Uit het archief. Het is begin 2013. Net in goed overleg vertrokken bij de bloemenveiling. Ik kon het werk fysiek niet meer aan. Na twee meniscusoperaties, overbelaste pezen in mijn beide polsen en onderarmen, een riedel al bestaande klachten die de boel en het eventuele herstel niet makkelijker maakten (moet je net mijn arme lichaampje hebben, dat herstelt nooit en zet alles consequent om in chronische pijn) viel het doek. En ja, het kwam op zich ook wel goed uit dat mijn contract over een paar maanden toch af zou lopen, dus dan maar ineens die pleister eraf. Ik kreeg een maand salaris mee. Of beter gezegd: fooi. Daarna wachtte de eindeloze bedelgang naar de bijstand. Fout op fout door de gemeente volgde en ondertussen had ik nul inkomen. Na maanden bellen, mailen en bezoeken kreeg ik eindelijk gelijk, excuses werden gemaakt en ik kreeg met terugwerkende kracht wat geld gestort in de bodemloze put die al voor die tijd bijzonder hol klonk. Ondertussen een scheiding (overigens het bewijs dat sommige contracten echt in goed overleg, zeg gerust vriendschappelijk, kunnen worden ontbonden), net verhuisd naar een bescheiden eenkamerappartement dichtbij mijn 8-jarige dochter, en alles wat er verder bij komt kijken aan rompslomp. Financieel was het extreem mager, mentaal nog magerder dan dat. Op zich ook geen nieuws, maar toch. Gooi maar op de hoop ellende en we zoeken het later wel eens uit.
Zoals ik van de week al schreef, duik ik af en toe in mijn verleden en vis wat op. Hieronder een prozaïsche/dichterlijke impressie van een bezoek aan de voorlichtingsbijeenkomst over het verplichte werk (zwerfvuil opruimen) gecombineerd met eveneens verplichte en tevens kansloze sollicitatietrainingen (maar, de computers doen het niet? waarom moeten we met Windows XP werken in 2013? kunt u mij helpen met het nalezen van mijn brief? u bent geen docent maar alleen onze oppas en absententurver? oh, oké) en andere repressieve kafkaëske idioterie die door je strot wordt geduwd als je in de bijstand terecht komt.
Dit was dus in 2013, maar ik vrees dat het ook nu nog altijd dicht bij de realiteit ligt. Rotterdam was destijds een van de eerste gemeenten die begon met deze waanzin.
The Gathering Of Losers
Hier zit een verzameling
Mensen
Zij nemen plaats in de grote ruimte
Hier naar links en dan rechtdoor
Zij wachten in stilte
De ogen naar beneden
Dit is waar de losers zich verzamelen.
Ja, achterin naar links
U kunt daar plaatsnemen en gratis koffie of thee pakken
Gratis
Want de losers hebben geen geld
Met het schaamrood op de vingers
Maken zij hun keuze op de tiptoetsautomaat
Gratis
En voor niets.
U wordt zo opgehaald, neemt u plaats, dan wordt u zo geroepen
Samen met de andere mensen
De stilte is doordringend, tergend
Terwijl de koffie te heet wordt gedronken
Gelukkig bezitten wij allemaal een smartphone
Geen geld. Wel een schermpje op krediet.
In Jip en Janneke-taal worden wij toegesproken
Terwijl de altijd onwillige Powerpointpresentatie de boel vertraagt
Wij zien allang wat er komen gaat: de slides zijn al verklapt
Toch doen wij of wij het niet zien
Met onze ogen naar beneden
En dat zeurende gevoel dat je hier niet thuishoort.
Hier zijn wij: de verzameling mensen
De kansarmen
De uitzichtlozen
De losers.
Allemaal in hetzelfde schuitje
Schuitje varen
Theetje drinken
Samen naar de overkant.
Samen in die grote ruimte
Hier naar links
U wordt zo opgehaald.
#archief #kafka #bijstand #100DaysToOffload #gedicht #proza