Het zal niemand die enigszins een schuin oog op het nieuws houdt zijn ontgaan: ter ere van mijn opa's verjaardag werd er een tijdje terug door wat ongenode gasten letterlijk met vuurwerk gesmeten in Rotterdam. De gevolgen waren nogal onfeestelijk en opa heeft er tot aan zijn dood een op z'n minst grimmige herinnering aan overgehouden.

Wat velen onder u ook allang weten is dat ik er ooit een gedicht over schreef, althans, erover is niet helemaal waar en inspiratie is tegelijk een groot woord. Hoe dan ook, fictie en werkelijkheid lopen zoals dat dan gaat door elkaar. Door mijn partner in de edele kunsten werd er een kekke video bij gemaakt: Blakermat heet dit kleinood. Ik dacht bij mezelf, laat ik er voor de gein nog eens wat aandacht aan geven. Aangezien we alweer voor de tachtigste keer stilstaan bij het harteloze fenomeen.

Voor de rest blijf ik mij verbazen over van alles en nog wat. Toch bespaar ik u nu die treurige details, het meeste is u wel bekend. Ik had nog wel een wilde gedachte over het OV en dat soort dingen waar je toch iets mee moet. Ik bedoel, het is voor een autopartij als de VVD natuurlijk een zalig idee dat er straks lekker veel autootjes op de weg zijn en dat weer prachtige drogredenen zijn voor meer asfalt en hogere snelheden of stevige subsidies voor de autoindustrie.

Maar, zo hoeft het niet te gaan. Er zijn talloze deelauto-bedrijven. Bijvoorbeeld GreenWheels, dat zelfs nauw samenwerkt met NS. Waarom niet die (h)uurtarieven en kilometerprijzen de komende maanden flink naar beneden bijstellen? Zo maken meer mensen gebruik van (elektrische) auto's die anders stilstaan en gaan minder mensen met het OV. Mensen met een OV-abonnement krijgen nog eens een bonuskorting. Werk het maar netjes uit, zou ik zeggen. Dat kunnen anderen veel beter dan ik. Het idee lijkt mij prima in ieder geval. Ondertussen een mooi plan uitwerken over autorijden in de toekomst. Uitsluitend elektrisch bijvoorbeeld. En alleen in combinatie met een blijvend verlaagde snelheid van 100 kilometer per uur. Dan gaat op den duur het opgefokte leven er ineens anders uitzien. Ik stel mij ook zo voor dat er op de huidige rails veel langere treinen kunnen rijden, met een- of tweepersoonswagons. Geef tegelijk nog wat extra aandacht aan snelfietspaden, maak elektrische fietsen (pedelecs!) goedkoper en denk ook voor de gein eens na over hoe de zichzelf consumerende consumptiemaatschappij in z'n geheel een paar tandjes minder kan (liefst een heel gebit). Want dat is het ultieme toverwoord: minder. Daar wordt zelfs Geertje W. blij van, zolang je hem in een zekere waan laat. Maar echt. Het is de enige manier, minder. Alles en overal, veel minder, zuiniger, bewuster. Anders staat en ligt de planeet straks vol windmolens en zonneparken. Is niet te doen. Groei moet in de ban. Krimp is het nieuwe normaal. Oh, en vanzelfsprekend een dik vet einde aan de ziekmakende, allesverslindende vleesindustrie met al haar leed voor mens en dier. Zo. Voor nu even genoeg positieve prikkels.

#waanvandedag #rotterdam #blakermat #video #gedicht #ov #krimp #economie #deelauto #wwII #100DaysToOffload

Rozen klappen op een bed van netelend venijn laten oren doven. Helmverplichte hesjes pakken zonder tegengas hun boorklopheimachines in 4D. De sikkel hamert lustig butst in het gewelf dat straks als laatste groet voor de sloopkogel in wit en helder licht op de knieën gaat.

Over de brug dendert een tram knettert geleidend als een zoemend dier in levendige doodsnood. Twee straten verder kaatst de lus het snerpend metaal op metaal weer om. Keer om, keer om, keer om.

Mijn kraag van riet duikt snaterlachend kopje onder in stinkende slinkende slootjes als rafellijnen littekens langs bespoten velden, boeren berispend spuwend nu de droogte het nog verdragen kan.

Lakens hemelsblauw strijken plooien glad nadat sluiers wolken grijs en donker briesend lucht naar vertes natte ogen mat.

Ik wacht voor geslagen bomen, ik wacht, ik wacht, ik wacht.

Nergens is het stil.

#gedicht #proza

kijk het is de supermaan zo groot dat ie niet past zweeft recht op mij af

ik hier het konijn als verstijfd in de dodelijke weerschijn van die immense koplamp mijn doelloos wezen mikpunt van spot de roos het stierenoog

dan uit het niets is daar superman met zijn haar in de war gerafelde cape gescheurde maillot zijn ogen hol de kassen staan vol tranen vormen ondiepe plassen waar verloren laarzen stampen omdat ze niet passen

als een broodvoetballer stopt superman de supermaan onder zijn voet in een keer doodleggen noemen ze dat hij rolt 'm met een soepele beweging door wipt 'm met zijn andere even op en haalt dan verwoestend uit met links dat zijn de mooiste zeggen de fijnproevers van stof

de supermaan verdwijnt gierend als een leeglopende ballon in een dichtstbijzijnd zwart gat aan buitenspel doen we hier niet

dat was super man zeg ik met uitgestoken hand maar hij is weg opgelost in de begoocheling van kromme zinnen en ik dit samenraapsel van moleculen tussen ruimte en tijd brokkel langzaam verder af

#proza #gedicht #supermaan #superman #lois

takken takken takken breken spreken krakend zilvergroen

wolken wolken wolken breken schreeuwen tierend grijs met natte zoen

de wind en al haar streken de zon de maan gebroken licht verbleken de bol tolt draait en spint sneller nog vlugger dan

kus me nog eens takken wolken breek mijn hart spreek met gif zilver kwik slik tot gouden kikkers kwaken

wolkentakkenwind spreek gebroken haperend tot stof haperend tot stof

#gedicht

het zat daar op kussens op de keukenvloer oranje paars rood en een bakje vervlogen vogelvoer

het keek mij aan met ogen van gebroken glas vroeg mij schraal of dit dan eindelijk het einde was

de zucht was diep het haar viel langzaam los toonde kaalgevreten plekken als in een godvergeten sprookjesbos

het voer was op de kussens gleden langzaam uit elkaar het stond nu wankel en maakte een weemoedig soort gebaar

de vleugels waren lam en zaten hopeloos in de knoop ze hingen daar maar wat zoals de onschuld voor de doop

liep naar de rand van het balkon en werd nog voor de sprong gegrepen door een in een vorig leven aangereden kattenjong

ik zei vaarwel het was me een onaangenaam plezier het zei niets terug was allang heel ver weg van alles hier

#gedicht

dit zijn de dagen van woeste wolken grimmig grijs gebroken zon en blinkend blauw

de dagen dat je seconden lang minuten uren weg kunt turen oneindig verte kijken wind en druppels ijzig koud

dit zijn de dagen van kachelwarm verzachtend zoet anijs en ik ook van jou

#gedicht #proza #proëzie

De herfst valt als het blad van het boek dat ritselend omslaat op de zitting van het gammele bankje in het park middenin de stad waar de eenzaamheid zucht onder het onverschrokken bewind van roestend staal en rottend beton. Zij huilt tegen de boom en de tak breekt onder haar vedergewicht.

#gedicht #proza

Van binnen naar buiten. De regen verdampte want de zon verscheen. We liepen kilo's vol meters door het bos, langs bruisende waterige vallen en een riviertje als gids. We keken uit over het dal en de koeien keken ons meewarig eindeloos kauwend na. De eekhoorn zocht het hogerop. De herten vonden de afstand wel best en de fel oranje slakken hielden zich kalm. De kikker, de mestkevers, het wespenhol en de boomklever lieten ons in de waan van alles en nog wat te weten. En de halfdode slang verzuchtte hoe het door mensenogen werd bekeken voordat de rust in vrede kwam.

De broodjes waren altijd vers, de spelletjes soms oud soms nieuw en steevast leuk. We deelden, we pasten, we speelden, we kraakten, we zaten met pijn in de kaken lachend aan stoelen geplakt.

We trokken Bouillon, liepen nog maar een rondje, pakten terras. Bakten pannenkoeken, maakten het bont in de middag. Het is gewoon hoe het altijd was.

Het huis kromp van de spullen, groeide van mysterieus plezier. En een dag je hoofd niet gestoten, was een dag zonder sier. Het piepte en kraakte, het lekte en stonk door kieren en gaten, de vloer deed dienst als plafond.

We waren met elf, we geven een zeven net als de dagen hier. Binnen was donker, buiten was licht en groen. We zullen vast volgend jaar weer denken aan hoe was het toen?

Voor nu is het weer mooi geweest, veilig naar thuis. We zien elkaar gauw, de rest, voor zolang het duurt, is ruis.

#gedicht #vakantie

Versteend staar ik naar de muur met grof ingemetselde keien. Als een konijn gevangen in de koplampen van de auto op volle snelheid. Haarspeldbochten laten de banden gieren, de lucht van verbrand rubber en een flits van steekvlamverlichte draaimolens op een foute dorpskermis. Oorverscheurende salvo's schaterlach met tanden als zaagbladen van de afgebladderde nog net niet failliete doe-het-zelver op de hoek.

Verwarring is een staat van beleg. Onwrikbaar ingemetseld in een sociale houdbaarheidsgreep. De datum is verlopen, de make-up biggelt over de richels van het uitgewoonde gezicht en druppelt zwarte gaten op het zonverrookte terras. Ik hef nog maar eens aan, lal mijn laatste lied. Ten onder, ten onder, voorwaar ten onder en kijk met volgelopen ogen voor wie niet ziet.

#proza #gedicht

wind waait woest raast giert buldert wolken jagen regen na ondersteboven

#gedicht #elf