We verzamelden veren en hebben de koeien alvast gedag gezegd. Onze bijna dagelijkse eindvandeochtendwandeling zullen we waarschijnlijk gaan cultiveren als een verheffend nostalgisch moment. Wat misschien ook best wel terecht is. Het was fijn om na het ontbijt zo het pad af te lopen en een paar minuten later het zicht over de heuvels en de weilanden met daarin onze gevlekte vrienden. Ondanks het wrede lot dat ze is toebedeeld, of juist daarom, hoop ik dat ze ook ons graag even zagen aan komen wandelen. Dat we dan even stilstonden en wat bemoedigende woorden wisselden met ze. Zij keken ons zwijgend aan en dachten er vast het hunne van. Die twee rare dieren op hun wonderlijke poten en met stoffen gekleurde vacht.

De veren die we meenemen als trofee van een week in relatieve afzondering vertellen ieder een fictief verhaal van buizerds, duiven, lijsters en wat er zoal door de lucht vliegt. De zon trekt nu haar stralen strak en in de verte broeit een vale corona van smog. Goud blinkt en zilver smeedt asfalt en rubber aan elkaar. Morgen delen we het fileleed.

#waanvandedag #ardennen #dieren #100DaysToOffload #file #corona #proza

Disclaimer: ik ben strontchagrijnig en dat is de schuld van die stompzinnige zomertijd. Afschaffen die onzin. Desnoods met het compromis van een halfuur. Nuance is momenteel niet mijn sterkste punt. U bent gewaarschuwd.

Terwijl de Amerikaanse bevolking bij voorkeur wapens hamstert, trekken kilometers lange stoeten in India van de stad naar het platteland. De fabrieken waar deze stevig uitgebuitte mensen werkten (bijvoorbeeld om onder erbarmelijke omstandigheden onze goedkope en ook dure (merk)kleding te produceren) zijn sinds een week gesloten vanwege een totale lockdown. Ze lopen soms honderden kilometers terug naar huis, waar ze vaak niet welkom zijn: ze komen uit de stad en zijn waarschijnlijk besmet. Dank u globalisme. Dank u imperialisme. Dank u kapitalisme. Dank uit de grond van mijn huilend hart, dat net zo is verziekt door deze ismes. Fuck het hele schijtsysteem.

Maar nee, verder is er niets aan het handje. Het ging allemaal zo goed met de wereld, maar ja, toen kwam dat nare virus. Wat een toestand. Even uitzitten en weer door waar we gebleven waren. Prima pik, doorpakken en de verloren arbeid, tijd en vooral centjes als de sodemieter teruggraaien. Dan dansen we weer gezellig op de graven met een mooi glaasje gerijpte jaren en een smeerseltje kaasprut in de hand.

Hypocriet? Yep. Volledig. Net als die opengesneden ganzen langs de weg. We schreeuwen dan wel moord en brand, maar knijpen graag een oogje toe bij het ganzenlevertje of eendenborstje op ons bord.

Ik ben er klaar mee. Dekentje op de bank, beker thee, pyjama aan, gordijnen dicht.

#vitamine #waanvandedag #rivm #corona #virus #vs #india

Er valt genoeg op de buren aan te merken. Ze dringen met grote regelmaat door de muren. Maar als ze dan ineens aanbellen met een bos bloemen, een persoonlijke kaart en een gevulde tas versnaperingen, dan is dat wel een heel lief gebaar. Dus voorlopig hebben ze flink wat bonuspunten. Zo werkt dat.

Dag drie van mijn niet ziek voelen in combinatie met lichte keelpijn en hier en daar een bui, brengt meer van hetzelfde. Zoals ik een recent aangespoelde vriendin schreef als antwoord op haar vraag waar mijn hoest en de rest van mij uithangt: ik hang waarschijnlijk ergens uit aan de waslijn des levens en meer van die vergezichten. Kortom, lekker wazig allemaal. Misschien heb ik toch koorts.

Ondertussen komen we hier de dag wel door met muziek van Siouxsie and the Banshees, Dead Can Dance, Killing Joke, Chelsea Wolfe, Bows, Editors en niet te vergeten onze lieve vrienden van Sonnenberg. Oké, ik geef toe, ook naar onszelf hebben we geluisterd. Waardoor de buurtjes dachten dat wij live speelden en afdropen toen ze de eerste keer aanbelden en wij – uit pure angst voor het aannemen pakketpost voor zo'n beetje de hele straat in het algemeen en mijn angst voor deurbellen in het bijzonder – niet opendeden. Want ja, de muziek stond op stevig volume. Soms moet dat gewoon even.

Ik rommel ook gezellig wat met een oude telefoon en een bejaarde Kobo reader in de hoop dat ik dat spul weer leven in kan blazen met alternatieve besturingssystemen. Echt lukken wil het nog niet en ook dat is niet erg. Het is hoe dan ook leerzaam geknutsel tussen het volgen van de nieuwswanen door. Het leidt onder andere een beetje af van mijn frustratie over het uitstellen (afstellen?) van de door de rechter opgelegde klimaatplannen. Niet dat ik iets anders had verwacht, want waarom zou je de oorzaak van de huidige ellende aanpakken? Ik vermoed dat ons heldere licht in bange dagen, de heer Nogal Wiebes, de verpersoonlijking van het neo-liberale gedrocht, tevreden in zijn schrale knuistjes gniffelt en corona op zijn knokige knietjes dankt. Na hem en hun de zondvloed.

Ach, de klok tikt gestaag door. Vannacht zelfs een uurtje minder.

#waanvandedag #buren #corona #virus #muziek #zomertijd #politiek #klimaat

De boekhandel hanteert een strikt beleid. Terecht. Dus als je ook maar enig verschijnsel van kuch, keelpijn of anderszins hebt, dan moet dat eerst minimaal 24 uur uit je systeem zijn voordat je weer aan de slag kunt. Ook deze Brutus is nu in de prijzen gevallen. Ik voel mij niet ziek, maar de extreem milde klachten dwingen toch tot verstandig zijn. Het gevolg is nu al een dag tussen de vier muren, terwijl je normaal gesproken de boel zou negeren en gewoon door zou gaan met alles.

Desondanks kon ik nu wel eindelijk het plan uitvoeren om de veel te grote speakers uit de berging terug naar boven te halen om ze hier in huis weer een plek te geven. Good old versterker erbij en de muziek klinkt ineens weer goed. Oké, je levert er ook een dikke anderhalve vierkante meter woonruimte voor in, maar vooruit. We kochten een jaar of wat terug een nieuwerwets systeem, waarvan we, nadat de opwinding van oeh, we hebben iets nieuws! was geluwd, al snel vonden dat het geluid niet optimaal was. Vooral veel te veel samengeperst, compressie tot de zoveelste macht. Alsof je de hele dag naar digitale radio luistert, waar ik steevast koppijn van krijg. Kortom, dat kon zo niet langer en dus moest er worden ingegrepen. Nu is zo'n ingreep toch stiekem wel een klusje en ik houd niet van klusjes. Dagen, weken en maanden gaan dan zomaar voorbij. Tot gisteren. Gelijk een mooi gebaar om ons zesjarig samenwonen te vieren met een moppie warm en ruimtelijk klinkende muziek.

Nu dan dag twee van mijn niet ziek voelen en toch verstandig zijn. Ik kuch eens wat, mijn keel zeurt. En af en toe heb ik het warmer dan anders. Wat dan heel snel weer overgaat tot mijn normale temperatuur. Ik zeg: het is een uiterst bescheiden koutje. Nog even volhouden en dan kan ik in ieder geval weer de andere cocon in van afstand houden en sociale wanorde.

Alles bij elkaar voldoende tijd om interessante artikelen te lezen die mijn onderbuikgevoel bevestigen: waarom horen we zo weinig over de oorzaak van dit ontwrichtende virus? Juist de gemiddelde media zou hier best wat (meer) aandacht aan mogen besteden in plaats van de paniekerige koppen en hoe we zouden strijden tegen een onzichtbare vijand. Lieve mensen, er is geen vijand. Dus kan ie ook niet onzichtbaar zijn. Er is een virus dat in de basis is ontstaan door het uitwonen van de planeet. En wie wonen de planeet uit? Precies. Dit klinkt kort door de bocht, daarom deel ik met liefde een paar linkjes naar artikelen waarin het allemaal veel beter uit wordt gelegd dan ik kan met mijn gemoraliseer; dank je Daan Roovers voor die spiegel, enige zelfreflectie is altijd nuttig.

• 'Dit is de normale orde'
• 'Is corona de prijs die we betalen voor ontbossing?'

Wat mij betreft heldere en louterende artikelen die, zoals gezegd, passen bij het gevoel waar ik mee rondloop en waarom ik het raar vind dat dit virus als een onzichtbare vijand wordt neergezet. Dat is hetzelfde als Trump die er alles aan doet om het een buitenlands virus te noemen, de schuld ligt bij de ander, het is vreemd, 'het' valt ons aan, help! en dat soort vervreemding met nog enger gedrag als gevolg. Dus, over zelfreflectie gesproken, misschien een idee om onze eigen bijdrage aan het ontstaan van deze dystopie onder ogen te zien en vooral niet terug te vallen naar hoe het was. Dit is het uitgelezen moment voor bezinning en positieve verandering, want uiteindelijk betalen we gewoon zelf de prijs voor het slopen van de hele godvergeten boel. Het klinkt dramatisch en dat is het ook: wij zijn het virus.

#corona #virus #waanvandedag #kapitalisme #globalisme #trump #brainwash #degroene

Je zal op deze stralend frisse dag maar de 75 aantikken. Nou, mijn moedertje doet dat dus. Alsof het niets is. Iemand die bij voorkeur haar dag bescheiden viert en dit jaar dus verzekerd is van een chill dagje met manlief (ook bijna 75). En dat in een jaar dat ze ook nog eens 55 jaar samen zullen zijn. Helaas wordt dat partijtje tegen het plan in ook een intiem feestje. Het is niet anders en de felicitaties zullen er ondanks alles volop zijn. Terecht.

En verder? De nieuwe maatregelen liegen er niet om. Met zojuist nog de extra winkelvoorschriften van een maximaal aantal bezoekers tegelijk en een verplicht winkelwagentje. Heb ik mazzel dat ik een winkelkarretjesmuntjesverzamelaar ben en er altijd wel eentje achter mijn oor heb zitten. Ik ben benieuwd straks. Want zoals iedere dag wil ik mijn rondje geschepte lucht combineren met een paar boodschappen. Tegen beter weten in, maar met een beetje geluk vallen er geen mensen om en zijn er geen overbodige idioten.

Ondertussen dobberen we rond in deze gekke periode en zien we wel waar de stroming ons naartoe leidt. Zwemvestjes aan en snorkel bij de hand voor de broodnodige onderduik. Het schijnt daar tussen het zwerfplastic door mooi en rustig te zijn.

#corona #winkels #maatregelen #duiken #pantarhei #waanvandedag

In het gangpad bij de kruiden, pasta's en rijst lag een man op de grond. Onwel. Zomaar. Daar lag ie, slap en half op zijn zij. Een grote, stevige man. Ik had, achteraf gezien, de klap gehoord. De vakkenvullers die volop aanwezig waren hadden geen idee wat ze moesten doen. Het zal de leeftijd zijn. Amper 15 jaar en lekker goedkoop. Dan kun je geen BHV of EHBO verwachten. Eén van deze jonge flexwerkers rende naar achteren, het magazijn in en kwam terug met een draadloze microfoon. Niet om een vette rap te spitten, maar om hulp te vragen. Is er iemand aanwezig die kan helpen. Er is hier een ongeluk gebeurd. Wilt u alstublieft komen helpen?

Opvallend veel mensen liepen ineens – op minder dan anderhalve meter afstand van elkaar – haastig naar de plaats des onheils. Fantastisch, hulp! dacht ik. Ramptoeristen, zo bleek. Niemand deed iets, behalve kijken en filmen met een smartphone. En daar keek ik op mijn beurt naar met plaatsvervangende schaamte. Gelukkig waren er toch twee mensen en inmiddels ook een leidinggevende zo goed om de man te helpen. Wat er precies met hem aan de hand was, geen idee. Ik vond het gênant om te gaan gluren en luistervinken. Ik vond het zelfs gênant om er met een grote boog langs te moeten, omdat ik nog iets wilde hebben aan de andere kant van de winkel. Mijn lijstje is namelijk mijn enige houvast in deze woelige wereld en van in de weg lopen is nooit iemand uit de dood opgestaan. Het leek mij dus beter te doen wat ik hier kwam doen. Hoe banaal ook.

In een mum waren er drie agenten. Doortastend werd het hele gangpad in de volle lengte afgezet. Vooral om alle nieuwsgierige idioten op afstand te houden. Personeel erbij om de boel een beetje in de smiezen te houden. Nogmaals, kinderen van 14, 15, misschien net 16 jaar oud. Vakkenvullers die nu ineens een stel zogenaamd volwassen duidelijk moesten maken dat het nu echt even geen goed idee was om nog even snel een pondje bulgur, zilvervliesrijst of een potje pesto te pakken. Waarom? Omdat die man daar op de grond, ja daar, misschien wel dood ligt te gaan. En er misschien wat ruimte voor privacy zou moeten zijn, of ruimte om die man straks in een rechte lijn de winkel uit te krijgen, de ambulance in. Zoiets misschien? Ja, u bent óók belangrijk mevrouw, maar nu even niet. Ja, de bulgur staat precies daar om de hoek, ik kan er zo bij, maar nee, ik pak het niet. Waarom? Daarom!

Godallemachtig. En dan even later ook nog klagen dat er te weinig kassa's open zijn. Kassa's waar de iets oudere kinderen (>16) zich in het coronazweet staan te werken. Waar klanten die overal schijt aan hebben de boel op lopen te hitsen, haast hebben, snel weg willen uit deze besmettingshaard. Hallo dan. Welkom in deze trip door ego-land. Het is in ieder geval duidelijk van welk type mens we een overschot hebben en waar een virusje misschien best uitkomst biedt.

#corona #supermarkt #hulp #vakkenvullers #eccehomo #virus

Goed, de lente dus. Volop zon, straffe oostenwind, nachtvorst. Ideaal als u het mij vraagt. En dan moet je bij voorkeur dus binnen blijven. Niet meer dan logisch, want zoals iedereen wel weet, maar het liefst negeert: een beetje virus wordt er dolblij van als het wat van de wereld ziet.

Dus ja, het valt niet mee. Ook ik wil graag mijn rondje lopen of fietsen. Nu zijn er altijd wel wat boodschappen nodig of vraagt onze aangepaste werksituatie om een bezorgmoment. Dan kan ik zonder schuldgevoel de straat op. Ik houd afstand en benadruk dat graag wanneer ik zwierig en zwaaiend om drommen wandelaars heen fiets. Hoe fijn het nu ook is om buiten te zijn en hoe prettig die afleiding ook is, doe het toch maar niet. Niet op die manier tenminste, als een zwerm vliegen op een verse hoop. Alsof het ons laatste avondmaal is (zou best kunnen).

Het is maf hoe een idee, een beeld kan veranderen. Tot een week of twee geleden vond ik alle maatregelen nogal overdreven. Een week geleden was de winkel zelfs nog open en heb ik in de ochtend pas gecheckt of de dichtersmiddag waar ik bij zou zijn nog wel door zou gaan. Zeven dagen. Het voelt als een maand. Of langer. Het vooruitzicht is dat het nog flink doorbijten gaat worden. Ik verwacht dat deze week de niet-urgente winkels zullen sluiten. Parken dicht zullen gaan en er een toegangsbeleid bij supermarkten en groentewinkels komt. Gewoon omdat het de enige manier is om de boodschap door te laten dringen.

Wat trouwens op dit moment het meest tot mij doordringt is de zelfgemaakte handzeep van onze lieve Turkse buurvrouw. Die goot ze rijkelijk over onze handjes voordat ze ons daarnet snoep en Turks fruit aanbood. Steevast wanneer je haar op de trap tegenkomt, zo klein als ze is, je kunt er niet omheen: je moet bij de voordeur wachten en na wat gerommel in huis komt ze breed lachend met schalen snoep. En wij maar in ons beste Turks dankjewel zeggen en lachen. Zo is het namelijk ook, je wordt er vrolijk van. Ze hield overigens bij het overgietritueel netjes afstand met als bonus dat het trappenhuis nu ook een walhalla van hygiëne is. Ja, en een geurhel door die extreem sterke parfum. Ach, parfumluchthoofdpijn en prikkende oogjes, het is beter dan met hoge koorts op een IC.

#blijfthuis #corona #lockdown #virus #buren #waanvandedag

Het heeft toch iets geks. De omroepberichten in de supermarkt dat we op elkaar moeten letten, vriendelijk zijn voor elkaar en het personeel, begrip moeten tonen en dat we dan met z'n alleen door deze tijd heenkomen. We moeten toch gewoon altijd vriendelijk zijn voor elkaar, begrip hebben voor elkaars ideeën en standpunten en iedereen wat bewegingsruimte gunnen? Virus of niet. Hallo.

Net zoals er her en der hartonderderiemverwarmende initiatieven opduiken (spandoeken, applaus, liedjes, podcasts, videoboodschappen, weetikwatallemaal) die in een enigszins sociaal ontwikkelde samenleving niet eens nodig zouden moeten zijn. Dan hadden we allang het besef gehad dat cruciaal werk stevig moet worden beloond, we op elkaar moeten passen, onze omgeving verzorgen en liefdevolle aandacht geven aan onze mede-planeetbewoners in plaats van ze bij miljarden levend te vergassen, verhakselen of aan vleeshaken leeg te laten bloeden. Om ze vervolgens in stukken te snijden en op te eten. Maar niet voordat we ze eerst vol hebben gepropt met (groei)hormonen, antibiotica en gemanipuleerd voedsel waarvoor we het grootste deel van de beschikbare landbouwgrond verkwanselen. Ik noem maar wat.

Blijkbaar is er een virus voor nodig om onze omgangsvormen nog eens tegen het licht te houden. Ironisch genoeg een virus dat van het ene dier op het andere (het mensje) oversprong, precies omdat laatstgenoemde zo nodig z'n tanden moest zetten in eerstgenoemde. In zekere zin een niet mis te verstane boodschap, al vermoed ik dat de mensjes liever doof en blind zijn. Ik word er weer eens moedeloos van. Wat dat betreft ben ik heel stabiel.

Wat ik ook wonderlijk vind, zijn al die schattige online bewegingslessen 'nu we allemaal thuiswerken'. Vreemd, want normaal zitten we grotendeels knus opgehokt in een kantoor oeverloze slavenarbeid te verrichten in een slecht geventileerde ruimte met kunstlicht waar de bacillen je airco-vriendelijk om de luchtwegen vliegen. Blijkbaar is bewegen dan niet zo heel noodzakelijk. Logisch, want er moeten wel uren worden gemaakt. Tijd is geld en geld is koning: de economie moet groeien, joehoe!

Gelukkig is alles altijd in beweging en dus verandert alles. Groot of klein, zichtbaar of niet direct zichtbaar. En daar zit de grootste les en tevens een van mijn pijnpunten. 'Straks' moet alles weer 'gewoon' zijn. Dan hebben we het over pre- en post-corona; dat soort kreten. Maar voor het gemak wordt er vergeten dat we gewoon in een huidige situatie zitten. Ook dan. Snap je? De tijd is altijd nu. Voor ons dan, omdat we verder niet beter weten en er toch een beetje grip op willen hebben. De chaos doet gewoon wat het doet. En daar moeten wij maar mee om zien te gaan. Voor zolang het duurt, want u weet: alles gaat voorbij, niets blijft hetzelfde. Zelfs dit verhaal wat ik nu al voor de zoveelste keer tot mijn eigen ergernis afsteek.

Het zou denk ik helpen als we eindelijk eens meer dan anderhalve meter afstand nemen en onszelf bezien in het onmetelijk grote geheel. Volgens mij ga je dan pas de maffe planeet en alles wat erop leeft op waarde schatten. Dan zouden we misschien in staat zijn om niet zo'n achterlijk destructief broedsel te zijn en juist behoedzaam delen wat er is. Zuinig en opmerkzaam zijn. Alleen gebruiken wat nodig is en dat dan ook nog eens circulair. De wereld is er niet voor ons, net zo min als dat de wereld er überhaupt voor iets is. Alles (en wij dus ook) is slechts een tijdelijke voortplanting van een niet te bevatten geheel dat maar wat doet. Het trilt, dijt uit, krimpt weer, perst samen. Alsof het ademt. Luister maar.

Tot zover deze preek. Ik wens u nog een prettige voortzetting van het een en ander.

#inzicht #heelal #planeet #leven #corona #virus #gedrag

En zo vermaken we ons in deze coronese tijden prima. Gisteren gezellig wat administratief geloei (hallo inkomstenbelasting) en twee vers geschreven gedichten ingezonden voor de festivalbundel die eind mei in Haarlem wordt gepresenteerd tijdens een poëziefestival. Tenminste, als we tegen die tijd weer in bosjes rond mogen waren over deze planeet. Zo niet, dan zal er waarschijnlijk een online festival worden gehouden. Geen idee in welke vorm, we gaan het allemaal wel meemaken. Ik houd u op de hoogtevrees.

Het blauwe bolletje met stukjes land dat boven het water uitfloept draait haar rondjes, zweeft in ovale cirkels en weet zelf ook niet wat het meemaakt. Ineens is de lucht schoner en het water frisser. Oh wacht, de mensjes hebben weer eens een crisis, tja, dan gebeurt dat. Eens in de zoveel tijd trekt de smog op. Helaas leren ze er maar weinig van en stoten ze zodra het weer kan het liefst drievoudige hoeveelheden uit. Alsof ze moeten compenseren. Nou ja, ze weten blijkbaar niet beter.

Door de dagen heen lees ik zowel opbeurende als schokkende berichten. Daklozen die nergens terecht kunnen, asielzoekers worden weggestuurd, hulpbehoevenden hebben het nog zwaarder en dat afgewisseld met terechte erkenning voor de cruciale beroepen die (onder)betaald en/of vrijwillig worden uitgeoefend. Tel daar bij op dat er juist nu een geweldige kans is om de hele bliksemse boel over een andere boeg te gooien. Excuseert u mij dat ik vrees dat het over een tijdje gewoon weer gaat over zo snel mogelijk terug naar waar we waren gebleven en van daaruit nog meer, meer en meer. Oké, ik val hard en diep in herhaling.

Op persoonlijk economisch vlak knijp ik in mijn handjes dat mijn kleine, maar broodnodige contract per 1 april alsnog in zal gaan, ondanks dat er allerminst zekerheid is op werk. Dan heb je een werkgever met lef, vertrouwen en een wir schaffen das attidude de merde. Daar kunnen alle zogenaamd grote ketens die massaal de flexwerkers en vogelvrije freelancers de deur wijzen een net zo grote dikke vette punt aan zuigen. Iemand merkte het al terecht op: in crises leer je de ware aard van een mens kennen.

Morgen begint de lente.

#lente #economie #corona #waanvandedag #werk #wirschaffendas

Door al het gedoe zijn mijn ritjes naar dochterlief in Rotterdam ook nogal aan stilte onderhevig. Het is niet anders en we maken er maar een warme afstandsrelatie van. Het heeft wel wat. Gisteren hebben we dankzij het wonder dat internet toch stiekem is, kunnen videobellen. Zo deden we samen haar huiswerk voor geschiedenis. Vanmiddag kreeg ik ook nog wat aanvullende huiswerkhulpopdrachten gemaild, dus daar vermaak ik mij dan ook weer mee. Tussendoor stuurt ze me tekstberichten met bonusvragen. Onderwijs anno nu. Zonder techniek zouden we maar wat ronddobberen.

Net als de andere dagen, stond er ook vandaag een kort buitenbezoek op het programma. De boodschappen moeten toch worden gehaald, een kaartje gepost. Allemaal gelukt, gelukkig. Met soms een beetje flexibel boodschappenlijstjedenken is het te doen. We prijzen ons gelukkig met de kakelnieuwe internationale supermarkt hier verderop. Die is nog enigszins onder de radar en heeft in vergelijking met andere geplunderde supermarkten behoorlijk gevulde schappen. Helaas is onze thermometerqueeste minder succesvol. Die dingen zijn overal uitverkocht. Verwacht je niet. Maar goed, op zich kunnen we redelijk goed inschatten of we koorts hebben. Raaskalt de ene levensgezel iets meer dan anders, dan is het code geel en grijpt de ander in.

Overigens heb ik ook nog een onverwachte bijdrage geleverd aan #coronahulp. Hier schuin tegenover woont een oude vrouw. Zilverwit haar. Ze staat heel vaak gewoon maar wat achter het raam voor zich uit te staren. Dat kun je creepy vinden en dat is het ook wel een beetje, maar wat moet je anders als je verder niet naar buiten kunt – ik weet uit mijn persoonlijke gluurbuurnotities dat ze afhankelijk is van een belbus – of bezoek krijgt? Dus dan staat ze daar. Doodstil. Het breekt de dag, vermoed ik. Nou, hoe dan ook, ze stond er ook toen we voorbij fietsten op weg naar de winkels. Ik stak mijn hand op, zwaaide en lachte naar haar. Een beetje vriendelijkheid mag de pret niet drukken, vind ik. Ze zag me, het leek even alsof ze opschrok uit een dagdroom, haar gezicht kwam tot leven, haar ogen glommen blij en ze schonk mij een stralende, tandeloze lach.

#winkel #lockdown #corona #huiswerk #onderwijs #waanvandedag