ego echo

Het gewone leven klopt weer aan de deur, maar ik heb eigenlijk helemaal geen zin om open te doen. De bubbel die mij binnen een week in totaal over tien landsgrenzen bracht is ondanks alle brakheid nog te aangenaam. Ik wil nog niet dat die spat. En toch is het wat er gaat gebeuren. Nog heel even terugkijken dan.

Woensdag met de trein vertrokken naar Manchester. Daar de nacht doorgebracht, auto ingeladen en door naar Wales. Overnacht en de volgende dag, vrijdag, de ferry naar Ierland. Afgezakt naar de zuidoostkust, inchecken en optreden. De volgende dag nog wat rondgelopen, naar een uitkijkpunt gereden en door naar het volgende optreden, een uurtje verderop.

Het wordt zomaar zondag en het voelt alsof we al een week onderweg zijn. Alle indrukken, vergezichten, de optredens natuurlijk, de gesprekken. Een middagshow in Wexford en aansluitend naar een klassieke pub. Klein, elke plek een foto, een tekening, een beeldje of een ander ding dat de bewogen Ierse geschiedenis in leven houdt. Veel licht en geen muziek, wel mensen. En ja, wel muziek, maar dat maak je dan gewoon zelf met de instrumenten die er staan. Dan is het stil en wordt er geluisterd, geklapt en meegezongen. Tot in de vroege uren.

Na een voedzaam en goed ontbijt – het werd tijd – nog een klein rondje door de kleine stad en dan op naar Dublin voor de laatste van vier. Een korte nacht in het hostel met vijf op een kamer. Niet echt een hobby, maar een matras en een deken zijn op dat moment meer dan genoeg. De rest is bijzaak. De spullen halen we vroeg in de ochtend op bij het podium, inladen, nog een rondje met koffie en dan terug naar de ferry.

Dezelfde riedel terug naar Manchester, maar dan zonder overnachting in Wales. We zijn met z'n tweeën over, net zoals we begonnen. Na een nogal helse tocht over een donker, loeinat en slecht wegdek belonen we onszelf met een restaurant. Dat hebben we wel verdiend. Daarna vallen we om en breekt er weer een woensdag aan die in het teken van het verder terugreizen met de trein staat.

Het is bijna een uur na middernacht wanneer ik thuiskom en het plantje gelukkig nog leeft. Die krijgt water en een kabbelend gesprek terwijl ik mijn spullen uitpak en opruim. Thee, nog wat kijken en dan proberen te slapen ondanks de nachtelijke werkzaamheden aan de weg hier pal voor de flat. Ook vannacht gaat dat nog door, maar het had erger gekund.

Wat ik vooral wil zeggen. Het was een prachtige week vol met teveel om hier te vertellen en ik zou willen dat die week nu nog niet eindigt. Het is niks nieuws, dit weet ik vooraf allang. Het is een bekend fenomeen, die malle rakker van een post-tour blues. Er is al veel over geschreven, gepraat en gefilmd en vast nog veel meer. Goed. Op naar de volgende dan maar.

#waanvandedag #muziek

Geknipt en geschoren met hier en daar wat verzameld werk om me heen. De dag voor vertrek. Mocht je je enorm vervelen en een uitzinnig gekke bui hebben, kom dan ook gezellig naar Ierland. Zo niet, bijna onvoorstelbaar, dan zet je gewoon alvast het laatste weekend van mei in je agenda. Zevenaar, Den Andel: wat is afstand nou helemaal? Zo ben ik dan ook, altijd meedenkend en zonder enige druk. Toffe gast hoor, deze boy. Eigenlijk is het delen van deze info vooral een verkapte manier van 'kijk, ik heb de website van The Weak And The Strong nog een beetje meer stencilfähig gemaakt!' – toen punk nog een attitude was en geen modeverschijnsel.

Nou, verder nog wat? Niet echt. Hopen dat de treinen rijden. Van Nederland naar Engeland en weer terug. Dat de auto ons met gear en al via de ferry zonder morren door Ierland rijdt en dat het allemaal weer mooie herinneringen oplevert. Dat de adrenaline haar werk doet, dat de post-tour blues zich een beetje gedeisd houdt. Dat soort dingen.

Een muziekje om mee af te sluiten. Zelfverheerlijking en ranzige ijdelheid, weet ik toch.

#muziek #waanvandedag

Er is een flinke klus aan de gang hier voor de deur. De weg is opgebroken, een paar bomen zijn gekapt (er komt gelukkig nieuwe aanplant voor in de plaats, maar mijn hart huilt). De werkzaamheden hier tegenover zullen zich langzaam verplaatsen en eind juli moeten er onder andere gescheiden fietspaden en snelheidsbeperkende maatregelen zijn genomen.

In de praktijk betekent dit even doorbijten. Vanaf kwart voor zeven wordt er gewerkt. Volgende week ook 's nachts. Gelukkig ben ik dan elders, dus die heerlijkheid hoef ik niet mee te maken. Het dient een hoger doel, dus ik zal mijn beklag matigen. Ik ben groot voorstander van het verkleinen van de kans op illegale racewedstrijden voor de deur, dus vooruit, hier met die zure appel.

Maar toch, tussen al het arbeidskabaal door zit ik dan niet te wachten op een bouwplaatsradio. Wat is dat toch, waarom moet er altijd weer een fokking radio op tien. Meer dan de helft van de tijd is er teveel herrie om dat ding te horen en als het dan eindelijk even rustig is, dan knalt het gekweel van Radio 10 of weet ik welke rampenzender er doorheen. Dat continu aanwezige geluid is zoveel irritanter dan het gezaag en getimmer, het walsen en het trillen.

Het is zoals in de trein of op een andere openbare plek. Een gesprek tussen een paar mensen is prima. Maar zodra er een telefoon op speakerstand gaat, dan wil ik mensen aan stukken scheuren. En dan druk ik mij mild uit. Wat bezielt je dat je denkt dat iedereen wil horen welk sneu leven je leidt? Welke trieste socialmediafilmpjes je voor je smoelwerk krijgt met dank aan het zielzuigende algoritme? Ik heb mijn handen al vol aan mijn eigen zielige bestaan, dus rot op met je opdringerige, indringende kabaal.

Waar is de stilte. Niet dat ik die ooit nog echt zal horen. Oorsuizen, een voortdurend gepiep en gefluit, een vreemd elektronisch aandoend gekraak. Het is er altijd. En ik ben een van de vele mensen die niet meer zal ervaren wat echte stilte is. Laat staan kalmte, rust, bezinning. Of misschien moet ik tegen beter weten alsnog dat klooster in. Hummend in een lege kamer en verder niets. Hallo escapisme.

Onvermijdelijk komt nu Kate Bush tevoorschijn met haar nogal beklemmende Experiment IV. Geluid dat kan doden. Het is geen fictie. En voor de fans: Hugh Laurie doet mee in de video.

#waanvandedag

Er viel een auto uit de lucht. Of nee, het was een accu van ISS. Niet dat het veel verschil maakt, het is allebei een hoop troep en de Atlantische Oceaan krijgt het er gratis en voor noppes bij. Met de groeten van de rechtop lopende dieren. Plek zat daar in het water en wie weet waar het goed voor is. Zeeleven, wat er nog van over is, kan er misschien wel lekker op evolueren. Op eigen risico, dat ook. Maar hé, dat is hierboven op het droge niet anders. Geboren worden is je leven op het spel zetten. Nee wacht, het begint natuurlijk al bij de conceptie. Daarna neemt de spanning alleen maar toe. De accu valt nooit ver van ISS, zullen we maar zeggen. Damocles en zijn zwaard, kijk 'm lachen.

Ach ja. Er hangt nogal wat boven ons hoofd. We hebben geen idee. Of misschien hebben we juist heel veel ideeën, maar is het gewoon niet te bevatten. Ruimtepuin en een planeet vol afval. Hier spoelt nog maar eens een lichaam aan en daar ligt iemand in een goot. Uiteindelijk zijn we of verworden we allemaal tot afval. Inherent aan de consumptieve wegwerpmaatschappij. Wij zijn het product dat uit de fabriek van de poppenspelers rolt. Als zombies shoppen we online, gooien de winkelmandjes vol en sturen het met hetzelfde gemak weer terug. Niet in staat om de desastreuze gevolgen in te schatten, murw gebeukt door de waan van het bestaan.

Ik kom er maar niet achter welk middel Van Agt en zijn vrouw kregen. Hoe zij zonder slag of stoot hun eigen einde konden kiezen. Tenminste, zo komt het op mij over. Ik vind dat we allemaal bij het zien van ons eerste levenslicht een pilletje mee moeten krijgen. Dan heb je een keuze. Dat is pas vrijheid.

Gisteren zat er een cursist huilend naast me. Haar schoonmoeder is klaar met het leven, maar wie of wat kan haar helpen. Ja, een heel traject met een huisarts en nog een arts. Of je het allemaal wel zeker weet. Het leven is heilig verklaard en het moet worden geleefd, uitgerekt tot je scheurt. En onder elk artikel dat neigt naar een depressie of dat over levensbeëindiging gaat moet 113 staan. Het taboe wordt alleen maar groter op die manier. Zolang we niet zonder schroom over de dood mogen praten – want als je niet (meer) wilt leven, dan moet er toch echt iets mis zijn met je – vermoorden we elke onschuld. Het leven bestaat bij de gratie van de dood en andersom. Dat eindelijk erkennen zou het leven, dat zich afspeelt in de clichématige flits in de tijd, een stuk rijker maken. Het gaat natuurlijk niet om de werkelijke waarde, de betekenis van het individu. Dat doet er niet toe. Het om de waarde die je als consument vertegenwoordigt. Daarom moet het leven worden gerekt, anders lopen de kapitalisten hun lieve geldje mis.

Afval is wat ons rest, is wat wij zijn en voortbrengen. En de tijd ruimt ons op.

Om met een verleidelijk lekkere beat af te sluiten, hier is Temptation. New Order, je weet wel. Om een regel of twee te quoten: bolts from above hurt the people down below, People in this world, we have no place to go

#waanvandedag

Maandagen zijn meestal gereserveerd voor het uitblazen van de dagen die eraan zijn voorafgegaan. Meer quasifilosofie kan ik er niet van maken, we doen het ermee. Waar het op neerkomt is dat het een dag is voor in en om het huis. Tenzij er stiekem toch een vergadering of iets anders werkgerelateerds tussendoor komt fietsen.

Wat ik maar wil zeggen, en nu echt zonder omwegen: het is een dag van de duivel en zijn gekuste oor. Met als grote verrassing zomaar twee cd-boxen rijker voor nog geen twintig piek. Telt u even mee, twee keer vijf cd's met louter oorstreling. Dat kwam zo. Ik wandelde met supermarktwaar weer terug naar huis toen mijn oog erop viel. Spat. Zo op de grond. Maar nee, zo'n 'boekenvoordeelwinkel', je weet wel. Met ramsj en andere shit. En dat het dan stiekem toch wel even leuk is om te kijken wat ze hebben. Dat trof, want bleek ik nou net vandaag in een niet al te sociaal schuchtere bui te zijn. Dat ik zonder mezelf te veroordelen, schaamte en gêne (gooit u het daar maar op een hoop) een winkel met troep in mag loodsen. Om daar dan direct een fijne box met allerlei radio-optredens van The Cure te ontdekken. Hallo, doet u mij deze maar. En omdat ik toch bezig was heb ik er een box met zogenaamde klassieke hits bij gedaan. Ik ben klassiek totaal ongeschoold, dus alles kan een hit zijn. Met daarbij de vraag of je in het geval van klassieke muziek (of in welk geval dan ook) wel van hits moet spreken, of dat het een zoveelste kapitalistische schijt-uiting is. Want een hit verkoopt en verkopen moeten we. Hoe dan ook, mijn cd-collectie zag nog nooit een strijkkwartet van dichtbij en het werd wel eens tijd. Het zal de leeftijd zijn.

Maar wacht. Eigenlijk wilde ik over mijn tweede Berlijn-trip binnen drie maanden vertellen. Hoe idioot het is om op vrijdagochtend in de trein te stappen, 's avonds los te gaan en dan de volgende ochtend weer terug naar huis om op zondag volledig brak, maar voldaan, rondjes door de Almeerse bieb te rennen. Ik wilde zeggen dat het toch weer heel fijn was daar in die onnavolgbare, ongrijpbare Duitse hoofdstad. Dat ik van die plek houd om voor mij nog altijd onduidelijke redenen. Dat het gekkenwerk is om over schots en scheve stoeptegels vol mensen en niet nader te noemen bergen afval met gitaar en rolkoffer een half uur heen (Madame Claude, het door mij geliefde podium) en daarna midden in de nacht weer terug te lopen naar het hotel. Dat er dan, net als in Amsterdam, nog volop leven is op straat. Dat de mensen dan volledig de weg kwijt kunnen zijn en toch vriendelijk sorry zeggen omdat ze met bier, drugs en sigaret de stoep blokkeren en mij er gewoon doorlaten terwijl ik een knikje geef of thanks of danke of merci of dank je zeg. Dat ik er graag naar terug wil gaan en dan weer wat langer wil blijven. Dat ik amper kon lopen vanwege al die veren en mijn geklopte schouders. Dat ik zowel heen als terug overvallen werd door weemoedigheid die ik best kan verklaren maar nu even niet hier.

Goed. Nog een week of twee en dan staat er een nieuw avontuur op het programma. De grote onbekende deze keer. Ierland. Met vrienden en dus ook het direct kunnen delen van de ervaring die zo moeilijk deelbaar is. Om samen in die rare tunnel te zitten.

Vanmiddag ging de sirene. Ik heb er nog maar even in relatieve vrede en vrijheid van genoten nu het nog kan. Omdat we 'm straks alleen nog horen als Mark R. zich als een parmantig baasje mag verheugen op het slopen over de landsgrenzen. Zijn taak in het binnenland is gedaan, maar er lonkt een Europese oorlog die verder gaat dan Oekraïne. Het is slechts een van de heel vele hopeloze berichten die we nog voor onze kiezen krijgen. In De Groene Amsterdammer staat deze week alweer een ijzersterke cartoon van Gorilla. Een overlijdensadvertentie voor Hoop. Mocht je in de gelegenheid zijn, check 'm gerust even in de bieb of boekhandel.

Meer dan genoeg letters waar we van alles van kunnen vinden. De volgorde, de strekking. Misschien moet Siouxsie dan maar even aan het woord. Gewoon omdat het zo'n enorm fijne plaat is. Red Over White. Drums, groovy baby. Met die kreet halverwege. Prachtig.

#waanvandedag

De maan is vol en de regenboog ziet dubbel. En met osmosewater kun je je ramen streeploos schoon krijgen.

Met de wind vliegen bladeren en vogels mee naar het zuiden of waar dan ook. Zolang het maar naar daar is.

Berichten hangen in de lucht die alle wolken drijft en de buien driftig laat vallen. We zijn amper geland op fluisterafstand en boeken alvast de volgende vakantie. Nu kan het nog.

De wereld in de hens met oude en nieuwe dictaturen in oost zuid en noord en straks opnieuw een doldwaze wortel met peroxidehaar in het westen. Je kunt alles doen wat een denkbeeldige hogere macht je ooit verbood en er gewoon mee weg blijven komen. Als je maar stinkend geld hebt, allemachtig veel.

Gewetenloze salvo's gieren door de woestijn en over de zee. Mensen die niks meer te verliezen hebben behalve hun leven, hun trots en hun ijdele hoop dobberen koud rond en maken water. Het fort in zicht met overtrekkende vogels in tegengestelde richting naar de warmte. Commerciële maanlanders doorboren en beschadigen voor de zoveelste keer haar weerloze oppervlak en de regenboog spant zich voor de gein nog maar een keer in.

In het water schijnt de zon.

#waanvandedag #gedicht

Ik sta niet bepaald bekend als een tough guy. En er zijn dagen dat het nog weekhartiger kan. Het zal alles te maken hebben met de tijd van het jaar, het Grote Ding met Veren en dan is dat nog lang niet alles. Ik kan huilen om niks en al dat niks is te groot om te bevatten.

Oké, tot zover de cryptiek.

Een dame spreekt mij aan op Utrecht Centraal. Moeizaam en met een glimlach, zonder dat haar ogen meedoen. Het praten vergt zo te zien alle concentratie. Ze is dakloos. Of ik wat los geld over heb. Ik zeg sorry mevrouw en loop door. Terwijl mijn hart breekt en ik mezelf vervloek om zoveel vals sentiment, want ik ben degene met, eindelijk sinds jaren, jaren en jaren, een toereikend banksaldo dat zonder stress de huur betaalt. Treurend om haar leed en mijn laffe sorry koop ik met een nutteloos schuldgevoel een pretzel voor het tweede deel van de reis.

Lafhartig omdat ik mijn portemonnee niet meer durf te pakken als er iemand die zijn hand ophoudt meekijkt. De laatste keer dat ik dat deed werd mijn gift te karig gevonden. Er zat namelijk meer in mijn geldbuidel, dat werd gezien, er werd naar gewezen: waarom gaf ik dat niet? Zeg het maar. Omdat ik wat ik wel gaf genoeg vond? Het is nooit genoeg. Dat weten we allemaal. Dat ligt niet aan mij, dat weet ik ook.

Zolang we leven in een land, in een wereld, waar mensen om welke reden dan ook geen of veel te weinig inkomen hebben, geen huis, geen basis, is het nooit genoeg.

Toen ik afrekende voor mijn krullerige brooddeeg met teveel zout pakte ik een euro uit mijn portemonnee en deed 'm in mijn jaszak. Ik had nog wat tijd over en liep speurend naar de vrouw een rondje door de stationshal. Natuurlijk zag ik haar niet meer.

En nu typ ik dit en niemand weet waarom. Om mijn persoonlijk en marginaal leed te verzachten? IJdeltuit.

Het muntje zit nog in mijn zak en is voor haar. Wie en wanneer dan ook. Een nietszeggende, in de lucht verdampende druppel op een ziedende plaat.

#waanvandedag

Dit is het uitstappen van deze trein. Eindbestemming alstublieft.

Vergeet bij het verlaten van uw bagage de trein niet.

Bedankt voor het reizen met de dag. Wij wensen u een prettige NS.

#waanvandedag

Is tijd echt iets om te doden? Het is de eerste vraag die opdoemt wanneer ik inlog om hier even iets van me te laten horen. Ik ben onderweg naar Groningen en de rit is, als alles gewoon gaat zoals het moet, prima te gebruiken om te lezen en typen. Waarvan akte.

Afgelopen weekend trilt nog een beetje na. De twee optredens, hoe verschillend ze ook waren, hebben precies gedaan wat ik toch altijd een beetje hoop (en u weet hoe ik over hoop denk, kun je nagaan). Adrenalinestoot en her en der een veer waar de zon niet schijnt. Nu is het mij niet eens om dat laatste te doen, maar leuk is het wel – het kietelt en als ik ergens wel tegen kan is het dat.

Als het over omkijken gaat kom je al snel bij de poppenkast die Omtzigt en consorten heet. Oké, fan van hem en zijn partij ben ik niet, maar toch ben ik geneigd zijn uitleg eerder aan te nemen dan het gesnoef, gesnotter en gemopper van die andere drie januskoppen (vier als je Plasterk meerekent, ook zo'n mens met droeftoetermoraal). Het zal wel komen door de bijna onvermoeibare inzet van Pieter rond de toeslagenaffaire.

Ik luisterde gisteren naar een interview met Renske Leijten, de andere pitbull die alle toeslagvuiligheid boven tafel kreeg. Toch een gemis (en tegelijk begrijp ik haar redenen) dat zij geen deel meer uitmaakt van het plastic pluche. Het zijn zulke mensen die je wel graag op de juiste plek ziet.

Wat dat betreft kan ik mij vinden in de ideologie van een kabinet met de geschikte personen op de juiste plaats. Weg met die uithollende karikaturen van partijpolitici, de kortetermijndenkers, de over lijken gaande mentaliteit. Alles om elke vier jaar weer herkozen te worden, terwijl ondertussen een groot deel van de bevolking keer op keer alle leugens voor zoete koek slikt. Opportunisme en visieloos navelstaren, kom maar door met de sloophamer.

Slopen. Het filmpje van Wakker Dier over sloopkoeien al gezien?

Nou. Op naar wat vertier. Zwolle in zicht en recht zo die gaat. Even opwarmen. Kom er maar in SWANS – Low Life Form (live)

#waanvandedag

Ik vlieg 'm even in, maar wel zonder kerosine. Gewoon, flapperend met mijn denkbeeldige vleugels, laat de wind maar doen wat die moet doen. Tot zover de introductie, want ik ga gewoon onbeschaamd reclame maken.

Morgenmiddag (3 februari) ben ik – The Weak And The Strong – te gast in het radioprogramma Zwaardvis. Ik speel er een paar nummers, met waarschijnlijk zelfs eentje als primeur. Ja joh, doe gek.

De uitzending staat voor een groot deel in het teken van het landelijke festival Gluren bij de Buren. Natuurlijk is het geen toeval dat we daar morgen over gaan praten: komende zondag (4 februari) doe ik in Zeist mee aan dat wonderbaarlijke evenement, vandaar. Morgen meeluisteren kan heel makkelijk via de website van Radio Capelle. En als ik de tere oortjes dan niet teveel van streek maak, dan zie ik je misschien zondag wel in het Torenlaan Theater in Zeist.

Klik voor alle info gewoon op de link hierboven, dan kom je op de website van The Weak And The Strong met alle relevante details. Anders moet ik heel veel linkjes in dit bericht plaatsen en voor je het weet denkt een gemiddeld algoritme dan dat dit heerlijk schrijven gemarkeerd kan worden als spam. Dat zou toch jammer zijn.

#muziek #waanvandedag