ego echo

Ik sta niet bepaald bekend als een tough guy. En er zijn dagen dat het nog weekhartiger kan. Het zal alles te maken hebben met de tijd van het jaar, het Grote Ding met Veren en dan is dat nog lang niet alles. Ik kan huilen om niks en al dat niks is te groot om te bevatten.

Oké, tot zover de cryptiek.

Een dame spreekt mij aan op Utrecht Centraal. Moeizaam en met een glimlach, zonder dat haar ogen meedoen. Het praten vergt zo te zien alle concentratie. Ze is dakloos. Of ik wat los geld over heb. Ik zeg sorry mevrouw en loop door. Terwijl mijn hart breekt en ik mezelf vervloek om zoveel vals sentiment, want ik ben degene met, eindelijk sinds jaren, jaren en jaren, een toereikend banksaldo dat zonder stress de huur betaalt. Treurend om haar leed en mijn laffe sorry koop ik met een nutteloos schuldgevoel een pretzel voor het tweede deel van de reis.

Lafhartig omdat ik mijn portemonnee niet meer durf te pakken als er iemand die zijn hand ophoudt meekijkt. De laatste keer dat ik dat deed werd mijn gift te karig gevonden. Er zat namelijk meer in mijn geldbuidel, dat werd gezien, er werd naar gewezen: waarom gaf ik dat niet? Zeg het maar. Omdat ik wat ik wel gaf genoeg vond? Het is nooit genoeg. Dat weten we allemaal. Dat ligt niet aan mij, dat weet ik ook.

Zolang we leven in een land, in een wereld, waar mensen om welke reden dan ook geen of veel te weinig inkomen hebben, geen huis, geen basis, is het nooit genoeg.

Toen ik afrekende voor mijn krullerige brooddeeg met teveel zout pakte ik een euro uit mijn portemonnee en deed 'm in mijn jaszak. Ik had nog wat tijd over en liep speurend naar de vrouw een rondje door de stationshal. Natuurlijk zag ik haar niet meer.

En nu typ ik dit en niemand weet waarom. Om mijn persoonlijk en marginaal leed te verzachten? IJdeltuit.

Het muntje zit nog in mijn zak en is voor haar. Wie en wanneer dan ook. Een nietszeggende, in de lucht verdampende druppel op een ziedende plaat.

#waanvandedag

Dit is het uitstappen van deze trein. Eindbestemming alstublieft.

Vergeet bij het verlaten van uw bagage de trein niet.

Bedankt voor het reizen met de dag. Wij wensen u een prettige NS.

#waanvandedag

Is tijd echt iets om te doden? Het is de eerste vraag die opdoemt wanneer ik inlog om hier even iets van me te laten horen. Ik ben onderweg naar Groningen en de rit is, als alles gewoon gaat zoals het moet, prima te gebruiken om te lezen en typen. Waarvan akte.

Afgelopen weekend trilt nog een beetje na. De twee optredens, hoe verschillend ze ook waren, hebben precies gedaan wat ik toch altijd een beetje hoop (en u weet hoe ik over hoop denk, kun je nagaan). Adrenalinestoot en her en der een veer waar de zon niet schijnt. Nu is het mij niet eens om dat laatste te doen, maar leuk is het wel – het kietelt en als ik ergens wel tegen kan is het dat.

Als het over omkijken gaat kom je al snel bij de poppenkast die Omtzigt en consorten heet. Oké, fan van hem en zijn partij ben ik niet, maar toch ben ik geneigd zijn uitleg eerder aan te nemen dan het gesnoef, gesnotter en gemopper van die andere drie januskoppen (vier als je Plasterk meerekent, ook zo'n mens met droeftoetermoraal). Het zal wel komen door de bijna onvermoeibare inzet van Pieter rond de toeslagenaffaire.

Ik luisterde gisteren naar een interview met Renske Leijten, de andere pitbull die alle toeslagvuiligheid boven tafel kreeg. Toch een gemis (en tegelijk begrijp ik haar redenen) dat zij geen deel meer uitmaakt van het plastic pluche. Het zijn zulke mensen die je wel graag op de juiste plek ziet.

Wat dat betreft kan ik mij vinden in de ideologie van een kabinet met de geschikte personen op de juiste plaats. Weg met die uithollende karikaturen van partijpolitici, de kortetermijndenkers, de over lijken gaande mentaliteit. Alles om elke vier jaar weer herkozen te worden, terwijl ondertussen een groot deel van de bevolking keer op keer alle leugens voor zoete koek slikt. Opportunisme en visieloos navelstaren, kom maar door met de sloophamer.

Slopen. Het filmpje van Wakker Dier over sloopkoeien al gezien?

Nou. Op naar wat vertier. Zwolle in zicht en recht zo die gaat. Even opwarmen. Kom er maar in SWANS – Low Life Form (live)

#waanvandedag

Ik vlieg 'm even in, maar wel zonder kerosine. Gewoon, flapperend met mijn denkbeeldige vleugels, laat de wind maar doen wat die moet doen. Tot zover de introductie, want ik ga gewoon onbeschaamd reclame maken.

Morgenmiddag (3 februari) ben ik – The Weak And The Strong – te gast in het radioprogramma Zwaardvis. Ik speel er een paar nummers, met waarschijnlijk zelfs eentje als primeur. Ja joh, doe gek.

De uitzending staat voor een groot deel in het teken van het landelijke festival Gluren bij de Buren. Natuurlijk is het geen toeval dat we daar morgen over gaan praten: komende zondag (4 februari) doe ik in Zeist mee aan dat wonderbaarlijke evenement, vandaar. Morgen meeluisteren kan heel makkelijk via de website van Radio Capelle. En als ik de tere oortjes dan niet teveel van streek maak, dan zie ik je misschien zondag wel in het Torenlaan Theater in Zeist.

Klik voor alle info gewoon op de link hierboven, dan kom je op de website van The Weak And The Strong met alle relevante details. Anders moet ik heel veel linkjes in dit bericht plaatsen en voor je het weet denkt een gemiddeld algoritme dan dat dit heerlijk schrijven gemarkeerd kan worden als spam. Dat zou toch jammer zijn.

#muziek #waanvandedag

“Meer dan vier miljoen Nederlanders denken er weleens aan om te stoppen met sociale media of het gebruik ervan te verminderen.” De toon van deze zin maakte dat ik onder dit artikel op NOS.nl het telefoonnummer van hulplijn 113 zou zien staan. En waarom ook niet. Uit het onderzoekt blijkt – niet voor het eerst trouwens – hoe techbedrijven onze mentale en ook fysieke gezondheid slopen. Alles voor de kliks, we gooien er gewoon nog een verslaving tegenaan, het mag wat kosten. Met de introductie van de slimme telefoons zijn we als soort alleen nog maar dommer geworden. Terwijl we al niet bijster slim waren. Sorry, wegwerpgeneratie.

Ik sla aan op zulke onderzoeken. Het maakt me nog bozer dan ik al ben. Ik zie het om me heen gebeuren. Hoe we allemaal in die eindeloze berichtensmurrie worden gezogen en dat ontsnappen nauwelijks mogelijk is. En zelfs als je besluit om aan bepaalde sociale media helemaal geen of heel weinig aandacht te geven, dan is daar de groepsdruk. Soms word je voor gek verklaard. Want wat is er nou erg aan? Doe gezellig mee. Post eens wat, deel en scrol. Ja, doei. Ik bepaal dat liever zelf en dan het liefst met grote mate. Voor zover mogelijk. Want, ziek systeem waarin ook ik moet zien te overleven.

Ik las en luisterde de laatste tijd veel over AI. Kunstmatige intelligentie. Nou, haal dat hele woord intelligentie maar weg hoor. Er is niks slim of intelligent aan. Het beest wordt gevoed door regels code die alleen maar gebruik kunnen maken van alles wat al is gemaakt. Door jou, door mij. Het verzint zelf niks nieuws. Het lijkt wel zo, maar dat is grove schijn. Het kan alleen maar alles wat al is gecreëerd in een andere volgorde zetten, met de illusie dat er zo iets heel nieuws is ontstaan. Uiteindelijk zal de spoeling steeds dunner worden en de zogenaamde informatie steeds betekenislozer. Niet dat wij dat als kwijlende wezentjes dan nog in de gaten hebben. Tegen die tijd zijn we slechts schimmen van wat we ooit leven noemden.

Nog ruim voor die tijd zal het drinkwatertekort al voor nog zoveel meer oorlogen hebben gezorgd, dat er slecht een handjevol knokige zombies over is. Met hersens op sterk water, parasiterend op lang vervlogen kennis. Om al onze zogenaamde digitale sociale activiteiten te laten draaien is miljarden liters koelwater nodig. De servers die wij niet zien, veilig in hoge gebouwen en ondergrondse bunkers, maken overuren. Raken oververhit door al onze zoekopdrachten, e-mails en spielerei met AI. Water, meer water, koeling, meer koeling. Airco's die de warme lucht afvoeren naar buiten en de boel weer opwarmt. De bedorven lucht die wij inademen. De bits en bytes waar wij ons dan weer mee voeden. En zo is de dodelijke cirkel rond, terwijl wij onze data vrijwillig afstaan aan tech-reuzen die inmiddels ook onze politieke keuzes bepalen: Meta (Facebook, WhatsApp, Instagram), X (Twitter) Amazon, Alphabet (Google) en Microsoft. To name but a few.

Onze data is goud waard. Goud is geld. En van geld hebben de deze gigantische monsters nooit genoeg. Ze ontwikkelen er nog meer ellende mee, reizen uit verveling en angst voor de straks onleefbare planeet naar de maan en Mars om daar de boel naar de kloten te helpen. Grootheidswaan tot in het kwadraat. Jij en ik, wij sponsoren, wij zijn allemaal medeplichtig. Medeplichtig aan het verwoesten van levens, aan kindermoord, omdat kinderen en hele families in mijnen grondstoffen delven om onze prachtige mobieltjes en computers mee te maken. De servers en de windmolens, de zonnepanelen en glasvezelverbindingen. Die mensen worden ziek, werken onder onvoorstelbaar slechte omstandigheden en sterven. Wegwerpmensen. Wegwerpmaatschappij. De slavernij is nooit gestopt, nooit weggeworpen.

Ondertussen is het stroomnet overbelast. Vooral met totaal onnodige apparaten, kekke tooltjes als 'slimme' televisies en stofzuigers. Deurbellen, stappentellers en strontmeters. Allemaal menselijke activiteit die geen enkel nut heeft, geen doel dient. Het enige doel is het spekken van bankrekeningen van mafkezen als Musk, Bezos en Zuckerberg. Zij vertelden ons hun megalomane sprookje waarin we zijn gaan geloven. Omdat dat is wat ons als soort de planeet heeft doen veroveren: we vertellen verhalen en geloven daar dan in. In de overtuiging dat die verhalen waar zijn zijn we met droge ogen de slopers van de planeet geworden, de ontkenners van wat het leven werkelijk zou kunnen zijn. Iets waar we waarde en betekenis aan zouden geven, hoe minimaal ook. Dat het er misschien wel toe doet om hier in die extreem korte flits van jaren te bestaan.
Maar nee. Onze soort kiest massaal voor betekenisloosheid, voor (zelf)vernietiging. We vreten ons vol met brandstoffen, putten onze moeder uit, hebben schijt aan de generaties na ons. Elektro-obese zijn we. Verslaafde nono's zonder geweten.

Om met een hart onder de riem dit tieren af te sluiten: gebruik wat er nog ergens ver weg over is van je menselijke intelligentie, je zoekgeraakte verstand en verbreek die slopende spiraal naar het afvoerputje. Hier in dit deel van de wereld, waar de grootste verbruikers op een kluitje zitten, hebben we de luxe om te kunnen kiezen om te minderen met ons gewoeker.

Tot zover deze hypocriete preek. Amen.

#waanvandedag

De avond is gevallen. Slechts een schaafplek hier en daar, verder gaat het wel.

Mocht je morgen tijd en zin hebben, of gewoon uit pure verveling toch in het centrum van Utrecht zijn, ik speel in Café Averechts onder de hoede van het 41UP podium. Het wordt een volledig akoestisch optreden, dus dat betekent gewoon nog wat harder brullen. Ik ben overigens niet de enige. Rond kwart over drie (of half vier) zal Reikhals en de Oogwenkjes de middag openen. Daarna, ik denk rond vier uur, mag ik los. Als ik uitgehuild ben, spelen zij in een oogwenk nog een set en daarmee wordt de middag dan weer netjes op slot gedaan.

Van een heel andere orde: uiteindelijk wordt alles groen.

Everything's Gone Green. New Order.

#waanvandedag

Hoppekee, gelijk maar even door met dat getyp. Net nieuwsbrief nummer twee verstuurd en voor wie 'm niet ontvangt deel ik dat kleinood hier met liefde.

Ondertussen trekt de wind weer aan, blaast het de kerstdagen weg en duwt het ons richting de afgrond van 2023. Met een beetje mazzel vallen we net niet en reikt 2024 ons de hand. Hopelijk blijft het dan eens een keer bij alleen een schrikkel en geen verschrikkelijk jaar. Ik weet, het is ijdele hoop. Hoop die elke dag tevreden met zichzelf in de spiegel kijkt, een ondeugende knipoog geeft en een bedwelmend mantra humt 'jij bent zo mooi, jij bent zo prachtig, je draait alles en iedereen een loer, altijd krachtig.' Ja, het is me er eentje, dat hoopje ijdelheid.

Ik zag van zeven hoog nog wat verwarde vogels het zuiden zoeken. Hun navigatiesysteem compleet in de war van alle zonnevlammen, bosbranden en hevige regenval. Ruimtepuin kent ook al geen weerga, slechts inslag. Wachten op de klap, wegduiken is kansloos. “Incoming!”. Moet ik ineens denken aan The Sisters of Mercy en hoe ik afgelopen maandagmiddag in een minimaal verlichte kamer samen met mijn vader een J3-tje deed. Fijne muziek aanklikken, speakers voluit en mijn moeder die het allemaal prima vindt en ons na een poosje huisgemaakte radio met zachte hand naar de dis leidt.

Goed. De Zusters der Genade. Ribbons. Strikje erom.

#waanvandedag

Hallo, ben ik daar nog? Ja, verdraaid. Daar ben ik. Het viel even stil hier. Geen ramp, u kunt ook prima zonder deze echolalie. Gelukkig maar.

Net voordat Geertje van pure blijdschap joelde schreef ik mijn bange vermoedens al op. Natuurlijk was het een inkoppertje. En toch, Nederland heeft gedaan waar het goed in is, rechtsdenken – een verleden van collaborateurs en rechtse sympathieën is ons tenslotte niet vreemd. Hoe anders zouden we ooit in staat zijn geweest allerlei andere volken tot slaaf te maken en gebieden bloedig en voor eigen gewin te veroveren. En hoe lullig ook, die meeuw in dat logo van de eenmanslidpartij blijft een rare keuze, met in gedachten de meeuw van de NSB en Jeugdstorm. Tja. Ongelukkige keuzes. We maken ze massaal en ook nu dus. Nederland verzuipt in zijn eigen angstbeelden. Sterkte.

Lamgeslagen trok ik de vrijdag na die donkere woensdag naar Berlijn. 's Avonds een optreden (wat ontzettend fijn was!) en de dag daarna nog even de toerist spelen. Want ook al was het niet mijn eerste keer in die stad waar je met geen mogelijkheid echt het gevoel dat het oproept kan beschrijven, er zijn gewoon plekken die ik altijd weer opnieuw wil ervaren. De Brandenburger Tor en omgeving bijvoorbeeld, waar ik in een vredesdemonstratie terechtkwam. Vond ik niet erg en wel enigszins kalmerend. Daarna nog een wandeling lang de kunstwerken op de overblijfselen van De Muur, de East Side Gallery.

Inmiddels was de flinke verkoudheid die ik tot die middag nog redelijk had weten te onderdrukken (dank je wel adrenaline!) niet meer te negeren. Met wat avondeten en Duits voetbal – een rechtstreekse link naar mijn jeugd: zaterdagavond om zes uur stipt zat mijn vader er klaar voor – daalde ik langzaam maar zeker af in een krochtige koorts. Over de reis naar huis kan ik ook nog een een klein boekwerk schrijven, maar dat zal ik u besparen.

Ach, we zijn ook alweer weken verder. Werk en allerlei andere zaken die mij hebben opgeslokt. En dat is niet per se vervelend. De afleiding is nog altijd welkom van wat een ingewikkeld jaar is geweest.

Later deze week volgt nog een nieuwsbrief gewijd aan een korte terugblik op alle muzikale heruitvindingen, optredens en alles wat nog het stempel 'mooie plannen' heeft. Dat zal ik vast ook hier delen.

Mocht ik u toch niet meer in deze hoedanigheid treffen dan wens ik u allemaal alvast een goede en veilige jaarwisseling en voor straks een onstuimige maar onmiskenbaar prettige kerst. Opdat we niet al te ver afdrijven. Ofwel, kom er maar in Cranes. Adrift.

#waanvandedag

Na woensdag zal dit land nog wat rechtser zijn dan het al was. Hiermee zeg ik niets verrassends, je hoeft maar een gemiddeld nieuwsdingetje te volgen en je ziet het voorbijkomen. Van “game changer” tot “Nederland was altijd al rechtsconservatief” Ondanks die zekerheid zal ik opnieuw, zoals na alle verkiezingen, met een vieze smaak in mijn mond wakker worden. En opnieuw zal ik wensdenken; op een trein willen stappen, gitaar mee en de rest van mijn leven als straatkat slijten. Weg van alles. Oh romantiek. Oh weerzinwekkende realiteit die ook dan snoeihard zal zijn. Ontsnappen kan niet. Daarbij, je neemt ook nog eens altijd jezelf mee.

Betere vooruitzichten dan. Zoals vanavond. Een tijdelijke ontsnapping aan mezelf en alles eromheen. SWANS staat op het menu. Met de trein naar Den Haag. En na vanavond een korte werkweek om, als de Deutsche Bundesbahn niet staakt, vrijdag naar Berlijn te tjoeken. Escapisme, ik dank u op mijn knokige knietjes. Om daarna weer jammerend verder te kruipen.

Goed. Eentje uit een hele oude spellendoos. New Mind. SWANS.

#waanvandedag

Ik doe wel eens gek. En nu weer. Ik ga namelijk nog een video met je delen. Uit dezelfde periode als vorige keer: 2008-2009. Cradle FC live in De Gonz, Gouda. Deze keer het nummer Stare. En opnieuw met Nilo, Bertje, Henk en ondergetekende. En ook deze keer met dank aan Ian die er toch maar weer een mooie bootleg van heeft gemaakt. Klik, kijk en luister.

Goed. Dan nu weer door. Eerst naar Almere voor een overleg, daarna naar Utrecht voor Peter Hook and the Light die Joy Division nog een keer met liefde etaleert.

#waanvandedag #muziek