ego echo

De avond is gevallen. Slechts een schaafplek hier en daar, verder gaat het wel.

Mocht je morgen tijd en zin hebben, of gewoon uit pure verveling toch in het centrum van Utrecht zijn, ik speel in Café Averechts onder de hoede van het 41UP podium. Het wordt een volledig akoestisch optreden, dus dat betekent gewoon nog wat harder brullen. Ik ben overigens niet de enige. Rond kwart over drie (of half vier) zal Reikhals en de Oogwenkjes de middag openen. Daarna, ik denk rond vier uur, mag ik los. Als ik uitgehuild ben, spelen zij in een oogwenk nog een set en daarmee wordt de middag dan weer netjes op slot gedaan.

Van een heel andere orde: uiteindelijk wordt alles groen.

Everything's Gone Green. New Order.

#waanvandedag

Hoppekee, gelijk maar even door met dat getyp. Net nieuwsbrief nummer twee verstuurd en voor wie 'm niet ontvangt deel ik dat kleinood hier met liefde.

Ondertussen trekt de wind weer aan, blaast het de kerstdagen weg en duwt het ons richting de afgrond van 2023. Met een beetje mazzel vallen we net niet en reikt 2024 ons de hand. Hopelijk blijft het dan eens een keer bij alleen een schrikkel en geen verschrikkelijk jaar. Ik weet, het is ijdele hoop. Hoop die elke dag tevreden met zichzelf in de spiegel kijkt, een ondeugende knipoog geeft en een bedwelmend mantra humt 'jij bent zo mooi, jij bent zo prachtig, je draait alles en iedereen een loer, altijd krachtig.' Ja, het is me er eentje, dat hoopje ijdelheid.

Ik zag van zeven hoog nog wat verwarde vogels het zuiden zoeken. Hun navigatiesysteem compleet in de war van alle zonnevlammen, bosbranden en hevige regenval. Ruimtepuin kent ook al geen weerga, slechts inslag. Wachten op de klap, wegduiken is kansloos. “Incoming!”. Moet ik ineens denken aan The Sisters of Mercy en hoe ik afgelopen maandagmiddag in een minimaal verlichte kamer samen met mijn vader een J3-tje deed. Fijne muziek aanklikken, speakers voluit en mijn moeder die het allemaal prima vindt en ons na een poosje huisgemaakte radio met zachte hand naar de dis leidt.

Goed. De Zusters der Genade. Ribbons. Strikje erom.

#waanvandedag

Hallo, ben ik daar nog? Ja, verdraaid. Daar ben ik. Het viel even stil hier. Geen ramp, u kunt ook prima zonder deze echolalie. Gelukkig maar.

Net voordat Geertje van pure blijdschap joelde schreef ik mijn bange vermoedens al op. Natuurlijk was het een inkoppertje. En toch, Nederland heeft gedaan waar het goed in is, rechtsdenken – een verleden van collaborateurs en rechtse sympathieën is ons tenslotte niet vreemd. Hoe anders zouden we ooit in staat zijn geweest allerlei andere volken tot slaaf te maken en gebieden bloedig en voor eigen gewin te veroveren. En hoe lullig ook, die meeuw in dat logo van de eenmanslidpartij blijft een rare keuze, met in gedachten de meeuw van de NSB en Jeugdstorm. Tja. Ongelukkige keuzes. We maken ze massaal en ook nu dus. Nederland verzuipt in zijn eigen angstbeelden. Sterkte.

Lamgeslagen trok ik de vrijdag na die donkere woensdag naar Berlijn. 's Avonds een optreden (wat ontzettend fijn was!) en de dag daarna nog even de toerist spelen. Want ook al was het niet mijn eerste keer in die stad waar je met geen mogelijkheid echt het gevoel dat het oproept kan beschrijven, er zijn gewoon plekken die ik altijd weer opnieuw wil ervaren. De Brandenburger Tor en omgeving bijvoorbeeld, waar ik in een vredesdemonstratie terechtkwam. Vond ik niet erg en wel enigszins kalmerend. Daarna nog een wandeling lang de kunstwerken op de overblijfselen van De Muur, de East Side Gallery.

Inmiddels was de flinke verkoudheid die ik tot die middag nog redelijk had weten te onderdrukken (dank je wel adrenaline!) niet meer te negeren. Met wat avondeten en Duits voetbal – een rechtstreekse link naar mijn jeugd: zaterdagavond om zes uur stipt zat mijn vader er klaar voor – daalde ik langzaam maar zeker af in een krochtige koorts. Over de reis naar huis kan ik ook nog een een klein boekwerk schrijven, maar dat zal ik u besparen.

Ach, we zijn ook alweer weken verder. Werk en allerlei andere zaken die mij hebben opgeslokt. En dat is niet per se vervelend. De afleiding is nog altijd welkom van wat een ingewikkeld jaar is geweest.

Later deze week volgt nog een nieuwsbrief gewijd aan een korte terugblik op alle muzikale heruitvindingen, optredens en alles wat nog het stempel 'mooie plannen' heeft. Dat zal ik vast ook hier delen.

Mocht ik u toch niet meer in deze hoedanigheid treffen dan wens ik u allemaal alvast een goede en veilige jaarwisseling en voor straks een onstuimige maar onmiskenbaar prettige kerst. Opdat we niet al te ver afdrijven. Ofwel, kom er maar in Cranes. Adrift.

#waanvandedag

Na woensdag zal dit land nog wat rechtser zijn dan het al was. Hiermee zeg ik niets verrassends, je hoeft maar een gemiddeld nieuwsdingetje te volgen en je ziet het voorbijkomen. Van “game changer” tot “Nederland was altijd al rechtsconservatief” Ondanks die zekerheid zal ik opnieuw, zoals na alle verkiezingen, met een vieze smaak in mijn mond wakker worden. En opnieuw zal ik wensdenken; op een trein willen stappen, gitaar mee en de rest van mijn leven als straatkat slijten. Weg van alles. Oh romantiek. Oh weerzinwekkende realiteit die ook dan snoeihard zal zijn. Ontsnappen kan niet. Daarbij, je neemt ook nog eens altijd jezelf mee.

Betere vooruitzichten dan. Zoals vanavond. Een tijdelijke ontsnapping aan mezelf en alles eromheen. SWANS staat op het menu. Met de trein naar Den Haag. En na vanavond een korte werkweek om, als de Deutsche Bundesbahn niet staakt, vrijdag naar Berlijn te tjoeken. Escapisme, ik dank u op mijn knokige knietjes. Om daarna weer jammerend verder te kruipen.

Goed. Eentje uit een hele oude spellendoos. New Mind. SWANS.

#waanvandedag

Ik doe wel eens gek. En nu weer. Ik ga namelijk nog een video met je delen. Uit dezelfde periode als vorige keer: 2008-2009. Cradle FC live in De Gonz, Gouda. Deze keer het nummer Stare. En opnieuw met Nilo, Bertje, Henk en ondergetekende. En ook deze keer met dank aan Ian die er toch maar weer een mooie bootleg van heeft gemaakt. Klik, kijk en luister.

Goed. Dan nu weer door. Eerst naar Almere voor een overleg, daarna naar Utrecht voor Peter Hook and the Light die Joy Division nog een keer met liefde etaleert.

#waanvandedag #muziek

Ik zit nog altijd in een vreemde knoop. Enerzijds de uitwerking van het tripje naar Engeland en anderzijds het krampachtig vasthouden van die bubbel die allang doorgeprikt is. Het vooruitzicht is een weekend Berlijn over twee weken. Vooruit, ook niet erg.

Werk is hectisch, rommelig en collega's vallen soms om. Veel veranderingen en personeelsverloop in een heel korte tijd. De rek lijkt er een beetje uit te zijn en ondertussen maken we er het beste van. Iemand die denkt dat de bibliotheekwereld een kabbelend beekje is, heeft het al heel lang mis. Niet alleen in Almere verandert de rol van de bieb in een maatschappelijk breed georiënteerde organisatie. Landelijk is het al langer aan de gang, in de ene regio wat meer of langer dan in de andere. En begrijp me goed, het is oké. Fijn ook dat de bibliotheek eindelijk weer wordt erkend als belangrijk instituut. Nu de buurthuizen nog. En heel veel meer. Dingen veranderen, dat is een gegeven. Altijd en overal. Ik loop nog veel te kort in het biebleven mee om te kunnen zeggen of 'het vroeger beter was'. Daarbij, ooit wordt ook vandaag vroeger en is vandaag dan beter dan wanneer ik ooit – Godelieke verhoede! – roep dat vroeger alles beter was? Precies. Niemand die het weet. Je kunt er ook niks mee. Feit is dat het nu flink wat vraagt, zo'n overgang. Net als elke andere overgang. Of het nu hormonaal is of een spoorweg.

Ik heb een spookaccount op facefuk. En op andere door mij vervloekte media liggen nog wat van mijn overblijfselen, skeletten uit het verleden. Daar kijk ik ook nooit meer, maar dat gezichtenboekgedrocht gebruikte ik heel af en toe nog wel. Daarmee kon ik dingen op de MANKES- en Cradle FC-pagina plaatsen. Om daarna als de sodemieter weer uit te loggen.

Ik plaatste op facecrook van de week een hele oude live video van CFC (medio 2009? gefilmd door mijn goede vriend Ian). Leek me leuk, sympathiek en gewoon: weer een beetje leven daar. Vandaag was ik ineens nieuwsgierig of het ding door het algoritme is gekomen en aan mensen is getoond. Nee dus. Niks. Er schijnt volgens het immer opgewonden rode meldingsstipje activiteit te zijn, maar ik denk dat het is verzonnen. Pure verleiding, zodat ik toch ga kijken. Dat is waar de hele Big Tech sowieso een talent voor heeft.

En, voor ik überhaupt een kijkje kon gaan nemen, moest ik vanwege de nieuwe (en meer dan prima) Europese regels expliciet nog een keer akkoord gaan met de verkoop van mijn ziel aan de duivelse Mark Zuckerberg. Ik heb, met steken in mijn hoofd en hart, doorgeklikt. Hier pik, al mijn data. Verkoop het, verkwansel het, misbruik het en voer er je algoritmes maar mee. Gebruik energie die gelijk is aan hele steden en draag bij aan de niet te stuiten opwarming. Doe je ding. Maar ik ben klaar met je, definitief. Op akkoord geklikt (de verleiding om het witte konijn te volgen was nog één keer te groot) en weer weg. Huilend in een hoekje? Welnee. Dikke doei en een vinger toe.

Gelukkig zijn er uitstekende alternatieven voor een dubieus sociaal online leven. Zoals Mastodon. Daar ook de video met het grootste gemak neergegooid en daarmee ook mijn zoveelste duit in het digitale zakje met dito opwarming op mijn geweten. Maar dan wel een zuiver geweten. Niemand wordt iets verkocht, geen zwendel, geen leugens. Mijn enige zonde is ijdelheid. Een video delen en er hier over pochen. Verleiden.

Dus. Mocht je de video van I Is They Is met een weergaloze Nilo, een bikkelende Bertje, een hakkende Henk en een ietwat langharig monster willen zien; een heuse bootleg, een keiharde throw back – een teletijdmachine van heb ik jou daar? Dan kun je gewoon klikken op het linkje. Heb jij ook een leuke zaterdag.

#waanvandedag

Ik was een fractie van een seconde verwijderd van een klassieke buitensluiting. Boodschappentas en gft-afvalzak buiten de deur, inclusief deze oude zak, en ik maak een vloeiende beweging de deur achter mij dicht te trekken. Nog net op tijd dacht ik aan mijn sleutels. Die zaten nog aan de binnenkant. Oeps. Het zegt misschien iets over het dromerige wolkendek waar ik nog op ronddobber na een kleine week in Engeland.

Vorige week woensdag vertrok ik met de trein naar Manchester en afgelopen nacht kwam ik weer thuis. Moe, brak en voldaan. Een paar dagen volgepakt met vrienden en muziek. Drie optredens in vier dagen, een voetbalwedstrijd tussen Oldham Athletic en Altrincham; ook een Manchester-derby, maar dan van het niveau 'anderhalf uur achter de bal aanrennen en dan zien we wel'. Ik hou er wel van. Daarbij is het allemaal nog relatief onschuldig en zijn zielen nog niet verkocht aan de hoogste bieder. Een koffie is betaalbaar en je maakt er de plaatselijke fans van heel dichtbij mee, met je natte neus zowat op het gras.

Ik wist vooraf dat ik in ieder geval één optreden zou doen, maar zoals het dan gaat werden het er spontaan drie. Eentje in Manchester, daarna Darwen en afgelopen zondag de afsluiter in Liverpool. Met mijn (muziek)vrienden jd meatyard en VICE VERA (Tamsin, die mij afgewisseld met vrienden Ian en Cathy ook nog eens onderdak bood). Jesse Statman uit New York maakte het vierkoppige kabaal compleet. Kortom, een compleet pakket pure muziek, elke avond afgewisseld met een dichter, een DJ en een MC. 'Twisted Folk' dekt de lading van zoveel cultureel lekkers nog altijd prima. Tijdens de sets van VICE VERA trommelde ik een paar nummers mee, zij deed telkens het slotnummer van mijn set met mij mee en samen ramden we er in de set van jd meatyard nog wat nummers uit. Goede oude tijden herleefden wat dat betreft.

We sleepten en sleurden met spullen, bouwden op en braken af. We hadden diepe en ondiepere gesprekken over van alles en nog wat. We deelden het avondeten, maakten 's ochtends koffie en toast en keken elkaar dan gemangeld en met een glimlach aan. Dit was de bubbel waar ik na een warrig jaar hard aan toe was. Een paar dagen ondergedompeld in een vriendschappelijk bad, weg van alles. En dan heb ik nog lang niet alles opgeschreven. Is ook niet te doen.

Ik hoop dat er niet weer vier jaar tussenzit voordat we elkaar zien en we onze kunsten met gebalde vuist de wereld in slingeren. Met een beetje mazzel komt het spul komend jaar naar Nederland. Dan wil je er bij zijn, geloof mij nou. Tot dan doen we het met de herinneringen en alvast een paar foto's.

Vanaf zeven hoog, uitkijkend op een schitterende herfstheuvel, maak ik een buiging voor mijn lieve, gastvrije, getalenteerde vrienden.

#waanvandedag #muziek

Je weet dat je ergens een half jaar woont als je internetprovider een bericht stuurt met de melding dat de abonnementskorting verloopt: “Vanaf volgende maand betaalt u het normale bedrag.” Noem dat maar normaal.

Ik tetterde gisteren al tegen vriendin K dat ik het moeilijk voor te stellen vind dat ik alweer zes maanden uitkijk op de Amerongse Berg. Ik heb de bomen een deel van de lente en een hele zomer groen gezien. Inmiddels doet de herfst haar ding en ontstaat er een mooi kleurenpalet. De elektriciteitsmast links in mijn gezichtsveld is een trouwe verzamelplaats voor vogels en met het blote oog is de metaalmoeheid niet te zien. Als de tijd daar is zullen de vogels gewoon opvliegen en zal mijn internetverbinding in de lucht blijven. Lang leve de kabels onder de grond en op de zeebodem waar ze het leven zuur maken.

Auto's zoeven voorbij aan de flat. De slagbomen, de rode lichten waar de meeste mensen hier braaf op wachten tot ze zijn gedoofd (zoals de lichten pas uitgaan als de wachtende mens is gedoofd) knipperen en de kruinen van de bomen ruisen hun wiegelied. Ik neurie mee, pak mijn gitaar en staar vervolgens voor mij uit. Ik vind mijzelf zittend op de leuning van de bank en lig daarna met mijn hoofd op de eettafel.

Een half jaar hier voelt nog altijd als onwerkelijk, iets tijdelijks, iets ergens zonder vaste grond, zwevend in de tijd die vooralsnog niet heelt.

Kom. Laat ik de afwas doen, een was draaien en ophangen en de stofzuiger zijn naam eer aan doen.

New Order. Denial (live).

#waanvandedag

Het proces waarbij het hart uiteen wordt gereten en er slechts kruimels mens overblijven waarbij de wind voor bladveger speelt en de buurman met zijn bladblazer vol verse benzinedampen alles weer van zijn stoep loeit

Het hoofd danst in de donkere wolken die buien aankondigen zoveel als maar nodig om de straten schoon te spoelen en alles wat leeft af te voeren naar de put die uitmondt in een buis in een gangenstelsel vol soortgenoten – ratten in de vrije val

Zandkorrels zijn als sterren gedachten kruipen als mieren stuifmeel werpt duinen op

kijk langs de rand van de horizon draaien molens in de waan van schone energie diesel is plastic is fossiel is een ander universum waar ik niet langer kan bestaan

hier neem mee gratis en voor niets vermorzeld brein verhakseld hart uitgestoken ogen afgehakte handen en doe er je voordeel mee

#proza #gedicht

Hardnekkig ritselt in de zon het beeld van een vrouw aan een boom

Op het plein ligt een kastanje glimmend gaaf en groot Ze raapt het in gedachten op en geeft het aan een kind dat in het zand naast een stapel stoeptegels speelt Het kind pakt de kastanje aan en lacht naar haar maakt een kuiltje in het zand

De kastanje zakt langzaam dieper in de grond wortelt een boom

Het kind wordt ouder en groeit ongemerkt mee vergeet haar wortels de takken en het mos op de stam De boom weet alles nog haar geheugen geworteld in kinderhanden verwondering en alles wat zich kon ontvouwen

Jaarringen vertellen hoe het plein verandert huizen gaan plat bomen worden gerooid behalve de kastanjeboom Zij werd een denkbeeldig monument een herinnering een stam vol gekerfde namen verloren liefdes gevonden vriendschappen een eenzame schuilplaats

Een vergeten kale vlakte waar het snelle geld verdampte en megalomane investeerders vlogen waar nu vogels neerstrijken op haar stevige takken

Aan de boom hangt haar verbeelding ze was ooit een kind daar waar het blad valt het touw knapt de grond opent vruchtbare aarde stromende regen spoorloos

Een kinderhand graaft en stopt een gekregen kastanje in de grond terwijl de zon door de bladeren ritselt

#gedicht #proza