkaar gebruikt. Hier moet een einde aan komen, zo kan het niet langer!_

#middelpunt #natuurkunde #maatschappij #100DaysToOffload #mens #gedrag #waanvandedag

Ik ben in geen tijden meer zo positief geweest. Nee, ik ben niet positief getest, wees gerust. Blijft natuurlijk een raar fenomeen. Een positieve uitslag is in de zorgelijke wereld geen goed nieuws. Nog een bonus-weesgerust, want ik zal nu niet tekeer gaan over wat er allemaal mis is. Ik geef toe, mijn vingertoppen jeuken, maar ik laat ze maar even kriebelen. Dat geschreven hebbende geef ik verder nul garantie.

Kijk, het mooie van alles is dat er een soort reset plaatsvindt. Het is een gedoe, een rommel en er is een hoop onzekerheid en dus veel onrust, ook bij ondergetekende. Maar deze noodgedwongen situatie dwingt wel tot heroverwegen, nadenken, bezinnen – ik schreef het al eerder. Het is heel makkelijk, zeker voor mij met mijn vrolijke mensbeeld, om uit te gaan van de achterlijkheid en hardleersheid van onze soort. Toch wens ik voor nu, het is tenslotte prachtig weer, dat scheelt ook, dit gevoel even te koesteren.

Wat ik trouwens wel frappant vind (toch heel even knijpen, sorry) is dat zodra de denkbeeldige markt en haar fantoomdenken op instorten staat, er dan wel ineens dankbaar gebruik wordt gemaakt van overheidsingrijpen. Dan is de heilig verklaarde economie zomaar niet meer zo liberaal en mag de vervloekte overheid haar superheldengedaante aannemen: to the rescue! Toch opvallend. Wat zou het fijn zijn als die ongemakkelijke waarheid in het (neo-)liberale denkbeeld echt binnenkomt. Misschien leidt dat dan weer tot de (financiële en respectvolle) waardering die al die gesloopte beroepsgroepen dubbel en dwars verdienen. Precies die mensen die nu zo hard bezig zijn en de boel al die jaren al draaiende hebben gehouden, ondanks de onvoorstelbaar hoge prijs die ze betaalden. Dus politieke malloten die al decennia met de sloophamer bezig zijn geweest (ook gij Asscher en kornuiten): maak een extreem diepe buiging, eet stof en met de staart tussen de benen terug in je mand. Excuses zijn niet genoeg, dat trucje werkt niet meer Sorry-kabinet.

Nou, stiekem toch een kritische noot. Of nood. Hoogste tijd voor een bezoek aan de buitenkant van dit huis, dit vervloekt huis, het is een hel gelijk! (vrij naar Villa Volta).

#waanvandedag #politiek #corona #reset #maatschappij

Het voordeel van het af en toe moeten verplaatsen van de vrijwilligerswoensdagochtend naar een zaterdagochtend, is dat je weer eens wat andere oud-biebcollega's ziet. Want je weet zelf hoe het gaat: afscheid nemen, voornemens met ja maar we blijven elkaar gewoon zien hoor, jullie zijn nog niet van mij af! en dan zomaar drie maanden later pas weer eens op zaterdag die kant op. (Behalve dan op de wekelijkse woensdag hè? Dus dat voornemen is best enigszins op de realiteit gebaseerd, zo is het ook.)

Vanochtend ging het met de Syrische lieverd over van alles en nog wat, zoals altijd. Het mooie is dat we in een zucht praten over hoe zij naar haar leven kijkt. Of ze spijt heeft van dingen, de vlucht uit haar land, de dromen die ze als kind had. En ik doe daar ook gewoon mijn duit bij in het zakje. Open, wederkerige gesprekken. Alleen die zijn van betekenis, vind ik. En ja, natuurlijk ontkom je ook niet aan de luchtledigheid des levens. Hoort er ook bij, prima, maar de gesprekken die al snel in positieve zin kopje onder gaan, die zijn mij toch het meest dierbaar.

In dit geval is het gelijk een lekker niveautje plus-plus ouwehoeren in het Nederlands. Probeer je voor te stellen dat je al zoveel achter de rug hebt en dan in amper vijf jaar helemaal opnieuw begint. Nieuwe taal, nieuwe gewoonten, totaal andere cultuur. Als je dan over de grote dingen kunt spreken en nagenoeg alles begrijpt, dan kan ik niet anders dan een diepe buiging maken. Oké, niet te diep, anders blijf ik erin en loop ik een dag of wat krom; dat tere lijfje van mij heeft zo z'n gebruiksaanwijzing, u weet dat als geen ander.

Wat mij van vanochtend het meest om mee heen zoemt is dat ze geen spijt heeft. Althans, niet van de keuzes die ze heeft gemaakt. Zoals de beslissing om het land te ontvluchten, zodat ze haar kinderen een grotere kans op een veilig leven kan geven. En hoe moeilijk het dan is wanneer de familie en vrienden die besluiten om te blijven het onbegrijpelijk vinden dat zij het nu moeilijk heeft, hier in Nederland. In dat rijke land waar iedereen alles heeft, iedereen rijk is, veilig en beschermd, goed verzorgd. Wat heb je dan nog te klagen? Ze moet dankbaar zijn. Dat moet.

Nogmaals, ik geef het je te doen. Ik kan het mij bijna niet voorstellen, hooguit een heel klein beetje, hoe moeilijk het zal zijn om helemaal opnieuw te beginnen met je leven. Werkelijk alles achter te laten in ruil voor eigenlijk net zoveel onzekerheid. Je vaak niet gewenst voelen en het gevoel een bedelaar te zijn omdat je geen baan kunt vinden en afhankelijk bent van een uitkering, ondanks dat je een universitaire opleiding hebt, een eigen bedrijf had. Maar ja, toen kwamen de bommen. Zoals ze zelf zegt: Syrië wordt door alle landen gebruikt als plek om oorlog te voeren.

Zuchten en verdriet hebben om wat er nu niet meer is en ook nooit meer zal zijn, dat kan niet. Schuldgevoel overheerst: zij is veilig, de achtergebleven familie niet. Maar je kunt het niet uitleggen aan elkaar. Zij kan hen niet duidelijk maken hoe het hier is, hoe haar leven nu is. Ook logisch en te begrijpen, van beide kanten. En tegelijk is het tragisch.

Nee, ze heeft nergens spijt van. Als kind droomde ze ervan een belangrijke baan te hebben. Minister, zegt ze lachend. Ze wilde in ieder geval niet zijn zoals haar moeder. Thuis, het huishouden, onderdanig en met alleen buurvrouwen als gezelschap. Een kleine, benauwde wereld. En het leek haar saai, heel saai. Nee, zij zou iets belangrijks gaan doen. Ze is nu 50 jaar oud. Haar kinderen zijn in principe veilig en kunnen proberen hun studies af te ronden en een baan te vinden; te leven zoals je dat doet in Nederland. Dat alles is ook iets groots, iets belangrijks. Daar is ze blij om en maakt haar gelukkig. Maar jammer voor zichzelf, puur alleen voor zichzelf en haar grootse dromen als kind, ja, dat vindt ze het wel. Het zijn twee dingen die losstaan van elkaar en net zo onlosmakelijk zijn verbonden. En ook al is ze hier niet echt thuis, ze zou nooit terug willen. Ze wil hier blijven met haar man en kinderen. Ook omdat je niet terug kunt naar wat er was, de herinnering. Ik zeg je, het is een wijze vrouw.

In haar schrift schreef ze tussendoor nog: ik maak veel mee –> meemaken, meegemaakt. En: Den Bosch = 's-Hertogenbosch en Den Haag = 's Gravenhage. Uiteindelijk zitten we er voor de taal. Die spreekt boekdelen.

#vrijwilligerswerk #Syrië #vluchteling #taal #coach #maatschappij #waanvandedag

Krantenberichten maken mij zelden blij. Zoals de voorspelling dat het nog zeker 100 jaar duurt voordat vrouwen en mannen als gelijkwaardig worden gezien. In Nederland. Ons opgespoten zandland staat momenteel op een betreurenswaardige 38e plaats wat sekseongelijkheid betreft. En dat noemt zich dan ontwikkeld en beschaafd.

In deze tijd van allerhande lijstjes kwam er nog iets voorbij, namelijk dat er minder kinderen bijkomen, maar dat de bevolking voorlopig nog wel groeit. En dat ligt aan de migratie. Leuk frame hoor. Maak de dommies nog maar wat banger, want oei, oei, oei, de migranten! Ze nemen ons land over, pikken de banen in, onze tradities worden afgenomen en meer van die angstige holheid.

Uiteindelijk zijn wij allemaal migranten, de hele wereldbevolking. Zonder migratie leefden we nu op een gezellig kluitje in Oost-Afrika, daar waar wij voor zover we weten ooit zijn ontsproten. Zeer waarschijnlijk zouden we in dat geval een genderneutrale taal hebben, zouden we een nomadenbestaan hebben en alleen gebruiken wat echt nodig is om te (over)leven. We zouden naakt en zonder schaamte rond een kampvuur dansen en eindeloos naar de sterren kijken en starend in de verte uitstekend afstanden kunnen inschatten.

Zeg eerlijk: een leven als armzalige loonslaaf in een neoliberaal verziekte wereld of een kort en rijk leven als wezenlijk onderdeel van de natuur die ons nu als vijand voorkomt? Ach, ik heb zelf – heel eerlijk – ook geen idee, behalve dat van de romanticus. Ik weet niet beter dan dat ik ben afgestompt in een prestatiemaatschappij, waar het dichtstbijzijnde groen een kale boomtop achter een flat is en de karige gemeentestruiken vooral als afvalbak dienen. Waar de angst regeert en continu wordt gevoed door volgevreten gekken. Ik zie door boomers geen bos meer. Al is ook dat vast te kort door de bocht. Mea culpa dan maar en op naar de gapende kloof, in vrije val waar de sterren wachten.

#boomers #ongelijkheid #maatschappij #lijstjes #emancipatie #feminisme #migratie

Oké, wat dus wel mag: met een groepje van drie van buiten een fietstunneltje knalvuurwerk het tunneltje in gooien. En wat dan weer niet mag: in het voorbij fietsen je middelvinger naar dat groepje opsteken en fuck you roepen. Want dan moet je op pleuren en je vieze muil houden.

Kijk, nu is het in ieder geval duidelijk. Ik ben nogal eens in de war de laatste jaren met sommige gedragsregels en de sociale vaardigheden in het algemeen. De maatschappij verandert net zoals alle andere zaken over de hele planeet. Prima natuurlijk en alleen maar iets om toe te juichen, maar soms zijn de veranderingen verwarrend, zoals nu met bepaalde gedragscodes.

Het is geheel volgens de geldende norm dat je, bijvoorbeeld in de trein, gewoon je ranzige schoenen op de bank tegenover je kunt planten. Of alles wat je met je telefoontje doet voor iedereen goed hoorbaar moet zijn. Dat is het nieuwe sociaal en ik heb dit inmiddels allemaal al bijgeleerd. Nooit te oud, weet je. Maar zo'n situatie als hierboven was nog een beetje nieuw voor mij.

Ik had wel mijn vermoedens van omgangsverschuiving toen ik van de week van rechts kwam en een autobestuurder mij zag, vervolgens straal negeerde en gewoon de stoep opreed en daarbij een zwerfvuilniszak openhaalde. Toen keek ik boos en geschrokken om en zag ik de bestuurder juist zijn middelvinger naar mij opsteken.

En daarvoor maakte ik al eens mee dat toen ik voor een zebrapad remde om voetgangers over te laten steken, iemand achter mij mij een idioot noemde. Terwijl ik het juist vrij achterlijk vond dat hij iemand op het zebrapad zowat aanreed. Maar ja, hij zat op een hele snelle racefiets met flitsend helmpje, sporty outfit en dat soort serieuze toestanden met een smartwatch enzo, dus vooruit, dan moet je zo iemand natuurlijk volledig ruim baan geven op een fietspad middenin een overvolle drukke stad. Logisch. Ik begrijp dat nu en ik overweeg om voortaan dan ook pas weer buiten te komen tussen 3 en 4 uur 's nachts. Dan val ik zo min mogelijk mensen met mijn sociale onhandigheid lastig en kan ik voorzichtig wat meer ervaring opdoen. Pure win-win. Want je ziet, na vandaag, je bent nooit streetwise genoeg.

Ik kijk alweer uit naar de volgende les Moderne SoVa in het Verkeer en Randzaken dienaangaande.

#waanvandedag #gedrag #sova #socialevaardigheden #maatschappij

Na een enigszins leerzame eerste editie van ego echo tv, nu nummertje twee. Beter licht, beter geluid – ja nou, een toefje dan, het blijft wel een spontaan dingetje, hallo – en de helft korter:

De onderwerpen die al freewheelend aan bod komen: de onvermijdelijke terugblik op episode 1 en het geklooi met het vinden van een geschikt videoplatform, tergende stopwoordjes, sociale censuur, bloemen als morbide geste en toch zo mooi en lief, en de uiteindelijk tirade over een Franse uitvinder en de mens in al zijn domheid; je verwacht het niet, hè? Have fun!

#egoechotv #tv #video #mens #maatschappij #kritiek #platform #eetv