De stad plakte ons gisteren tegemoet. Als we al niet verpieterd waren door de eindeloze file in de zon. Tijdens de enkele keren dat we ons met een vierwieler verplaatsen, vraag ik mij steeds opnieuw af waarom iedereen, wij dus ook, kiezen voor dit slopende vervoer. Het is geen toeval meer dat we vooral stilstaan of kruipen over verterend asfalt. Hoe breder de weg, hoe meer verkeer, hoe meer vertraging. Toch blijft deze koe een heilige voor de massa. Ik heb vooral last van mijn IKEA-gêne. Ik wil helemaal niet in de rij, nergens. En toch ben ook ik zo'n halve gare die af en toe de weg kiest boven trein of fiets. Alleen maar omdat het makkelijk met spullen slepen is. Maar hoeveel spullen heb je werkelijk nodig, dat is de onderliggende vraag.

Bijkomend vind ik het ook beschamend omdat wij dan kiezen voor dit leed dat we file noemen en dat alleen maar uit luxe. Natuurlijk, ik kan het allemaal best relativeren, maar dan nog blijft het een bizar en schril contrast: de toevallige westerling die 'zijn recht op vakantie' eist tegenover de mensen die niet of nauwelijks weet hebben van dat fenomeen, of heel andere dingen aan hun hoofd hebben. Overleven bijvoorbeeld.

Weer thuis werden we direct verwelkomd door een klopboorsessie van de buren. Tot vanmiddag ging dat door. Planken moeten hangen om een gevoel van ruimte te creëren, wat ook te begrijpen is. Zij puffen net zo goed hun rondjes in dezelfde karige vierkante meters die wij met elkaar gemeen hebben, met alleen een dunne muur tussen ons als schijn van begrenzing. Met een beetje geluk zit het kluswerk er nu op en bereiden wij ons voor op de aftrap van de week; de voortzetting van de renovatie van een aangrenzende woning.

Ondanks alles en ook door het besef dat het allemaal nooit vanzelfsprekend is, was het weer fijn om uit de dagelijkse malaise te zijn. Rust, ruimte, buitenleven. Een boek, een spelletje, een wandeling, muziek. Ik en wij. We hebben, als je het zo bekijkt, heel veel mazzel.

#waanvandedag #vakantie #stad #file #100DaysToOffload #thuis

We verzamelden veren en hebben de koeien alvast gedag gezegd. Onze bijna dagelijkse eindvandeochtendwandeling zullen we waarschijnlijk gaan cultiveren als een verheffend nostalgisch moment. Wat misschien ook best wel terecht is. Het was fijn om na het ontbijt zo het pad af te lopen en een paar minuten later het zicht over de heuvels en de weilanden met daarin onze gevlekte vrienden. Ondanks het wrede lot dat ze is toebedeeld, of juist daarom, hoop ik dat ze ook ons graag even zagen aan komen wandelen. Dat we dan even stilstonden en wat bemoedigende woorden wisselden met ze. Zij keken ons zwijgend aan en dachten er vast het hunne van. Die twee rare dieren op hun wonderlijke poten en met stoffen gekleurde vacht.

De veren die we meenemen als trofee van een week in relatieve afzondering vertellen ieder een fictief verhaal van buizerds, duiven, lijsters en wat er zoal door de lucht vliegt. De zon trekt nu haar stralen strak en in de verte broeit een vale corona van smog. Goud blinkt en zilver smeedt asfalt en rubber aan elkaar. Morgen delen we het fileleed.

#waanvandedag #ardennen #dieren #100DaysToOffload #file #corona #proza