Er was een vogel op het perron. Nieuwsgierig en chill as can be. Hij at eens wat, keek eens wat en hipte dan weer door. Kwam vervolgens weer terug, pikte nog maar weer wat kruimels die van mijn boterham op de grond waren gevallen, keek mij nog een paar keer scheef aan en dacht er iets van. Denk ik.
Oh, en van stukjes brood die je expres op de grond liet vallen moest ie niks hebben. Waarschijnlijk te makkelijk. Vogels hebben ook hun principes.
Je kunt op de trefwoorden (hashtags) hieronder klikken om alle schrijfwaar per categorie te zien of gebruik het zoekveld (dank #DuckDuckGo!).
#gedicht #proza #waanvandedag #muziek #beeld #archief #paraciteren #verspreekwoorden #korteverhalen #politiek #radio
Ja, nou, dan heb ik toch met ‘m te doen hoor. Dan staat ie daar op zo’n vliegveld met zijn mooiste pak aan, helemaal alleen. En dan zo in die camera kijken met z’n boevige zonnebankkoppie. Heel serieus ook, dat kijken van ‘m.
Het mooiste is wanneer ie gaat praten. Die mond hè? Ja, ik weet het, ik schreef het al eens eerder en ik ben ook echt niet de enige die het vindt, maar het blijft mij toch zo fascineren, die mond. Een pratend kontgat is het. Beetje uitgelubberd. Gewoon te veel en te vaak gebruikt. Dat idee. Heel onsmakelijk, ja, zeker! Het is eigenlijk niet te doen, vooral niet als je net aan het eten bent. Of drinken. Of gewoon, sowieso. Het ziet er niet uit. Wanstaltig is het eerste woord dat ik nu zo voor m’n geestesoog zie.
Ach ja. En dan alles zo dapper met dat handje wegwuiven. Van alle blaam gezuiverd, dat soort taal. Stoer menneke. Maar nee, van alle blaam vrij zijn, Donald? Dat duurt minstens een generatie of drie, dan een hele, hele dikke muur (eentje waar jij heel trots op zou zijn!) en dan nog eens een lichtjaar of tien in mensheden. Zelfs dan is er nog geen zekerheid dat jouw schuld, jouw ravage, jouw leven dus an sich, spoorloos is. Heel misschien een toefje. Maar meer niet. Oké, een flintertje dan, hooguit. Nee, echt. Klaar nu, stoppen met dat gemekker. Het is je eigen stomme schuld. Of moet ik nu toch weer zeggen? Je dwingt me hoor, dat weet je hè? Donniemonnie, you talk shit. Zo. Hier, een toiletrol en nu je mond afvegen.
Ik zal wel een vreselijk slecht mens zijn, maar ik vind die hele paf-heisa nogal overdreven. En het geeft onze grote kleine nep-Hitler allemaal weer onnodige aandacht. Gut ja, daar doe ik nu gezellig aan mee, maar ik ben me zeer bewust van de ongekend kleine kringel die ik in het media-water maak, dus maak u geen zorgen, mijn vervolging komt pas aan bod als Thierry-de-Perrie daadwerkelijk is gekozen tot Führer. Mag zeker ook niet, dat ik hem zo noem? Lekker belangrijk, het betekent gewoon leider. Net als Zug Führer. Dat je de leider der trein bent, machinist om precies te zijn. Of denkt u dan ook gelijk aan kereltjes in locomotiefjes met allemaal liniaalrechte scheidinkjes en een kneutig snorretje? Tja, helaas dan. Het loco-motief.
Terug naar de beginregel. Iemand roept in de blinde euforie, die ons allen meester kan maken wanneer we als in op handen gedragen door een menigte worden gestuwd, een niet al te bijster handige leuze. Kan. Nog altijd vrij onschuldig. Want hoeveel scheidsrechters hebben inmiddels kanker toegewenst gekregen bij een gemiddeld voetbalwedstrijdje? Of weet u nog, die koorliederen der Vak-S richting F-Side, dat er bommen op Amsterdam worden gegooid in de lente? Wie van al die mensen is ooit vervolgd, gearresteerd omdat ze een dom lied zingen? Ik noem maar wat hoor, talloze achterlijke voorbeelden zijn voorhanden van aanzet tot haat of dood. Het mensdom is nu eenmaal niet heel slim.
Dus ja, ik vind het belachelijk. Ik ben voor PAF. Niet omdat die gast per direct dood moet (dat gaat ie vroeg of laat toch wel, niets menselijks is monstertje Adolf Baudet vreemd). Ik ben voor het ventileren van het hart. Dit is geen aanzet tot moord. En een voorbeeld stellen is ook niet nodig. Wees blij dat mensen de straat op gaan en zich laten horen in plaats van de boel kort en klein slaan, plunderen en een burgeroorlog ontketenen. Iets met democratie. Het zit nog in het woord ook, hallo! Maak van een theatrale noodkreet geen populismecircus. Trap niet in die hoop stront, ja, toch doen hè? Mafkezen, zie je wel.
Wat is erger? Een anonieme PAF-roeper of Baudet die roept dat de universiteiten moeten worden gezuiverd. Ik noem maar één van zijn vele krankzinnige warzinnentjes. Nogal een beladen woord, ook in deze tijd. Of wat te denken van zijn goedkeuring van verkrachting omdat vrouwen dat nu eenmaal best willen “zulke nietsontziende mannelijkheid”. Dit misselijkmakende kereltje vindt vrouwen sowieso minderwaardig, aldus een interview in 2017. Ik zeg: PAF, hak zijn pik eraf. Dan zien we daarna wel verder. Had ik al gezegd dat de roeper in kwestie een dame van 21 is? Alleen al dat gegeven maakt het voor mij nog legitiemer: een dikke vinger naar de brabbelende vrouwenhater.
Nog iets: iemand met een dergelijke publieke voorbeeldfunctie en met verantwoordelijkheid (die je nooit in de handen van een dergelijke gestoorde gek mag leggen) moet wèl worden vervolgd. Net als Pruikentijd Geert met zijn minder-minder en vooruit, doe Markeerstift Rutte er ook maar bij. Alleen al omdat die aanzet tot massaal 'normaal doen'. Zijn normaal doen betekent nog meer asfalt, nog meer marktwerking, nog meer uitbuiting, nog meer race naar de bodemloze put, nog meer uitholling van onderwijs, zorg en publieke diensten, nog meer geld naar de rijken en minder naar de armen, kortom: nog meer kapitalisme en de heiligverklaring van denkbeeldige vriendjes zoals groei-economie. Dat is in mijn ogen een kille, lange en vooral pijnlijke weg naar genocide en meer dan genoeg reden tot levenslange opsluiting met uitsluitend ter dagbesteding rotte klavertjes op laag water zoeken.
Zo, dan ga ik nu heel abnormaal een uiltje knappen.
Mijn fietsbel was ineens stuk. Van het ene op het andere moment rammelde hij zonder te bellen. Heel zachtjes, dus ik had tijdens het fietsen ook steeds geen idee waar dat gekke, irritante rammeltje vandaan kwam. Tot ik het zag, tja, en dan heb je het door, zoals JC ooit al eens zei. Het kunststof pieltje dat het ijzeren belding op z'n plek hield was gebarsten. Geen idee hoe dat kwam, maar het was dus mooi wel zo. Lekker dan. Barst. De bel kon ieder moment ter aarde storten, dus ik heb het ding met een ruk uit z'n lijden verlost. Was ik van het ene op het andere moment belloos. Geloof mij nou, dat is verdomd onhandig in Amsterdam. De fietser regeert daar, en dat is fantastisch, maar zonder bel heb je geen stem, je hebt geen fuk te vertellen. Sommige malloten lossen dat op door heel hard tingel! te roepen, maar ik wil mij niet tot dat niveau verlagen.
Zodra mijn tijd het toeliet, heb ik een verse bel gekocht. Weer zo'n ouderwetse, glimmende zilveren bel. Met een kroontje erop. Ik heb niets met het hele koningsgebeuren, flikker maar op met die reutemeteut, maar een kroontje op een fietsbel is wel even andere koek. Machtig mooi en het lijkt gelijk heel degelijk en betrouwbaar.
Toch overviel mij ook al snel een oude angst. Voorheen was ik nogal eens de klos als iemand in een suffe bui doodleuk de kap van de bellen eraf draaide en ergens in een prullenbak gooide, of in ieder geval ergens waar ik geen weet van heb; nooit de bovenkant van mijn geliefde fietsbel ergens terug kunnen vinden. De bel die ik tot twee dagen terug nog had, was wat dat betreft hufterproof. Een vast geheel zonder schroefdraad met een hendeltje wat je tegen de bel aan liet tikken: ping! Je kent ze wel. Felrood, ook dat nog. Gevaar! Met je gore poten van afblijven! Dat werk.
Afkloppen, tot nu toe zit mijn bel nog waar die wezen moet. Toch is mijn leven er ongeruster op geworden en dat is jammer. Ook jammer is dat mijn eerste bello volledig de mist in ging. Ik zat namelijk met mijn duim te doen alsof het mijn vorige bel was. En dat werkt niet met een ouderwetse ringring-bel. Bij het krap aan inhalen, ik fiets nu eenmaal stevig door, hoorde ik mijzelf dus tingel! roepen.
Stemmingmakerij, stemmingswisselingen, ontstemd, en dan pas je stem kwijt als je gek van het schreeuwen en paniek je stempas kwijt bent. Gelukkig niet hier in huisje Weltevree, maar ik kan me zo voorstellen dat het kan, zo’n situatie. Gedoe hoor.
Ik kon stemmen in de bieb waar ik op woensdag werk, hartstikke handig, dus het was eigenlijk gewoon een topdag. Behalve dan dat de prognose mij niet aanstaat. Veel winst voor Baudet danst op uw graf en zijn sugar-daddy. Ronduit triest. Emigreren is ineens een optie. Ja, GL wint ook, maar dat geflirt met VVD laatst, dat staat mij helemaal niet aan. En van Klaver word ik gewoon niet blij, al zou dat geen rol mogen spelen, ik weet het.
Politiek is een smerig spel. Het gepeupel mag voor de vorm een rood rondje kleuren en dan is dat ook weer achter de rug en kunnen de handjeklappers gewoon weer hun goddelijke gang gaan.
Zie je, amper 130 woorden heb ik nodig om alweer strontchagrijnig te zijn. Maar misschien was ik dat al een beetje toen ik weer eens ouderwets aan klooien was met het terugvouwen van het stembiljet. Chaos. Net als het leven.
Het kan gebeuren bij het luisteren naar muziek, tijdens een museumbezoek of wanneer ik een boek aan het lezen ben: ik word onrustig, mijn lichaam begint te tintelen als een bruistablet. Oké, bruistabletten tintelen niet, tenminste niet zomaar vanzelf, dan moet je er water bij doen, je meent ‘t! Heb ik nooit begrepen, woorden voor dingen die niet doen wat er mee wordt aangeduid, maar vooruit, dat is voer voor een andere keer. Fysiek gedoe, daar ging het om. Het voelt als stromen. Noem het inspiratie, nu toch lekker semi-esoterisch aan het blaten zijn.
Is leuk natuurlijk, dat je iets leest, ziet of hoort en er dan door wordt geprikkeld op een prettige manier. Maar ook irritant. Zo lees ik amper twee bladzijden en vervolgens dezelfde zin tien keer zonder het in de gaten te hebben. In dat geval zit er nog maar een ding op: notitieboekje pakken, pen erbij en schrijven maar. Plannen, ideeën, wanen, soms niet heel best, maar heel vaak ronduit fantastisch. Echt hoor.
Een greep uit het gekrabbel: minder nieuwsprikkels; alles maakt mij toch alleen nog maar bozer. Veel meer richten op het vorm blijven geven aan mijn eigen wereld, als een druppel in het water dat kringen maakt. Kunst, muziek, lezen. Mijn tekeningen fotograferen, digitaal bewerken en daarna misschien online publiceren (website) of zelf uitgeven. En zo nog meer van die dingen. Ga ik je niet mee vermoeien, want plannen en uitvoeren zijn soms twee heel verschillende entiteiten.
Ik had een nul teveel ingevuld. Dat was schrikken, want ik moest door die nul ineens een bedrag met vier nullen terugbetalen. Kon niet kloppen, want een bedrag met vier nullen aan economische verkeersdeelneming klinkt mij als utopie in de oren. Dus ja, dat was wel even paniek. Duurde een klein uurtje voordat ik daarvan was hersteld, ondanks dat ik na vijf minuten met klamme handen en razend hart klikkend, browsend en scrollend mijn eigen stommiteit had gevonden en hersteld.
Een nul teveel, het is zo gepiept. Typerdetyp en je bent een nulletje te ver. Zo gaat dat.
Het verhaal gelijk aan vrouwlief verteld toen ze thuiskwam, want die zag direct dat ik er nogal verwilderd en van slag bij liep, de schat. Ook niet heel moeilijk met de spaghetti in mijn haar en de roerbakgroenten tegen de muur, maar toch. Nee, geintje, zo erg was het niet, maar dat is wel ongeveer wat ik uitstraal blijkbaar.
Mooier en rustgevender kon de samenvatting van haar dag mij dan ook niet in de oren klinken toen ze mij vertelde dat ze tegen haar collega zei dat die niet over de wolken moest struikelen. Poëzie zit in het alledaagse.
Het wiel is uitgevonden, het vuur brandt, de clichés wandelen en vandaag was gisteren morgen.
En toch, maandag doet net alsof er niets aan de hand is. Er zijn aardbevingen, terreuraanslagen en massagraven zoals er liefde is, tederheid en vriendschap. De wereld is gestoord en dat ligt niet aan dat bolletje dat z’n rondjes draait, maar aan het gepeupel dat zichzelf erg slim en intelligent vindt. Of, om even populair wetenschappelijk te doen en vrij naar Stephen Hawking: is er zoiets als intelligent leven dan?
De snaren trillen, het zonlicht zindert, de regen valt en de wind waait uit elke richting. Alles verandert en alles stroomt, continu. Wen er maar aan.
De ganzen staan soms op de weg en meestal zitten ze in de berm. Altijd met z’n vieren, soms eentje los van het kwartet, soms twee aan twee. Een enkele keer zitten ze gewoon midden op de weg, alsof dat is wat ze de hele dag al doen: daar zitten, meer niet.
Prima natuurlijk. Maar ook wonderlijk. Er lopen, fietsen en scooteren heel wat mensen langs. De hele dag door. Soms een auto. Bestemmingsverkeer. Veel joggers ook. Als je dat zo nog noemt, of is dat te jaren 80? Wat is het dan tegenwoordig? Hardlopen? Rennen? Als een volslagen idioot je hart naar de klote helpen? Want dat is het in mijn optiek. Ooit las ik eens dat ieder lichaam gewoon een bepaalde houdbaarheidsdatum heeft. Zoveel hartslagen, zeg maar. Tenminste, als je niet voor die tijd dood gaat aan een overdosis geluk of iets anders wat de boel wat dat betreft ontwricht.
Ganzen dus. Ik zie ze minstens twee keer per week en ik vraag mij af of zij mij ook twee keer per week zien. Als in: hé, daar gaat ie weer, dat mens op die fiets. Altijd alleen trappend en zwoegend. Eerst wind mee en dan straks wind tegen. Kijk, daar gaat ie. Met z’n beentjes en zijn hoofd en zijn pezige lichaampje. Kom, dan waggelen wij nog een klein stukje die kant op.