Onder de trap aan het einde van de gang is een kast. In de kast ligt een plank. Op de plank ligt een laag stof. In het stof staat de tijd verstreken.
Er valt licht door het bovenraam. Pupillen vernauwen. Een hartslag ligt verslagen in een hoek op de grond.
Dit hok is iemands huis, iemands thuis, iemands leven, iemands vogelvlucht; het slot hangt los, gebroken verleden.
Voeten stappen, hinken springen. Ik ben hier nooit geweest.
Beren schieten uit de losse pols heupwiegend scherven potten honing gejat nabij het vervlogen stervend bijenvolk
baarden likken fietsen snorren zonder morren ratelen slangen ons de oren van de onbestaanbaar rafelende juttenkop
oh en ik ja ik kan er helemaal naast zitten hoor en zie eindeloos lijkend kijkend over randen gevels zilverberken mosselgroen gelardeerd de onvervalst oranje opgehemelde zonnegloed
hier beneden de machine die wast en draait tureluurs haar rondjes over de betongerotte keukenvloer steeds verder hollen de naden kierend kruimelend tot mortelpap
ach en wee klaag stenen knikkebenen voorwaar ik zeg dat alles hier wel gaat maar zonder woorden vuil te maken blinkend zinkend naar de kwinkgeslagen ratsmodee.
Mijn oor sprong in de mondjesmaat biet biet biet! mij een biet! riepen zij in korenschoven
Het gaf geen pas geen bank die open was maalde er niet om de mallemolen oliedom aangelopen wangen rood en schraal op hoge bomen vang je wind en anders wel een volle zaal
Eekhoorns spatten uit hun dromen takken tikken tijdloos ongewassen ramen in fraudelente corpulente schadeloze boten stomen klaar en over paden lanen lommerrijke tegenzin
Streel mijn dode gezicht warm van de laatste adem warm van jouw hand zacht als het leven dat zich met een zuchtend afscheid ontvouwde
De wind die langs mijn lichaam zoekt naar waar zij rustig liggen kan de boom die wortelt in mijn hart haar bladeren regenen op het gras
Streel mijn wang kus mijn levenloze lippen zeg nog één keer dat jij van mij houdt ik zal breken en vergaan maar nooit vergeten
beeldenstorm beeldenstorm witte druppels bron van al het kwaad trek de sukkels van hun sokkel tot er geen meer rover staat
voer ze af de fik erin dans met rituele glans in het vuur en smeed ze om de gloed van eeuwen landverraad
denk in beelden beeldendenker stormvloedbeelden raaskalwanen allemaal het water in
maai wat bloeit uit grond en hart rivieren bloeden dood in tranen
stormvloeddenker denk in beelden bedelstorm de staf van straffe woorden beelden denken
ik verzoen mij met dit offer randen rouwen om de dood
in de pot verslikken honden zich in oude kruimels daagt het brood
open de poort voor hier de ganse boel ontspoort
de lade rolt gewassen varkens uit de tongen hangen los
open de poort voor wie niet hoort zegt het voort zegt het voort
ontspiegeld glas verliest gezicht toont fluiten van de wijs
de zonde valt met ogen dicht lachend achterover dansend stijl
gevleugeld lam breekt in vertrouwen voor duizend nachten beslagen ijs
kruisen wegen degens regen vonken vuren doven rook gaat op
Uit het archief. Het is begin 2013. Net in goed overleg vertrokken bij de bloemenveiling. Ik kon het werk fysiek niet meer aan. Na twee meniscusoperaties, overbelaste pezen in mijn beide polsen en onderarmen, een riedel al bestaande klachten die de boel en het eventuele herstel niet makkelijker maakten (moet je net mijn arme lichaampje hebben, dat herstelt nooit en zet alles consequent om in chronische pijn) viel het doek. En ja, het kwam op zich ook wel goed uit dat mijn contract over een paar maanden toch af zou lopen, dus dan maar ineens die pleister eraf. Ik kreeg een maand salaris mee. Of beter gezegd: fooi. Daarna wachtte de eindeloze bedelgang naar de bijstand. Fout op fout door de gemeente volgde en ondertussen had ik nul inkomen. Na maanden bellen, mailen en bezoeken kreeg ik eindelijk gelijk, excuses werden gemaakt en ik kreeg met terugwerkende kracht wat geld gestort in de bodemloze put die al voor die tijd bijzonder hol klonk. Ondertussen een scheiding (overigens het bewijs dat sommige contracten echt in goed overleg, zeg gerust vriendschappelijk, kunnen worden ontbonden), net verhuisd naar een bescheiden eenkamerappartement dichtbij mijn 8-jarige dochter, en alles wat er verder bij komt kijken aan rompslomp. Financieel was het extreem mager, mentaal nog magerder dan dat. Op zich ook geen nieuws, maar toch. Gooi maar op de hoop ellende en we zoeken het later wel eens uit.
Zoals ik van de week al schreef, duik ik af en toe in mijn verleden en vis wat op. Hieronder een prozaïsche/dichterlijke impressie van een bezoek aan de voorlichtingsbijeenkomst over het verplichte werk (zwerfvuil opruimen) gecombineerd met eveneens verplichte en tevens kansloze sollicitatietrainingen (maar, de computers doen het niet? waarom moeten we met Windows XP werken in 2013? kunt u mij helpen met het nalezen van mijn brief? u bent geen docent maar alleen onze oppas en absententurver? oh, oké) en andere repressieve kafkaëske idioterie die door je strot wordt geduwd als je in de bijstand terecht komt. Dit was dus in 2013, maar ik vrees dat het ook nu nog altijd dicht bij de realiteit ligt. Rotterdam was destijds een van de eerste gemeenten die begon met deze waanzin.
Hier zit een verzameling Mensen Zij nemen plaats in de grote ruimte Hier naar links en dan rechtdoor Zij wachten in stilte De ogen naar beneden Dit is waar de losers zich verzamelen.
Ja, achterin naar links U kunt daar plaatsnemen en gratis koffie of thee pakken Gratis Want de losers hebben geen geld Met het schaamrood op de vingers Maken zij hun keuze op de tiptoetsautomaat Gratis En voor niets.
U wordt zo opgehaald, neemt u plaats, dan wordt u zo geroepen Samen met de andere mensen De stilte is doordringend, tergend Terwijl de koffie te heet wordt gedronken Gelukkig bezitten wij allemaal een smartphone Geen geld. Wel een schermpje op krediet.
In Jip en Janneke-taal worden wij toegesproken Terwijl de altijd onwillige Powerpointpresentatie de boel vertraagt Wij zien allang wat er komen gaat: de slides zijn al verklapt Toch doen wij of wij het niet zien Met onze ogen naar beneden En dat zeurende gevoel dat je hier niet thuishoort.
Hier zijn wij: de verzameling mensen De kansarmen De uitzichtlozen De losers.
Allemaal in hetzelfde schuitje Schuitje varen Theetje drinken Samen naar de overkant.
Samen in die grote ruimte Hier naar links U wordt zo opgehaald.
Dieper en dieper nog vallen veel vaker nog suizende oren prikkende ogen de druk lucht kort voor de genadeklap
Dromen spatten duizelingwekkend uiteen uit twee uit drie nee vier losse delen razende rollende maaiende draaiende armen benen romp en tollend hoofd
Boven is het gapend gat de opengesperde muil kwijlt dikke druppels regen leert de tongriem een dorstige les spoelt uitstervende echo’s met krokodillentranen
Weg van hier weg van hier weg van hier weg van hier
#gedicht #bundel #haarlem #festival #zwaarwegers #100DaysToOffload
Ik ben de ridder met het lichtzwaard bestrijd vurig te manke voet en struikelend paard het duister het donker en de schier eindeloze nacht
Ik zwiep ik zwaai en ik ontsteek het liefst onverwacht zodat het krieken van de dag gierend brullend schaterlacht
Tot het proestend hikkend weer bedaart
zich uitrekt tevreden geeuwt en zegt
goedemorgen ridder
met je grapjesharnas en kietelkriebelige lichtzwaard
#gedicht #bundel #haarlem #festival #witlichters #100DaysToOffload
Het zal niemand die enigszins een schuin oog op het nieuws houdt zijn ontgaan: ter ere van mijn opa's verjaardag werd er een tijdje terug door wat ongenode gasten letterlijk met vuurwerk gesmeten in Rotterdam. De gevolgen waren nogal onfeestelijk en opa heeft er tot aan zijn dood een op z'n minst grimmige herinnering aan overgehouden.
Wat velen onder u ook allang weten is dat ik er ooit een gedicht over schreef, althans, erover is niet helemaal waar en inspiratie is tegelijk een groot woord. Hoe dan ook, fictie en werkelijkheid lopen zoals dat dan gaat door elkaar. Door mijn partner in de edele kunsten werd er een kekke video bij gemaakt: Blakermat heet dit kleinood. Ik dacht bij mezelf, laat ik er voor de gein nog eens wat aandacht aan geven. Aangezien we alweer voor de tachtigste keer stilstaan bij het harteloze fenomeen.
Voor de rest blijf ik mij verbazen over van alles en nog wat. Toch bespaar ik u nu die treurige details, het meeste is u wel bekend. Ik had nog wel een wilde gedachte over het OV en dat soort dingen waar je toch iets mee moet. Ik bedoel, het is voor een autopartij als de VVD natuurlijk een zalig idee dat er straks lekker veel autootjes op de weg zijn en dat weer prachtige drogredenen zijn voor meer asfalt en hogere snelheden of stevige subsidies voor de autoindustrie.
Maar, zo hoeft het niet te gaan. Er zijn talloze deelauto-bedrijven. Bijvoorbeeld GreenWheels, dat zelfs nauw samenwerkt met NS. Waarom niet die (h)uurtarieven en kilometerprijzen de komende maanden flink naar beneden bijstellen? Zo maken meer mensen gebruik van (elektrische) auto's die anders stilstaan en gaan minder mensen met het OV. Mensen met een OV-abonnement krijgen nog eens een bonuskorting. Werk het maar netjes uit, zou ik zeggen. Dat kunnen anderen veel beter dan ik. Het idee lijkt mij prima in ieder geval. Ondertussen een mooi plan uitwerken over autorijden in de toekomst. Uitsluitend elektrisch bijvoorbeeld. En alleen in combinatie met een blijvend verlaagde snelheid van 100 kilometer per uur. Dan gaat op den duur het opgefokte leven er ineens anders uitzien. Ik stel mij ook zo voor dat er op de huidige rails veel langere treinen kunnen rijden, met een- of tweepersoonswagons. Geef tegelijk nog wat extra aandacht aan snelfietspaden, maak elektrische fietsen (pedelecs!) goedkoper en denk ook voor de gein eens na over hoe de zichzelf consumerende consumptiemaatschappij in z'n geheel een paar tandjes minder kan (liefst een heel gebit). Want dat is het ultieme toverwoord: minder. Daar wordt zelfs Geertje W. blij van, zolang je hem in een zekere waan laat. Maar echt. Het is de enige manier, minder. Alles en overal, veel minder, zuiniger, bewuster. Anders staat en ligt de planeet straks vol windmolens en zonneparken. Is niet te doen. Groei moet in de ban. Krimp is het nieuwe normaal. Oh, en vanzelfsprekend een dik vet einde aan de ziekmakende, allesverslindende vleesindustrie met al haar leed voor mens en dier. Zo. Voor nu even genoeg positieve prikkels.
#waanvandedag #rotterdam #blakermat #video #gedicht #ov #krimp #economie #deelauto #wwII #100DaysToOffload