Ik mis de man. De man die wandelde op de dijk. Zijn gestalte als een scheve potloodstreep die de onvermoeibaar voortjagende wolken en het water verbond met de smalle weg die wij deelden met andere fietsers, voetgangers en vuil verkeer.

Ik mis de man. De kwetsbare magere man met zijn grijze baard en snor, zijn dunne ouderdomshaar en zijn windjack. Zijn trainingsbroek, zijn sneakers. Ik mis zijn typische asymmetrische loop, zijn schouder en arm naar binnen gedraaid, zijn hoofd schuin en altijd met dezelfde grimas. Zijn ene been onwillig voor het andere

Ik zag hem iedere zaterdag. Ik ging de ene kant op, hij de andere. En elke keer weer hoopte ik dat ik hem volgende week dan weer zou zien. En steeds weer was ik bang dat het nu weleens de laatste keer zou kunnen zijn. Met dat tere, verweerde lichaam, zijn dorre hoofd met felblauwe ogen. De wind zou vat op hem kunnen krijgen en hij zou zomaar weg kunnen waaien.

Ik zag de man week in week uit en ik weet niet eens of hij mij zag, maar ik mis hem nu al weken.

#waanvandedag #fiets #lopen #mens #ouderdom #proza

Gisterenochtend had ik met iemand een interessant gesprek over identiteit. En wat dat dan is. Kun je natuurlijk een enorme boom over opzetten met eindeloze takken en dan nog reik je niet tot voorbij de verlossende wolken. De stam zal onder het gewicht van de immense takkenbos breken. Tragisch hoor.

Het ging met name over wat je voelt bij je land of bevolkingsgroep. Zij komt uit Syrië en is Koerd. Maar ja, de Koerden hebben geen erkend land. Wat op zich vrij idioot is, zeker als je, zoals ik, het hele idee van grenzen belachelijk vindt. Wat is een land meer dan de plek waar je woont, waar je je veilig en op je gemak voelt. Noem het thuis. Het maakt niet uit waar dat is. Op de wereld is genoeg plek, dus kies maar een plaatsje uit in de zon. Of regen. En als die plek om wat voor reden dan ook niet meer bewoonbaar is, dan kies je een andere plek. Voel je vrij, de wereld is van iedereen, dus wel eerlijk delen.

Zijsprong: waarom mag een rariteit als Elon Musk wel zo vrij zijn om leuk een beetje commercieel naar Mars te reizen zodat we daar straks met ons mensdom de boel kunnen verstieren, maar als iemand z'n huis wordt gebombardeerd of een gezin stelselmatig wordt gemarteld, verkracht of anderszins het leven onmogelijk gemaakt, of dat iemand denkt dat ie op een andere plek op de planeet gewoon een wat beter leven zou kunnen hebben, waarom mag die zich dan niet vrij bewegen? Dan ben je ineens illegaal. Wat een onzin. Niemand is illegaal. We zijn allemaal, echt iedereen, in pure willekeur op deze planeet geflikkerd omdat ouders en voorouders, daar weer voorouders van en zo verder, ooit besloten om te paren met elkaar. (En dan is dat nog een simpele versie.) Het is een kwestie van relatieve mazzel dat je in het arrogante Westen wordt gelanceerd of pure pech dat je op een kale, droge vlakte je eerste huilbui produceert – waarschijnlijk je eerste paniekaanval, maar dat terzijde. Niets meer en niets minder.

Nou, hele omweg weer. En dat alleen maar omdat ik tijdens dat gesprek opnieuw tot de ontdekking kwam dat ik mij in ieder geval geen Nederlander voel. Ik weet oprecht niet wat dat zou moeten zijn, een Nederlander. Behalve iets met taal en cultuur. Maar ik vermoed dat ik mij overal de taal en cultuur eigen zou maken. Het zijn slecht verzinsels, opstapelingen van handelingen en rituelen waar dan een bepaald gevoel bij zou moeten zitten en iets definieert. Maar ik voel dat niet. Hoe kan ik iets voelen bij een land dat voor de helft bestaat uit door mensen opgespoten zand, een gebied dat wordt afgebakend door dijken, rechte lijnen van kavels en kanalen? Nederland is grotendeels nep, plastic. Welk gevoel past daarbij, behalve leegte?

Ik ben een dier. Een mens om iets specifieker te zijn. En ik probeer het leven zo goed en zo kwaad als het gaat te leven. In een destructief systeem waar ik mij kapot aan erger, omgeven door andere mensen waar ik mij heel vaak ook aan stoor. Ik vind mensen in het algemeen heel erg dom (behalve de mensen die ik lief vind). Ik vind mezelf ook niet per se slim. Ik overleef. Ik stel de dood uit, een andere vorm van bestaan. Meer niet. Net als iedereen. En ik probeer in deze extreem tijdelijke toestand van wat we bewustzijn noemen zo goed mogelijk te leven. Misschien is dat wel identiteit. Of een aspect daarvan. Zie je, oneindig veel mogelijkheden. Een bos vol.

#identiteit #id #boom #bos #mens #leven #waanvandedag

Het regende, het goot, het miezerde. Plassen, bladeren, wind – het fietspad bezaaid met takjes en takken, zwerfvuil en haastige mensen. Een warboel. Je zou het herfst kunnen noemen.

Op de altijd loeidrukke kruising van de Molukkenstraat en Insulindeweg lag een oude man. Van zijn scootmobiel gevallen, misschien onwel geworden of vastgelopen met de wielen tussen de tramrails. Een bleek gezicht, mager, diepe ogen, verward. Nat en koud.

Heel even stond de wereld daar stil. De bussen, trams, auto's, fietsers, scooters, voetgangers. Alles stopte. Heel even kwam daar alles samen op dat ene punt in de tijd, zo leek het. Er waren helpende handen die de man ondersteunden en op een kussen (waar kwam dat vandaan?) hadden gelegd, handen die telefoons pakten en hulpdiensten belden. Handen die stoptekens maakten, handen die de nieuwsgierige blikken wegwuifden.

Er kwam een ambulance aan. Ons verkeerslicht ging op groen. We kwamen weer in beweging en reden stil naar huis. Toen we onze fietsen in de berging zetten keken we naar elkaar en zeiden dat we allebei ontroerd waren door wat daar allemaal gebeurde.

Je zou het hoop kunnen noemen, maar hoop is gewoon een leeg woord. Het heeft geen betekenis, geen ziel. Hoop doet niet leven. Het leven is simpelweg te kwetsbaar voor hoop.

#samenleven #mens #hulp #ongeluk #waanvandedag

Na een enigszins leerzame eerste editie van ego echo tv, nu nummertje twee. Beter licht, beter geluid – ja nou, een toefje dan, het blijft wel een spontaan dingetje, hallo – en de helft korter:

De onderwerpen die al freewheelend aan bod komen: de onvermijdelijke terugblik op episode 1 en het geklooi met het vinden van een geschikt videoplatform, tergende stopwoordjes, sociale censuur, bloemen als morbide geste en toch zo mooi en lief, en de uiteindelijk tirade over een Franse uitvinder en de mens in al zijn domheid; je verwacht het niet, hè? Have fun!

#egoechotv #tv #video #mens #maatschappij #kritiek #platform #eetv

Terwijl de overkam van de Amerikaanse trompetlul leuk een feestje viert op de maat van razende tanks, ratelende kanonnen en ranzig vuurwerk, ontvangt Duncan L. te H. een erepenning voor het vervuilen van ons gehoor met zijn loeitergende niemandsdalletjesliedje. Met alle gevolgen van dien, want nu moet er een plek worden gevonden om al die prut die men muziek noemt te vuilstorten en het liefst een beetje klimaatnasaal.

Misschien is het een idee om dat ergens in de de buurt van het almaar uitdijende zich volvretende monster Schiphol te doen. Daar weten ze precies hoe je in no-time alles naar de kloten helpt. En het scheelt logistiek gezien een hoop gedoe. Nog een plus: na al die entertainmentsmurrie flikker je er gewoon een kwak cement overheen en je bent klaar. Landen en stijgen met dank aan de zielloze lichaampjes van een volk zonder smaak. Win-win, ik zeg je.

Het groene knollenland heeft een kabinet waar de honden geen brood van lusten en waarbij het ultragroen der coalitie ongetwijfeld onderdeel is van het gifgeel van stroperige ergernis, verandert sneller dan je Arcade kan zeggen in een woestenij vol asfalt, beton, bevingen, scheuren en gaten, sinkholes en etterende bajesklanten met een neus voor verderf. En dat alles gelardeerd met een prachtig riekend kloddertje ammoniak op een bedje van zuur en galspuwend gesnater.

Mocht u na het lezen van deze vrolijke nood behoefte hebben aan een harmonieuze ingesprekstoon, belt u gerust 112, dan wordt u zo spoedig mogelijk doorverbonden met 113.

Ach, was het maar zondag en konden we maar juichen. Leve de tijdelijke nevel van het nulverstand.

#waanvandedag #112 #113 #mens #onafhankelijkheid #rant